Arjen Lucassen: «Είναι ΟΚ να θες να αλλάξεις κατεύθυνση στη ζωή, είτε ο κόσμος τελειώνει σε πέντε μήνες είτε σε 50 χρόνια»

Ο Arjen Lucassen είναι δίχως αμφιβολία ένας από τους σπουδαιότερους μουσικούς και σύνθετες του σύγχρονου ευρωπαϊκού progressive. Με ένα σκασμό διαφορετικά project στα χέρια του, από τους τεράστιους Ayreon και Star One μέχρι τους Guilt Machine, τους Plan 9 και τα solo άλμπουμ του παντού υπάρχει τρομερή ποιότητα. Η μοναδική του ικανότητα να γράφει ωραία τραγούδια που λένε ιστορίες σε μεγάλα ή μεγαλύτερα concept, συμπληρώνεται ιδανικά από τις εξαιρετικές επιλογές φωνών και μουσικών που τις πλαισιώνουν. Φέτος κυκλοφορεί τον νέο προσωπικό του δίσκο, "Songs No One Will Hear" και βρήκαμε μια εξαιρετική ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί του για αυτό, το περσινό Plan 9, το σύμπαν των Ayreon, τους Doors και, φυσικά, για το επικείμενο τέλος του κόσμου!

Γεια σου Arjen, πώς είσαι;

Γεια! Όλα καλά εδώ! Εσύ;

Καλά κι εγώ, χαίρομαι πάρα πολύ που έχω ξανά την ευκαιρία να σε δω και να μιλήσω μαζί σου.

Πάντα χαρά μου!

Πώς είναι η ζωή σου αυτή την περίοδο; Πώς κυλούν οι μέρες σου; Πώς πάει το καλοκαίρι;

Λοιπόν, για να απαντήσω σε όλες τις ερωτήσεις σου… Όσον αφορά το καλοκαίρι, μισώ τη ζέστη. Και οι τελευταίες εβδομάδες εδώ ήταν απαίσιες. Ξέρεις, εδώ δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοια, και είχε πάνω από 30°. Δηλαδή, στην Ελλάδα πρέπει να είναι φρικτά… θα πρέπει να έχει 40° ή κάτι τέτοιο;

Ναι, έτσι είναι! Αλλά είμαστε συνηθισμένοι…

Ναι, εσείς είστε συνηθισμένοι.

Και έχουμε και τη θάλασσα κοντά. Οπότε τα καταφέρνουμε να αντέξουμε τη ζέστη. Αλλά και πάλι είναι δύσκολο.

Και μάλλον έχετε και κλιματιστικά…

Ναι, έχουμε, αλλά οι περισσότεροι έχουμε τη θάλασσα κοντά, που είναι καλύτερα. Ειδικά τώρα που είμαι διακοπές, μπορώ να πάω στην παραλία αντί να κάθομαι μέσα με το κλιματιστικό.

Α, τέλειο!

Γι’ αυτό έρχονται τόσοι πολλοί εδώ για διακοπές, ειδικά στα νησιά…

Το ξέρω, το ξέρω… Και για να απαντήσω και στην άλλη σου ερώτηση, είμαι αρκετά απασχολημένος, φυσικά, με πολλές συνεντεύξεις τώρα για το προσωπικό μου άλμπουμ και με την προετοιμασία των συναυλιών. Είναι πολύ κοντά πια. Σε τρεις εβδομάδες από τώρα, οπότε έχουμε πολλές πρόβες, πολλά zoom meetings, πολλά πράγματα να κανονιστούν. Συναρπαστικές στιγμές.

Παρεμπιπτόντως, έχω κάποια κακά νέα να μοιραστώ μαζί σου… έκτακτα νέα. Μας μένουν μόνο πέντε μήνες ζωής στον πλανήτη γη. Τι θα κάνεις με αυτούς τους τελευταίους μήνες που μας μένουν;

Λοιπόν, να κάνω γρήγορα μερικά lives στο O13… (γέλια)

Στην ιστορία, στο άλμπουμ, φυσικά, λέω ότι θα γράψω τραγούδια που δεν θα ακούσει ποτέ κανείς, αλλά δεν νομίζω ότι θα το έκανα στ’ αλήθεια. Ξέρεις, αν ερχόταν ο αστεροειδής, δεν θα ήμουν τόσο χαλαρός, να κάθομαι με το σκυλάκι μου και να γράφω τραγούδια που δεν θα ακούσει κανείς. Αλλά θα προσπαθούσα – κι αυτό είναι το μήνυμα του άλμπουμ – να κάνω ότι καλύτερο με τους τελευταίους πέντε μήνες μου σίγουρα.

