Alter Bridge: «Πρέπει να έρθουμε επιτέλους στην Ελλάδα»

Εδώ και χρόνια οι Alter Bridge έχουν φτάσει στο επίπεδο που δεν χρειάζονται ειδικές συστάσεις. Έχουν καταφέρει πολλά και σπουδαία στη σχεδόν 20ετή πορεία τους, η σημασία των οποίων είναι ακόμα μεγαλύτερη αν αναλογιστούμε τα δεδομένα της εποχής που ζούμε. Μέσα από την πορεία του συγκροτήματος και τις δουλειές που έχει κυκλοφορήσει έχουν αναδειχθεί ένας σύγχρονος guitar hero στο πρόσωπο του Mark Tremonti κι ένας σύγχρονος rock star στο πρόσωπο του Myles Kennedy.

Ο τελευταίος ήταν που κλήθηκε να μιλήσει μαζί μας και να μας απαντήσει σε όσα είχαμε προλάβαμε να ρωτήσουμε γύρω από τη δημιουργία και τα τραγούδια του έβδομου στούντιο άλμπουμ τους, του εξαιρετικού "Pawns & Kings". Ο heavy ήχος, η συνεργασία με τον Mark Tremonti, ο Elvis Baksette, η προσέγγιση των στίχων και τα μεγάλα riff και η θέληση να έρθουν για συναυλία στη χώρα μας είναι μερικά από τα θέματα που συζητήθηκαν και για τα οποία μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω.

Η καλή διάθεση, η ωριμότητα, ο σεβασμός και κυρίως η ταπεινότητα που διέπουν τον Myles και τις απαντήσεις του αποτελούν για μια ακόμα φορά παράγοντα που τον κάνουν να ξεχωρίζει κι ανεβάζουν ακόμα περισσότερο την εκτίμηση τόσο προς τον ίδιο όσο και προς τους Alter Bridge.

Ωραίο το t-shirt που φοράς! [σ.σ.: φοράω ένα t-shirt με το εξώφυλλο του "Walk The Sky" από την εν λόγω περιοδεία]

Είναι μια νέα μπάντα, δεν ξέρω αν τους έχεις ακουστά...

Τους έχω ακούσει. Δεν μου άρεσε πολύ ο τραγουδιστής, αλλά η υπόλοιπη μπάντα ήταν πολύ καλή... (γέλια)

Είσαι μακριά από την πραγματικότητα, αλλά θα προσποιηθώ ότι συμφωνώ μαζί σου...

(γέλια)

Πριν ξεκινήσουμε με τις ερωτήσεις να σου πω για μια ακόμα φορά ότι θεωρώ προνόμιο το να έχω την ευκαιρία να συνομιλούμε, καθώς είσαι ένας από τους αγαπημένους μουσικούς όλων των εποχών!

Ω, σε ευχαριστώ!

Και ξέρεις είναι κάτι που θεωρώ ότι πρέπει να το εκτιμάμε και να το αναγνωρίζουμε όσο το έχουμε και να εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας σε τύπους σαν κι εσένα...

Το εκτιμώ αυτό. Είναι πολύ ευγενικό εκ μέρους σου. Σε ευχαριστώ και πάλι.

Πάμε και στην κανονική ροή της συνέντευξης τώρα. Μόλις λίγες μέρες απομένουν για την κυκλοφορία του "Pawns & Kings", οπότε θα ήθελα να ξέρω πως νιώθεις. Είσαι ενθουσιασμένος, αγχωμένος ή μήπως χαλαρός; Έχοντας κυκλοφορήσει αρκετά άλμπουμ στην ως τώρα καριέρα σου, αναρωτιέμαι αν η προσμονή του να βγει κάθε νέο άλμπουμ έχει αλλάξει με τα χρόνια…

Ξέρεις, όντως έχει αλλάξει. Αλλάζει με κάθε δίσκο που κυκλοφορείς. Στην πραγματικότητα αλλάζει η δυναμική, υπό μία έννοια. Όταν είσαι νέος και πρόκειται να κυκλοφορήσει ο δίσκος σου προκύπτουν μια σειρά από διαφορετικά συναισθήματα που συνοδεύουν αυτό το γεγονός. Όταν φτάνεις στο σημείο που έχεις κυκλοφορήσει κάμποσους δίσκους σε διάστημα κάποιων δεκαετιών – τουλάχιστον εγώ, θα μιλήσω για τον εαυτό μου – είναι κάπως διαφορετικά τα πράγματα. Είναι κάπως πιο ήρεμα… (γελάει). Συνεχίζεις να είσαι ενθουσιασμένος που θα κυκλοφορήσεις τα ηχητικά μωρά σου στον κόσμο, και πάντα ελπίζεις ότι θα αρέσουν στους ανθρώπους, αλλά υπάρχει και μια δεδομένη σιγουριά που προέρχεται από τη γνώση του ότι έχεις ήδη πίσω σου μια καλή κληρονομιά και μια σειρά από έργα, τα οποία λειτουργούν ως δίχτυ ασφαλείας (σ.σ: you can fall back on). Οπότε, δεν νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε μια κατάσταση «make or break». Όταν, όμως, κυκλοφορείς τον πρώτο σου δίσκο τότε πιθανότατα πρόκειται για μια συνθήκη που ή τα καταφέρνεις ή χάνεσαι στην περίπτωση που ο δίσκος δεν γίνει αποδεκτός, καθώς τότε μπορεί να έχεις ξοφλήσει. Πλέον, όμως, υπάρχει ένα δίχτυ ασφαλείας μετά από είκοσι χρόνια. Πάντα, βέβαια, υπάρχει ο ενθουσιασμός και η ελπίδα να αρέσει στον κόσμο αυτό που δημιούργησες.

Ωραία, εγώ πάντως θέλω να σε συγχαρώ για το νέο σας άλμπουμ, καθότι είναι φανταστικό. Υποψήφιο για «άλμπουμ της χρονιάς», χωρίς αμφιβολία…

Ω, σε ευχαριστώ! Είναι βαρύ αυτό που λες και σημαίνει πολλά!

