Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο @ Gagarin 205, 14/03/14

Η αναβίωση-καθυστερημένη αναγνώριση που χαίρει τον τελευταίο καιρό η underground ελληνική rock σκηνή της δεκαετίας του '80 και έχει μέχρι τώρα εκφραστεί με επανεκδόσεις δίσκων, προβολή ντοκιμαντέρ και επαναδραστηριοποιήσεις χαμένων στο χρόνο συγκροτημάτων, συνεχίζεται με διττό τρόπο, τη σημαντικότερη πλευρά του οποίου ζήσαμε την Παρασκευή σε ένα γεμάτο Gagarin. Οι συντελεστές του νέου ντοκιμαντέρ "Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο", με σκοπό την εξεύρεση πόρων για την ολοκλήρωση των γυρισμάτων διοργάνωσαν μία συναυλία που μάζεψε μερικά από τα πιο θρυλικά ονόματα της εποχής εκείνης και, επειδή το να παίζεις ή να ακούς μουσική είναι πάντα καλύτερο από το να μιλάς για αυτή, ακόμα και μέχρι εδώ να έφτανε η συνεισφορά τους, πάλι επιτυχημένοι θα ήταν.

Το ότι το Gagarin γέμισε ήταν το πρώτο ευχάριστο της βραδιάς, το ότι γέμισε με κόσμο κάθε ηλικίας από τη γενιά που έζησε τα συγκροτήματα αυτά και μέχρι τώρα, ήταν το δεύτερο. Και ενώ μέχρι και τις 22:00 ακόμα η ουρά στο ταμείο ήταν σημαντική, στο εσωτερικό του συναυλιακού χώρου ξεκινούσαν την προβολή τους κάποια αποσπάσματα από την ταινία που έπεται. Λογικό να ρωτήσει κανείς τι καινούργιο μπορεί να έχει να πει αυτό το ντοκιμαντέρ μπροστά σε άλλα παλιότερα ή όχι που έχουν καταπιαστεί με το ίδιο θέμα. Να πω την αλήθεια από τα λίγα λεπτά που παρακολουθήσαμε δεν έχω απάντηση να δώσω επί της ουσίας. Μπορώ όμως να προβλέψω ότι σκηνοθετικά θα είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Οι σκηνές που παρακολουθήσαμε πέρα από κάποιες συνεντεύξεις είχαν  και δραματοποιημένες σκηνές ενώ θέλω να τονίσω και την παρουσία του Νίκου Κοντογούρη σε αυτό, ενός ανθρώπου που, ανάμεσα στις άλλες μουσικές δραστηριότητές του είναι ένας από τους καλύτερους μουσικούς δημοσιογράφους με μακρά θητεία σε διάφορα έντυπα.

Το τέλος της προβολής έφερε στη σκηνή το πρώτο συγκρότημα που δεν ήταν άλλο από τους Not 2 Without 3. Έπαιξαν πέντε τραγούδια, τα οποία, αν δεν κάνω λάθος είναι και τα μόνα που ηχογράφησαν όσο ήταν ενεργοί. Με ένα στυλ πιο κοντά στο dark new wave ήταν εντυπωσιακοί κυρίως λόγω της ιδιαίτερη φωνής του Βασίλη Σαλαπάτα. Καθότι οι πρώτοι που βγήκαν έτυχαν θερμής μεν, λίγο απόμακρης δε υποδοχής, κάτι που ίσχυσε και στο επόμενο συγκρότημα και για λίγο δημιούργησε το φόβο ότι το κοινό δεν θα ανταποκρινόταν τελικά στις περιστάσεις. Οι Ανυπόφοροι, λοιπόν, παρότι σε σαφώς πιο punk μονοπάτια (κάπου ανάμεσα σε Clash και Stranglers) μόλις που ζέσταναν τον κόσμο κι ας μας προσέφεραν το καλύτερο pogo χορό, ευγενική χορηγία του μπασίστα τους Γιώργο Γλυνέλη. Και αυτοί έπαιξαν πέντε τραγούδια, δηλαδή ...τρία παραπάνω από όσα ηχογράφησαν αφού η μοναδική τους κληρονομιά είναι ένα single.

Η μέχρι εκείνη τη στιγμή αρκετά γρήγορη αλλαγή ανάμεσα στα συγκροτήματα αλλά και οι καλές επιλογές των DJ είχαν ζεστάνει αρκετά τον κόσμο και ήταν φανερό ότι απέμενε να έρθει μία πραγματικά ξεσηκωτική, πέρα από ιστορική, εμφάνιση. Αυτή ήρθε από τους Cpt. Νέφος. Με μοναδική αλλαγή στη σύνθεσή τους τον drummer Γιάννη Τρυφερούλη των Sigmatropic, μας ανακοίνωσαν έτσι κι αλλιώς ότι εμπεριέχουν και αντιπροσωπεύουν στην εμφάνισή τους αυτή και κάποια άλλα σχήματα που δημιούργησαν στην πορεία τους στην ελληνική δισκογραφία. Έτσι λοιπόν ακούστηκαν δίπλα στα δικά τους τραγούδια και κάποια των Libido Blume και Anti Troppau Council και δεν ντρέπομαι κι εγώ καθόλου να ομολογήσω ότι τα "Colours Melting" και "In My Room" των μεν και "I Believe" των δε, ήταν όχι μόνο από τα καλύτερα τους set τους αλλά και από τα καλύτερα της βραδιάς ολόκληρης, τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα. Έκλεισαν το set τους με μία έκτακτη προσθήκη του "Guns Of Brixtοn" ενθυμούμενοι ότι αυτό έπαιζαν κατά τη διάρκεια μία συναυλίας στις ταραγμένες ημέρες που οδήγησαν στην κατάληψη του Χημείου το '85.

Η εμφάνιση των Cpt. Νέφος σηματοδότησε τόσο την έκρηξη του κοινού, που πλέον συμμετείχε ενεργά, αλλά και την έναρξη των δύο εμφανίσεων που τελικά, την επόμενη ημέρα, όταν καταλάγιασε η σκόνη, έμειναν στο μυαλό αρκετών ως οι πιο ολοκληρωμένες και επιτυχημένες της βραδιάς. Η άλλη ήταν αυτή των Αρνάκια, μία εμφάνιση που πάρα πολλοί περίμεναν πώς και πώς, από ένα συγκρότημα που θα μπορούσε να είχε γίνει... συμπληρώστε τα αποσιωπητικά κατά το δοκούν καθώς θεωρώ ότι το συγκρότημα αυτό είχε απεριόριστες δυνατότητες. Με μία σύνθεση που σωστά ονόμασαν «διαχρονική» αφού σε αυτή συμμετέχει τόσο ο Φίλιππος Παπάς που ακούγεται στην κιθάρα στην περίφημη "Συλλογή Αντί Θανάτου" όσο και ο Χάρης Παπασιδέρης με τον οποίο ηχογράφησαν τα δύο LP τους. Η εμφάνισή τους ήταν ισοπεδωτική και το συγκρότημα με εξαίρεση κάποια λαθάκια στο ξεκίνημα ορισμένων τραγουδιών ήταν δεμένο σαν να μη σταμάτησε ποτέ. Η δε σύνθεση με δύο κιθάρες φαίνεται να τους ταιριάζει πολύ και η φωνή του Δημήτρη Παπαθεοφιλου παραμένει αναλλοίωτη. Η ένταση της εμφάνισης αλλά και η δύναμη των συνθέσεων που ήταν ό,τι πιο κοντινό σε «χιτάκι» ακούστηκε αυτή τη βραδιά έκαναν το κοινό σχεδόν να μην του αφήνει να φύγουν, αποσπώντας όμως έτσι την απάντηση «την άλλη φορά», οιωνός πιο εκτεταμένης δραστηριότητας από το συγκρότημα; Μακάρι...