Είδα 10 ή 15 ταινίες για αστεροειδείς, αλλά καμία δεν αφορούσε πραγματικά το τι θα έκαναν οι άνθρωποι αν είχαν πέντε μήνες ζωής

Πάμε λοιπόν κατευθείαν στο νέο άλμπουμ, το "Songs No One Will Hear" είναι concept album για το τέλος της ανθρωπότητας από έναν αστεροειδή που πέφτει στη γη. Και η πρώτη μου ερώτηση είναι: η ταινία "Don’t Look Up" αποτέλεσε έμπνευση για την ιστορία;

Όχι, όχι! Καθόλου! Γιατί πρώτα είχα την ιστορία και μετά το concept και μετά είπα «ας δω μερικές ταινίες». Οπότε είδα, νομίζω, 10 ή 15 ταινίες για αστεροειδείς, αλλά καμία δεν αφορούσε πραγματικά το τι θα έκαναν οι άνθρωποι αν είχαν πέντε μήνες ζωής. Κυρίως ήταν για τον αστεροειδή και πώς να τον αποφύγουν… Και στη δική μου ιστορία, ο αστεροειδής είναι απλώς μια μεταφορά, δεν είναι το σημαντικό. Είδα και το "Don’t Look Up" και πολλές άλλες ταινίες, αλλά δεν με ενέπνευσαν. Επίσης, σε πολλές υπήρχε πάντα ένας ήρωας, ένας Bruce Willis που στο τέλος σώζει τον κόσμο… (γέλια). Σε εμένα είναι για τα ανθρώπινα συναισθήματα. Νομίζω μόνο μία ταινία υπήρχε, που λεγόταν κάτι σαν "Seeking a Friend for the End of the World" με την Keira Knightley. Η ταινία δεν ήταν πολύ δυνατή, αλλά μου έδωσε πολλές ιδέες.

Ξέρω ότι πάντα αντλείς έμπνευση από διάφορες μορφές τέχνης. Έχεις τόσα project και έχεις αποδείξει ότι μπορείς να παίρνεις ιδέες από διαφορετικά πράγματα και να βάζεις τη δική σου πινελιά. Τώρα, υπάρχουν δύο εκδοχές, μία με αφήγηση και μία χωρίς. Σε όποιον θέλει πραγματικά να απολαύσει το άλμπουμ, θα πρότεινα να ακούσει την έκδοση με την αφήγηση, γιατί ο Mike Mills έκανε εξαιρετική δουλειά ως αφηγητής. Και ως fan του Mike, αναρωτιόμουν: έγραψες εσύ τα λόγια του; Ή ήταν κάπως αυτοσχεδιαστική όλη αυτή η αφήγηση όπου έκανε τα δικά του;

Ε, πάντα λάτρευα την αφήγηση, από τότε που άκουσα το "War of the Worlds" με τον Richard Burton να αφηγείται. Και νομίζω ότι ένας αφηγητής το κάνει πιο εύκολο να μπεις στην ιστορία. Γιατί θέλω οι άνθρωποι να καταλάβουν για τι μιλάει το άλμπουμ. Και ειδικά σε αυτό το άλμπουμ, χρειαζόμουν έναν αφηγητή που μπορεί να γίνει πολύ θετικός αλλά και πολύ αρνητικός… χαρούμενος και λυπημένος. Και υπήρχε μόνο ένας που μπορούσε να το κάνει αυτό… ο Mike! Έχει και τις δύο πλευρές!

Ο τρόπος που δουλέψαμε ήταν: πρώτα τον ρώτησα «Θέλεις να το κάνεις;». Και μου είπε «Έχω αυτή τη φρικτή αυστραλιανή προφορά που δεν μπορώ να κρύψω»… Και του είπα «Μου αρέσει. Το λατρεύω! Κάν’ το υπερβολικό!». Μετά, βασικά, του εξήγησα για τι μιλάει κάθε τραγούδι. Εδώ κι εκεί του έδωσα και κάποια ιδέα. Μια φράση όπως «Always look on the bright side of life» ή «No ragged cloth or silver spoon». Ξέρεις, μερικές ιδέες μόνο. Αλλά θα έλεγα ότι το 80% το έγραψε μόνος του.