Έχω μάθει καλά το μάθημα μου να μην σχολιάζω πολύ θετικά τον δίσκο που μόλις ολοκληρώσαμε γιατί μπορεί να μου γυρίσει μπούμερανγκ

Δεν θα έλεγα ότι ποτέ απογοητεύσατε με κάποια νέα δουλειά σας, αλλά το "Pawns And Kings" μοιάζει να είναι στο επίπεδο των "ABIII", "Fortress" και γενικώς των σπουδαίων άλμπουμ που ανήκουν στα αγαπημένα των οπαδών σας. Θα συμφωνούσες μαζί μου ότι έχει κάτι το ξεχωριστό;

Μάλλον θα πρέπει να μιλήσουμε ξανά σε δέκα χρόνια για να μου κάνεις αυτήν την ερώτηση και τότε ίσως ξέρω! (γέλια). Έχω μάθει καλά το μάθημα μου να μην σχολιάζω πολύ θετικά τον δίσκο που μόλις ολοκληρώσαμε γιατί μπορεί να μου γυρίσει μπούμερανγκ (σ.σ.: bit me in the ass), και στην πραγματικότητα χρειάζομαι αυτήν την απόσταση για να μπορώ να ξέρω. Αλλά, λέγοντας αυτό, νομίζω πως νιώθουμε μια δεδομένη… όχι, θα μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου… Νιώθω μια δεδομένη σιγουριά με αυτό το άλμπουμ. Θεωρώ πως είχαμε τα τραγούδια και αυτό δεν είναι πάντα δεδομένο. Μερικές φορές ξεκινάς να φτιάχνεις έναν δίσκο και δεν νιώθεις απόλυτα σίγουρος ότι έχεις το κατάλληλο υλικό για να δουλέψεις. Αυτήν τη φορά, όμως, υπήρχε μια δεδομένη αυτοπεποίθηση με το υλικό που είχαμε. Κι ακούγοντας το πως νιώθεις κι εσύ, τώρα που όλα έχουν τελειώσει και έχει ολοκληρωθεί η ηχογράφηση, πραγματικά με κάνει να νιώθω καλά και είναι μια ανακούφιση.

Πάντα συνεργαζόμαστε πάνω σε κάθε σύνθεση. Και θεωρώ πως αυτό είναι σημαντικό

Προσεγγίσατε τη δημιουργία του διαφορετικά σε σχέση με τις τελευταίες κυκλοφορίες σας, τόσο σε συνθετικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο παραγωγής; Η όλη κατάσταση με την πανδημία να σας ανάγκασε να αλλάξετε καθόλου τον τρόπο με τον οποίο δουλεύετε συνήθως;

Σε ένα βαθμό μόνο… Στην πραγματικότητα, ξεκινήσαμε με αυτόν τον πιο νέο τρόπο δουλειάς στο "Walk The Sky", κατά τη δημιουργία του οποίου ο Mark κι εγώ γράφαμε demo τραγουδιών ξεχωριστά ο ένας από τον άλλο. Εννοώ, βρίσκαμε τον ρυθμό και γενικά η γέννηση κάθε τραγουδιού ξεκινούσε από τον καθένα μας ξεχωριστά, όταν στον παρελθόν ο τρόπος με τον οποίο δουλεύαμε ήταν να καθόμαστε με τις κιθάρες μας και να λέμε «έχω αυτό το μέρος που νομίζω ότι πάει με αυτό το δικό σου μέρος» και να ανταλλάζαμε συνέχεια ιδέες, πηγαίνοντας μπρος-πίσω. Πλέον, τείνουμε να ερχόμαστε με τα πράγματα να είναι λίγο πιο ολοκληρωμένα. Αλλά, λέγοντας αυτό, και πάλι πχ το "Silver Tongue" αποτελεί ένα καλό παράδειγμα του πως δουλεύουμε. Πρόκειται για μια ιδέα που είχα εγώ και είχα γράψει το demo, αλλά άφησα το μεσαίο μέρος επίτηδες κενό, ώστε να βάλει εκεί ο Mark το δικό του μέρος στο τραγούδι. Με αυτό τον τρόπο το αποτέλεσμα είναι πιο συνεργατικό. Στο "Sin After Sin" το οποίο λατρεύω, ο Mark ήρθε με όλη τη μουσική έτοιμη και πάνω σε αυτή προσέθεσα εγώ μια μελωδία και τους στίχους. Οπότε, ακόμα και τώρα συνεργαζόμαστε πάνω στη σύνθεση. Δεν παίζει το «να ένα ολοκληρωμένο τραγούδι, πάρε και πες το». Και θεωρώ πως αυτό είναι σημαντικό.

Αν περιμένεις από κάποιον να κάτσει να ακούσει δεκατέσσερα τραγούδια το 2022, τότε ζητάς πολλά

Μια διαφοροποίηση πάντως είναι πως αυτήν τη φορά κρατήσατε τον αριθμό των τραγουδιών στα δέκα, όταν ως τώρα είχατε συνήθως δεκατέσσερα περίπου τραγούδια σε κάθε άλμπουμ. Θεωρώ πως αυτό λειτουργεί πολύ καλά, οδηγώντας σε ένα σύνολο με πολύ καλύτερη συνοχή. Συμφωνείς με αυτό; Ήταν κάτι που θέλατε να κάνετε ή απλά έτσι προέκυψε;

Μιλώντας προσωπικά, ήταν κάτι που ήλπιζα ότι θα κάνουμε. Διότι, θεωρώ ότι έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα αναφορικά με το τρόπο με τον οποίο ο κόσμος καταναλώνει μουσική. Υπάρχουν τόση πολλή πληροφορία και τόσο πολύ υλικό διαθέσιμα εκεί έξω που αν περιμένεις από κάποιον να κάτσει να ακούσει δεκατέσσερα τραγούδια το 2022, τότε ζητάς πολλά. Οπότε σκεφτήκαμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, να βάλουμε τα δέκα καλύτερα τραγούδια που έχουμε και να μην προσπαθήσουμε να διυλίσουμε τον κώνωπα. Οπότε, ναι, μου αρέσει η προσέγγιση των δέκα τραγουδιών, ειδικά στον κόσμο που ζούμε σήμερα.

Επίσης, όταν μεγάλωνα εγώ, οι περισσότεροι δίσκοι που άκουγα έβγαιναν σε βινύλιο, κι αν έβαζες υλικό περισσότερο από 35-40 λεπτά σε κάθε δίσκο, δεν ακουγόταν το ίδιο καλά. Οπότε, οι δίσκοι ήταν πιο σύντομοι σε διάρκεια τότε, λόγω των αυλακιών του βινυλίου κι όλων αυτών, κι ως εκ τούτου μου αρέσουν περισσότερο έτσι… (γέλια)

Και μην ξεχνάμε ότι το βινύλιο έχει επιστρέψει...

Σωστά!

