![[7]: Πολιτικές ταινίες που έχουν σημασία](https://images.rocking.gr/cine/2015/150x150/politicalmovies-cover.jpg)
Samael, Dark Tranquility live σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
Από τους Γιώργο Ζαρκαδούλα, Γιάννη Βόλκα, 07/11/2007 @ 15:17
04/11/07, Gagarin 205, Αθήνα
Μία τροφική δηλητηρίαση και μία αλλαγή βάρδιας στάθηκαν ικανά να μας στείλουν στο Gagarin 205, έχοντας ακόμα νωπές τις εικόνες και τους ήχους της προηγούμενης βραδιάς -ένεκα των φοβερών και τρομερών Firebird και Alabama Thunderpussy-, και να βιώσουμε τη σχετικότητα του χρόνου υπό το εκνευριστικότατο ψιλόβροχο, αλλά και να γίνουμε μάρτυρες της ελληνοποίησης του Mikael Stanne! Ας ξεκινήσουμε όμως με χρονολογική σειρά...
...όταν στις 23:00 ακριβώς τα φώτα έσβησαν και το "Intro" / "Olympus" καλωσόρισε στη σκηνή τους 4 πρώην blackmetallers και νυν dark-electro-industrial Ελβετούς, που 13 χρόνια μετά από την τελευταία τους επίσκεψη επέστρεψαν στον τόπο του εγκλήματος, κουβαλώντας στις αποσκευές τους το πολύ καλό φετινό "Solar Soul", αλλά και πολλή διάθεση για μουσική. Ο έκπτωτος άγγελος Vorph με το κόκκινο παντελόνι, που το κάλυπτε μια μαύρη ποδιά με μπατζάκια (!), αν και λίγο σφιγμένος στην αρχή, πήρε τα πάνω του σχετικά γρήγορα κι εύκολα, χάρη στην ανταπόκριση του κοινού, βλέποντας παράλληλα τις χορευτικές φιγούρες του ενθουσιώδους μπασίστα του που αλώνιζε πάνω στη σκηνή του Gagarin.
Από τις πρώτες νότες του "Solar Soul" ο ήχος ήταν σχεδόν τέλειος και σε συνδυασμό με τις εικόνες που προβάλλονταν από τον προτζέκτορα, δημιούργησε την πρέπουσα σκοτεινή και μαύρη ατμόσφαιρα για ένα τέτοιο live. Η προσοχή μας όμως αποσπάστηκε ουκ ολίγες φορές από τον ντράμερ - πληκτρά της μπάντας (Xy is thy name) και την ψυχωτική -ορισμένες φορές- απόδοσή του: Από τα πλήκτρα και τις λούπες - σκασίματα του synth, στις μπαγκέτες και στο κοπάνημα των τυμπάνων του με θαυμαστό τρόπο, τέτοιο που ήταν δύσκολο να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από πάνω του.
Το φανατικό κοινό των Samael ολοένα και ζεσταινόταν με την πάροδο του χρόνου, ενώ οι υπόλοιποι, αν και κουρασμένοι (γιατί άραγε;), δε μπορούσαν παρά να χειροκροτούν θερμά τη μπάντα με το πέρας του κάθε τραγουδιού, σε ένα set list που περιλάμβανε αρκετές από τις κορυφαίες συνθέσεις τους και φυσικά αρκετό υλικό από το "Solar Soul". Είχε συμπληρωθεί σχεδόν 1 ώρα συναυλίας, οι Ελβετοί είχαν ήδη ξοδέψει αρκετή ενέργεια και χαρίσει αρκετά χαμόγελα στο κοινό (ο μπασίστας παίζει να ήταν ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στη γη τη δεδομένη στιγμή!) και είχαμε τις πρώτες αποχωρήσεις, την ώρα που το live είχε φθάσει ίσως στην καλύτερή του στιγμή: Αφού μας καληνύχτισαν για να επανέλθουν με το καθιερωμένο encore, μας χάρισαν εν μέσω συγκρατημένου παροξυσμού τα "The Cross", "Jupiterian Vibe" και "My Saviour", όπου καθ' όλη τη διάρκεια αυτού προβάλλονταν εικόνες του κερασφόρου τράγου - θεού, ακολουθούμενες από αντίστοιχες του Ιησού και της Παναγίας! Η ιδανική αυλαία στο πέσιμο (00:25) μιας καταπληκτικής -κι όχι πληκτικής- εμφάνισης, που παρά τις κάποιες απώλειές της θεωρείται άκρως πετυχημένη, αν και ανορθόδοξα αρχομένης...
...διότι λίγο νωρίτερα, στις 20:55, οι Dark Tranquility πρόβαραν απροσδόκητα τη «στολή» του support group λόγω της καθυστέρησης που «προσέβαλλε» την πτήση των Samael από Θεσσαλονίκη προς Αθήνα! Η χαρά τους που μας ξανασυνάντησαν έπειτα από 4 χρόνια έφτανε στα όρια της υπερβολής -αν και αληθινή-, με τον Mikael Stanne να ξεστομίζει συνεχώς λόγια αγάπης και αφοσίωσης. Η αρχή ήταν εντυπωσιακή με τα "Terminus" και "The Lesser Faith" και οι όποιες αμφιβολίες μου για την απόδοση των τραγουδιών επί σκηνής εξαφανίστηκαν εν ριπή οφθαλμού.
Απίστευτος ήχος, αστείρευτη ενέργεια και συγκινησιακή φόρτιση μεταφέρθηκαν στα αυτιά και την καρδιά του κοινού ενός κατάμεστου Gagarin -κυρίως από τον frontman της μπάντας- και οι πρώτες ανατριχίλες έκαναν την εμφάνιση τους με το "The Treason Wall". Το ότι είμαστε άκρως συναυλιακό κοινό και από τα καλύτερα που κυκλοφορούν ανά τον κόσμο το γνωρίζουμε, το έχουμε αποδείξει εμπράκτως ουκ ολίγες φορές και δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από το να το ακούς από κάποιον που, όχι μόνο το πιστεύει, αλλά κάποιες στιγμές σου έδινε την αίσθηση πως θα γούσταρε να ήταν κι αυτός από κάτω (κάτι που εν τέλει συνέβη λίγο αργότερα). Ένα ατελείωτο πάρε - δώσε μεταξύ εμών και των Σουηδών, ένα μουσικό αλισβερίσι όπου οι μεν έδιναν τα μέγιστα στους δε, που ανταπέδιδαν τη μεταξύ αυτών αγάπη, έλαβε χώρα για περίπου μιάμιση ώρα, τη στιγμή που οι εκδηλώσεις λατρείας και το τραγούδι μας «λύγισε» τον κάθε άλλο παρά ψυχρό Σουηδό και τον ανάγκασε να αφεθεί στα χέρια του κόσμου, τραγουδώντας κι ενίοτε χάνοντας το μικρόφωνο από τα χέρια του!
Είχα πολύ καιρό να ζήσω μία τέτοια «μεταφυσική» εμπειρία και σύμμαχός μου για μην τα χάσω τελείως ήταν οι μελωδικές στιγμές τους που με χαλάρωναν εν όψει του επικείμενου ολέθρου που δεν άργησε να έρθει: "Misery's Crown" και το Gagarin δε μπορεί να συγκρατήσει άλλο τις φωνές μας και στο καπάκι "Hedon" με την πρώτη κατάποση υπογλώσσιου να αποδεικνύεται σωτήρια, καθώς λίγα λεπτά μετά η μελωδία του "Punish My Heaven" θα μπορούσε κάλλιστα να αποβεί και μοιραία!
Το εθιμοτυπικό encore πήρε σάρκα και οστά παρ' όλες τις «ενστάσεις» του Stanne με τα "Punish My Heaven", "My Negation" και "The New Build" και το τέλος διαδραματίστηκε με αποθεώσεις εκατέρωθεν. Μία μεγάλη μπάντα με 18 χρόνια δημιουργικής ζωής κυκλοφόρησε φέτος έναν από τους καλύτερους δίσκους της και ήρθε να μας συναντήσει αποφασισμένη να ρουφήξει όλη την ενέργειά μας, με φοβερό κέφι κι απόδοση από όλα της τα μέλη, παρόλο που θα σταθώ -για ακόμη μια φορά- στον τραγουδιστή των Dark Tranquility: Η φιγούρα και οι κινήσεις του φέρνουν στο νου το Nick Holmes νεώτερο κατά 3-4 χρόνια, με άκρως μεσογειακή ιδιοσυγκρασία και με φωνή που μπορεί να συγκινήσει και τους πλέον δύστροπους ακροατές. Μας αγαπάνε και τους αγαπάμε, τους το (απο)δείξαμε και μας το (απ)έδειξαν -το μαρτυρά άλλωστε και το μόνιμο χαμόγελο που ήταν ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους-, παρά το μεγάλο διάστημα που πέρασε για να ξανασυναντηθούμε. Αποχαιρετώντας τους Σουηδούς κι αναλογιζόμενοι τι ήταν αυτό που μας κατακεραύνωσε, οι ήχοι από το "Back In Black" μας συντρόφευσαν για κάμποση ώρα όταν στις 23:00 ακριβώς...
Samael's play list:
Intro – Olympus/Solar Soul/Reign of Light/Walkyrie’s New Ride/Rain/Baphomet’s Throne(;)/Oriental Dawn/Year Zero/Promised Land/Ave!/Infra Galaxia/On Earth/Moongate/Slavocracy/The Ones Who Came Before
The Cross/Jupiterian Vibe/My Saviour
Dark Tranquility's play list:
Termins/The Lesser Faith/The Treason Wall/The Wonders At Your Feet(;)/Lost to Apathy/Lethe(;)/ThereIn/The Endless Feed/Focus Shift/Feast of Burden/Icipher/Misery’s Crown/Hedon/Final Resistance
Punish My Heaven/My Negation/The New Build
03/11/07, Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη
Για να είμαι ειλικρινής, είχα αρκετό καιρό να ασχοληθώ με τους Dark Tranquillity και τους Samael. Οι πολύ καλές εντυπώσεις όμως που μου άφησαν οι πρώτοι όταν τους είδα να ανοίγουν για τους Entombed και τους Candlemass και η αναμονή τόσων ετών για τους δεύτερους δε με άφηναν να χάσω το συγκεκριμένο γεγονός.
Δε χρειάστηκε να τελείωσει ούτε το πρώτο κομμάτι για να γίνει αντιληπτή σε όλους η ικανότητα των Dark Tranquillity επί σκηνής. Τελικά δε μπορείς πουθενά να βρεις μειονέκτημα σε αυτό το συγκρότημα. Τα μέλη της μπάντας απολαμβάνουν αυτό που κάνουν, έχουν απίστευτη ενέργεια και αυτό το θετικό κλίμα μεταφέρεται στο κοινό. Αμοιβαία αγάπη και εκτίμηση, η οποία φαίνεται πάνω από όλους στον frontman τους Mikael Stanne. Άσε που εκτός από συμπαθητική φυσιογνωμία, έχει και μια από τις καλύτερες φωνές του είδους. Για άνθρωπο που φοράει ζώνη Rush, μόνο θετικά σχόλια μπορώ να κάνω.
Μεγάλη βαρύτητα δόθηκε στο πολύ καλό τελευταίο τους άλμπουμ "Fiction", με κομμάτια όπως τα "The Lesser Faith", "Terminus", "Inside The Particle Storm", "Icipher", χωρίς όμως να λησμονήσουν το παρελθόν. Πότε πέρασε ο καιρός και οι Dark Tranquillity είναι πλέον συγκρότημα με ιστορία δεκαπέντε και βάλε χρόνων... Το "Skydancer" ήταν γνωστό ότι δεν το αγγίζουν πλέον και έτσι μείναμε ικανοποιημένοι με κομμάτια όπως τα "Lethe", "Therein", "The Wonders At Your Feet" και το κορυφαίο "Punish My Heaven".
Ιδιαίτερη στιγμή για μας, αλλά και το ίδιο το συγκρότημα, όταν ο Johan Edlund των Tiamat τραγούδησε μαζί τους το "The Misery Crown". Για να είμαστε αντικειμενικοί, η φωνή του δεν ακούστηκε και πολύ, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι guest stars δε βλέπουμε συχνά στη χώρα μας.
Εμφάνιση headliner από τους Dark Tranquillity που έκανε πολλούς να νοιώθουν ότι η βραδιά τελείωσε εδώ. Αυτό φάνηκε έτσι και αλλιώς, αφού οι μισοί από τους παρευρισκόμενους θεώρησαν ότι δεν υπάρχει λόγος να μείνουν να δουν τους Samael. Δυστυχώς για το συγκρότημα από την Ελβετία, είναι γνωστό ότι κάποια πράγματα μπορούν να τα εκτιμήσουν λίγοι και οι Samael ανέκαθεν απευθύνονταν σε αυτούς τους λίγους, παρά την εμπορική μουσική κατεύθυνση που έχουν ακολουθήσει τα τελευταία έτη.
Το ξεκίνημα φάνηκε κάπως χαλαρό με τα κομμάτια από το "Solar Soul", αλλά όταν ακούγονταν τα "Year Zero", "Baphomet's Throne", "Rain" και "Infra Galaxia", σε συνδυασμό με τις πεντάλφες και τους τράγους που εμφανίζονταν στην οθόνη πίσω από το συγκρότημα, η ατμόσφαιρα γινόταν κάτι παραπάνω από σκοτεινή. Τελικά οι Samael μπορούν να να το καταφέρουν αυτό και ας μην παίζουν black metal πλέον.
Σίγουρα σε κάποια κομμάτια θα ταίριαζαν καλύτερα τα live τύμπανα, αλλά δε νομίζω να ενοχλήθηκαν και πολλοί.
Δυστυχώς για άλλη μια φορά το ελληνικό κοινό έδειξε την ανικανότητά του να αντιληφθεί την ποιότητα ενός τόσου σημαντικού συγκροτήματος. Για άλλη μια φορά, λίγοι και καλοί...
Μία τροφική δηλητηρίαση και μία αλλαγή βάρδιας στάθηκαν ικανά να μας στείλουν στο Gagarin 205, έχοντας ακόμα νωπές τις εικόνες και τους ήχους της προηγούμενης βραδιάς -ένεκα των φοβερών και τρομερών Firebird και Alabama Thunderpussy-, και να βιώσουμε τη σχετικότητα του χρόνου υπό το εκνευριστικότατο ψιλόβροχο, αλλά και να γίνουμε μάρτυρες της ελληνοποίησης του Mikael Stanne! Ας ξεκινήσουμε όμως με χρονολογική σειρά...
...όταν στις 23:00 ακριβώς τα φώτα έσβησαν και το "Intro" / "Olympus" καλωσόρισε στη σκηνή τους 4 πρώην blackmetallers και νυν dark-electro-industrial Ελβετούς, που 13 χρόνια μετά από την τελευταία τους επίσκεψη επέστρεψαν στον τόπο του εγκλήματος, κουβαλώντας στις αποσκευές τους το πολύ καλό φετινό "Solar Soul", αλλά και πολλή διάθεση για μουσική. Ο έκπτωτος άγγελος Vorph με το κόκκινο παντελόνι, που το κάλυπτε μια μαύρη ποδιά με μπατζάκια (!), αν και λίγο σφιγμένος στην αρχή, πήρε τα πάνω του σχετικά γρήγορα κι εύκολα, χάρη στην ανταπόκριση του κοινού, βλέποντας παράλληλα τις χορευτικές φιγούρες του ενθουσιώδους μπασίστα του που αλώνιζε πάνω στη σκηνή του Gagarin.