Ναι, το φαντάστηκα, γιατί είναι ανεξάντλητη πηγή χιούμορ… Όποιος τον παρακολουθεί στα social media, ξέρει για τι μιλάω. Πάντα με κάνει να γελάω…

Το ξέρω, το ξέρω… Και πραγματικά έπρεπε να του πω «Υπάρχουν και σοβαρά τραγούδια μέσα, δεν μπορείς να τα κάνεις αστεία»… Όπως για το "We’ll Never Know", που είναι φυσικά πολύ λυπητερό, για ένα ζευγάρι που περιμένει μια κορούλα που δεν θα δει ποτέ το φως της ημέρας. Οπότε, δεν θα μάθουν ποτέ πώς θα ήταν. Και του είπα «Εκεί δεν μπορείς να κάνεις αστεία. Πρέπει να είσαι πολύ σοβαρός!»… (γέλια). Αλλά το έχει. Μπορεί να κάνει τα πάντα.

Όπως είπες, ξεκίνησες με την ιστορία και μετά πήγες στη μουσική. Μουσικά, αυτό το άλμπουμ μοιάζει με ένα πιο οριοθετημένο Ayreon έργο με πιο συμβατική δομή, σε σχέση με το προηγούμενο προσωπικό σου άλμπουμ. Ήταν μια προμελετημένη επιλογή ή προέκυψε από τη σύλληψη της ιστορίας και της σύνθεσης;

Πάντα προγραμματίζω εκ των προτέρων, αλλά ποτέ δεν μένω στο πλάνο! Συνεχώς αλλάζω κι αλλάζω κι αλλάζω. Δουλεύω πολύ αυθόρμητα. Δεν το σκέφτομαι υπερβολικά. Αφήνω όλες τις ιδέες να έρχονται. Έχω πάντα μια κιθάρα δίπλα μου και το κινητό μου για να ηχογραφώ. Και ηχογραφώ όλες αυτές τις μικρές ιδέες στο κινητό, μετά πάω στο στούντιο, τις ακούω, τις περνάω στον υπολογιστή, τις βάζω σε τάξη, τις κάνω τραγούδια. Σε εκείνο το σημείο, και μόνο τότε, αρχίζω να σκέφτομαι την ιστορία. Και συχνά δεν ξέρω καν ποιο θα είναι το project.

Αυτή τη φορά σκέφτηκα ότι έχουν περάσει 12-13 χρόνια από το προηγούμενο προσωπικό μου άλμπουμ "Lost In The New Real", οπότε πραγματικά ένιωσα ότι ήταν η ώρα για ένα καινούριο solo άλμπουμ. Ήξερα λοιπόν ότι θα έκανα solo άλμπουμ, αλλά όλα εξελίσσονται οργανικά. Κάποια στιγμή προέκυψε η ιστορία και το concept, μετά είδα τις ταινίες, σημείωσα ιδέες. Ναι, είναι πάντα μικρά τα βήματα βασικά.

Τέλεια! Τώρα μου έδωσε μια αίσθηση που θύμισε το περσινό σου project Plan 9 με τον Robert. Ίσως γιατί φαινόταν ότι διασκεδάσατε πολύ με εκείνο το άλμπουμ και λίγη από αυτήν την ατμόσφαιρα πέρασε σε κομμάτια εδώ, όπως το "Goddamn Conspiracy" ή το "Doctor Slumber’s Blue Bus". Ισχύει;

Έχεις δίκιο… Είναι αστείο που το λες, γιατί πριν μια εβδομάδα έστειλα το "Goddamn Conspiracy" στον Rob των Plan 9 και του είπα «Θα σου αρέσει αυτό το τραγούδι. Θα μπορούσε να είναι Plan 9 τραγούδι». Και το άκουσε και είπε «Ναι, έχεις δίκιο». Έχει λίγο από εκείνο το παλιό bluesy, λίγο southern rock ύφος που έχουν οι Plan 9. Οπότε, ναι, έχεις δίκιο!

Τώρα, νομίζω ότι το "Blue Bus" θα ήταν ίσως λίγο υπερβολικά χαρούμενο για Plan 9. Το "Blue Bus" είναι περισσότερο στο στυλ των Beatles ή των Electric Light Orchestra, κάτι σε αυτή την κατεύθυνση.

Αφού το ανέφερες, γιατί το λεωφορείο του Doctor Slumber είναι μπλε; Και πώς ταξιδεύει το λεωφορείο σε νησί;

(πολλά γέλια) Καλή ερώτηση!

Είναι μπλε γιατί το πήρα από τους Doors και το τραγούδι "The End". Που είναι πολύ ταιριαστό, ξέρεις. Γιατί το άλμπουμ μου είναι για το τέλος!

