Slipknot: «Είναι καλό μετά από 20+ χρόνια να αμφισβητείς τον εαυτό σου»

Ενόψει της εμφάνισης στο Release Athens Festival μιλήσαμε με τον drummer των Slipknot, Jay Weinberg

Το ότι οι Slipknot είναι ένα εκ των μεγαλύτερων, σημαντικότερων και - ναι - καλύτερων σύγχρονων συγκροτημάτων της metal μουσικής είναι γεγονότα αδιαμφισβήτητα. Με απλή συνεπαγωγή καταλαβαίνουμε πόσο αντίστοιχα σπουδαία είναι η συναυλιακή τους επιστροφή στη χώρα μας, η οποία θα πραγματοποιηθεί στις 23 Ιουλίου στην Πλατεία Νερού, στο πλαίσιο του Release Athens Festival.

Slipknot

Η επικείμενη αυτή εμφάνιση μας έδωσε τη δυνατότητα να μιλήσουμε με το νεότερο μέλος της μπάντας, των drummer Jay Weinberg, ο οποίος έχει αποδείξει ήδη τη μουσική του αξία γεμίζοντας πειστικά το μεγάλο κενό που άφησε πίσω του ο σπουδαίος Joey Jordison. Παράλληλα, ο Jay προέρχεται από μια εξίσου σπουδαία μουσική οικογένεια και εν τέλει όπως προέκυψε είχε πολλά ωραία και ενδιαφέροντα να μοιραστεί μαζί μας, για τη θέση του και ρόλο του στη μπάντα, για το πόσο το πνεύμα των πρώτων ημερών είναι ακόμα ζωντανό, για το έτοιμο νέο άλμπουμ και την κατεύθυνσή του και φυσικά για όσα έχουμε να περιμένουμε να δούμε από κοντά σε περίπου ένα μήνα.

Αυτό ίσως να είναι το πιο φιλόδοξο και πειραματικό υλικό που έχει δημιουργήσει ποτέ το συγκρότημα

Έχετε ένα νέο άλμπουμ έτοιμο να κυκλοφορήσει. Θα μπορούσες να μας δώσεις κάποια πληροφορία σχετικά με τον ήχο του ή με οτιδήποτε άλλο; Πότε να περιμένουμε να βγει;

Εντάξει, λοιπόν... (Παύση) Έρχεται! Έχει ολοκληρωθεί, και είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι με το άλμπουμ. Δυσκολευόμαστε να μην μιλάμε για αυτό αλλά, όντας τελειομανείς, θέλουμε τα πάντα να γίνονται ακριβώς όπως τα θέλουμε και αυτό παίρνει συγκεκριμένο χρόνο προκειμένου να γίνουν όλα σωστά και να το παρουσιάσουμε ακριβώς όπως θέλουμε στον κόσμο. Γιατί, όπως ξέρεις, όταν πλέον βγει εκεί έξω, δεν μπορείς να το πάρεις πίσω. Πρέπει να είμαστε χαρούμενοι με το τελικό αποτέλεσμα και γι' αυτό ίσως να παίρνει λίγο περισσότερο χρόνο απ’ όσο θα ήθελαν ορισμένοι. Αλλά, είμαι στην ευχάριστη θέση να πω ότι έχουμε τελειώσει, δουλέψαμε πολύ σκληρά για αυτό και είμαστε πραγματικά χαρούμενοι.

Είναι ένα νέο βήμα για εμάς. Νομίζω ότι υπάρχουν πολλά εκεί μέσα που προσεγγίζουν όλες τις πτυχές όσων εμείς αγαπάμε στους Slipknot αλλά και όλων των πραγμάτων που πιστεύω πως παίρνουν από το συγκρότημα οι άνθρωποι που μας ακούν. Αλλά, επίσης, αισθάνομαι ότι αυτό ίσως να είναι το πιο φιλόδοξο και πειραματικό υλικό που έχει δημιουργήσει ποτέ το συγκρότημα. Υπάρχουν πολλά διαφορετικά πράγματα, πολλά ρίσκα, κάτι που είναι ωραίο, και, πραγματικά χρειάζεται να πιέσεις τον εαυτό σου στο στούντιο αν θέλεις να διατηρήσεις αυτήν τη ζωντάνια και αυτήν την ένταση στη μουσική σου. Πρέπει να το κρατήσεις ενδιαφέρον για σένα και πρέπει να το διατηρήσεις σούπερ φρέσκο. Για εμάς, νομίζω πως αυτό σημαίνει απλώς να εισάγουμε νέους ήχους με τους οποίους δεν έχουμε πειραματιστεί ποτέ πριν, να εισάγουμε νέους τρόπους γραφής τραγουδιών, να παράγουμε ιδέες, και πολλά από αυτά συνέβησαν κατά τη δημιουργία του νέου άλμπουμ.

