Apocalyptica @ Gagarin 205, 16/09/24

Ο φίλτατος συνάδελφος Αντώνης Μαρίνης είχε κλείσει την ανταπόκριση από την προηγούμενη εμφάνιση των Apocalyptica στην Αθήνα, πέντε χρόνια νωρίτερα, με την ευχή την επόμενη φορά που θα τους βλέπαμε, να ήταν με λιγότερους Metallica. Αμ, δε! Η περιοδεία του 2019 ήταν αφιερωμένη στο ντεμπούτο των Apocalyptica με τίτλο "Plays Metallica By Four Cellos", το οποίο είχε οκτώ πολύ πρωτόγνωρες για την εποχή τους διασκευές σε κομμάτια των Metallica. Αυτή η περιοδεία έγινε στα πλαίσια της πολύ πρόσφατης κυκλοφορίας τους "Plays Metallica Vol.2", με προφανές αποτέλεσμα τη διάψευση των προσδοκιών που αυθόρμητα είχαν εκφραστεί.

Η αρχική εκτίμηση ότι η συγκεκριμένη συναυλία θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί στο αμφιθέατρο του Λυκαβηττού αποδείχτηκε μάλλον πολύ φιλόδοξη, με αποτέλεσμα ο χώρος να αλλάξει μόλις μια βδομάδα πριν τη διεξαγωγή της. Το Gagarin αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά φιλόξενο για τέτοιου είδους θεάματα και την ώρα που φτάσαμε, λίγο πριν την προγραμματισμένη έναρξη, ήταν ήδη (ανθρώπινα) γεμάτο. Ωραία τα "Plush" και "Knockin’ On Heaven’s Door" που ακούσαμε, αλλά όταν από τα ηχεία ξεχύθηκε ο επικός Morricone, όλοι καταλάβαμε ότι είχε έρθει η ώρα. Απλά, παβλοφικά πράγματα.

Τα έντονα, λευκά φώτα ταίριαξαν πολύ με την ατμόσφαιρα του εναρκτήριου "Ride The Lightning", ενώ τα τύμπανα κάποια στιγμή μου φάνηκε ότι κάλπασαν σε rock ‘n’ roll ρυθμούς. Το "Enter Sandman" το μυριστήκαμε από τις πρώτες κιόλας νότες (σιγά το δύσκολο, εδώ που τα λέμε) και τα "hey, hey" πήραν κι έδωσαν καθ’ όλη του τη διάρκεια. Στο "Creeping Death" τα φώτα πήραν μπλε και πράσινες αποχρώσεις πάνω στη σκηνή, φέρνοντας στον νου τα χρώματα του εξωφύλλου του single και δείχνοντας ότι χρησιμοποιώντας απλές δυνατότητες της τεχνολογίας μπορείς να φτιάξεις κλίμα.

Στο "Battery" το α-λα Judas Priest headbanging της μπάντας επί σκηνής ήταν πωρωτικό, ενώ το "The Unforgiven II" προτίμησαν να το εκτελέσουν καθιστοί, προφανώς λόγω του ύφους του. Το "The Unforgiven" πάντως νομίζω ότι τους ταιριάζει περισσότερο και μακάρι να είχαν παίξει εκείνο. Στο "Sad But True" ο φωτογράφος των Apocalyptica πήρε θέση πίσω από ένα σετ κρουστών και «γέμισε» ακόμα περισσότερο τον ήχο του, ο οποίος ήταν συμπαγής και βαρύτατος ακόμα κι αν παίχτηκε με βιολιά αντί για κιθάρες και ήταν από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς.

Στο "St. Anger" είχαμε μέχρι και κάτι ακατανόητα ρυθμικά χειροκροτήματα! Πέρα από την όποια πλάκα πάντως, η εκτέλεση ήταν πολύ καλή. Αυτή του "The Four Horsemen" που ακολούθησε ήταν ακόμα καλύτερη και μάλλον το highlight όλης της συναυλίας. Το φοβερό "Blackened", το πρώτο κομμάτι Metallica που άκουσε ποτέ ο Perttu Kivilaakso, όπως μας είπε, έσκασε χωρίς την εισαγωγή του και μας ήρθε απότομο. Πανδαισία από φώτα σε μία ακόμα άρτια εκτέλεση.

Κάπου εκεί είχε έρθει η ώρα για τις συστάσεις. Εκτός των γνωστών εδώ και χρόνια Eicca Toppinen, Perttu Kivilaakso και Paavo Lötjönen, οι Apocalyptica έχουν πλέον νέο drummer, μετά από είκοσι χρόνια. Η σύσταση που επιφύλαξαν στον Mikko Kaakkuriniemi αποκαλύπτοντάς μας ότι του έχουν δώσει το παρατσούκλι "Big Mick" είναι αλήθεια ότι δημιούργησε ορισμένα αισθήματα cringe (ο Big Mick είναι ο επί 40 χρόνια μηχανικός ήχου των ζωντανών εμφανίσεων των ακατανόμαστων). Όταν όμως ο πελώριος και συμπαθής Mikko άρχισε να βαράει τα πιατίνια του με τις γροθιές, τα ξεπεράσαμε. Ειδικά αφού ακούσαμε (και τραγουδήσαμε) στο καπάκι και το "Seek & Destroy", στο οποίο έχωσαν και λίγα ακόμα riffs από άλλα κομμάτια.

Για το encore είχαμε τρία πασίγνωστα κομμάτια. Το "Nothing Else Matters" όσες φορές και να το έχουμε ακούσει, πάντοτε μπορούμε να το επανεκτιμήσουμε σε μια ωραία του εκτέλεση όπως αυτή που είδαμε. Στο "Master Of Puppets" τραγούδησαν μέχρι και οι τοίχοι. Το τελευταίο κομμάτι ήταν το (μυθικό) "One", στην έκδοση στην οποία το συναντάμε και στο "Plays Metallica Vol.2". Για όποιον δεν την έχει ακούσει, έχει τον ίδιο τον Hetfield να απαγγέλει τους στίχους και μάλιστα τον ακούσαμε (προηχογραφημένο, προφανώς) και στο Gagarin. Νομίζω ότι αυτή η εκτέλεση πάντως δεν αποδίδει δικαιοσύνη στο κομμάτι και θα θα ήταν καλύτερα να είχε κλείσει η συναυλία με κάποια άλλη επιλογή.

Πάντοτε είναι ωραίο να βλέπεις καταρτισμένους μουσικούς να παίζουν μουσική που σου αρέσει και πάντοτε είναι ωραίο να ακούς ζωντανά τραγούδια των Metallica. Υπό αυτό το πρίσμα, στη συναυλία των Apocalyptica στο Gagarin ήταν σίγουρο ότι θα περνούσαμε καλά και ακριβώς αυτό έγινε. Θα έρθω όμως εδώ να εκφράσω την ίδια επιθυμία με αυτή της προηγούμενης ανταπόκρισης, να ακούσουμε δηλαδή στην επόμενη συναυλία των Apocalyptica διαφορετικό υλικό από αυτό που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Δόξα τω Lemmy, από τέτοιο έχουν μπόλικο.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής