Band Of Friends, Barry Barnes, Brendan O'Neill @ Κύτταρο, 12/12/15

Η μέρα που ο Rory βρέθηκε και πάλι στην σκηνή παρέα με τους φίλους του για μια μεγαλειώδη εμφάνιση

Από τον Κώστα Πολύζο, 15/12/2015 @ 10:37
Αν και προερχόμενος από διήμερο συναυλιακό σερί, δεν ήθελα να χάσω αυτό το πάρτι που γίνεται στην μνήμη του Rory Gallagher από την παρέα των φίλων του, μιας και ουδέποτε το είχα παρακολουθήσει. Δεν ήθελα να το χάσω γιατί ο Ροράκος έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, αλλά και πολλών άλλων όπως αποδείχτηκε από το sold out της βραδιάς, που μοιραία δημιούργησε μια κάπως ασφυκτική κατάσταση.

Αν και την προηγούμενη μέρα το Κύτταρο κατακλύστηκε από νεαρής ηλικίας παιδιά που λάτρεψαν την σειρά "Sons Of Anarchy" και τη μουσική της, το Σάββατο ήταν η μέρα για τους μεγάλους να πάρουν τα ηνία και να θυμηθούν τα νιάτα τους. Να δοκιμάσουν αν τους κάνει ακόμα το κόκκινο καρό πουκάμισο και να κατεβάσουν από την ντουλάπα τα μαύρα μποτάκια και τα τριμμένα τζιν. Λένε βέβαια πως τα ράσα δεν κάνουν τον παππά, αλλά αυτή τη φορά τα ράσα τα φόραγε όντως παππάς και ο κόσμος απέδειξε πως οι παλιοί θυμούνται, αλλά και οι νέοι ξέρουν το ποιός ήταν και ποιά η μουσική παρακαταθήκη που έχει αφήσει πίσω του ο τεράστιος αυτός Ιρλανδός μουσικός.

Band Of Friends

Είκοσι χρόνια λοιπόν που ο Rory δεν είναι κοντά μας και η γιορτή (και όχι μνημόσυνο) ξεκίνησε στην προκαθορισμένη ώρα με τον Barnes να συνοδεύει ο Μάνος Καμπούρης πριν δώσει τη θέση του στους κυρίους Ο'Neil και Melville που ανέβηκαν στην σκηνή του Κυττάρου και ανέλαβαν να μας ζεστάνουν για το κυρίως πιάτο που θα ακολουθούσε. Αν και έπρεπε να εκτελέσουν πιο άγνωστα τραγούδια του Rory, κατάφεραν να μεταδώσουν τον ενθουσιασμό τους στο κοινό, το οποίο ανταποκρίθηκε άψογα στην περισσότερο blues δισκογραφική εποχή του Rory. O Barnes ήταν απολαυστικός στον ρόλο του, με την χροιά της φωνής του να φέρνει πολύ σε αυτή του ήρωά του, ενώ η δεινότητά του στο παίξιμο της κιθάρας ήταν εμφανέστατη σε τραγούδια όπως το "Follow Me" και "Double Vision". Το ρυθμικό μέρος των O'Neil και Melville κούμπωνε άρτια, τη στιγμή που οι αναφορές του δεύτερου περί μεγάλης τιμής και ονείρου να μοιράζεται το σανίδι της σκηνής με τους άλλους δυο έφεραν συγκίνηση. Στα 50 λεπτά που διήρκησε η εμφάνισή τους, το υλικό αποδόθηκε έξοχα και το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου στο τέλος ήταν αναμενόμενο.