Ναι…

…και το τραγούδι κρατάει 11 λεπτά και στο μεσαίο μέρος ο Jim Morrison είναι τελείως μαστουρωμένος και απλά παραληρεί και παραληρεί. Και πάνω στο παραλήρημά του τραγουδάει «The blue bus is calling us». Και το τραγουδάει καμιά δεκαριά φορές. «The blue bus is calling us»… (σ.σ. ο Arjen το τραγουδάει). Και κανείς δεν ήξερε τι εννοούσε. Πιθανότατα ούτε ο ίδιος. Αλλά εγώ σκεφτόμουν, «είναι τραγούδι για το τέλος, και λέει the blue bus is calling us. Οπότε, ας το εξηγήσω στη δική μου ιστορία. Ξέρεις, το μπλε λεωφορείο θα σε πάει στο νησί.

Τώρα, το φοβόμουν ότι κάποιος θα με ρωτήσει πώς πάει ένα λεωφορείο σε νησί; Ε, μπορείς να το βάλεις σε καράβι… Οπότε κάπως έτσι εξηγείται… (γέλια).

Κάθε άνθρωπος θα αντιδρούσε διαφορετικά αν ερχόταν η αποκάλυψη

Λοιπόν… Το άλμπουμ έχει ένα τεράστιο θέμα, το τέλος του κόσμου και όλα αυτά, αλλά δεν φαίνεται ή δεν ακούγεται τεράστιο ή μεγαλοπρεπές. Κρατάει μια απλή, προσωπική οπτική, σαν έναν άνθρωπο σε μια παραλία με την ακουστική του κιθάρα. Γιατί ο πρωταγωνιστής είναι ο άνθρωπος, όχι η ανθρωπότητα. Οπότε, το τέλος του κόσμου είναι απλώς ένα εργαλείο για να επικεντρωθείς στον σύγχρονο τρόπο ζωής και αξίες;

Αυτό που έκανε το concept τόσο ενδιαφέρον για μένα είναι ότι είχα τόσα διαφορετικά μουσικά στυλ… Ξέρεις, πολύ μικρά τραγούδια, πολύ μεγάλα τραγούδια… Και το καλό είναι ότι κάθε άνθρωπος θα αντιδρούσε διαφορετικά αν ερχόταν η αποκάλυψη. Κι αυτό ήθελα να εκφράσω στο άλμπουμ μου, ειδικά στο πρώτο τραγούδι "The Clock Ticks Down"… Ένας άνθρωπος παίρνει χάπια, θέλει απλώς να πεθάνει, δεν θέλει να είναι εκεί όταν έρθει το τέλος. Ένας άλλος λέει «Δεν έχω δει ποτέ τη θάλασσα. Θέλω να πάω στην Ελλάδα να δω τη θάλασσα»… (γέλια). Κι ένας άλλος λέει «Δεν έχω δει τον γιο μου εδώ και πολύ καιρό. Μαλλώναμε, αλλά γιατί να μαλώνουμε;». Και το κεντρικό μήνυμα του άλμπουμ βγαίνει στο τραγούδι "Just Not Today", όπου λέει «OK, ο κόσμος τελειώνει, αλλά δεν τελειώνει σήμερα, οπότε ας εκμεταλλευτούμε τον χρόνο που έχουμε». Βασικά, ο αστεροειδής είναι μια μεταφορά. Είναι ΟΚ να θες να αλλάξεις κατεύθυνση στη ζωή σου. Γιατί να μην το κάνεις έτσι κι αλλιώς; Είτε ο κόσμος θα τελειώσει σε πέντε μήνες, είτε σε πέντε χρόνια, είτε σε 50 χρόνια. Είναι βασικά ένα πολύ θετικό μήνυμα, πολύ απλό… Carpe Diem, άδραξε τη μέρα, κάνε το καλύτερο που μπορείς.

Κατάλαβα. Τώρα, γυρνώντας στη μουσική, έδωσες πολύ χώρο στο βιολί και το φλάουτο. Και νομίζω ότι παίζουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του αποτελέσματος.

Απόλυτα, ναι…

Όλα τα συνέθεσες εσύ, όπως συνήθως; Ή είχες και βοήθεια για το φλάουτο ή το βιολί; Πώς δούλεψες αυτή τη φορά με το γράψιμο και την ενορχήστρωση;

Η μουσική είναι όλη δική μου. Βασικά, τα κλασικά όργανα όπως φλάουτο, τσέλο και βιολί, τα προγραμματίζω στον υπολογιστή ώστε να ξέρουν τι να παίξουν, αλλά πάντα έχουν και τις δικές τους ιδέες. Γι’ αυτό θέλω να τους έχω στο στούντιό μου. Έρχονται πάντα στο στούντιο και βγάζουν τις δικές τους ιδέες. Ειδικά ο Ben, ο βιολίστας, είναι απίστευτος. Και πάντα του λέω αν έχεις καλύτερη ιδέα, κάν’ το. Και στο τραγούδι "The Universe Has Other Plans" έχει ένα πολύ μεγάλο σόλο, ενός λεπτού… Φυσικά δεν το έγραψα εγώ για εκείνον. Το έβγαλε μόνος του.