Υπάρχουν πολλά για τα οποία είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος όσον αφορά την πειραματική πλευρά αυτού του δίσκου. Νομίζω ότι με κάποια πράγματα εκπλήξαμε τους εαυτούς μας και είναι φοβερό να τα ακούμε σε φάση «Ουάου, αυτοί είμαστε εμείς». Νομίζω ότι υπάρχουν αρκετές συναρπαστικές στιγμές οπότε... Είναι καθ' οδόν! Ένα τραγούδι είναι ήδη εκεί έξω, το "The Chapeltown Rag", το οποίο ήδη παίζουμε ζωντανά και νοιώθουμε υπέροχα. Ξέρεις, η μουσική με την οποία συνδέεσαι περισσότερο είναι η μουσική που δημιουργείς αυτήν τη στιγμή, το καινούργιο υλικό, και μπορώ να πω με σιγουριά ότι το άλμπουμ θα κυκλοφορήσει φέτος οπότε ο κόσμος πρέπει απλώς να είναι λίγο πιο υπομονετικός.

Πολύ καλά νέα! Αυτός θα είναι ο τρίτος δίσκος σου με το συγκρότημα. Υπάρχει κάτι που έκανες διαφορετικά αυτήν τη φορά και ποια θα έλεγες πως ήταν η συνεισφορά σου στο στούντιο;

Ναι, αρκετά πράγματα ήταν διαφορετικά. Εννοώ, ήταν ο πρώτος δίσκος που κάναμε σε συνθήκες πανδημίας, οπότε, καταλαβαίνεις, αυτό άλλαξε πολλά από τα πάντα για όλους. Και μόνο που δεν μπορούσαμε να είμαστε σε ένα δωμάτιο όλοι μαζί για λίγο… Ήμασταν τόσο ενθουσιασμένοι με το "We Are Not Your Kind" και ήμασταν σε περιοδεία και μετά, ξαφνικά, δεν μπορούσαμε να παίξουμε πια, οπότε κάπως έπρεπε να αλλάξουμε όλο το χρονοδιάγραμμα μας. Δεν είχαμε πρόγραμμα. Έπρεπε να το δημιουργήσουμε από την αρχή. Το μόνο πράγμα που μπορούσαμε να κάνουμε, αφού δεν γινόταν να παίξουμε ζωντανά, ήταν απλώς να προσπαθήσουμε να είμαστε μεμονωμένα δημιουργικοί, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα κάποιες νέες ιδέες και διαδικασίες για εμάς. Όλοι έπρεπε να γίνουμε ηχολήπτες κατά κάποιο τρόπο. Έπρεπε, για πρώτη φορά, να μάθω πώς να χρησιμοποιώ προγράμματα ηχογράφησης στο σπίτι μου, κάτι που δεν το είχα κάνει ποτέ πριν. Με αυτούς τους περιορισμούς, νομίζω ότι είχαμε την ευκαιρία να βγούμε λίγο από την άνεσή μας. Και πιστεύω ότι αυτό θα μπορέσετε να το ακούσετε στον δίσκο.

Slipknot

Και, προφανώς, δουλέψαμε και με ένα νέο παραγωγό, τον Joe Baresi, ο οποίος έχει κάνει μίξη σε δίσκους μας στο παρελθόν αλλά δεν είχαμε βρεθεί μαζί στο στούντιο, κάτι που ήταν συναρπαστικό για εμάς. Λατρεύουμε να δουλεύουμε με τον Greg Fieldman με τον οποίο κάναμε τους δύο τελευταίους δίσκους μας, αλλά η συνεργασία με τον Joe αυτήν τη φορά ήταν ενδιαφέρουσα. Ήταν μια νέα διαδικασία, ένας νέος τρόπος σκέψης, ένας νέος τρόπος να κάνεις πράγματα, ένας νέος τρόπος να καταγράψεις την ηχογράφηση. Είναι καλό, ακόμα και σε αυτό το στάδιο που υπάρχεις 20-κάτι χρόνια, να μπορείς να αμφισβητείς τον εαυτό σου και ίσως… [Παύση] Αυτό που εννοώ είναι πως κάνεις αυτές τις πλευρικές κινήσεις όπου δεν επιδιώκεις να κάνεις κάτι μεγαλύτερο ή πιο "σκληρό" ή πιο γρήγορο ή οτιδήποτε άλλο και είσαι σε φάση "Ποιος νοιάζεται για αυτά;". Το μόνο που μας ενδιαφέρει πραγματικά είναι να φτάσουμε σε νέα άκρα και να εκπλήξουμε τους εαυτούς μας με όσα μπορούμε να πετύχουμε. Και νιώθω ότι μπορέσαμε να το πετύχουμε αυτό οπότε αυτό είναι και το στοιχείο για το οποίο είμαι πιο περήφανος για αυτόν τον δίσκο.

Πήραμε ρίσκα και μερικά τραγούδια χρειάστηκαν χρόνια για να συναρμολογηθούν. Υπάρχει ένα τραγούδι σε αυτό το άλμπουμ που δουλεύαμε από την πρώτη εβδομάδα που εγώ ήμουν σε περιοδεία με το συγκρότημα, και συνέχεια τζαμάραμε και δοκιμάζαμε πράγματα και τίποτα δεν λειτουργούσε. Δεν ταίριαζε στο ύφος του "We Are Not Your Kind", έτσι απλά συνεχίσαμε να το δουλεύουμε, συνεχίσαμε να το δουλεύουμε, και τώρα νιώθουμε ότι είμαστε έτοιμοι να… Είναι ένα τραγούδι που είναι έτοιμο να δείξει το πρόσωπό του. Πολλά από αυτά τα πράγματα είναι πραγματικά συναρπαστικά, υπάρχουν στοιχεία από όλα όσα κάνουμε γενικά αλλά ναι, νομίζω ότι ο κόσμος θα εκπλαγεί ευχάριστα από μερικά από τα πράγματα που θα ακούσει σε αυτό το άλμπουμ.

Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργήσαμε τον δίσκο μας κατέστησαν πιο ανοιχτούς στο να δοκιμάσουμε διαφορετικά πράγματα

Σε πρόσφατη συνέντευξή σου δήλωσες πως ο νέος δίσκος θα περιέχει το «πιο βαρύ blues κομμάτι στη γη». Μπορείς να μας δώσεις μερικές περισσότερες πληροφορίες για αυτό ή θα έπρεπε να περιμένουμε;

Το είπα όντως αυτό; (γέλια) Εννοώ, τι άλλο μπορώ να πω φίλε, δεν υπάρχουν πολλά περισσότερα να σχολιάσω πέρα από αυτό που μπορεί να πάρεις από τις ακροάσεις… Σκέψου το, όλο το rock και το metal πηγάζουν από τα blues και όλα όσα κλέβουμε από ό,τι προηγήθηκε της μουσικής μας. Με αυτό δεν εννοώ πως επεξεργαζόμαστε το blues δωδεκάμπαρο στο ύφος των Slipknot, δεν είναι αυτό απαραίτητα, αλλά υπάρχουν διαφορετικά στοιχεία τα οποία είναι πραγματικά συναρπαστικά. Π.χ. κάποιοι τρόποι με τους οποίους προσεγγίζει τις φωνητικές ερμηνείες του ο Corey, οι οποίοι είναι τελείως νέοι και διαφορετικοί για εμάς που τα ακούμε. Μερικές φορές καθόμαστε και τα ακούμε και απορούμε «από πού εμπνεύστηκε κάτι τέτοιο, για να δέσει με το instrumental πάνω στο οποίου δουλεύουμε;». Τέτοιες λεπτομέρειες είναι πραγματικά εντυπωσιακές και είμαι πολύ περήφανος, επειδή απαιτούν πολλή δουλειά. Τόσο σχετικά με όσα μπορώ εγώ να κάνω στα drums, όσο και με αυτά που κάνουν οι υπόλοιποι σε κιθάρες κλπ. Αλλά, τα ακούς όλα μαζί και είσαι σε φάση «ω Θεέ μου! Τώρα μπορώ να δω καθαρά προς ποια κατεύθυνση πάει όλο αυτό».

Slipknot

Μοιάζει λες και είναι το πιο βαρύ μπλουζ κομμάτι στη γη. Και αυτό είναι μόνο ένα από τα αρκετά κομμάτια του δίσκου που μας φαντάζουν διαφορετικά. Νιώθω πως οι συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργήσαμε αυτό τον δίσκο μας κατέστησαν πιθανώς πιο ανοιχτούς στο να δοκιμάσουμε διαφορετικά πράγματα καθώς και να σπάσουμε, όχι ακριβώς τους κανόνες που έχουμε για τους εαυτούς μας, αλλά όλες αυτές τις παραμέτρους ή το σκάμμα με άμμο στο οποίο μας αρέσει να κινούμαστε. Κι αυτό γινόταν διαρκώς όλο και πιο έντονο (σ.σ. "bigger and bigger and bigger"). Όπως οι πειραματικές ιδέες του τελευταίου μας δίσκου. Ένα τραγούδι όπως το "Spiders" είναι καλό παράδειγμα επ’ αυτού, καθώς αποκλίνει από το χαρακτηριστικό ύφος των Slipknot…δεν είναι αυτό που θα περίμενες.

Βάζεις να παίξει ένας δίσκος των Slipknot και ως ένα βαθμό έχεις μια εικόνα των όσων θα ακούσεις, οπότε είμαι χαρούμενος που θα διαθέτουμε τόσο αυτά τα στοιχεία, όσο και υλικό σε νέο ύφος. Νομίζω πως το "The Chapeltown Rag" αποτελεί ένα καλό παράδειγμα της μπάντας σε υψηλές επιδόσεις. Διαθέτει κορυφαία ενέργεια και ένταση, είναι ένα από τα πιο βαριά κομμάτια του δίσκου, και μου αρέσει πάρα πολύ που το παίζουμε ζωντανά πλέον. Αλλά υπάρχουν πολλά μέσα φίλε. Έχει βάθος το άλμπουμ, οπότε περιμένω ενθουσιασμένος να το ακούσει ο κόσμος.

Δεν έχουμε εξαντλήσει τις δυνατότητές μας ως μπάντα

Είχες πει πριν κάποιο καιρό πως όταν μπήκες στην μπάντα είχες πολλά να αποδείξεις, τόσο στον εαυτό σου όσο και σε πολλούς. Οπότε, έπειτα από οκτώ χρόνια με τους Slipknot, θεωρείς πως το έχεις κάνει; Εγώ είμαι βέβαιος!

