Sonata Arctica: «Δεν έχουμε πει ποτέ ότι τα καταφέραμε και μπορούμε να ξεκουραστούμε»

Λόγω ενός τεχνικού προβλήματος η κουβέντα που είχα με τον Tony Kakko δεν καταγράφηκε ποτέ. Έτσι, δυστυχώς, δεν θα μπορέσετε να διαβάσετε για το πιο γρήγορα ηχογραφημένο κομμάτι των Sonata Arctica, για το ότι επέλεξε να αφήσει το πανεπιστήμιο για να μην πάρει το πτυχίο του τιμής ένεκεν ή για το ότι στις περιοδείες και τις συνεργασίες με τους Nightwish νιώθει σαν να στέκεται στις πλάτες γιγάντων. Ακόμα κι έτσι πάντως, ο Henrik Klingenberg είχε την καλοσύνη να μας δώσει τις δικές του απαντήσεις για τις δυσκολίες που παρουσιάστηκαν στη δημιουργία του καινούργιου δίσκου, το πώς βλέπει τα επαναλαμβανόμενα θέματα στα κομμάτια τους και την άποψή του για την εξέλιξη της μπάντας.

Στον νέο δίσκο ο ήχος σας μοιάζει να πηγαίνει ένα βήμα μπροστά. Μετά τα power metal στοιχεία του "Pariah's Child", περίμενα πως ίσως θα επιχειρούσατε μια επιστροφή-στις-ρίζες, αλλά το "The Ninth Hour" ακούγεται περισσότερο πειραματικό και μελωδικό.

Σε κάποιο σημείο σκεφτόμασταν να κάνουμε ένα πιο γρήγορο, βαρύ δίσκο, αλλά όταν επιστρέψαμε στο στούντιο η μουσική κατά κάποιον τρόπο εξελίχθηκε διαφορετικά. Κατά την άποψή μου ο δίσκος είναι σίγουρα πιο μελωδικός, όντως. Πιστεύω ότι αυτό είναι που κάνει τη μουσική τόσο ενδιαφέρουσα για εμάς, ότι ποτέ δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα.

Υπήρξε κάποια μεγάλη διαφορά στη διαδικασία της προετοιμασίας σε σύγκριση με παλιότερες δουλειές σας;

Ναι, υπήρξε. Πιστεύω πως η βασική διαφορά ήταν ότι αυτήν τη φορά είχαμε δύο ή τρία τραγούδια έτοιμα πριν μπούμε στο στούντιο, οπότε ο Tony (Kakko) έμεινε στο σπίτι του για να γράψει περισσότερο υλικό, ενώ οι υπόλοιποι ξεκινούσαμε να ηχογραφούμε. Ο ρυθμός ήταν πραγματικά πυρετώδης, αλλά τελικά καταφέραμε να ολοκληρώσουμε τα πάντα στην ώρα τους και να είμαστε ικανοποιημένοι με το τελικό αποτέλεσμα. Σε προσωπικό επίπεδο, ηχογράφησα το 99% των πλήκτρων στο στούντιο, κάτι που ήταν νέο για εμένα καθώς παλιότερα ηχογραφούσα τα δικά μου μέρη από το σπίτι.

Διαλέξατε το "Closer To An Animal" τόσο για το άνοιγμα του δίσκου, όσο και ως πρώτο single. Χωρίς να είναι κάτι εντελώς καινούργιο, ακούγεται πραγματικά φρέσκο και οι στίχοι του μοιάζουν να είναι το κεντρικό θέμα του δίσκου. Μπορείς να μας πεις μερικά παραπάνω πράγματα σχετικά με αυτό;

Ήμασταν σχετικά αβέβαιοι για το ποια κομμάτια θα διαλέγαμε ως singles, οπότε αφήσαμε την εταιρία να επιλέξει για εμάς. Οι στίχοι του "Closer To An Animal" δένουν μαζί με μερικά ακόμα κομμάτια του δίσκου, καθώς και με το εξώφυλλο, είναι κυρίως κάποιες παρατηρήσεις για την κατάσταση που βρίσκεται ο πλανήτης αυτήν τη στιγμή και είναι ένα από τα κεντρικά θέματα του άλμπουμ. Σχετίζεται με την περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση και το πού θα καταλήξει η ανθρωπότητα αν καταστρέψουμε τον πλανήτη μας.

Το "Fairytale" έχει κάποια παλιότερα στοιχεία του ήχου σας, χωρίς να μοιάζει με το "Silence". Πώς αποφασίσατε να γράψετε ένα τραγούδι αυτού του ύφους;

Πιστεύω ότι το "Fairytale" είναι ένα πραγματικά ευχάριστο, up-tempo τραγούδι και τέτοιου είδους κομμάτια ποτέ δεν είναι πάρα πολλά σε έναν δίσκο! Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων προέκυψε ένα demo του, που άρεσε σε όλους μας, οπότε αποφασίσαμε να το προχωρήσουμε!

Ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια είναι το "We Are What We Are", με την folky ατμόσφαιρα και τα πνευστά. Πώς προέκυψε αυτό;

Αυτό ήταν ένα από τα λίγα κομμάτια που είχαμε έτοιμα από πριν μπούμε στο στούντιο. Ο Tony είχε μαζί του ένα demo στην περιοδεία με τους Nightwish στη βόρεια Αμερική, το έδειξε στον Troy (Donockley) κι εκείνος συμφώνησε να παίξει τα πνευστά, των οποίων ξεχνάω το όνομα. Πιστεύω ότι το τελικό αποτέλεσμα προέκυψε πολύ καλό, είναι σίγουρα μια από τις δυνατότερες μπαλλάντες μας.