Band Of Friends

Με το που πατήσανε γύρω στα μεσάνυχτα στην σκηνή οι Band Of Friends των Gerry McAvoy, Ted McKenna και φυσικά με τον Marcel Scherpenzeel και υπό τους ήχους του "Cradle Rock", όλο το Κύτταρο βρίσκεται στο πόδι. Ο ήχος συνεχίζει να είναι υποδειγματικός και τα τραγούδια που παίζονται μας δίνουν την δυνατότητα να ξεφαντώσουμε τραγουδώντας και χορεύοντας. Ο McAvoy έχει αναλάβει την ευθύνη του επικοινωνιακού κομματιού, πέρα του να δένει τον ήχο με τις χαμηλές συχνότητες του μπάσου του. Και στα δυο είναι εξίσου καλός. Το «εντάξει;», εκφερόμενο με την χαρακτηριστικά αστεία προφορά, είχε την τιμητική του κατά τη διάρκεια της βραδιάς, ενώ συνεχώς σκεφτόμουνα πως η απάντηση έπρεπε να είναι «γιατί να μην είναι εντάξει ρε Gerry;». Γιατί να μην περνάς φοβερά όταν ακούς τραγούδια όπως τα "Bad Penny", "Philby", "Tattoo'd Lady", "Moonchild" και "Do You Read Me" αποδοσμένα άρτια και έχοντας προσεγγιστεί με τον δέοντα σεβασμό;

Band Of Friends

Ο κόσμος συμμετείχε ενεργά, με δυνατό sing-along και γενικότερα ανταποκρινόταν στο κάλεσμα του McAvoy να φωνάξει. Ακόμα και όταν αποδόθηκαν πρωτότυπες συνθέσεις της μπάντας τραγουδισμένες από τον McAvoy, ο κόσμος δεν φάνηκε να δυσανασχετεί. Μάλλον το αντίθετο. Φτιάχνοντας την καρτ-ποστάλ της βραδιάς γενικά μπορούμε να πούμε πως όλα κύλησαν ρολόι. Στο "Bad Penny" ειδικά χάθηκε το τόπι, με τον Gerry να εγκαταλείπει την σκηνή και τον Marcel να παίζει ένα απίστευτο solo υπό τη συνοδεία του McKenna. Μάλλον, όμως, το απόλυτο highlight της βραδιάς ήταν το "Shadow Play", το οποίο έκλεισε το κυρίως set. Φοβερός παλμός και αρκετό παιχνίδι με τον κόσμο σε μια συναυλιακή και τραβηγμένη σε διάρκεια εκτέλεση που άφησαν άπαντες να φωνάζουν το όνομα του μεγάλου απόντα, καθώς η μπάντα κατέβαινε από την σκηνή. Επιστρέψανε τελικά για να κλείσουν με το "Bullfrog Blues" και να αφήσουν, αυτή τη φορά, άπαντες παρόντες με το χαμόγελο σχηματισμένο στα χείλη.

Band Of Friends

Κάνοντας το ρεζουμέ, είναι σίγουρο πως δεν υπάρχει δυνατότητα να παρακολουθήσει κάποιος τον Rory πλέον επί σκηνής, αλλά οι Band Of Friends είναι ό,τι πιο κοντά σε αυτό και θα πρέπει να νιώθουμε ικανοποίηση που έστω και με αυτό τον τρόπο μπορούμε και απολαμβάνουμε την μουσική του Gallagher ζωντανά. Εγώ προσωπικά πέρασα καταπληκτικά και δεν υπάρχει περίπτωση να μην ξαναπάω στην επόμενη συνάντηση των φίλων του Ιρλανδού θρύλου. Μοναδική ένσταση ήταν ίσως η επιλογή των τραγουδιών καθώς πολλά πολύ γνωστά άσματα έλαμψαν δια της απουσίας τους, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν μειώνει στο ελάχιστο την αξία της εν λόγω βραδιάς.

Υ.Γ.:Πλάκα είχε ο τσαμπουκάς που ξέσπασε προς το τέλος μεταξύ παρέας άσχετων με το όλο event εκεί λίγο πιο μπροστά από το δεξί μπαρ.
SETLIST

Cradle Rock
The Last Of The Independents
Shin Kicker
Do You Read Me
Moonchild
I Wonder Who
Bought And Sold
Sing It With The Band
Leap Of Faith
Philby
Cruise On Out
A Million Miles Away
Tattoo'd Lady
Bad Penny
Shadow Play

Encore:
Succubus
Bullfrog Blues


Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Σαλασίδης

  • SHARE
  • TWEET