Batushka, The Slayerking, Karma Violens @ Gagarin 205, 15/09/18

Είναι φυσικό να είσαι λίγο καχύποπτος όταν μια μπάντα (και ένα συγκεκριμένο άλμπουμ δηλαδή) περιβάλλεται από τόσο πολλή δημοσιότητα. Στην περίπτωση αυτή, ευτυχώς για όλους, είναι απολύτως δικαιολογημένη. Το "Литургия (Litourgiya)" είναι εξαιρετικά καλό, είναι πρωτότυπο, έχει δομές τραγουδιών που οι περισσότερες μπάντες θα ζήλευαν και δεν περιέχει καθόλου υλικό πλήρωσης για να γεμίσει τα κενά και να περάσει η ώρα. Μιλάω για τον δίσκο των Πολωνών καθώς αυτό παρουσιάζουν σε περιοδείες τα τελευταία δύο χρόνια. 

Η ουρά έξω από το μαγαζί, η οποία ήταν ιδιαιτέρως μακριά και μεγάλωνε όσο περνούσε η ώρα, καθυστέρησε αρκετό κόσμο να εισέλθει στο χώρο. Οι Karma Violens ανέβηκαν στη σκηνή ακριβώς στην ώρα τους και όπως πάντα απέδειξαν ότι είναι εγγύηση. Το metal τους είναι ακραίο και καλοδουλεμένο. Στις εμφανίσεις τους ο συνδυασμός διαφόρων μουσικών ειδών κεντρίζει το ενδιαφέρον και προσφέρει στον κόσμο την δυνατότητα να ακολουθήσει τα υπέροχα groove τους, να κοπανηθεί σε κάθε ξέσπασμα και να ταραχτεί στα σαρωτικά τους σημεία. Κάθε φορά φαίνονται όλο και πιο έτοιμοι, αυτό το δέσιμο που τους έλειπε παλιά φαίνεται ότι τώρα είναι πλεονέκτημα. Thrash, death και μελωδίες σε συνδυασμό με σοβαρό κοπάνημα, κατάφεραν να μας ταρακουνήσουν ιδιαιτέρως. Στα γρήγορα σημεία τους ήταν απολαυστικοί.

Μετά από λίγο, μπροστά από ένα τεράστιο σταυρό, εμφανίστηκαν οι The Slayerking η μπάντα του Ευθύμη Καραδήμα των Nightfall. Αυτό το dark doom τους που θυμίζει μουσικές προ εικοσαετίας (βλέπε Paradise Lost) δεν μπορεί να ξεσηκώσει. Οι συνθέσεις καλοφτιαγμένες, ο ήχος πολύ καλός και τα φωνητικά με ένα καθαρό μεν αλλά σκοτεινό ύφος, απέδωσαν ένα καλό αποτέλεσμα. H σκηνική τους παρουσία, πέρα από το καπέλο με το πέπλο/κρόσια, εμπλουτίστηκε από δυο χορεύτριες οι οποίες με το γοτθικό στιλ τους και τον σαγηνευτικό χορό τους προσέφεραν κάτι επιπλέον στην ατμόσφαιρα. Οι βραχνοί ψίθυροι ανάμεσα στα τραγούδια, συντελούσαν επιπλέον στο θέμα ατμόσφαιρας. Τα κομμάτια, επίσης καλοπαιγμένα, κράταγαν ένα σταθερό μοτίβο από την αρχή μέχρι το τέλος. Το κράμα είναι ενδιαφέρον αλλά κεντρίζει πολύ ειδικά γούστα.

