Karma To Burn, Cellar Dogs, Space Slavery @ An Club, 02/05/15

Αφού οι Karma To Burn δεν έχασαν χρόνο να μας οδηγήσουν στο επίκεντρο μια καταιγίδας στην έρημο και να μας στροβιλίσουν με τα μελωδικά riff τους, έτσι κι εγώ δεν θα χάσω χρόνο να αναφερθώ στους παραλογισμούς αυτής της μαγικής βραδιάς της δεύτερης μέρας του Μαΐου.

Πρώτοι στην σκηνή του An ανέβηκαν οι Space Slavery, οι οποίοι είχαν τέτοιο attitude που δεν θα ψυλλιαζόσουν με τίποτα ότι ήταν η πρώτη τους εμφάνιση. Ανέλαβαν να ζεστάνουν τον χώρο και να προετοιμάσουν το κοινό με τους stoner / doom / psychedelic ήχους τους και το έκαναν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μόνο το δεκαπεντάλεπτο "Space Vision", με το οποίο έκλεισαν, αρκούσε για να σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Ωστόσο, το πρόβλημα του ήχου, που δεν διορθώθηκε ποτέ, έκανε εξαιρετικά δύσκολο το να κατανοήσεις τι έλεγαν.

Ε, εντάξει, όσοι δεν έχετε ακούσει τους Cellar Dogs, πραγματικά δεν ξέρετε τι χάνετε! Οι Planet Of Zeus, 1000mods και Kalamata, με τους οποίους έχουν μοιραστεί την σκηνή, τους δίδαξαν καλά. Τα παιδιά όχι μόνο ζέσταναν το κοινό με τους heavy / groove / desert ήχους τους, αλλά μας έδειξαν το πόσο γουστάρουν αυτό που κάνουν. Η επικοινωνία μεταξύ τους ήταν εμφανέστατη και το δέσιμο που έχουν δεν τους άφησε να χάσουν στιγμή το «παιχνίδι». Κομμάτια όπως τα "This Is A Blackout" και "Trainfist" μας κάνουν να ανυπομονούμε για το επερχόμενο ντεμπούτο τους, "Jackhammer", ενώ το υπέροχο "Confindential Game" κατάφερε αυτό που έμοιαζε αδιανόητο. Να πλησιάσει, δηλαδή, ο κόσμος την σκηνή, γεμίζοντάς την μέχρι μπροστά. Σίγουρα, η καλύτερη εμφάνισή τους για αυτούς που τους έχουν ξαναδεί και ξέρουν.

Χωρίς να έχει πέσει στιγμή η ένταση, η σκηνή παραδόθηκε στους masters του stoner rock, Karma To Burn. Νομίζω οι αναφορές του τύπου «μιλάμε για επαγγελματίες» είναι περιττές, αλλά αξίζει να σημειωθεί ότι αυτοί οι τύποι ξέρουν πού, πώς και πότε να σε ταρακουνήσουν και να σε αφήσουν να αιωρείσαι στην ευφορία, επιμένοντας μελωδικά στα ξεχωριστά «γρατζουνιστά» riff τους.

Απ’ την αρχή του live, το κοινό δημιούργησε ένα τεράστιο mosh-pit και άνθρωποι εκτοξεύονταν από την μία άκρη στην άλλη, σαν να ήταν πλήρως παραδομένοι στο πρόσταγμα των Κarma To Burn. Αν δεν ήσουν ήδη μυημένος, έγινες.

Ο Evan (drummer) είχε ένα μόνιμο χαμόγελο σχηματισμένο στο πρόσωπό του και έναν ιδρώτα να δημιουργεί συνθήκες τροπικού δάσους γύρω του. Ξεκάθαρα, φαινόμενο που αποδεικνύει πως πραγματικά τα έδωσε όλα. Ο William (κιθαρίστας) ήταν επικοινωνιακός όσο δεν πάει, σχεδόν χόρευε πάνω στην σκηνή δίνοντας το δικό του σόου, ενώ ταυτόχρονα προκαλούσε τους «ακολούθους» του στον χορό του, είτε με βλέμματα και πονηρά χαμόγελα, είτε προστάζοντάς τους, με τους ήχους της κιθάρας του, να απελευθερωθούν στο ανελέητο headbanging.

Ο Eric (μπασίστας), από την άλλη, ήταν τόσο απορροφημένος στην μυσταγωγία της μουσικής τους που έμοιαζε να έχει μεταφερθεί σε ένα παράλληλο μαγικό μέρος και η μουσική να ήταν το μοναδικό -και απαραίτητο- μέσο επιβίωσης. Φυσικά, κατά την διάρκεια της βραδιάς δεν έλειψαν οι εκφράσεις αγάπης από το συγκρότημα προς το κοινό -και αντιστρόφως- με αποκορύφωμα τον William να υψώνει την μπύρα του και να λέει «Cheers motherfuckers». «Κάθε φορά που βλέπω στην λίστα την Ελλάδα αναφωνώ 'thank god!'». Αυτά ίσως να ήταν και τα μοναδικά λόγια που ακούστηκαν  στην συναυλία, αν εξαιρέσουμε  το βουητό που δημιουργούσε το κοινό απ’ το μουρμουρητό στα groovy riff-άκια και τον ήχο απ’ το σπάσιμο των σβέρκων μας απ’ το headbanging.

Απ’ τη στιγμή που ακούσεις το "Twenty" ή το "Thirty Six" ή το "Nineteen", αφήνεσαι, καταβάλλεσαι από ένα αίσθημα ελευθερίας και εξερευνάς πτυχές του εαυτού σου που δεν είχες εξερευνήσει μέχρι τότε. Όταν τελείωσε το πάρτι που είχε στηθεί, ήταν πλέον ξεκάθαρο το γεγονός ότι όσες φορές και να έρθουν οι τιτάνες του stoner στην χώρα μας, πάντα θα φεύγουμε με τις καλύτερες εντυπώσεις απ’ τα σόου τους. Μέχρι την επόμενη φορά, λοιπόν...

Υ.Γ.: Ελπίζω να συνέλθω σύντομα. Το τρίο κατάφερε με τα μαγικά του να μου «γεμίσει τις μπαταρίες», να με εκτινάξει στα ύψη και να «ανοίξει» το τρίτο μου μάτι.

Σοφία Ανθοπούλου (αναγνώστρια)