Έχει κάτι το ξεχωριστό το να παίρνεις το βινύλιο στα χέρια σου, να το ανοίγεις, να διαβάζεις τους στίχους και τα credits και να χαζεύεις το artwork την ώρα που ακούς τον δίσκο

Εγώ πάντως έχω όλα τα άλμπουμ σας σε βινύλιο, διότι νιώθω πως έτσι έχω κάτι που πραγματικά μου ανήκει, κάτι πιο ολοκληρωμένο. Με το artwork σε μεγάλη ανάλυση, με τους στίχους… και κυρίως με την αίσθηση ότι επενδύω χρόνο στο να ακούσω έναν δίσκο όσο παίζει. Μου αρέσει πολύ όλο αυτό το συναίσθημα, αλλά ίσως είμαι και λίγο παλιομοδίτης...

Ναι! Όχι, εγώ συμφωνώ μαζί σου! Είναι ένα τελετουργικό όλο αυτό, έτσι δεν είναι; Έχει κάτι το ξεχωριστό το να παίρνεις το βινύλιο στα χέρια σου, να το ανοίγεις, να διαβάζεις τους στίχους και τα credits την ώρα που ακούς τον δίσκο και να χαζεύεις το artwork. Όλο αυτό είναι μια τελείως διαφορετική διαδικασία από το να πληκτρολογείς απλά στο κινητό, στο Spotify ή στο Apple Music και να λες «α, να ‘το!». Είναι μια τελείως διαφορετική τελετουργία.

Κοίτα, αναγκαστικά ακούω τα πάντα σε mp3 ή σε streaming και είναι ωραία η άνεση που προσφέρουν. Αλλά όταν φτάσει στα χέρια μου το φυσικό προϊόν δύσκολα επιστρέφω πίσω σε αυτό. Με το φυσικό προϊόν καταλαβαίνω και καλύτερα κάποιες διαφορές πχ στην παραγωγή, που μπορεί να είναι ασήμαντες για πολύ κόσμο, αλλά για μένα είναι πολύ σημαντικές. Καταλαβαίνεις λεπτομέρειες που αφορούν τη μίξη ή το mastering και οι οποίες έχουν την αξία του, για μένα τουλάχιστον..

Και πάλι συμφωνώ απόλυτα μαζί σου! Και το εκτιμώ πολύ που το ακούω αυτό, διότι οι καλλιτέχνες αφιερώνουν πολύ χρόνο σε αυτούς τους τομείς. Αφιερώνεις πολλή σκέψη όσον αφορά στο ποιος θα κάνει τη μίξη του δίσκου σου, στο ποιος θα αναλάβει την παραγωγή του δίσκου, και στο τι είδους τόνους θέλεις να έχεις. Όταν γνωρίζεις ότι υπάρχουν ακροατές σαν κι εσένα που ακόμα ασχολούνται με αυτές τις ιδιαίτερες λεπτομέρειες και στον τρόπο με τον οποίο νοιαζόμαστε για αυτές, αυτό είναι που το κάνει να αξίζει και του δίνει νόημα.

Κι από την πλευρά τη δική μου, ελπίζω αυτή η αναγνώριση των ποιοτικών στοιχείων που αναγνωρίζεται και η οποία απαιτεί ταλέντο και προσπάθεια να βοηθάει να συνεχίζουν οι καλλιτέχνες σε αυτό το δρόμο…

Θα συνεχίζουμε να προσπαθούμε!

Για κάποιον λόγο ο περισσότερος κόσμος υποθέτει ότι ο Mark γράφει όλα τα riff, αλλά πάντα συνεισφέρω riff, από το "ABIII" και μετά

Πίσω στο άλμπουμ, θεωρώ πως αυτήν τη φορά επικεντρωθήκατε κάπως περισσότερο στην πιο heavy πλευρά που έχετε ως μπάντα και το άλμπουμ είναι γενικά βασισμένο στα riff. Μάλιστα ο Elvis Baskette (σ.σ.: παραγωγός) επεσήμανε ότι πλέον δεν ξέρει ποιος φέρνει τα πιο heavy riff, εσύ ή ο Mark; Αλήθεια, μήπως έχει αλλάξει το ποιο είναι το πιο metal μέλος της μπάντας;

Νομίζω πως ακόμα ο Mark είναι ο περισσότερο μεταλλάς. Βάσει των ακουσμάτων που είχε μεγαλώνοντας κι όλων των σχετικών, έχει πολύ περισσότερο metal μέσα του. Εγώ, έχω λίγο πιο ευρύ πεδίο, καθώς λατρεύω πολλά διαφορετικά είδη μουσικής. Αλλά, οφείλω να πω ότι ο Mark, όσο περνάνε τα χρόνια, έχει αρχίσει να αγκαλιάζει κι άλλα είδη μουσικής, κάτι το οποίο είναι υπέροχο.

Πάντως, ναι, όσον αφορά στο συνθετικό κομμάτι και στα riff, στο ποιος φέρνει ποιο riff και ποια σημεία… νομίζω ότι όντως είναι δύσκολο να πει κάποιος, πλέον. Θεωρώ πως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι παίζουμε πλέον τόσο καιρό μαζί που έχουμε επηρεάσει ο ένας τον άλλο, κι αυτό είναι ωραίο και κάνει τα πράγματα πιο ενδιαφέροντα. Και πραγματικά βρίσκω πολύ διασκεδαστικό να διαβάζω τις εικασίες που κάνουν οι οπαδοί για το ποιος έγραψε ποιο riff, ειδικά όταν εικάζουν ότι το έγραψε ο Mark ενώ το έχω γράψει εγώ ή το αντίθετο.

Κάποια από τα πιο ανεβαστικά – δεν θα πω pop – τραγούδια, όπως το "Season Of Promise" ή το "Stay" που το λέει αυτός, αυτά είναι σε μεγάλο ποσοστό τραγούδια του Mark. Παραδείγματος χάριν, στο "Season Of Promise" συνεισέφερα μόνο τους στίχους.