Πάμε τώρα στο τέλος του άλμπουμ, όπου υπάρχει το «Mission complete. Let the new phase begin», σε καθαρό Ayreon στυλ. Πρώτα απ’ όλα, ποιος μιλάει; Είναι εξωγήινος; Είναι ο θεός; Ένας εξωγήινος θεός; Ένας χειριστής του Matrix; Μήπως είναι ο Devin Townsend; Δεν ξέρω…

(γέλια)

Είναι υπαινιγμός για το επόμενο άλμπουμ, ίσως σε λιγότερο από 30 χρόνια; Ή είναι απλώς ένας κρίκος που τον συνδέει με το σύμπαν των Ayreon;

Είναι σίγουρα ένας κρίκος σύνδεσης με το Ayreon universe. Η φωνή είναι του Peter Daltrey. Ο Peter Daltrey έπαιξε τον εξωγήινο στο «Into the Electric Castle». Ουσιαστικά σκεφτόμουν ότι η φυλή των παντοτινών εξαφάνισε τους δεινόσαυρους με έναν αστεροειδή πριν 65 εκατομμύρια χρόνια για να δώσουν χώρο στους ανθρώπους. Και σκεφτόμουν, «OK, τώρα υπάρχουν οι άνθρωποι, αλλά τα κάνανε χάλια, όπως όλοι ξέρουμε. Ίσως είναι ώρα για το επόμενο στάδιο». Είναι ακόμα κάπως κρυπτικό… τι συμβαίνει και τι πραγματικά έγινε. Είναι εισαγωγή για νέο Ayreon άλμπουμ; Ό,τι να ‘ναι! Τα πάντα είναι πιθανά. Βασικά, λατρεύω να πειράζω λίγο τον κόσμο έτσι. Μου αρέσει. Μου αρέσει πολύ.

Μου αρέσει να συνδέω όλες τις δουλειές των Ayreon. Στην αρχή δεν ήταν συνδεδεμένες, όπως το "The Final Experiment" δεν είχε σχέση με το "Actual Fantasy". Αλλά κάπου στην πορεία συνδέθηκαν όλα και έγινε αυτή η μεγάλη ιστορία. Αυτό το μεγάλο Ayreon universe. Και το απολαμβάνω.

Οπότε, με κάποιον τρόπο όλα είναι… μια καταραμένη συνωμοσία. Ακόμα και σε αυτό το άλμπουμ υπάρχει συνωμοσία κι εσύ είσαι αυτός που ενορχηστρώνει τα πάντα, σωστά;

Είμαι ένας καταραμένος συνωμοσιολόγος! Είναι αλήθεια! (γέλια)

Το λατρεύω σε αυτούς τους στίχους. Μένω στην επιφάνεια. Δεν λέω ότι όλες οι συνωμοσίες είναι ανοησίες. Κάθε άλλο. Οι άνθρωποι ποτέ δεν θα ξέρουν τι πιστεύω στ’ αλήθεια. Και μου αρέσει αυτό. Μου αρέσει να είμαι λίγο κρυπτικός εκεί, και δεν θα ήθελα να επιβάλλω την άποψή μου στους άλλους. Δεν είναι η θέση μου ως μουσικός. Αλλά σίγουρα ήταν διασκεδαστικό να γράψω τους στίχους του "Goddamn Conspiracy". Και να τους τραγουδήσω. Ήταν πραγματικά διασκεδαστικό.

Θέλω να κάνω τον κόσμο να σκέφτεται

Μερικές φορές είναι πιο ενδιαφέρον να θέτεις ερωτήσεις παρά να δίνεις απαντήσεις…

Απολύτως, απολύτως. Αυτό θέλω να κάνω. Να κάνω τον κόσμο να σκέφτεται.

Ένα άλλο είναι ότι έχεις και την Irene και τη Floor Jansen σε αυτό το άλμπουμ. Νομίζω είναι η δεύτερη φορά. Ήταν και οι δύο στο "Revel In Time", το τελευταίο άλμπουμ των Star One που είχες και τις δύο…

Σωστά! Ναι!