Υπάρχει επίσης η συνέχεια μιας creepy ιστορίας. Είναι το "Till Death's Done Us Apart", έτσι;

Ναι, ακριβώς. Καθώς υπάρχουν αρκετά κομμάτια με αυτό το θέμα πλέον, πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να οργανώσουμε μία συναυλία μόνο με αυτά και ίσως να δέσουμε το όλο αυτό με μια θεματική προσέγγιση.

Έπειτα υπάρχει το "Among The Shooting Stars", το werewolf-song. Στο προηγούμενο άλμπουμ υπήρχε ένα τραγούδι για λύκους, το "Blood", οπότε είναι κάτι σαν φυσική εξέλιξη αυτήν τη φορά;

Πάντα υπήρχαν τραγούδια για λύκους ή λυκανθρώπους στους δίσκους μας, εκτός από το "Stones Grow Her Name", όπου για κάποιον λόγο ξεχάσαμε να βάλουμε κάποιο. Οπότε ναι, είναι κατά μια άποψη φυσική εξέλιξη, προς τη μία κατεύθυνση ή την άλλη. Νομίζω ότι πάντα θα έχουμε υλικό σχετικό με λύκους, έχουν γίνει κατά κάποιο τρόπο το σύμβολο της μπάντας.

Τέλος, υπάρχει η συνέχεια της ιστορίας του White Pearl. Παρότι, όπως το πρώτο μέρος, εμφανίζεται στο τέλος του δίσκου, μου έδωσε μια διαφορετική αίσθηση. Εκεί που το πρώτο ακουγόταν πολύ σκοτεινό, αυτό είναι σχεδόν αισιόδοξο. Τι στοχεύατε γράφοντάς το;

Το ζήτημα που είχαμε γράφοντας το sequel του "White Pearl, Black Oceans" ήταν ότι στο κλείσιμο του πρώτου οι δύο κύριοι χαρακτήρες είναι περίπου νεκροί. Οπότε ήταν μια πρόκληση να καταφέρουμε να το συνεχίσουμε. Επίσης το πρώτο μέρος έχει αποκτήσει μεγάλη σημασία για αρκετό κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των εαυτών μας, οπότε έβγαζε νόημα η επιλογή να γράψουμε την συνέχεια. Φυσικά, δώσαμε πολλή προσοχή, για να είμαστε σίγουροι ότι θα είναι άξιος διάδοχος του "Part I".

Όντας στην μπάντα για τόσο καιρό, ποια ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησες ότι οι Sonata Arctica τα κατάφεραν;

Χαχα, δεν έχω ιδέα! Πιστεύω ότι για εμάς έχει περισσότερο να κάνει με το να συνεχίζουμε, αντί να πούμε ότι τα καταφέραμε και μπορούμε να ξεκουραστούμε, ξέρεις; Είμαι στην μπάντα από το τέλος του 2002 και πιστεύω ότι μετά το "Reckoning Night" και την αντίστοιχη περιοδεία, έγινε ξεκάθαρο, τουλάχιστον σε μένα, ότι αυτό ήταν που θα έκανα για αρκετό καιρό και ότι μπορούσαμε να βγάλουμε τα προς το ζην. Η λέξη που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι την μπάντα μας και όσα υπέροχα πράγματα έχουμε καταφέρει να κάνουμε, είναι ευγνωμοσύνη. Είναι πραγματικά τέλειο!

Πόσο έχεις αλλάξει ως συνθέτης και μουσικός από τις πρώτες μέρες;

Μου είναι αδύνατο να πω κάτι τέτοιο, αλλά τουλάχιστον πιστεύω ότι έχουμε γίνει καλύτεροι σε αυτό που κάνουμε. Ή έτσι ελπίζω τουλάχιστον ;-) 

Πριν από μερικούς μήνες περιοδεύσατε ως special guests των Nightwish. Πόσο διαφορετικό είναι κάτι τέτοιο από μια headline συναυλία;

Είναι πολύ διαφορετικό από πολλές απόψεις. Για αρχή τα support συγκροτήματα παίζουν περίπου 45 λεπτά, που είναι ο μισός χρόνος από αυτόν που παίζουμε συνήθως. Επιπλέον το μεγαλύτερο μέρος του κοινού περιμένει τους headliners, οπότε είναι αρκετά δύσκολο να τους κάνεις να συμμετέχουν. Βέβαια με τους Nightwish υπάρχει πολύς περισσότερος κόσμος, κάτι που είναι καλό!

Έχουμε ακούσει τους Sonata Arctica να δοκιμάζουν rock, metal, progressive, symphonic, ακόμα και folk ή country στοιχεία. Τι άλλες εκπλήξεις μπορούμε να περιμένουμε στο μέλλον;

Αν απαντούσα δεν θα ήταν έκπληξη! Είμαι σίγουρος, πάντως, ότι κάτι θα σκεφτούμε, καθώς ένα μεγάλο μέρος αυτής της μπάντας έχει να κάνει με τη διαρκή εξέλιξη, το να βρίσκουμε νέες ιδέες και να τραβάμε στα όριά του τον ήχο των Sonata Arctica.

Ξέρω ότι δεν είναι κάτι με το οποίο σχετίζεσαι άμεσα, αλλά υπάρχει πιθανότητα να σας δούμε ζωντανά στην Ελλάδα;

Πάντα υπάρχει πιθανότητα! Νομίζω πως δεν έχουμε παίξει ποτέ στην Ελλάδα, και φυσικά είναι κρίμα. Να είστε σίγουροι ότι θα το επανορθώσουμε αν μας δοθεί η ευκαιρία.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "The Ninth Hour" από τον Αντώνη Μαρίνη.