«A Buyer's Guide»: Oasis
Από το Manchester στην κορυφή του κόσμου
Ελάχιστα συγκροτήματα μπορούν να καυχηθούν πως όρισαν τα '90s, όσο οι Oasis. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τη μουσική τους αλλά, γενικότερα, με τον αέρα ανανέωσης που έφεραν στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. Τσογλάνια από τα λίγα, αθυρόστομοι αλήτάμπουρες που μάλλον δεν θα τους ήθελες για παρέα, και, χωρίς αμφιβολία, υπερταλαντούχοι μουσικοί που κατάφεραν να συμπυκνώσουν όλη την ουσία της βρετανικής rock παράδοσης από τη δεκαετία του 1960 μέχρι τα τέλη του 1980 και να την προσαρμόσουν στα γούστα της Generation X, οι Oasis δεν χρειάζονται συστάσεις αλλά, με δεδομένο πως έχουν διαλυθεί εδώ και 13 χρόνια, ίσως πλέον να χρήζουν μιας κάποιας επανεκτίμησης όσων αφορά τη συνολική τους κληρονομιά προκειμένου να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι (ναι, ok, boomer).
Η ιστορία μας ξεκινάει στα τέλη των '80s, όταν ο Paul "Guigsy" McGuigan παρέα με τους Paul "Bonehead" Arthurs, Chris Hutton και Tony McCarroll, δημιούργησαν τους The Rain. Σύντομα όμως τη θέση του Hutton πήρε ο Liam Gallagher και κάπου εδώ τα πράγματα ξεκινούν να έχουν περισσότερο ενδιαφέρον. Σε μια ζωντανή τους εμφάνιση αφού πλέον είχαν μετονομαστεί σε Oasis, τους είδε ο αδερφός του Liam, Noel Gallagher, ο οποίος είχε περάσει τα δύο τελευταία χρόνια ως μέλος του crew των Inspiral Carpets. Ο Noel δεν εντυπωσιάστηκε ούτε στο ελάχιστο από τον ήχο και την απόδοσή τους - για την ακρίβεια τους έχει χαρακτηρίσει "just awful" - αλλά δέχθηκε να ενταχθεί σε αυτούς με την προϋπόθεση πως θα πάρει πάνω του όλο το κομμάτι της σύνθεσης και της γενικότερης καλλιτεχνικής επιμέλειας του συγκροτήματος.
Η συνέχεια είναι πάνω- κάτω γνωστή. Ο Alan McGee, συνιδρυτής της Creation Records, τους είδε σε κάποιο live και τους υπέγραψε στη δισκογραφική του. Το "Live Forever" έγινε το πρώτο τους κομμάτι που μπήκε στο Top 10 των βρετανικών charts και το "Definitely Maybe" τους έφερε στην κορυφή. Με το συγκρότημα σε εξαιρετική φόρμα και τον Owen Morris κυριολεκτικά να σώζει την τελευταία στιγμή την παραγωγή του δίσκου, μόνο τυχαίο δεν είναι το πόσο γρήγορα το ντεμπούτο τους εξελίχθηκε σε κοινωνιολογικό φαινόμενο.
Ακόμη όμως και οι πιο ψυλλιασμένοι δεν ήταν έτοιμοι για τη συνέχεια αφού το "(What's the Story) Morning Glory?" μέχρι σήμερα έχει πουλήσει περισσότερα από είκοσι εκατομμύρια αντίτυπα και παραμένει το πέμπτο πιο εμπορικό άλμπουμ στην ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου. Η επιτυχία τους, σε συνδυασμό με αυτή μερικών εξεχόντων συναδέλφων τους που επιφυλασσόμαστε να αναφέρουμε εδώ καθώς μπορεί κάποιος Gallagher να μας δείρει, έφερε το brit pop στα στερεοφωνικά κάθε νέου που σεβόταν τον εαυτό του, ενώ το δίλημμα "Oasis ή Blur;" (ορίστε το είπαμε) - το οποίο σε μεγάλο βαθμό τροφοδότησαν και οι ίδιοι με δηλώσεις τύπου "εύχομαι ο Damon Albarn και ο Alex James να πάθουν AIDS και να πεθάνουν" - συνεχίζει να δημιουργεί προστριβές μέχρι και σήμερα.