Από τις πρώτες νότες του "Solar Soul" ο ήχος ήταν σχεδόν τέλειος και σε συνδυασμό με τις εικόνες που προβάλλονταν από τον προτζέκτορα, δημιούργησε την πρέπουσα σκοτεινή και μαύρη ατμόσφαιρα για ένα τέτοιο live. Η προσοχή μας όμως αποσπάστηκε ουκ ολίγες φορές από τον ντράμερ - πληκτρά της μπάντας (Xy is thy name) και την ψυχωτική -ορισμένες φορές- απόδοσή του: Από τα πλήκτρα και τις λούπες - σκασίματα του synth, στις μπαγκέτες και στο κοπάνημα των τυμπάνων του με θαυμαστό τρόπο, τέτοιο που ήταν δύσκολο να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από πάνω του.
Το φανατικό κοινό των Samael ολοένα και ζεσταινόταν με την πάροδο του χρόνου, ενώ οι υπόλοιποι, αν και κουρασμένοι (γιατί άραγε;), δε μπορούσαν παρά να χειροκροτούν θερμά τη μπάντα με το πέρας του κάθε τραγουδιού, σε ένα set list που περιλάμβανε αρκετές από τις κορυφαίες συνθέσεις τους και φυσικά αρκετό υλικό από το "Solar Soul". Είχε συμπληρωθεί σχεδόν 1 ώρα συναυλίας, οι Ελβετοί είχαν ήδη ξοδέψει αρκετή ενέργεια και χαρίσει αρκετά χαμόγελα στο κοινό (ο μπασίστας παίζει να ήταν ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στη γη τη δεδομένη στιγμή!) και είχαμε τις πρώτες αποχωρήσεις, την ώρα που το live είχε φθάσει ίσως στην καλύτερή του στιγμή: Αφού μας καληνύχτισαν για να επανέλθουν με το καθιερωμένο encore, μας χάρισαν εν μέσω συγκρατημένου παροξυσμού τα "The Cross", "Jupiterian Vibe" και "My Saviour", όπου καθ' όλη τη διάρκεια αυτού προβάλλονταν εικόνες του κερασφόρου τράγου - θεού, ακολουθούμενες από αντίστοιχες του Ιησού και της Παναγίας! Η ιδανική αυλαία στο πέσιμο (00:25) μιας καταπληκτικής -κι όχι πληκτικής- εμφάνισης, που παρά τις κάποιες απώλειές της θεωρείται άκρως πετυχημένη, αν και ανορθόδοξα αρχομένης...
...διότι λίγο νωρίτερα, στις 20:55, οι Dark Tranquility πρόβαραν απροσδόκητα τη «στολή» του support group λόγω της καθυστέρησης που «προσέβαλλε» την πτήση των Samael από Θεσσαλονίκη προς Αθήνα! Η χαρά τους που μας ξανασυνάντησαν έπειτα από 4 χρόνια έφτανε στα όρια της υπερβολής -αν και αληθινή-, με τον Mikael Stanne να ξεστομίζει συνεχώς λόγια αγάπης και αφοσίωσης. Η αρχή ήταν εντυπωσιακή με τα "Terminus" και "The Lesser Faith" και οι όποιες αμφιβολίες μου για την απόδοση των τραγουδιών επί σκηνής εξαφανίστηκαν εν ριπή οφθαλμού.
Απίστευτος ήχος, αστείρευτη ενέργεια και συγκινησιακή φόρτιση μεταφέρθηκαν στα αυτιά και την καρδιά του κοινού ενός κατάμεστου Gagarin -κυρίως από τον frontman της μπάντας- και οι πρώτες ανατριχίλες έκαναν την εμφάνιση τους με το "The Treason Wall". Το ότι είμαστε άκρως συναυλιακό κοινό και από τα καλύτερα που κυκλοφορούν ανά τον κόσμο το γνωρίζουμε, το έχουμε αποδείξει εμπράκτως ουκ ολίγες φορές και δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από το να το ακούς από κάποιον που, όχι μόνο το πιστεύει, αλλά κάποιες στιγμές σου έδινε την αίσθηση πως θα γούσταρε να ήταν κι αυτός από κάτω (κάτι που εν τέλει συνέβη λίγο αργότερα). Ένα ατελείωτο πάρε - δώσε μεταξύ εμών και των Σουηδών, ένα μουσικό αλισβερίσι όπου οι μεν έδιναν τα μέγιστα στους δε, που ανταπέδιδαν τη μεταξύ αυτών αγάπη, έλαβε χώρα για περίπου μιάμιση ώρα, τη στιγμή που οι εκδηλώσεις λατρείας και το τραγούδι μας «λύγισε» τον κάθε άλλο παρά ψυχρό Σουηδό και τον ανάγκασε να αφεθεί στα χέρια του κόσμου, τραγουδώντας κι ενίοτε χάνοντας το μικρόφωνο από τα χέρια του!