Χμμ, ειλικρινά όχι! Δεν άλλαξαν πολλά, η προσέγγιση μου δεν είναι διαφορετική από την πρώτη ημέρα, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Θεωρώ πως αν έλεγα πως έχω φτάσει ως εδώ και πως δεν έχει μείνει τίποτα να αποδείξω, δεν θα ήταν η αλήθεια. Δεν είναι αυτό το θέμα. Απλώς δεν βλέπω τα πράγματα από αυτήν τη σκοπιά, δεν πιστεύω πως ως μπάντα έχουμε εξαντλήσει τις δυνατότητές μας (σ.σ. "reach our potential"), πιστεύω πως διαρκώς επιδιώκουμε να γίνουμε πιο δουλεμένες πτυχές του εαυτού μας, να είμαστε καλύτερες εκδοχές του εαυτού μας. Όσον αφορά εμένα προσωπικά, επικεντρώνομαι διαρκώς στο να είμαι ένας καλύτερος συμπαίκτης, ένας καλύτερος drummer, άνθρωπος, καλλιτέχνης, μουσικός, όλα. Ακόμη και ακροατής, να επικοινωνώ καλύτερα.

Αυτό συμβαίνει από την πρώτη ημέρα και πιστεύω πως αυτή είναι η πραγματική καλλιτεχνική αναζήτηση, η οποία ποτέ δεν τελειώνει. Αντιθέτως, γίνεται όλο και πιο μεγάλη ως προς την προοπτική όσων προσπαθείς να καταφέρεις. Ακόμα κι αν ήξερα από την πρώτη μου ημέρα στην μπάντα όλα όσα θα βίωνα τα επόμενα χρόνια, όσον αφορά στη δουλειά και το τι κάνουμε και με πόση ένταση - προφανώς ήξερα την ένταση του συγκροτήματος - και πόσο δυναμικά μπορούν να είναι όλα γύρω από αυτό, και πάλι ποτέ δεν έβλεπα πιο μακριά από ότι ένα βήμα τη φορά. Ακόμη πιστεύω πως αυτό είναι το κλειδί, έως ένα βαθμό, στο να έχει διάρκεια ο οποιοσδήποτε. Είναι το να μην έχεις υπέρ του δέοντος υψηλές προσδοκίες ή άφταστους στόχους.

Δεν πιστεύω πως όποιος επιδιώκει μια δημιουργική ζωή είναι ποτέ πραγματικά ικανοποιημένος με όσα κάνει

Φυσικά, είναι λογικό το να θες να πετύχεις σπουδαία πράγματα, να θες να συνθέτεις σπουδαία μουσική και να δίνεις φοβερές συναυλίες, αλλά αυτό είναι το πιο περίπλοκο που μπορεί να γίνει. Θέλω να συνθέτω φοβερή μουσική και να δίνουμε με την υπόλοιπη μπάντα σπουδαία show, κι αυτό είναι. Αυτό ήταν ανέκαθεν. Συνεπώς, υπό αυτούς τους όρους, νομίζω πως οι στόχοι σου ως καλλιτέχνης και μουσικός απλώς αλλάζουν. Δεν πιστεύω πως όποιος επιδιώκει μια δημιουργική ζωή είναι ποτέ πραγματικά ικανοποιημένος με όσα κάνει. Νομίζω πως μόνιμα, με το που πραγματοποιήσεις κάποιο στόχο σου, και νιώσει περήφανος για αυτό - και εγώ με βεβαιότητα είμαι περήφανος για όσα έχουμε πετύχει μαζί και όσα κάνουμε τώρα, με γεμίζει - πάντα έχεις δίψα για περισσότερα. Αυτό συνεπώς αλλάζει την προσήλωσή μου από το «ΟΚ, τώρα πέτυχες αυτό», στο «τώρα είναι αυτός ο στόχος». Ξέρεις, είναι σπουδαίο να βρίσκεσαι σε αυτήν τη θέση, θα έπρεπε όλοι να έχουμε το προνόμιο να διαθέτουμε αυτήν τη δίοδο.

Να είσαι ακόμα πεινασμένος και να έχεις κίνητρο...

Ναι, 100%. Και είμαι τυχερός που βρίσκομαι ανάμεσα σε εξίσου πεινασμένους ανθρώπους. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, καθώς είναι δύσκολο να είσαι πεινασμένος αλλά να νιώθεις ότι είσαι ο μόνος που αισθάνεται έτσι. Οπότε το γεγονός ότι παρασύρουμε ο ένας τον άλλο, το ότι θέλουμε ο κάθε ένας από εμάς να τα πηγαίνει καλά και το ότι θέλουμε το σύνολο που έχουμε να είναι σπουδαίο, αυτό είναι που μας κρατάει προσηλωμένους στο στόχο μας και είναι κάτι πραγματικά καλό.

Δεν μπορείς να ταυτιστείς με ένα τραγούδι που έγραψες πριν είκοσι χρόνια το ίδιο με ένα τραγούδι που έγραψες πριν είκοσι λεπτά

Είχα αυτήν την ερώτηση για πιο μετά, αλλά θα την κάνω τώρα, καθώς νιώθω ότι ταιριάζει με αυτό που συζητάμε. Όντας ο πιο νέος στη μπάντα, νιώθεις ότι φέρνεις περισσότερη ενέργεια με το drumming και τις ιδέες σου ή νιώθεις ότι υπάρχει ακόμα ένταση και πάθος όπως υπήρχε τον παλιό καιρό; Επίσης, πόση πνευματική και σωματική προετοιμασία απαιτούν οι ζωντανές σας εμφανίσεις; Συνήθως αναφέρεις πως είσαστε όλοι λίγο-πολύ στο ίδιο επίπεδο, αλλά είναι όντως έτσι τα πράγματα;

Ναι, αλλά μην ξεχνάς πως είμαι και 30 χρόνια μικρότερος από όλους τους άλλους! (γέλια). Αστειεύομαι με αυτό και γενικά κάνουμε πολύ πλάκα με την ηλικία μου μεταξύ μας στην μπάντα.