Και φυσικά στο DVD "Live on Earth". Οπότε, αναρωτιόμουν πώς διάλεξες τα μέρη που θα τραγουδήσει η Irene ή η Floor. Ή μήπως διάλεξαν εκείνες ανάμεσα σε αυτά που τους έδωσες;

Όχι, όχι! Ε, έχω λίγο περιορισμένη φωνή. Δεν μπορώ να κάνω τα δυναμικά κομμάτια, οπότε χρειαζόμουν μια δυνατή φωνή που να μπορεί να τραγουδήσει όλα τα ψηλά. Και σκέφτηκα αμέσως την Irene, γιατί η Irene είναι φοβερή, μπορεί να τραγουδήσει ψηλά αλλά και χαμηλά δυνατά. Έχει εξαιρετική προφορά στα αγγλικά. Μπορεί να υποδυθεί. Οπότε ήθελα να κάνει όλα τα backing vocals. Και όλα έγιναν πολύ οργανικά, πολύ αυθόρμητα. Έρχεται στο στούντιό μου, δεν έχει ακούσει ποτέ τα τραγούδια και τα δουλεύουμε μαζί. Σε φάση «Τι θα έκανες εδώ; Τραγούδησε αυτό». Και είναι υπέροχο να δουλεύεις με την Irene γιατί είναι ενθουσιώδης και πολύ καλή στη συνεργασία.

Και μετά υπήρχε το τραγούδι "We’ll Never Know", που είναι μια πολύ λυπητερή ιστορία. Σκέφτηκα ότι ο μόνος τρόπος να σταθεί ένα τέτοιο κομμάτι είναι να το τραγουδήσει η Floor. Γιατί η Floor είναι και η ίδια μητέρα και το τραγούδι είναι για μια μικρή κόρη που δεν θα γεννηθεί ποτέ. Πώς θα ήταν άραγε; Έστειλα λοιπόν το κομμάτι στη Floor και της άρεσε πολύ η ιστορία. Της άρεσε το τραγούδι. Νομίζω ότι έβαλε πολύ από τον εαυτό της σε αυτό. Είναι το μοναδικό τραγούδι που τραγουδά η Floor και έχει φυσικά πιο πρωταγωνιστικό ρόλο, όχι ως backing vocals.

Κάθε φορά που σκέφτομαι την επιτυχία που έχει η Floor με τους Nightwish, θυμάμαι ότι εσύ ήσουν αυτός που την έφερε στο προσκήνιο, όπως έκανες και με τη Sharon στο άλμπουμ "Electric Castle". Τότε ελάχιστοι ήξεραν τους Within Temptation. Οπότε, παίρνεις την αναγνώριση ως ο άνθρωπος που βοήθησε τραγουδίστριες όπως η Floor και η Sharon να δείξουν το ταλέντο τους στον κόσμο;

Όχι… Νομίζω όμως ότι είναι τόσο καλές που θα τα κατάφερναν και χωρίς εμένα…

Ναι, αλλά ο κόσμος δεν είναι και τόσο δίκαιος. Είμαι σίγουρος ότι ξέρεις πολλούς μουσικούς που είχαν το ταλέντο αλλά δεν πήραν ποτέ την ευκαιρία. Ή μπορεί να μην ήταν κατάλληλη η στιγμή…

Είναι αλήθεια. Ναι, σωστό. Ειδικά σήμερα. Υπάρχουν τόσα πολλά νέα ταλέντα και τόσες νέες μπάντες… πολλές, πολλές μπάντες που βγαίνουν. Είναι πραγματικά δύσκολο να πετύχεις την αναγνώριση.

Ακριβώς…

Γι’ αυτό μου αρέσει να προωθώ ανθρώπους όπως τον Mike Mills, που κάνει την αφήγηση σε αυτό το άλμπουμ. Είναι τόσο ταλαντούχος και θέλω πραγματικά να το μοιραστώ με τον κόσμο. Όπως παλιότερα με τη Floor και τη Sharon.

Το ξέρω, γιατί ήμουν εκεί όταν βγήκε το "Electric Castle". Και από ένα σημείο και μετά, το να είσαι σε άλμπουμ των Ayreon ήταν κάτι σαν σφραγίδα ποιότητας…

(γέλια)

Ξέρω ότι σίγουρα πολλοί τραγουδιστές σε πλησίαζαν για να είναι μέρος του project μετά από εκείνο το άλμπουμ…

Είναι αστείο, γιατί στα πρώτα άλμπουμ των Ayreon ήταν πολύ δύσκολο για μένα να βρω τραγουδιστές, γιατί δεν με ήξεραν. Και έλεγαν «Γιατί να το κάνω αυτό;». Όταν όμως άρχισα να έχω επιτυχία με το "Electric Castle", τότε άρχισαν να με πλησιάζουν εκείνοι. Και αυτό ήταν μεγάλη τιμή. Ένα μεγάλο κομπλιμέντο βασικά.