Γενικά, είναι ωραίο το ότι αλλάζουμε μεταξύ μας ρόλους από δίσκο σε δίσκο. Το κάνουμε εδώ και χρόνια αυτό, αλλά ο κόσμος έχει μια λανθασμένη εντύπωση, καθώς μου λένε «α, ξεκίνησες να γράφεις κι εσύ περισσότερα riff τώρα». Και, οκ, μπορεί να έγραψα περισσότερα σε αυτό το άλμπουμ σε σχέση με παλιότερα, αλλά πάντα έφερνα riff, από το "ABIII" κι έπειτα. Ακόμα και στο "Blackbird", υπάρχουν κάποια μέρη του τραγουδιού που τα έγραψα εγώ, αλλά για κάποιο λόγο ο περισσότερος κόσμος υποθέτει ότι τα έχει γράψει όλα ο Mark. Αλλά δεν έχω πρόβλημα με αυτό, απλά χρειάζεται λίγος χρόνος για να μαθευτεί ότι γράφω κι εγώ…

Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για ένα παιχνίδι που μου αρέσει κι εμένα, αναφορικά με το ποιος έγραψε ποιο riff ή ποιο μέρος. Και μετά θυμάμαι να σας βλέπω live και να λέω «χμ, για να παίζει αυτό το μέρος ο Myles μάλλον το έχει γράψει αυτός». Το ίδιο συμβαίνει και με τα σόλο, αλλά εκεί είναι πιο εύκολα τα πράγματα, είναι πιο διακριτές οι διαφορές…

Σωστά…

Είναι σπουδαίο και απελευθερωτικό το πόσο εμπιστευόμαστε με τον Mark ο ένας τις ικανότητες του άλλου

Αλλά, όσον αφορά στα riff πέφτω συχνά έξω. Για παράδειγμα, το "Silver Tongue" θεωρούσα ότι θα ήταν του Mark καθότι είναι λίγο πιο thrashy! Αλλά, τελικά είναι δικό σου… έχεις δίκιο το κάνει πιο ενδιαφέρον έτσι…

Η αλήθεια είναι πως κι αυτό που ανέφερες πριν είναι λίγο αστείο, καθότι ακόμα στο live μπορεί να μπερδευτείς. Το "Silver Tongue" είναι ένα καλό παράδειγμα, καθώς όταν μπαίνει το verse, έχει ένα riff που παίζει από κάτω. Καθότι πλέον το έχουμε παίξει ζωντανά μερικές φορές, έστω ακουστικά, εκείνο το σημείο το έχω δώσει στον Mark να το παίζει, παρότι το έγραψα εγώ. Το είπα «παιξ’ το εσύ για να μπορώ να επικεντρωθώ στο να τραγουδήσω». Οπότε, μερικές φορές μπορεί να βγάλεις το λάθος συμπέρασμα. Βλέπεις ποιος παίζει το μέρος και συμπεραίνεις ότι αυτός το έγραψε, όταν στην πραγματικότητα μπορεί να παίζει ο ένας το riff απλά για να τραγουδήσει ο άλλος.

Κι εδώ έρχεται το σπουδαίο της υπόθεσης. Μπορεί όλο αυτό να είναι διασκεδαστικό, αλλά είναι πραγματικά επωφελές και για τους δυο μας. Διότι εμπιστευόμαστε αμφότεροι τις ικανότητες του άλλου στο να παίξει τα μέρη τα οποία γράφουμε. Κι αυτό είναι απελευθερωτικό, καθότι όταν γράφεις κάτι δεν χρειάζεται να ανησυχείς για το αν ο άλλος κιθαρίστας θα μπορεί να το παίξει. Ποτέ δεν ανησυχούμε επί αυτού, πάντα σκεφτόμαστε «είμαι σίγουρος ότι το έχει». Κι αυτό είναι πολύ απελευθερωτικό, όπως ανέφερα και πιο πριν…

Ξέρεις, πάντα γελάω που σε συνεντεύξεις που δίνετε, εσύ θεωρείς τον Mark καλύτερο κιθαρίστα κι ο Mark θεωρεί εσένα. Αφενός φαίνεται πόσο σέβεστε ο ένας τον άλλο κι αφετέρου μοιάζει με μια ωραία πρόκληση ανάμεσά σας. Και αυτή η πρόκληση έχει πολύ θετικά αποτελέσματα αφού γίνεστε μέρος ο ένας του άλλου με το παίξιμο και τον ήχο σας και εν τέλει το τελικό αποτέλεσμα είναι μεγαλύτερο του επιμέρους αθροίσματος…

Πολύ καλή επισήμανση! Εξαιρετική επισήμανση!

Ένα πράγμα που δεν θέλαμε να κάνουμε είναι να φορτώσουμε πολύ την παραγωγή του νέου δίσκου

Πάμε και στο θέμα της παραγωγής, όπου έχετε χτίσει μια μακροχρόνια σχέση εμπιστοσύνης με τον Elvis Baskette, ο οποίος βρίσκεται πίσω από την κονσόλα σε όλες σας τις δουλειές, από το "Blackbird" κι έπειτα. Θα έλεγες ότι έχετε βρει μια συγκεκριμένη φόρμουλα την οποία επαναλαμβάνετε ή αλλάζει κάθε φορά η προσέγγιση για κάθε άλμπουμ; Το ρωτάω αυτό γιατί ηχητικά εντοπίζω τόσο κάποιες ομοιότητες όσο και κάποιες διαφορές στα άλμπουμ που έχει κάνει παραγωγή, από το "ABIII", στο "Fortress" και ως το "Pawns And Kings". Πως προσεγγίζετε το θέμα του ήχο κάθε φορά;

Είμαστε σε καλά χέρια με τον Elvis. Είναι ίδια περίπτωση με αυτή που συζητάγαμε πριν μεταξύ εμένα και του Mark, όπου εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον παικτικά. Αντίστοιχα, εμπιστευόμαστε απόλυτα τον Elvis, όχι μόνο ως παραγωγό, αλλά κι ως μηχανικό ήχου κι ως τον άνθρωπο που βρίσκει τους σωστούς τόνους κάθε φορά. Θα έλεγα πως - δεν θέλω να πω ότι γίνεται καλύτερος, αλλά - ότι υπάρχει μια σαφής εξέλιξη. Ο ήχος αυτού του δίσκου έχει διαφορετικό σετ στοιχείων σε σχέση με τον προηγούμενο, κι αυτό είναι κάτι ωραίο γιατί βοηθάει στο να διαφοροποιούμαστε από τον έναν δίσκο στον άλλο.

Πάντως, αν είναι κάτι που συνεισφέρουμε εμείς στην όλη διαδικασία, συνήθως - όπως συνέβη σε αυτόν τον δίσκο - αυτό έχει να κάνει περισσότερο με το να λέμε τι ΔΕΝ θέλουμε να κάνουμε. Στην προκειμένη περίπτωση καθίσαμε και μιλήσαμε με τον Mark πριν ξεκινήσουμε να γράφουμε τον δίσκο και συμφωνήσαμε πως ένα πράγμα που δεν θέλαμε να κάνουμε είναι να φορτώσουμε πολύ την παραγωγή (σ.σ.: overproduce). Δεν θέλαμε να έχουμε πολλές δομές να υπερκαλύπτουν η μια την άλλη, ούτε πολλή πληροφορία στο ηχητικό τοπίο, ώστε να μπορούμε να επικεντρωθούμε περισσότερο στα riff και στην ουσία του κάθε τραγουδιού. Ο Elvis το άκουσε αυτό και έκανε την παραγωγή βάσει αυτής της κατεύθυνσης. Θεωρώ πως για μια hard rock μπάντα αυτός είναι ένας σωστός τρόπος προσέγγισης, από πολλές πλευρές, διότι επιτρέπει σε όλους του διαφορετικούς τόνους να έχουν μεγαλύτερη παρουσία στο τελικό αποτέλεσμα. Ξέρεις, δεν χρειάζεται να καλύπτεις τα πάντα με αστρόσκονη, κατά τη διάρκεια της παραγωγής. Αυτή η επιλογή μας είχε ως αντίκτυπο το να βγει ο δίσκος κάπως πιο επιθετικός.

Η ιδέα της ενδυνάμωσης και της πολεμικής κραυγής του ανίσχυρου είναι θέματα με τα οποία μπορεί να ταυτιστεί ο κόσμος

Πάμε τώρα και στα τραγούδια του δίσκου, ξεκινώντας με τη γενναία – όπως θα τη χαρακτήριζα – κίνηση του να βγάλετε το ομότιτλο τραγούδι ως πρώτο single μέσα από το άλμπουμ. Το λέω αυτό διότι είναι ένα τραγούδι με πολλά επίπεδα, αλλαγές και γενικά δεν το λες τυπικό single, σε καμία περίπτωση. Αλλά, από την άλλη, είναι φοβερό τραγούδι, οπότε βγάζει νόημα. Θα ήθελα να μου πεις πως εν τέλει το επιλέξατε για πρώτο single και γιατί καταλήξατε να ονομάσετε και το άλμπουμ βάσει του εν λόγω τραγουδιού…

Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση, γιατί έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το ότι αρχικά το εν λόγω τραγούδι δεν προβλεπόταν να περιλαμβάνεται καν στον δίσκο! Κι αυτό καθιστά ιδιαίτερα αστεία την ιστορία αυτού του τραγουδιού…

Ήταν αφότου, τόσο εγώ όσο κι ο Mark, είχαμε παραδώσει τα demo για τα τραγούδια όταν ο Elvis ήρθε και με ρώτησε αν είχαν περισσέψει τίποτα ιδέες και εγώ πολύ δειλά του έβαλα να ακούσει τις ιδέες που εξελίχθηκαν στα "Holiday" και "Pawns & Kings". Με το που τα ακούει μου λέει «αυτά τα δυο μπαίνουν στον δίσκο». Είναι πολύ ενδιαφέρον αν σκεφτείς ότι το δεύτερο κατέληξε να είναι ο τίτλος του δίσκου και το πρώτο τραγούδι που δημοσιεύσαμε μέσα από αυτό. Καταδεικνύει, επίσης, το πόσο σημαντικό είναι να έχεις μια καλή ομάδα γύρω σου, η οποία σε βοηθάει να επιλέξεις τραγούδια. Είναι τρομερά σημαντικό.

Ο λόγος για τον οποίο επιλέξαμε το "Pawns & Kings" ως πρώτο single και πρώτο δείγμα μέσα από το άλμπουμ είναι ακριβώς γιατί αποτελεί μια επιλογή-έκπληξη. Συνήθως, οι μπάντες επιλέγουν ένα τραγούδι γύρω στα τρεισήμισι – τέσσερα λεπτά ως το πρώτο βήμα. Εμείς σκεφτήκαμε ότι θέλουμε να εστιάσουμε περισσότερο στην πιο επική πλευρά της μπάντας και να βγάλουμε ένα πιο μεγάλο σε διάρκεια τραγούδι.

Όσον αφορά στο γιατί είπαμε το άλμπουμ "Pawns & Kings" αυτό έχει να κάνει με τη δυνατή εικόνα που σου δημιουργεί ο τίτλος. Αυτή η ιδέα της ενδυνάμωσης, της πολεμικής κραυγής του ανίσχυρου, της κραυγής του αουτσάιντερ (σ.σ.: underdog), θεωρώ ότι είναι θέματα με τα οποία μπορεί να ταυτιστεί ο κόσμος. Όταν είχε ολοκληρωθεί ο βασικός κορμός της δουλειάς, έμοιαζε με μια προφανή επιλογή.

Ξέρουμε ότι οι οπαδοί μας θα ακούσουν ακόμα και το τελευταίο τραγούδι στον δίσκο

Τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι ιδιαίτερα σύνηθες το πρώτο single να είναι το τελευταίο τραγούδι στη ροή ενός δίσκου. Παλιά, οι παραγωγοί έπαιρναν τα τραγούδια που θεωρούσαν καλύτερα και τα έβαζαν στην αρχή και μετά τα υπόλοιπα. Αλλά, προφανώς δεν είστε τέτοιου είδους μπάντα, όπως αποδεικνύεται κι εδώ…

Ξέρεις, έχει να κάνει με το ότι είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε τόσο παθιασμένους οπαδούς… Ξέρουμε από πριν ότι θα ακούσουν όλο το άλμπουμ, ότι θα φτάσουν στο τέλος του και ότι θα δώσουν ευκαιρία και θα ακούσουν ακόμα και το τελευταίο τραγούδι που περιλαμβάνει.