Μετά την κυκλοφορία του "Be Here Now" οι Paul Arthurs και Paul McGuigan αποχώρησαν από τους Oasis, αφήνοντας τα δύο αδέρφια και τον Alan White να συνεχίσουν μόνοι τους κυκλοφορόντας το "Standing on the Shoulder of Giants". Στη συνέχεια, με νέα μέλη τους Colin "Gem" Archer και Andy Bell, κυκλοφόρησαν το "Heathen Chemistry" που όμως δεν κατάφερε να εντυπωσιάσει κοινό και κριτικούς. Το "Don't Believe the Truth" του 2005 τους ξαναέφερε στην κορυφή των charts ενώ, τρία χρόνια αργότερα, το "Dig Out Your Soul" έμελλε να είναι και το τελευταίο- προς το παρόν τουλάχιστον - δισκογραφικό τους πόνημα προτού διαλυθούν.
Το παράξενο βέβαια στην περίπτωσή τους είναι πως άντεξαν τόσα χρόνια μαζί. Εξάλλου, το ότι οι αδερφοί Gallagher δεν έχουν και την καλύτερη σχέση είναι κάτι παραπάνω από γνωστό. Ο Noel εγκατέλειψε για πρώτη φορά το συγκρότημα το 1994, ο Liam έφυγε για λίγο το 1996, ενώ οι μυθικοί τσακωμοί πάνω και κάτω από τη σκηνή ανήκουν πλέον στη σφαίρα του μύθου. Μην ξεχνάμε εξάλλου πως και το 2000 που επισκέφτηκαν την Αθήνα στα πλαίσια του Rockwave Festival, ο Noel ήταν απών, καθώς εκείνη την περίοδο είχε αποφασίσει πως δεν θέλει πια να περιοδεύει.
Λίγο καιρό αργότερα, κάποια μέλη των Oasis (ονόματα δεν λέμε) θα συλληφθούν σε club του Μονάχου, μετά από εκτεταμένη χρήση αλκοόλ και ναρκωτικών και αφού έχουν επιτεθεί στους αστυνομικούς που έχουν φτάσει στο σημείο για να δουν τι συμβαίνει. Φήμες πως μια κλωτσιά στα πλευρά ενός οργάνου της Τάξης, κόστισε σε γνωστό frontman δύο δόντια, μάλλον ισχύουν, ασχέτως αν ο ίδιος μάλλον δεν θέλει να το θυμόμαστε.
Όπως και να έχει, σε αυτό το κλίμα, όταν ο Liam, το 2009, ακύρωσε μια εμφάνισή τους επικαλούμενος πως έχει φαρυγγίτιδα, ο αδερφός του αποφάσισε να του κάνει μήνυση, κατηγορώντας τον πως στην πραγματικότητα είχε απλά hangover. Τελικά, η υπόθεση δεν προχώρησε όμως το χάσμα ήταν πλέον αγεφύρωτο με αποτέλεσμα ο Noel να ανακοινώσει πως αποχωρεί από τους Oasis, κάτι που, όπως ήταν λογικό, σήμαινε και το επίσημο - μέχρι σήμερα ξαναλέμε - τέλος τους.
Οι Liam Gallagher, Gem Archer και Andy Bell συνέχισαν από το 2009 μέχρι το 2014 ως Beady Eye, προτού ο Liam ξεκινήσει τη solo καριέρα του ενώ ο Noel το έριξε στις συνεργασίες και, παράλληλα, τα τελευταία χρόνια εκφράζεται καλλιτεχνικά μέσα από άλμπουμ που κυκλοφορεί ως Noel Gallagher's High Flying Birds.
Εν όψει λοιπόν της εμφάνισης του Liam Gallagher στο Release Athens Festival στις 2 Ιουλίου, ο οποίος παρεμπιπτόντως πέρα από κομμάτια από τον νέο του δίσκο παίζει και μπόλικα τραγούδια των Oasis στις συναυλίες του, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε έναν οδηγό για ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα των τελευταίων 30 χρόνων. Παράλληλα, στη λίστα μας στο Spotify μπορείτε να ακούσετε τις επιλογές μας από τα καλύτερα κομμάτια τους, τα οποία ελπίζουμε να σας βοηθήσουν να φτάσετε στο ίδιο συμπέρασμα με εμάς: Oasis gonna live forever! (Α.Α.)