Ήταν απολύτως δίκαιο...

Efcharisto!

Αυτή είναι ελληνική λέξη!

(γέλια)

Αφού αναφέραμε την Irene και τη Floor, υπάρχουν σκέψεις για νέο άλμπουμ Star One; Θα το σκεφτόσουν για το μέλλον;

Κάποια στιγμή, ναι. Αλλά βασικά, το "Revel In Time" δεν βγήκε και τόσο παλιά. Ήταν πριν 3-4 χρόνια;

Το επόμενο άλμπουμ θα είναι σίγουρα Ayreon!

Τότε, ήρθε η ώρα για νέο Ayreon άλμπουμ! Γιατί έχουν περάσει πέντε χρόνια από το τελευταίο Ayreon…

Αυτό είναι! Αυτό είναι! Ναι! Πέρασαν πέντε χρόνια! Και νομίζω ότι ο κόσμος αρχίζει να κουράζεται λίγο με τα side projects. Όσο δούλευα στα Supersonic Revolution και Plan 9 και με τη Simone Simons και τώρα στο προσωπικό άλμπουμ, παρατήρησα μικροσχόλια από τον κόσμο που έλεγαν «Ε, τι γίνεται με τους Ayreon;». Και νομίζω ότι έχουν δίκιο. Είναι ώρα για Ayreon άλμπουμ. Οπότε, όπως είπα, έχω πάντα την κιθάρα δίπλα μου και νομίζω ότι το επόμενο θα είναι σίγουρα Ayreon!

Πλέον, το βλέπω κυρίως σαν ένα Ayreon universe, με όλα τα side projects να είναι οι πλανήτες που περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο των Ayreon…

(γέλια)

Και για να είμαι ειλικρινής, εδώ στο Rocking.gr αγαπάμε όλες σου τις δουλειές. Όλα τα διαφορετικά projects, από τους πιο σκοτεινούς Guilt Machine μέχρι τους Plan 9 ή το Supersonic Revolution. Είναι όλα πολύ καλά άλμπουμ και επεκτείνουν αυτό το σύμπαν. Οπότε, πώς σκοπεύεις να τα ισορροπήσεις όλα αυτά; Νομίζεις ότι κάποια θα μείνουν πίσω ή με τον καιρό θα προσπαθείς να κάνεις λίγο απ’ όλα; Γιατί είναι κάπως πολλά νομίζω πια…

(γέλια) Ε, νομίζω ότι πρέπει να μειώσω λίγο τα side projects. Νομίζω έκανα πάρα πολλά. Υπάρχουν και μερικά που δεν θα έχουν ποτέ συνέχεια. Σκέφτομαι για το Guilt Machine, που ίσως είναι το αγαπημένο μου side project, αλλά είναι πολύ δύσκολο να μαζευτούν ξανά εκείνοι οι μουσικοί. Οπότε μάλλον δεν θα κάνω άλλο Guilt Machine. Νομίζω πρέπει να επικεντρωθώ λίγο περισσότερο στους Ayreon και στους Star One και ίσως σε άλλο προσωπικό άλμπουμ. Και να χαλαρώσω λίγο με όλα τα υπόλοιπα side projects. Αλλά, το λέω τώρα κι έπειτα μου έρχεται μια ιδέα ή με παίρνει η Anneke και μου λέει «Ας κάνουμε άλλο Gentle Storm» και λέω «Ναι, φυσικά». Οπότε ποτέ δεν ξέρεις…

Δεν μπορείς να προβλέπεις τα πράγματα ξέρεις, τα αφήνεις απλά να κυλήσουν…

Όχι, και δεν πρέπει. Δεν πρέπει να περιορίζομαι και να λέω «Δεν θα το ξανακάνω ποτέ»…

Μπορεί να είναι ότι το νέο Ayreon άλμπουμ σε αγχώνει λίγο περισσότερο, γιατί ο κόσμος έχει πολύ μεγαλύτερες προσδοκίες από αυτό το project;