Slipknot

Σίγουρα, υπάρχουν στοιχεία της μπάντας που οφείλουν να είναι εκεί. Η καλλιτεχνική ακεραιότητα προκύπτει από την ένταση που φέρνει το κάθε μέλος της μπάντας. Αυτό αποτελεί μια σταθερά από το ξεκίνημα και ανεξάρτητα την ηλικία του καθενός, αυτό πάντα θα είναι εκεί. Όταν μπαίνεις στα 40 ή στα 50 σου - και προφανώς δεν μπορώ να μιλήσω προσωπικά για αυτό, αλλά – θεωρώ πως η συνολική αντίληψη για τη μουσική σου ξεκινάει να αλλάζει. Δεν είσαι 20 χρονών. Ούτε εγώ είμαι 20 χρονών πλέον. Μπήκα στη μπάντα όταν ήμουν 23 και τώρα είμαι 31, οπότε ένα κομμάτι της ζωής μου σίγουρα έχει μεγαλώσει κι έχει αλλάξει και γενικά μαθαίνεις να ωριμάζεις μαζί με τη μουσική σου. Κατά κάποιο τρόπο διαφοροποιείς το τι σημαίνουν αυτά τα τραγούδια για σένα. Όπως έχω παρατηρήσει και με παλιότερους συμπαίκτες μου, έχω δει κάποια πολύ παλιά τραγούδια να έχουν αλλάξει και να έχουν εξελιχθεί και ταυτόχρονα αυτό που σημαίνουν για τους ίδιους έχει αλλάξει και έχει εξελιχθεί. Και για μένα, αλλάζουν και εξελίσσονται, απλά πρέπει να βρίσκεις έμπνευση μέσα από όλο αυτό. Πάντα μπορείς να μπεις στη θέση ενός παλιότερου εαυτού σου, αλλά δεν μπορείς να ταυτιστείς με ένα τραγούδι που έγραψες πριν είκοσι χρόνια το ίδιο με ένα τραγούδι που έγραψες πριν είκοσι λεπτά.

Το πνεύμα της μπάντας παραμένει το ίδιο

Το πνεύμα της μπάντας είναι ακριβώς το ίδιο που ήταν πάντα και αυτό είναι κάτι που μου το υπενθυμίζει η αλληλεπίδραση που έχω με τα υπόλοιπα παιδιά. Υπάρχει αυτή η ένταση και αυτή η ζωντάνια μέσα στη μουσική και μέσα σε αυτό που κάνουμε. Δεν ξέρω με ποιο τρόπο μπορώ αντικειμενικά να αξιολογήσω τα στοιχεία που φέρνω στην μπάντα, αλλά σίγουρα προσπαθώ να δίνω όλο μου το είναι σε οτιδήποτε κάνουμε και να συνεισφέρω με οποιοδήποτε τρόπο θετικά σε αυτό που κάνουμε. Αυτό το βλέπω ως κάτι καλό και θέλω να πιστεύω πως οι συμπαίκτες μου το βλέπουν επίσης έτσι. Και παρά τη διαφορά ηλικίας μας, σε ένα βαθμό η μουσική μας κρατάει όλους στην ίδια ηλικία. Κατά κάποιο τρόπο ζεις σα να έχεις κολλήσει λίγο στην εφηβεία, μπορείς να είσαι ακόμα εκείνος ο 15χρονος που παίζει δυνατά κιθάρα στο δωμάτιό του ή δυνατά drums ή οτιδήποτε.

Ακόμα και τώρα μπορείς να ταυτιστείς με αυτό. Αλλά όσο προχωράς το ταξίδι σου και ταξιδεύεις ανά τον κόσμο και από ένα σημείο και μετά κάνεις επαναλαμβανόμενα κάποια πράγματα ξανά και ξανά, ωριμάζεις μέσα από αυτό και μαθαίνεις να ελέγχεις αυτήν την άγρια, φρενήρη ενέργεια σε κάτι που είναι πιο βιώσιμο. Κανείς δεν θέλει όλο αυτό να είναι ανεξέλεγκτο γιατί δεν είναι ότι θα το κάνουμε μόνο για ένα καλοκαίρι. Υπάρχουν πάντες που είναι σε φάση «θα παίξουμε μουσική για ένα καλοκαίρι και μετά θα κάνουμε κάτι άλλο». Εμείς δεν κάνουμε αυτό, είτε μιλάμε για τον κάθε ένα από εμάς, είτε ως σύνολο. Είναι ένα ταξίδι και μια αναζήτηση που διαρκεί όλη μας τη ζωή, οπότε οφείλουμε να βρούμε τρόπος να το καταστήσουμε διαχειρίσιμο και βιώσιμο, ενώ την ίδια στιγμή να κρατήσουμε αυτήν την ένταση.