Οπότε, εν μέρει αυτός ήταν κι ένας λόγος που όταν αναρωτηθήκαμε αν θα έπρεπε να το τοποθετήσουμε νωρίτερα στον δίσκο είπαμε ότι δεν θα το κάνουμε, διότι θεωρούμε τους οπαδούς μας παθιασμένους αρκετά ώστε να φτάσουν ως αυτό. Θα φτάσουν ως το τελευταίο τραγούδι. Ίσως ήταν λίγο παράτολμο εκ μέρους μας, αλλά είπαμε να το ρισκάρουμε…

Μου αρέσει πολύ η όλη ιδέα του να γράφω τους στίχους των τραγουδιών με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να έχουν πολλαπλές ερμηνείες

Νομίζω δίκιο είχατε να το σκεφτείτε έτσι, γνωρίζοντας πως αντιμετωπίζουν τις κυκλοφορίες σας οι οπαδοί σας. Επίσης, οφείλω να πω ότι βρίσκω τους στίχους του εν λόγω τραγουδιού ιδιαίτερα ενδιαφέροντες. Όχι μόνο από κοινωνικής ή πολιτικής πλευράς αλλά και από πνευματικής. Ξέρεις, «οι έσχατοι έσονται πρώτοι», «οι ταπεινοί θα τραγουδούν μέχρι να γίνει το θέλημα του Θεού» κλπ. Είχες όντως σκοπό να βάλεις μια πνευματική πινελιά σε αυτό το τραγούδι;

Είναι ενδιαφέρον που παραθέτεις αυτές τις προτάσεις… γιατί στην πραγματικότητα δεν υπήρχε κάποια πνευματική πρόθεση εκ μέρους μου. Όμως, πολύς κόσμος απομόνωσε αυτές τις φράσεις μέσα από το τραγούδι, κάτι που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα. Λέγοντας αυτό, δεν θέλω να εμβαθύνω στην ψυχολογία που είχα όταν έγραψα τους στίχους, διότι τότε φοβάμαι πως μπορεί να καταστρέψει αυτό που ήδη έχει εκλάβει κάποιος από το τραγούδι. Είναι κάτι που σε μένα προσωπικά έχει συμβεί πολλές φορές, καθώς θυμάμαι τραγούδια άλλων καλλιτεχνών τα οποία λάτρευα και νόμιζα πως αναφέρονται σε ένα συγκεκριμένο θέμα κι όταν διάβαζα κάποια συνέντευξη διαπίστωνα ότι δεν είχαν καμία σχέση με αυτό. Κι αυτό μου χάλαγε όλο το τραγούδι… (γέλια).

Έμαθα, λοιπόν, να είμαι λίγο διφορούμενος στις απαντήσεις που δίνω. Από μόνη της η λέξη διφορούμενος (σ.σ.: ambiguous) έχει κάτι ιδιαίτερο. Η όλη ιδέα του να γράφω τους στίχους των τραγουδιών με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούν να έχουν πολλαπλές ερμηνείες, είναι κάτι που μου αρέσει και το κάνω εδώ και πολύ καιρό. Θεωρώ πως είναι πολύ καλύτερο, σε σχέση με το να είσαι άμεσος και πολύ συγκεκριμένος. Θέλω να ζωγραφίζω έναν αρκετά διευρυμένο πίνακα και να δημιουργώ τα εικαστικά σε αυτόν, ώστε οι ακροατές να τα συνδυάζουν με ό,τι αυτοί θέλουν, και εν τέλει να εκλαμβάνουν κάτι το οποίο συνδέεται με τη δική του ζωή. Είναι μια πρόκληση όλο αυτό, αλλά πάντα με χαροποιεί να ακούω διαφορετικές ερμηνείες που έχουν εξαχθεί από κάποιο τραγούδι, αντί απλά να λένε «α, αφορά αυτό». Ναι, θα μπορούσε να είναι αυτό, αλλά θα μπορούσε να είναι και κάτι άλλο. Για εμένα εκεί έγκειται η ομορφιά της τέχνης.

Συμφωνώ μαζί σου, αλλά παίζει ρόλο και το ότι οι στίχοι σου είναι καλογραμμένοι και έχουν ένα βασικό νόημα. Δεν είναι ανούσιες γενικολογίες…

Σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ.

Πάμε και στο πιο ξεχωριστό κατ’ εμέ – κι έχω την αίσθηση πιο προσωπικό σου – τραγούδι του άλμπουμ, το φοβερό "Fable Of The Silent Son". Πρόκειται για ένα επικό τραγούδι, που αναμιγνύει το classic rock, το hard rock και το progressive rock, αν μπορώ να ισχυριστώ κάτι τέτοιο. Είναι τρομερό τραγούδι και θα ήθελα να ξέρω κάποια πράγματα για αυτό, όπως το πως δημιουργήθηκε και αν έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα για εσένα…

Για μένα, προσωπικά, ήταν το πιο δύσκολο τραγούδι μέχρι να ολοκληρωθεί, διότι το πρώτο μέρος του τραγουδιού ήταν κάτι πάνω στο οποίο δούλευα για καιρό στο στούντιο μου και μου άρεσε πολύ αλλά δεν ήξερα που να το χρησιμοποιήσω. Σκεφτόμουν να το χρησιμοποιήσουμε ως εισαγωγή του δίσκο ή ίσως ως εισαγωγή κάποιου άλλου τραγουδιού, αλλά δεν κατέληγα κάπου και σκεφτόμουν να το πάω στα υπόλοιπα μέλη της μπάντας μήπως είχαν αυτοί κάποια ιδέα. Αλλά, τότε είχα ένα άλλο τραγούδι πάνω στο οποίο δούλευα και σκέφτηκα «Για περίμενε! Τι θα γινόταν αν συνδύαζα αυτά τα δυο;». Τότε δεν είχα ακόμα στίχους, είχα μόνο τη μουσική και για τα δυο. Κι όταν τα συνδύασα στο στούντιο μου, ήμουν σε φάση «Οκ! Εδώ έχουμε κάτι! Τώρα έχουμε ένα επικό ταξίδι!». Έπειτα παρουσίασα το demo στους υπόλοιπους και έγραψα τους στίχους. Οι στίχοι έχουν ιδιαίτερη σημασία για μένα προσωπικά, καθότι είναι γραμμένοι από την οπτική γωνία κάποιου που έχει κάνει λάθη και κοιτάζει πίσω στη ζωή του, προσπαθώντας να μεταφέρει όσα έμαθε σε κάποιον άλλο, ώστε να μην κάνει τα ίδια λάθη. Αυτό είναι ένα θέμα που αποκτά ιδιαίτερη σημασία όσο μεγαλώνεις.

Όταν ήμασταν στο στάδιο της προ-παραγωγής, ο Mark είχε μια πολύ ωραία ιδέα, η οποία κατέληξε να είναι το instrumental μέρος που περιλαμβάνει τα σόλο. Την προσθέσαμε κι αυτή, κι εκεί που είχαμε ένα τραγούδι επτά λεπτών και μερικών δευτερολέπτων είχαμε εν τέλει ένα τραγούδι που ξεπέρναγε τα οκτώ λεπτά σε διάρκεια. Αλλά, ήταν πραγματικά μια ιδανική κορύφωση στην ενορχήστρωση του τραγουδιού. Για μια ακόμα φορά, πρόκειται για μια περίπτωση που κάνει όλους μας να νιώθουμε ότι έχουμε συμμετάσχει στη διαμόρφωση της τελικής εκδοχής του τραγουδιού, κάτι που είναι πολύ σημαντικό.

