Cancer Bats, Seasons AC, Potergeist @ Arch Club, 20/10/23

Αν υπήρχε έστω κι ένας στραβοπαράξενος που να αμφέβαλλε για το κατά πόσο οι Cancer Bats έχουν ακόμα την όρεξη/το νεύρο/ το πες-το-όπως-θέλεις για να στήνουν γλέντια σαν εκείνα με τα οποία είχαν συστηθεί στον κόσμο μιάμιση δεκαετία και βάλε πίσω, φεύγοντας από το venue της Ελασιδών θεωρώ δεδομένο ότι θα είχε ανακαλέσει. Η εμφάνιση του κουαρτέτου από τον Καναδά ήταν τόσο εκκωφαντική. Τα χρόνια έχουν περάσει. Ο κόσμος έχει έρθει ανάποδα ξανά και ξανά. Η σκηνή έχει αλλάξει. Εκείνοι κουβαλάνε την ίδια τρέλα και το ίδιο χαμόγελο, όπως τότε.

Όπως κάθε πάρτι που σέβεται τον εαυτό του, το ξεκίνημα έφερε σε λίγα λεπτά όλη την ένταση και όλη την απαραίτητη μυρωδιά αλκοόλ στον αέρα, ανεξάρτητα από το αν οι καλεσμένοι έχουν μαζευτεί. Οι Potergeist κατέχουν την τέχνη της λασπωμένης γκρούβας όσο ελάχιστοι σε τούτο τον τόπο και το σετ τους ήρθε σαν μια τέλεια υπενθύμιση. Δεν ξέρω κατά πόσο ήταν σκόπιμο ή όχι, αλλά σε κάθε περίπτωση, τα διαδοχικά περάσματα από το "Swampires" στην δέκατη επέτειο από την κυκλοφορία του ήταν κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενα. Ωμή, heavy, όλο γούστα ηχάρα.

Ξεπερνώντας κάποια τεχνικά θέματα και με τον κόσμο σταδιακά να αυξάνεται, οι Seasons AC πήραν τις θέσεις τους και ξεκίνησαν, με μικρή καθυστέρηση, στις 22:30. Ήδη από τα χαρτιά, δεν υπήρχε αμφιβολία ότι το σύγχρονης κοπής hardcore της πεντάδας θα ταίριαζε στο κλίμα του lineup. Η επιβεβαίωση ήρθε χωρίς πολλά-πολλά στο πρώτο σπάσιμο. Κι αν σε στιγμές η ισορροπία στις δύο κιθάρες έμοιαζε να χάνεται, αυτό ελάχιστη σημασία είχε. Η οργή και το μήνυμα του υλικού αποδόθηκε ολόσωστα. Το "Black", δικαίως, έκανε μέχρι και τους τελευταίους να κουνηθούν.

Μετά τις απαραίτητες αλλαγές επί σκηνής και μία καθόλου απαραίτητη τρικλοποδιά που έπεσε, παρά τις όποιες φιλότιμες προσπάθειες, μερικά χιλιόμετρα πιο βόρεια, η ώρα είχε αισίως φτάσει για τους πρωταγωνιστές της βραδιάς. Μακριά από πόζες και σταριλίκια, τα πρώτα δοκιμαστικά χτυπήματα έθεσαν τον τόνο για όσα θα ακολουθούσαν. Το μπάσιμο του "Lucifer's Rocking Chair" έβαλε τη σφραγίδα με κάθε επισημότητα. Είναι οι Cancer Bats και παίζουν μουσική για mosh pits. Τόσο απλά, τόσο λιτά.

Τα κομμάτια του "Psychic Jailbreak" έμοιαζαν να βρίσκονται στο φυσικό τους περιβάλλον. Τα ρυθμικά δεν άφηναν τίποτα να πέσει. Η κιθάρα του νεοφερμένου Jackson Landry κούμπωσε ωραιότατα.  Για τον Liam Cormier, δε, τα λόγια ωχριούν. Ανάμεσα στη μεταδοτική ενέργεια και την αφοπλιστική ευθύτητα που αποπνέει, είναι πρακτικά αδύνατο να μην κερδίσει ακόμα και τους πιο στριφνούς. Κι αυτό πριν μπουν στην εξίσωση οι ψυχωμένες, φωνακλάδικες ερμηνείες του. Όχι ότι αυτά ήταν άγνωστα πράγματα, βέβαια.

Οι πάσες του μικροφώνου στις μπροστινές γραμμές έδιναν κι έπαιρναν. Οι παύσεις διατηρήθηκαν στο ελάχιστο και τα κέφια στο μέγιστο, παρά το ότι η μπάντα ήταν με δύο ώρες ύπνου, καθώς το σόου πρακτικά μπήκε σφήνα στις γερμανικές εμφανίσεις τους. Η αφιέρωση του "Road Sick" στους γενναίους του Six DOGS, που αναφέρθηκε με το όνομα. Το πέρασμα της Brooklyn Doran στο "Hammering On". Ο χαμός από το "Bricks & Mortar" ως το σβήσιμο του "Hail Destroyer". Χρειαζόταν κι ένα "Friday Night", για το γαμώτο, αλλά θα μας πουν πλεονέκτες.