Είχα πολύ καιρό να ζήσω μία τέτοια «μεταφυσική» εμπειρία και σύμμαχός μου για μην τα χάσω τελείως ήταν οι μελωδικές στιγμές τους που με χαλάρωναν εν όψει του επικείμενου ολέθρου που δεν άργησε να έρθει: "Misery's Crown" και το Gagarin δε μπορεί να συγκρατήσει άλλο τις φωνές μας και στο καπάκι "Hedon" με την πρώτη κατάποση υπογλώσσιου να αποδεικνύεται σωτήρια, καθώς λίγα λεπτά μετά η μελωδία του "Punish My Heaven" θα μπορούσε κάλλιστα να αποβεί και μοιραία!
Το εθιμοτυπικό encore πήρε σάρκα και οστά παρ' όλες τις «ενστάσεις» του Stanne με τα "Punish My Heaven", "My Negation" και "The New Build" και το τέλος διαδραματίστηκε με αποθεώσεις εκατέρωθεν. Μία μεγάλη μπάντα με 18 χρόνια δημιουργικής ζωής κυκλοφόρησε φέτος έναν από τους καλύτερους δίσκους της και ήρθε να μας συναντήσει αποφασισμένη να ρουφήξει όλη την ενέργειά μας, με φοβερό κέφι κι απόδοση από όλα της τα μέλη, παρόλο που θα σταθώ -για ακόμη μια φορά- στον τραγουδιστή των Dark Tranquility: Η φιγούρα και οι κινήσεις του φέρνουν στο νου το Nick Holmes νεώτερο κατά 3-4 χρόνια, με άκρως μεσογειακή ιδιοσυγκρασία και με φωνή που μπορεί να συγκινήσει και τους πλέον δύστροπους ακροατές. Μας αγαπάνε και τους αγαπάμε, τους το (απο)δείξαμε και μας το (απ)έδειξαν -το μαρτυρά άλλωστε και το μόνιμο χαμόγελο που ήταν ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους-, παρά το μεγάλο διάστημα που πέρασε για να ξανασυναντηθούμε. Αποχαιρετώντας τους Σουηδούς κι αναλογιζόμενοι τι ήταν αυτό που μας κατακεραύνωσε, οι ήχοι από το "Back In Black" μας συντρόφευσαν για κάμποση ώρα όταν στις 23:00 ακριβώς...
Samael's play list:
Intro – Olympus/Solar Soul/Reign of Light/Walkyrie’s New Ride/Rain/Baphomet’s Throne(;)/Oriental Dawn/Year Zero/Promised Land/Ave!/Infra Galaxia/On Earth/Moongate/Slavocracy/The Ones Who Came Before
The Cross/Jupiterian Vibe/My Saviour
Dark Tranquility's play list:
Termins/The Lesser Faith/The Treason Wall/The Wonders At Your Feet(;)/Lost to Apathy/Lethe(;)/ThereIn/The Endless Feed/Focus Shift/Feast of Burden/Icipher/Misery’s Crown/Hedon/Final Resistance
Punish My Heaven/My Negation/The New Build
03/11/07, Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη
Για να είμαι ειλικρινής, είχα αρκετό καιρό να ασχοληθώ με τους Dark Tranquillity και τους Samael. Οι πολύ καλές εντυπώσεις όμως που μου άφησαν οι πρώτοι όταν τους είδα να ανοίγουν για τους Entombed και τους Candlemass και η αναμονή τόσων ετών για τους δεύτερους δε με άφηναν να χάσω το συγκεκριμένο γεγονός.