Έχει πολύ ενδιαφέρον στις συνεντεύξεις που κάνω να ακούω πόσο έχει τραβήξει το εν λόγω τραγούδι το ενδιαφέρον του κόσμου, μαζί με κάποια ακόμα. Με κάνει να αισθάνομαι όμορφα, διότι χρειάστηκε πολύ μεγάλη προσπάθεια να επενδυθεί. Ήταν ένα πολύ δύσκολο τραγούδι, στο οποίο ξόδεψα μήνες προσπαθώντας να το συνθέσω. Οπότε, είμαι πολύ χαρούμενος που σου άρεσε κι εσένα…

Μα καλά, σε ποιον δεν αρέσει; Ή μάλλον για να είμαι πιο ακριβής… σε ποιον δεν θα αρέσει;

(γέλια)

Είναι σπουδαίο το να έχω δίπλα μου έναν τραγουδιστή σαν τον Mark… Μου αρέσει πολύ αυτή η αλληλεπίδραση που έχουμε, όπως μου άρεσε πολύ η αλληλεπίδραση που είχαν κάποτε ο Glenn Hughes και ο David Coverdale στους Deep Purple

Ένα ακόμα τραγούδι που έχω ξεχωρίσει από το άλμπουμ είναι το "Stay", στο οποίο μπορεί ο Mark να έχει αναλάβει τα κύρια φωνητικά, αλλά και η δική σου φωνή είναι σημαντικό στοιχεία και κατά την άποψή μου είναι εν τέλει οι φωνητικές αρμονίες συνδυαστικά που κάνουν τη διαφορά, μαζί με τους ανεβαστικούς στίχους του φυσικά. Οπότε, κατά μια έννοια είναι διαφορετικό από άλλα τραγούδια που έχει αναλάβει τα φωνητικά ο Mark στο παρελθόν, σωστά; Επίσης, αποδεικνύει πόσο έχει βελτιωθεί σαν τραγουδιστής, έτσι δεν είναι;

Απολύτως, ναι! Έχει κάνει τρομερή πρόοδο ως τραγουδιστής. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήταν πάντα ένας καλός τραγουδιστής. Πάντα θεωρούσα ότι έχει καταπληκτικό ήχο στη φωνή του. Αλλά, όσο περνάει ο καιρός, έχει κάνει τις δουλειές με τους Tremonti και τώρα το άλμπουμ που τραγουδάει Frank Sinatra κι έχει εξελίξει τη φωνή του υπό την έννοια ότι την έχει κατανοήσει περισσότερο σαν όργανο. Και είναι πολύ ωραίο να βλέπεις αυτήν την εξέλιξη.

Ξέρεις, από πολύ νωρίς παρατηρήσαμε ότι έχει ενδιαφέρον να τραγουδάμε μαζί, καθώς έχει πολύ διαφορετική φωνή σε σχέση με τη δικιά μου. Είναι βαρύτονος και είμαι περισσότερο τενόρος, οπότε μπλέκουμε τις δυο φωνές μαζί και για κάποιο λόγο φαίνεται να δουλεύει καλά αυτό.

Αυτό που ήταν ενδιαφέρον σχετικά με το "Stay" είναι πως όταν μπαίνω να τραγουδήσω μαζί του το chorus περίμενα όταν το μίξαρε ο Elvis πως η φωνή μου θα είναι κάπου στο βάθος, απλά ως background. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι μπροστά και οι δύο φωνές και θεωρώ πως είναι ωραίο το ότι έχουμε την επιλογή να το κάνουμε αυτό.

Για μένα είναι σπουδαίο το να έχω έναν τραγουδιστή σαν τον Mark στο συγκρότημα, διότι θεωρώ ότι διευρύνει τη συνολική ηχητική παλέτα. Όταν κάποιος ακούει έναν δίσκο δεν βρίσκει μόνο τη φωνή μου και είναι πολύ ωραίο που μπορούμε να έχουμε αυτήν τη αλληλεπίδραση. Μου αρέσει, όπως μου άρεσε πολύ όταν οι Deep Purple είχαν κάποτε τον Glenn Hughes και τον David Coverdale να τραγουδάνε και οι δυο. Είναι τόσο ωραίο το να μπορείς να ακούς την αλληλεπίδραση των δυο τραγουδιστών.

Πρόκειται για μια σχεδόν χαμένη τέχνη αυτή των φωνητικών αρμονιών που προσφέρουν δυο εν δυνάμει τραγουδιστές. Παλιά ήταν αρκετά συχνό φαινόμενο, αλλά δεν φαίνεται να απασχολεί πολύ τις νεότερες μπάντες. Ή ίσως εγώ έχω αυτήν την εικόνα. Σε κάθε περίπτωση, όπως επεσήμανα και νωρίτερα αυτό είναι ένα από τα πιο βασισμένα στα riff άλμπουμ σας και περιλαμβάνει πολλά killer riffs, όπως έχετε πάντα. Με βάση αυτό θα ήθελα να μου πεις τα τρία αγαπημένα σου riff από το νέο άλμπουμ και τα τρία αγαπημένα σου από το σύνολο της προγενέστερης δισκογραφία σας.

Ω φίλε! Αυτή είναι μια καλή ερώτηση! Μου αρέσει πολύ το riff που έφερε ο Mark για το "Sin After Sin". Το θεωρώ τρομερό riff. O Mark έχει ένα συγκεκριμένο πράγμα που κάνει, το οποίο είναι υπέροχο. Οπότε, αυτό είναι το πρώτο…

Έχω εκτιμήσει πολύ στην πορεία το riff του "Silver Tongue", για το οποίο δεν ήμουν και τόσο σίγουρος αρχικά. Στην πραγματικότητα, ήμουν λίγο έκπληκτος από το πόσο άρεσε στον κόσμο αυτό το riff, αλλά πλέον το καταλαβαίνω κι εγώ. Οπότε, δεύτερο είναι το "Silver Tongue".