Οπότε, θεωρώ ότι μέσα σε αυτό το πλαίσιο βρίσκουμε μια καλή ισορροπία και ναι ένας 31χρονος είναι καλό αντίβαρο σε κάτι 50χρονους μέσα σε μια μπάντα, είναι καλό μίγμα… (γέλια)

Το πνεύμα του Joey και το πνεύμα του Paul ζουν συνεχώς μέσα από τη μουσική των Slipknot

Τον προηγούμενο χρόνο ένα εκ των ιδρυτικών μελών του συγκροτήματος, ο Joey Jordison απεβίωσε απρόσμενα. Πώς επηρέασε το γεγονός αυτό την μπάντα και εσένα προσωπικά;

Προφανώς και ήταν κάτι πολύ βαρύ. Πραγματικά νιώσαμε πως το να χάσουμε τον Joey ήταν μια τρομακτική απώλεια. Το πνεύμα του και το πνεύμα του Paul ζουν συνεχώς μέσα από τη μουσική των Slipknot και θα ζουν για πάντα. Κι αυτό είναι κάτι πολύ όμορφο. Είναι κάτι πολύ στενάχωρο και νιώθουμε το βάρος, αλλά την ίδια στιγμή προτιμάμε να το κρατάμε εσωτερικά μεταξύ μας, καθότι τα μέλη της μπάντα μοιράζονται έναν ξεχωριστό δεσμό. Τα μέλη που δεν ήμασταν τότε στην μπάντα μαζί με αυτά που ήταν, μοιραζόμαστε το βάρος και την αγάπη και τον σεβασμό και τη μαζεμένη ενέργεια η οποία βρίσκεται εκεί. Μπορούμε να σχολιάσουμε ότι είναι βαρύ, ότι είναι στενάχωρο και ότι το νιώθουμε όπως όλος ο κόσμος, αλλά μέχρι εκεί θα εκφραστούμε γύρω από το θέμα δημοσίως. Τα υπόλοιπα τα κρατάμε εσωτερικά.

Όσον αφορά στο παλιότερο υλικό, προσπαθείς όσο μπορείς να μένεις πιστός στα πρωτότυπα μέρη ή προτιμάς να προσθέτεις το δικό σου στυλ; Ή λίγο κι από τα δυο;

Για να είμαι ειλικρινής, δεν το σκέφτομαι στην πραγματικότητα. Αν ήταν να κάνω μια υπόθεση θα έλεγα πως είναι λίγο κι από τα δυο. Διότι, προφανώς μεγαλώνοντας ως ακροατής της μπάντας, αυτά τα άλμπουμ τα μελέτησα πολύ, όπως τόσοι άλλοι. Υπό αυτήν την έννοια δεν είμαι μοναδικός.

Αλλά, από την άλλη, όταν εντάχθηκα στην μπάντα ήθελα να… ξέρεις, όταν παίζαμε μαζί τις πρώτες φορές σκεφτόμουν πως δεν πρόκειται να είμαι εδώ προσπαθώντας να είμαι κάποιος που δεν είμαι και να έχω μηδενικές προσδοκίες. Θα αποδώσω τη μουσική με το πνεύμα που γνωρίζω ότι έχει, λόγω του ότι αυτό το πνεύμα είναι μέσα μου και λόγω του ότι αυτοί οι τύποι μοιράζονται κάτι κοινό εδώ, υπάρχει κάποιου είδους καλλιτεχνική, δημιουργική, μουσική κοινωνία.

Slipknot

Ήταν πολύ σημαντικό ότι αυτοί οι τύποι με ενθάρρυναν. Ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή το να εντάσσομαι σε μια μπάντα που είναι φίλοι μου από όταν ήμουν 10 χρονών, τα δυο τρία της ζωής μου δηλαδή. Ήξεραν ότι γνωρίζω τη μπάντα και ήξεραν πως θα δείξω σεβασμό για αυτό που υπάρχει ήδη, αλλά ήξεραν επίσης ότι είμαι ο εαυτός μου και πως έχω κι εγώ μια ιστορία, έχω κάνει κάποια πράγματα και έχω χαράξει τον δικό μου δρόμο. Οπότε βρεθήκαμε να συντονιζόμαστε προς τον ίδιο δρόμο κι αυτή ήταν μια ενδιαφέρουσα πρόκληση το να δουν «πως αυτός ο τύπος θα αποδώσει αυτό που κάνουμε και θα περάσει τη μουσική των Slipknot μέσα από το δικό του πρίσμα;». Φαντάζομαι πως κάτι τέτοιο θα σκεφτόντουσαν κι έτσι ήταν η πραγματικότητα.