Δε χρειάστηκε να τελείωσει ούτε το πρώτο κομμάτι για να γίνει αντιληπτή σε όλους η ικανότητα των Dark Tranquillity επί σκηνής. Τελικά δε μπορείς πουθενά να βρεις μειονέκτημα σε αυτό το συγκρότημα. Τα μέλη της μπάντας απολαμβάνουν αυτό που κάνουν, έχουν απίστευτη ενέργεια και αυτό το θετικό κλίμα μεταφέρεται στο κοινό. Αμοιβαία αγάπη και εκτίμηση, η οποία φαίνεται πάνω από όλους στον frontman τους Mikael Stanne. Άσε που εκτός από συμπαθητική φυσιογνωμία, έχει και μια από τις καλύτερες φωνές του είδους. Για άνθρωπο που φοράει ζώνη Rush, μόνο θετικά σχόλια μπορώ να κάνω.
Μεγάλη βαρύτητα δόθηκε στο πολύ καλό τελευταίο τους άλμπουμ "Fiction", με κομμάτια όπως τα "The Lesser Faith", "Terminus", "Inside The Particle Storm", "Icipher", χωρίς όμως να λησμονήσουν το παρελθόν. Πότε πέρασε ο καιρός και οι Dark Tranquillity είναι πλέον συγκρότημα με ιστορία δεκαπέντε και βάλε χρόνων... Το "Skydancer" ήταν γνωστό ότι δεν το αγγίζουν πλέον και έτσι μείναμε ικανοποιημένοι με κομμάτια όπως τα "Lethe", "Therein", "The Wonders At Your Feet" και το κορυφαίο "Punish My Heaven".
Ιδιαίτερη στιγμή για μας, αλλά και το ίδιο το συγκρότημα, όταν ο Johan Edlund των Tiamat τραγούδησε μαζί τους το "The Misery Crown". Για να είμαστε αντικειμενικοί, η φωνή του δεν ακούστηκε και πολύ, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι guest stars δε βλέπουμε συχνά στη χώρα μας.
Εμφάνιση headliner από τους Dark Tranquillity που έκανε πολλούς να νοιώθουν ότι η βραδιά τελείωσε εδώ. Αυτό φάνηκε έτσι και αλλιώς, αφού οι μισοί από τους παρευρισκόμενους θεώρησαν ότι δεν υπάρχει λόγος να μείνουν να δουν τους Samael. Δυστυχώς για το συγκρότημα από την Ελβετία, είναι γνωστό ότι κάποια πράγματα μπορούν να τα εκτιμήσουν λίγοι και οι Samael ανέκαθεν απευθύνονταν σε αυτούς τους λίγους, παρά την εμπορική μουσική κατεύθυνση που έχουν ακολουθήσει τα τελευταία έτη.
Το ξεκίνημα φάνηκε κάπως χαλαρό με τα κομμάτια από το "Solar Soul", αλλά όταν ακούγονταν τα "Year Zero", "Baphomet's Throne", "Rain" και "Infra Galaxia", σε συνδυασμό με τις πεντάλφες και τους τράγους που εμφανίζονταν στην οθόνη πίσω από το συγκρότημα, η ατμόσφαιρα γινόταν κάτι παραπάνω από σκοτεινή. Τελικά οι Samael μπορούν να να το καταφέρουν αυτό και ας μην παίζουν black metal πλέον.
Σίγουρα σε κάποια κομμάτια θα ταίριαζαν καλύτερα τα live τύμπανα, αλλά δε νομίζω να ενοχλήθηκαν και πολλοί.
Δυστυχώς για άλλη μια φορά το ελληνικό κοινό έδειξε την ανικανότητά του να αντιληφθεί την ποιότητα ενός τόσου σημαντικού συγκροτήματος. Για άλλη μια φορά, λίγοι και καλοί...
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