Και μετά…. Ο Θεέ μου, είναι τόσο δύσκολο, με πεθαίνεις εδώ. Μάλλον θα πω το σημείο που είναι σε 7/8 στο "Fable Of The Silent Son", ακριβώς πριν μπει το μέρος με τα σόλο (σ.σ.: ο Myles τραγουδάει το riff). Αυτό θα είναι ωραίο όταν το παίζουμε ζωντανά…

Το "Metalingus" είναι από μόνο του ένα ορόσημο για την μπάντα

Είναι το prog στοιχείο που ανέφερα νωρίτερα…

Ναι, ναι, ναι! Ήταν ωραίο αυτό. Τώρα όσον αφορά τα riff από όλη μας τη δισκογραφία… Ω φίλε… (γελάει)

Μου αρέσει το riff – είναι του Mark αυτό – του "Crows On A Wire" από τον δίσκο "The Last Hero". Προσπαθώ να θυμηθώ πως πάει ακριβώς… (γέλια). Όπως και να έχει, αυτό που μου αρέσει σε αυτό το riff είναι πως είναι απρόβλεπτο. Θυμάμαι την πρώτη φορά που το άκουσα και σκέφτηκα πως αυτό είναι άγριο! Μου αρέσει πολύ αυτό…

Μετά θα πω, για το λόγο ότι είναι ένα πολύ σημαντικό τραγούδι για τους οπαδούς μας, ότι δεν μπορείς να μην έχεις στις επιλογές το "Metalingus"… Πρόκειται για ένα ορόσημο για την μπάντα…

Και για τρίτο… μου αρέσει πολύ το bendy, σχεδόν stonerίζον riff μετά το verse και πριν μπει το chorus στο "Blackbird". Θυμίζει και πολύ Pink Floyd επίσης. Οπότε αυτό θα πως ως τρίτο…

Τέλεια! Η επόμενη ερώτηση έχει να κάνει με το γεγονός ότι έχετε πλέον πολλά τραγούδια τα οποία «πρέπει» να συμπεριλαμβάνονται στο setlist σας. Πως σκοπεύετε να αντιμετωπίσετε αυτό το πρόβλημα; Είναι ευχάριστος μεν, πονοκέφαλος δε…

Θα είναι πράγματι πολύ δύσκολο. Θυμάμαι όταν ξεκινήσαμε που έπρεπε να παίζουμε και διασκευές για να έχουμε αρκετά μεγάλο σετ και τώρα έχουμε κυκλοφορήσει επτά δίσκους. Δεν έχω ιδέα πως θα το αντιμετωπίσουμε αυτό. Πάντα θα υπάρχει κάποιος δυσαρεστημένος οπαδός – άντρας ή γυναίκα – που θα πει «γιατί δεν παίξατε αυτό το τραγούδι;» (γέλια). Με κάποιες πιο παλιές μπάντες που έχουν τόσο μεγάλο κατάλογο πραγματικά απορώ πως βγάζουν άκρη κι επιλέγουν τραγούδια…

Πρέπει να έρθουμε στην Ελλάδα. Έχουμε ακούσει τόσα πολλά καλά πράγματα

Δεν ξέρω αν μπορείς να το επιβεβαιώσεις, αλλά μου είχαν πει ότι το 2020 είχατε κλείσει την πρώτη εμφάνισή σας επί ελληνικού εδάφους, στην Αθήνα. Αλλά όλοι ξέρουμε τι συνέβη τότε και ακυρώθηκαν τα πάντα. Είχες ακούσει κάτι επί αυτού; Είναι πραγματικά κρίμα που δεν έχετε καταφέρει να έρθετε ποτέ από εδώ…

Ναι, είχα ακούσει διάφορα να λέγονται επί αυτού. Ελπίζω να μπορέσουμε να επανορθώσουμε κατά τη διάρκεια αυτού του κύκλου περιοδείας που θα κάνουμε. Πρέπει να το κάνουμε να συμβεί, διότι έχουμε ακούει πολλά καλά πράγματα και γνωρίζουμε, μιλώντας με ανθρώπους σαν κι εσένα, ότι υπάρχει κόσμος που θέλει να έρθουμε και να παίξουμε εκεί. Δουλεύουμε πάνω σε αυτό. Ας πούμε αυτό προς το παρόν.

Ο λόγος που έχουμε μια καριέρα σχεδόν δυο δεκαετιών, είναι οι οπαδοί μας και το πάθος τους. Και δεν θέλουμε να απογοητεύσουμε κανέναν

Έχουν περάσει δεκαοκτώ χρόνια από τη δημιουργία των Alter Bridge και την κυκλοφορία του πρώτου σας άλμπουμ. Από αυτήν την εξαιρετική πορεία που έχετε διαγράψει τι κρατάς ως ό,τι πιο πολύτιμο έχετε επιτύχει ως τώρα και τι θα ήθελες να επιφυλάσσει το μέλλον για εσάς;

Νομίζω πως η πιο υπέροχη εμπειρία ήταν όταν παίξαμε δυο βράδια στο Royal Albert Hall, με τη συμφωνική ορχήστρα και όλα τα σχετικά. Ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία για εμάς. Έμοιαζε σαν μια μεγάλη ανταμοιβή

Προχωρώντας μπροστά ελπίζουμε να μπορούμε να συνεχίσουμε να εξελισσόμαστε και να μεγαλώνουμε ως μπάντα και παράλληλα να έχουμε ανθρώπους σαν κι εσένα που έχουν αγκαλιάσει την μπάντα μαζί μας στο υπόλοιπο της πορείας. Έχουμε απόλυτη επίγνωση του γεγονότος ότι οι οπαδοί μας είναι πραγματικά παθιασμένοι και αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να ισχυριστεί οποιαδήποτε μπάντα. Ο λόγος που έχουμε μια καριέρα σχεδόν δυο δεκαετιών, είναι οι οπαδοί μας και το πάθος τους. Και δεν θέλουμε να απογοητεύσουμε κανέναν από εσάς.

Είμαστε όλοι άνθρωποι και οφείλουμε απλά να είμαστε καλοί ο ένας με τον άλλο

Θέλω να σε ευχαριστήσω για τον χρόνο σου και για μια ακόμα φορά οφείλω να εκφράσω την αίσθηση που αποκομίζω κάθε φορά πως είσαι μάλλον ο πιο προσγειωμένος rock star με τον οποίο έχω συνομιλήσει. Και δεν είναι υπερβολή ο όρος rock star που χρησιμοποιώ…

Οι γονείς μου με μεγάλωσαν με συγκεκριμένες αρχές κι αν με έβλεπαν να γυρνάω και να συμπεριφέρομαι σαν νταής θα μου έριχναν μια στο κεφάλι να συνέλθω… (γέλια). Πρέπει να θυμόμαστε ότι είμαστε όλοι άνθρωποι και οφείλουμε απλά να είμαστε καλοί ο ένας με τον άλλο.