Είχα αποφασίσει πως θα είμαι εγώ και βλέπουμε αν αυτό θα βγει σε καλό ή κακό. Δεν με νοιάζει και δεν μας νοιάζει. Είμαι ο εαυτός μου και το γεγονός ότι αυτό λειτουργεί οφείλεται στη χημεία που έχουμε και στη σκληρή δουλειά που ρίχνουμε καθημερινά. Οπότε, ήμουν βέβαιος πως τα παιδιά γνώριζαν ότι ξέρω καλά τι εστί Slipknot κι αυτό ήταν το μόνο που χρειαζόμασταν. Ποτέ δεν υπήρξε κάποια συζήτηση περί παλιών ή νέων κομματιών, είναι όλα τραγούδια των Slipknot. Ήταν ένα από αυτά τα πράγματα στα οποία ακολουθείς το ένστικτό σου. Απλά τζαμάραμε μια ημέρα και στο τέλος μου είπαν «όλα καλά, είσαι στη μπάντα». Υπάρχει πολλή εμπιστοσύνη ανάμεσά μας. Νομίζω πως όταν κάνεις κάτι σε αυτό το επίπεδο απόδοσης και έντασης πρέπει να εμπιστεύεται ο ένας τον άλλο. Είναι κάτι που σημαίνει πολλά για εμάς και σημαίνει πολλά για πολύ κόσμο. Όταν βγαίνεις εκεί έξω πρέπει να είσαι πολύ ευέλικτος και πολύ ελεύθερος με αυτό που κάνεις, πρέπει να ξέρεις ότι ο ένας καλύπτει την πλάτη του άλλου, είτε μουσικά είτε σε οποιοδήποτε άλλο επίπεδο. Αυτό είναι τεράστιας σημασίας για εμάς και είναι κάτι που το κατάλαβα από την πρώτη ημέρα πως έτσι λειτουργούν εδώ τα πράγματα.

Θα τα δώσουμε όλα, κι ελπίζουμε ότι πως όσοι έρθουν θα κάνουν το ίδιο

Τι να περιμένουμε από την επίσκεψή σας στην Αθήνα; Νομίζω ότι θα είναι στις αρχές του Ευρωπαϊκού μέρους, οπότε να περιμένουμε ίσως και νέο υλικό;

Πάντα προσπαθούμε να ταρακουνάμε τα πράγματα και είμαστε πάρα πολύ ενθουσιασμένοι, γιατί είμαστε κλεισμένοι στη χώρα μας για τόσο καιρό, και προφανώς χαιρόμαστε να παίζουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά είναι ωραίο όταν υπάρχει η ευκαιρία να ταξιδέψεις. Ξέρεις, πάντοτε προσπαθούμε να το ζούμε όσο περισσότερο μπορούμε αυτό. Ειδικά προσωπικά, δεν έχω παίξει ποτέ στην Ελλάδα με τους Slipknot, οπότε θα είναι μία πρώτη και είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος! Πέρα από αυτά, μπορείτε να περιμένετε ότι θα τα δώσουμε όλα, κι ελπίζουμε ότι πως όσοι έρθουν θα κάνουν το ίδιο. Το να επιστρέφεις στην Ευρώπη μετά από μερικά χρόνια αποχής είναι κάπως σαν να χτυπάς ένα κουτί σόδας πριν το ανοίξεις και ξαφνικά γίνεται έτοιμο να εκραγεί. [Γέλια] Θα είναι μία νύχτα που θα τη θυμόμαστε όλοι!

Χμμμ, έχουμε χρόνο για κάνα-δυο ερωτήσεις ακόμα ή όχι; (σ.σ. σε αυτό το σημείο η κανονική διάρκεια της συνέντευξης έχει ολοκληρωθεί)

Σίγουρα, απλά δώσε μου μία στιγμή να βρω τον φορτιστή, γιατί ο υπολογιστής μου είναι έτοιμος να πεθάνει... [Μικρή παύση] Έτοιμος, πάμε!

Κλεινόμουν στο δωμάτιό μου και έπαιζα πάνω από τραγούδια των Ramones, των Metallica, των Slayer και των Slipknot

Τέλεια, σε ευχαριστώ! Λοιπόν, πώς ήταν το να μεγαλώνεις σε μία οικογένεια, με τον πατέρα σου να είναι ένας επαγγελματίας και καταξιωμένος μουσικός; (σ.σ. ο πατέρας του, Max Weinberg είναι ο ντράμερ της E-Street Band του Bruce Springsteen από το 1974)

Ήταν τέλειο! Είχα την τύχη να μεγαλώσω με μια υπέροχη οικογένεια, να έχω καλή ανατροφή, δεν έχω κανένα παράπονο. Είμαστε όλοι κοντά, μία δεμένη μικρή οικογένεια, και ήταν τέλειο που μου δόθηκε η ευκαιρία... ξέρεις, όταν η E-Street Band μαζεύτηκε ήμουν εννιά χρονών, οπότε ακόμα μάθαινα πράγματα για τη ζωή και τη μουσική ειδικότερα, οπότε η ευκαιρία να ταξιδεύω μαζί τους ήταν κάτι τρομερό, και πιστεύω ότι αυτό πέρασε στο μυαλό μου· οι ευκαιρίες που υπάρχουν εκεί έξω για τους μουσικούς και το πώς ξεκίνησα να μαθαίνω μόνος μου, το ότι μπορούσα να εκφραστώ δημιουργικά.

Slipknot

Από μικρό παιδί ζωγράφιζα, είχα κλίση στην τέχνη και ήθελα να παίξω μουσική. Κατά κάποιον τρόπο άργησα λίγο να ασχοληθώ, ξεκίνησα ντραμς περίπου δεκατεσσάρων ετών, σχετικά μεγάλος δηλαδή, ακόμα περισσότερο αν λάβεις υπόψη ότι είμαι γιος ντράμερ, και ειδικά στην αρχή ήθελα να το κάνω μόνο για μένα. Ο πατέρας μου γενικά προτιμά να μην επεμβαίνει πολύ, ήθελε να ανακαλύψω μόνος μου τη μουσική και το τι μου αρέσει, οπότε έτσι κι έγινε! Κλεινόμουν στο δωμάτιό μου και έπαιζα πάνω από τραγούδια των Ramones, των Metallica, των Slayer και των Slipknot.