Η συνέχεια ήρθε στο πρόσωπο των Χωρίς Περιδέραιο και, προσωπικά μιλώντας, η πτώση στη διάθεση ήταν αρκετά απότομη. Να ξεκαθαρίσω, ζητώντας συγνώμη από τους φίλους τους, ότι θεωρώ το συγκρότημα αρκετά υπερτιμημένο, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κυριολεκτικά γιατί τα ποσά στα οποία αλλάζει χέρια το μοναδικό LP τους είναι εξωπραγματικά αλλά και μεταφορικά γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να μπω στη φάση τους. Έχοντας ξεκαθαρίσει τη θέση μου όμως, δεν μπορώ να μην αρνηθώ ότι είχαν μεγάλο κοινό που τους στήριξε αποθεώνοντάς τους συχνά, ενώ όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο πολύ κέρδιζαν και δύσπιστους σαν και του λόγου μου με το πολύ ιδιαίτερο στυλ τους.

Οι Metro Decay, ή όπως ήθελαν να ονομαστούν -προφανώς λόγω της απουσίας βασικών στελεχών τους- οι «όχι οι Metro Decay» με βασικό πυρήνα τους Κώστα Μάστορη και Στέλιο Μαστρόκαλο επιστράτευσαν τον εμφανώς άλλης γενιάς Ζαφείρη Μαράνο (των Grain) και παρουσίασαν το πιο σύντομο σετ της βραδιάς μπροστά σε ένα κοινό που εμφανώς περίμενε περισσότερα από αυτούς. Ακούστηκαν φυσικά τα "Κειμήλια" και "Σκιές" και από άποψη ποιότητας δικαιολογούν πολλούς που τους θεωρούν τους ηγέτες (ατυχής τίτλος ελλείψει καλύτερου) του ελληνικού 80s underground, από άποψή ποσότητας θα θέλαμε κάτι παραπάνω.

Κατά μία έννοια το φεστιβαλάκι τελείωσε εδώ και μετά συνεχίστηκε ένα πάρτι. Δύο σχήματα που φτιάχτηκαν ειδικά για τη βραδιά, οι Asylum Overdrive, ουσιαστικά οι Stress με τραγουδιστές εναλλάξ τους Τάκη Πολυχρονόπουλο και Frank των Παρθενογένεσις και Panx Romana αντίστοιχα, και οι Asylum Nursery με μέλη από τα σχήματα που προηγήθηκαν συν την Άννα Λαμπάρα και τους Βλαχάκη & Σκαρλάτους από Magic De Spell, οι οποίοι και κλείνουν σε πανδαιμόνιο τη βραδιά (κάπου περασμένες 03:00 και με εμφανώς λιγότερους ηρωικούς να έχουν αντέξει όλη αυτή την ώρα) με το τραγούδι που γράφτηκε ειδικά για το ντοκιμαντέρ.

Αντί επιλόγου, αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι ότι η περιγραφή των όσων συνέβησαν τη βραδιά αυτή δεν μπορεί να καλύψει επακριβώς το τι συναισθήματα δημιούργησε ακόμα και σε ανθρώπους που δεν προλάβαμε να ζήσουμε τη σκηνή αυτή, όταν σήμαινε κάτι παραπάνω από απλώς «καλή μουσική». Υπήρχε διάχυτο ένα συναίσθημα χαράς και μία ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη από ανθρώπους που όταν έπαιζαν ούτε μπορούσαν ούτε ήθελαν να σκεφτούν ότι κάποιες δεκαετίες μετά θα υπάρχει ένα σημαντικό κοινό που θα τους ακούει και θα τους επευφημεί. Είναι κουτό να μιλήσει κανείς για εκδίκηση, είναι μάλλον υπερβολή να χρησιμοποιήσουμε τον όρο «δικαίωση». Ας πούμε αναπάντεχη χαρά για να είμαστε μέσα.