Αφού καθάρισε η σκηνή, κατέβηκε ένα τεράστιο πανό τύπου εκκλησιαστικής τοιχογραφίας από πίσω και στήθηκαν έπιπλα, κηροπήγια, εξαπτέρυγα και λοιπά εκκλησιαστικά είδη. Η εισαγωγή και ο καπνός ανάγκασε τον κόσμο να ξεσπάσει σε ζεστό χειροκρότημα. Η ανυπομονησία του κοινού και πολύ περισσότερο αυτών που τους έβλεπαν πρώτη φορά, τεράστια. Οι Batushka ή πιο σωστά Батюшка είναι μπάντα που φυσικά και μπορεί να παρεξηγηθεί εύκολα. Τα ασπρόμαυρα αντι-ιερατικά άμφια και τα καλυμμένα πρόσωπά δημιουργούν ένα δέος, αλλά ταυτόχρονα μπορούν να χαρακτηριστούν και γραφικά. Εκτός από τις δύο κιθάρες, το μπάσο και τα τύμπανα πίσω από ένα παραβάν (μέσα στο ιερό του ναού δηλαδή) και φυσικά τον βασικό τραγουδιστή-πατέρα, στη σκηνή υπήρχαν και τρεις ψάλτες παραδίπλα σε ένα καναπεδάκι. Άναψαν σιγά σιγά τα κεριά, πήραν τις θέσεις τους, χαιρέτισαν με επικλήσεις τον κόσμο και ο πάτερ αφού μας λιβάνισε, λύγισε τον παράμεσο και μας σταύρωσε.

Εξ αρχής οι κιθάρες ακούγονταν πολύ πίσω. Ο ήχος δεν ήταν αρχικά τόσο καλός αλλά στην πορεία ανέβαινε και το black metal του background μπορούσε να σε συνεπάρει. Τα φωνητικά όλων ακούγονταν άψογα. Αν και απαιτητικά, ειλικρινά σε πολλά σημεία ήταν επιβλητικά και εντυπωσιακά. Η μυστικιστική ατμόσφαιρα πέτυχε. Τα φώτα και οι δέσμες που έσκαγαν κυρίως στις πλάτες τους έκαναν την εικόνα ακόμα πιο φοβερή. Ο κόσμος στην πλειοψηφία του σεβάστηκε τα ήσυχα σημεία (κάτι που στην χώρα μας δεν συνηθίζεται) και η μπάντα φάνηκε να το εκτιμά αυτό. Κάθε κομμάτι του δίσκου ερχόταν όμορφα. Η διαδοχή ήταν προσεγμένη και το παίξιμο τους άψογο. Κρίμα που δεν βλέπαμε τον drummer γιατί από αυτά που ακούγονταν ενδέχεται να ήταν εντυπωσιακός. Η πορεία έδινε ακόμα περισσότερο σκοτάδι, βυζαντινές φόρμες και εξαιρετικό θορυβώδες black metal. Μουσικά και παικτικά ήταν εξαιρετικοί. Αν μπορούσες έστω και λίγο να αφεθείς στους ύμνους και τους ψαλμούς και να ξεχάσεις οτιδήποτε άλλο κέρδιζες κάτι κατανυκτικό και ταυτόχρονα έντονο. Φαίνεται ότι αυτό που κάνουν, όσο διφορούμενο ή επικίνδυνα παρεξηγήσιμο μπορεί να είναι, έχει σωστές ιδέες, φόρμες και concept πολύ ειδικό. Είναι ένα show. Είναι επιβλητικό. Είναι μεγαλόπρεπο. Έχει μέσα του τέχνη και τεχνικές.

Δεν ξέρω αν ήταν για όλους μια μοναδική εμπειρία, αλλά υπήρξε κόσμος που φάνηκε να το απολαμβάνει ιδιαίτερα. Το υπέρ του δέοντος ζεστό χειροκρότημα και οι ιαχές του ονόματος της μπάντας στο τέλος απέδειξαν ότι η πλειοψηφία ευχαριστήθηκε. Η Πολωνία, τελικά τείνει να γίνει ότι ήταν η Νορβηγία για το black metal τις προηγούμενες δεκαετίες.

Κλίση κεφαλιού, χαιρετισμός και ένα ράντισμα αγιασμού στις πρώτες σειρές ήταν το κλείσιμο. To ερώτημα που σχεδόν όλους μας προβληματίζει είναι ως προς το πώς μπορεί να εξελιχθεί αυτό το συγκεκριμένο στυλ και να παραμείνει ενδιαφέρον σε μελλοντικές κυκλοφορίες / συναυλίες. Προς το παρόν είναι ακόμα ζεστό και οι Batushka μας το σέρβιραν για να το απολαύσουμε όλοι μας. Οι πιστοί προσκύνησαν.

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com