Ναι! Αλλά μου αρέσει η πρόκληση! Αν ο κόσμος περιμένει πολλά, τέλεια! Αυτό με κάνει να δουλεύω πιο σκληρά. Οπότε δεν με νοιάζει. Αλλά είναι αλήθεια, ο κόσμος περιμένει πολλά από ένα Ayreon άλμπουμ. Ειδικά επειδή αρκετοί ήταν ίσως λίγο απογοητευμένοι από το τελευταίο. Βασικά, το "Transitus" ήταν γραμμένο σαν ταινία. Ήταν να γίνει ταινία που δεν προχώρησε και μετά κατέληξε να είναι Ayreon άλμπουμ. Αλλά είναι πρόκληση να φτιάξω ένα νέο άλμπουμ που θα αρέσει και σε αυτούς που ίσως δεν τους άρεσε το "Transitus"…

ΟΚ, καταλαβαίνω. Τα τελευταία χρόνια, επιλέγεις τη μορφή των λίγων αποκλειστικών θεατρικών shows στην Ολλανδία. Να περιμένουμε ότι θα συνεχίσεις έτσι ή σκοπεύεις να επιστρέψεις σε φεστιβάλ ή να κανονίσεις μικρές περιοδείες για όσους δεν μπορούν να έρθουν στην Ολλανδία να δουν αυτές τις φανταστικές παραστάσεις;

Όχι, οι μέρες των περιοδειών τελείωσαν για μένα! Έκανα περιοδείες για 15 χρόνια στα 70s, 80s και 90s. Αλλά απλά δεν είναι το lifestyle μου. Είμαι πολύ εσωστρεφής για περιοδείες, οπότε δεν θα ξανακάνω ποτέ περιοδεία, φοβάμαι.

Όσον αφορά τα shows των Ayreon… ποτέ δεν ξέρεις. Δεν θα πω ότι δεν θα κάνουμε άλλο ή ότι θα κάνουμε κάθε δύο χρόνια. Πάντα λέω «Ας δούμε τι θα γίνει. Ας δούμε αν έχει επιτυχία»… Αλλά νομίζω ότι θα κάνουμε κι άλλα Ayreon shows, γιατί ο κόσμος τα λατρεύει και έχουν πάντα μεγάλη επιτυχία.

Είναι μια πολύ ποιοτική παραγωγή και ίσως απαιτεί υπερβολικά πολλή δουλειά από σένα. Άλλωστε φαίνεται και στα DVDs. Επίσης, έχω μερικούς φίλους που έρχονται κάθε χρόνο στην Ολλανδία. Δυστυχώς, εγώ δεν έχω καταφέρει να έρθω ακόμα, αλλά…

Α, κρίμα!

Κάθε φορά που ξεκινάμε τις προπωλήσεις για μια νέα Ayreon παράσταση, δεν περιμένουμε τόσους πολλούς ανθρώπους

Οπότε, αυτό το live project που ξεκίνησες ξεπέρασε τις προσδοκίες σου;

Απόλυτα. Πραγματικά. Γιατί όταν κάναμε το πρώτο, δεν μετράω την παραγωγή του "Theater Equation" γιατί δεν ήταν δική μας, το "Ayreon Universe…" - η αφίσα έλεγε καθαρά ότι είναι one off… Θα κάνουμε μόνο ένα και τέλος! Δεν θα ξανακάνουμε ποτέ άλλο. Και το εννοούσαμε πραγματικά! Αλλά μετά είχε τόσο μεγάλη επιτυχία, που πραγματικά δεν το περιμέναμε. Και κάθε φορά που ξεκινάμε τις προπωλήσεις για μια νέα παράσταση, δεν περιμένουμε τόσους πολλούς ανθρώπους. Δεν περιμένουμε να πουλήσουμε 15.000 εισιτήρια μέσα σε 5 λεπτά. Οπότε, ναι, έχει ξεπεράσει τις προσδοκίες.

Κι έρχονται άνθρωποι από τόσες χώρες, απ’ όλο τον κόσμο…

65 χώρες, ναι…

Απίστευτο. Αυτό είναι επίτευγμα.

Είναι απίστευτο. Είναι πραγματικά απίστευτο. Είναι πολύ σουρεαλιστικό για μένα, ναι…

Οπότε, είσαι έτοιμος να γιορτάσεις τα 30 χρόνια των Ayreon με τα επερχόμενα shows σε λίγες εβδομάδες;

Όχι, όχι… (γέλια) Όχι, είμαι πάρα πολύ αγχωμένος και δεν θα είμαι ποτέ έτοιμος. Αλλά, ξέρεις… πρέπει να γίνει.

Καλά, ξέρεις ότι πάντα ανταποκρίνεσαι. Και ο κόσμος ξέρει ότι θα είναι υπέροχο…

Θα κάνουμε το καλύτερο μας!