Η εκπαίδευσή μου στο rock 'n' roll ξεκίνησε από το καλύτερο σχολείο, με την E-Street Band

Είναι τέλειο να μεγαλώνεις σε μία οικογένεια που εκτιμά την τέχνη και τη μουσική. Είμαι πραγματικά ευγνώμων για αυτό, και είμαστε ακόμα πολύ κοντά μεταξύ μας. Για παράδειγμα του χρόνου, την ίδια στιγμή που θα περιοδεύουν οι Slipknot, θα περιοδεύει και ο Bruce Springsteen με την E-Street Band, οπότε είμαστε δύο πολύ ενεργοί μουσικοί στην ίδια οικογένεια, είναι όμορφο. Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλές αντίστοιχες περιπτώσεις πατέρα και γιου, είναι κάπως σπάνιο, και πραγματικά χαιρόμαστε που το μοιραζόμαστε αυτό.

Επίσης, η εκπαίδευσή μου στο rock 'n' roll ξεκίνησε από το καλύτερο σχολείο, ξέρεις με την E-Street Band και το γεγονός ότι ο πατέρας μου ήταν ο αρχηγός της μπάντας στο πρόγραμμα του Conan O'Brien, είχε την ευκαιρία να βρίσκεται κοντά στο σπίτι και κάθε βράδυ να μαγνητοσκοπεί ένα show. Από εκεί μέσα είχα την ευκαιρία να δω πολλά πράγματα, πολλές μπάντες, ανάμεσα στις οποίες και οι Slipknot, οπότε ναι, μπορεί να είναι η μόνη οικογένεια που έχω γνωρίσει στη ζωή μου, αλλά δεν θα άλλαζα ούτε το παραμικρό.

Δηλαδή, αλήθεια, προσπάθησε να βρεις ένα εύκολο τραγούδι των Slipknot!

Τώρα, είπες ότι όταν ξεκίνησες έπαιζες πάνω από τραγούδια των Slipknot. Ποιο ήταν εκείνο που σε δυσκόλευε περισσότερο;

Καλή ερώτηση! Θα έλεγα μάλλον το ομώνυμο κομμάτι του "Iowa", γιατί είναι περίπου δεκαπέντε λεπτά και τελείως αυτοσχεδιαστικό. Είναι αδύνατο να το ακολουθήσεις. [Γέλια] Πολύ ζόρικο. Το έχουμε παίξει μόνο μία φορά ζωντανά, και το τραβήξαμε περίπου σε μισή ώρα, εντελώς αυτοσχεδιασμός, πολύ παράξενο, ταξιδέψαμε στο διάστημα, ήταν φανταστικό. Δεν ξέρω αν άρεσε σε κανέναν άλλο, αλλά εμείς περάσαμε τέλεια!

Ξέρεις, έχει ενδιαφέρον γιατί την πρώτη φορά που βρεθήκαμε (με το συγκρότημα), για μένα ήταν όλα μυϊκή μνήμη από τότε που ήμουν παιδί, τότε που μάθαινα παίζοντας το "Duality", το "No Life", το "Metabolic" και ό,τι άλλο, και είναι όλα τους δύσκολα. Δηλαδή αλήθεια, προσπάθησε να βρεις ένα εύκολο τραγούδι των Slipknot. [Γέλια] Έχουν όλα τις δυσκολίες τους, το κάθε ένα με τον τρόπο του, οπότε είναι αδύνατο να διαλέξεις μόνο ένα.

Πιστεύω πάντως ότι η ενασχόληση με αυτά τα τραγούδια από μικρή ηλικία, το να πάρεις όλη αυτήν την πληροφορία, βοηθάει πολύ στο να τη διατηρήσεις. Σε εκείνη την πρώτη πρόβα ήμουν τελείως απροετοίμαστος, απλά μου είπαν ότι υπάρχει ένα drum σετ κι ότι θα παίξουμε σε είκοσι λεπτά. Έπρεπε να γυρίσω στο μυαλό μου στις μέρες που μάθαινα τα "Disasterpiece", "The Heretic Anthem" και "The Blister Exists" κι έλεγα στον εαυτό μου παίξε, παίξε, παίξε. Είχαμε παίξει καμία εικοσαριά τραγούδια εκείνη τη μέρα, ήταν φανταστικό αν το σκεφτείς.

Οπότε αυτά τα τραγούδια είναι δύσκολα, αλλά όταν δίνεις όλο σου τον εαυτό για να τα βγάλεις και να ξεπεράσεις τις δυσκολίες τους, το να μάθεις ακόμα και τις μικρότερες λεπτομέρειές τους, αυτό μένει μαζί σου όσα χρόνια κι αν περάσουν. Σίγουρα αυτό έγινε στη δική μου περίπτωση και ξέρεις, όταν εν τέλει μπήκα στη μπάντα... τότε που διάβαζα και μάθαινα αυτά τα τραγούδια δεν το έκανα με αυτό ως στόχο, αλλά κατά κάποιον τρόπο αυτό ήταν που έγινε!

  • SHARE
  • TWEET