Oasis - "Definitely Maybe"
(Creation, 1994)
Game Changer. Ναι, ο πλανήτης είχε ήδη στρέψει το βλέμμα του στο Manchester εδώ και κάποια χρόνια καθώς εκεί είχαν εξελιχθεί κοσμοϊστορικά γεγονότα, όμως σίγουρα κανείς δεν ενδιαφερόταν για τα προάστιά του. Εξάλλου, όπως έχει πει και ο ίδιος ο Noel: "οι άνθρωποι από το Burnage, από το οποίο κατάγομαι, δεν γίνονται rock stars. Αυτά συμβαίνουν σε άλλους ανθρώπους". Η επιτυχία του "Definitely Maybe" τον διέψευσε απόλυτα αφού πρόκειται για τον πιο αναζωογονητικό βρετανικό δίσκο της δεκαετίας του 1990, ο οποίος συνδυάζει την απογοήτευση και τις ανησυχίες μιας γενιάς που μεγάλωσε στο Θατσερικό Ηνωμένο Βασίλειο με τη νεανική ορμή του rock 'n' roll. Είναι rock, punk, alternative, britpop, και ό,τι άλλη ταμπέλα μπορεί να μπει σε ένα είδος. Είναι το σήμα κατατεθέν μιας ολόκληρης γενιάς, η οποία μετά το ντεμπούτο των Oasis δεν κοίταξε ξανά πίσω αφού όλα όσα την αφορούσαν συνέβαιναν εκείνη τη στιγμή. Είναι ο ήχος της αιώνιας νεότητας. Σίγουρα. Ίσως. (A.A.)
Oasis - "(What's the Story) Morning Glory?"
(Creation, 1995)
Μπορεί ο δρόμος μετά το τεράστιο ντεμπούτο να είχε στρωθεί, αλλά οι Oasis δεν τον διαβήκανε απλώς. Τον περάσανε και τον διαπλατύνανε οδηγώντας μια μπουλντόζα που σάρωσε τα πάντα στο διάβα της. Η έμπνευση του Noel είχε χτυπήσει κόκκινα εκείνη την περίοδο και αποδείχτηκε αρκετή για να τους καταχωρήσει για πάντα στην Ιστορία με τον δεύτερο συνεχόμενο τεράστιο δίσκο τους, που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά. Εμβληματικά τραγούδια όπως το "Don’t Look Back In Anger" (το οποίο μάλιστα ο Noel τραγουδάει), το "Wonderwall" και το ταξιδιάρικο "Champagne Supernova" ενίσχυσαν το status των Oasis ως supernovas. Μπορεί η ηλίθια και στημένη μάχη με τους έτερους μεγάλους εκείνης της εποχής Blur να χάθηκε όταν το "Country House" πούλησε παραπάνω από το "Roll With It", αλλά ο πόλεμος κερδήθηκε τελικώς από τα άσπονδα αδέρφια Gallagher. Δεύτερο δίσκο που είναι παρακαταθήκη για το ίδιο το rock μέσα σε 14 μήνες δεν έχουν βγάλει και πολλοί, έτσι δεν είναι; (Π.Κ.)
Oasis -"Be Here Now"
(Creation, 1997)
Το "Be Here Now" απέχει αρκετά από αυτό που θα χαρακτηρίζαμε παραγνωρισμένο άλμπουμ καθώς η εμπορική του επιτυχία ήταν τεράστια. Όμως, με τα χρόνια καταλήξαμε να μιλάμε όλο και λιγότερο για αυτό. Η τρίτη επίσημη κυκλοφορία των Oasis γράφτηκε μέσα σε εντάσεις και ναρκωτικά. Ο Owen Morris, παραγωγός του δίσκου, πιστεύει πως έπρεπε να ηχογραφηθεί νωρίτερα, ο Marcus Russell, manager των Oasis, θεωρεί πως έπρεπε να ηχογραφηθεί αργότερα, ο Noel δεν το συμπαθεί ιδιαίτερα, ο Liam το θεωρεί το καλύτερο άλμπουμ τους, ενώ τα ίδια Μέσα της εποχής που το αποθέωσαν, λίγα χρόνια αργότερα το αποκήρυξαν ως "φλύαρο" και "με υπερβολική παραγωγή". Για να μιλήσουμε με cliché, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Το "Be Here Now" πιθανά να μην είναι στο ίδιο επίπεδο με τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες τους, αλλά αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο του συγκροτήματος και τον τελευταίο δίσκο στον οποίο συμμετείχαν οι Paul Arthurs και Paul McGuigan. Καλώς ή κακώς, μετά το "Be Here Now" οι Oasis ήταν ένα άλλο συγκρότημα. Εδώ όμως παραμένουν συγκλονιστικοί. (A.A.)
Oasis -"Don't Believe The Truth"
(Big Brother, 2005)
Μετά από δυο-τρία πιο μετέωρα βήματα, οι Oasis σταθεροποιήσανε πια στη σύνθεσή τους τους Gem Archer και Andy Bell. Οι εν λόγω, μαζί πια και με τον Liam, συνεισέφεραν και συνθετικά στον δίσκο, παίρνοντας το «βάρος» της αποκλειστικότητας της σύνθεσης μουσικής από τους ώμους του Noel. Το αποτέλεσμα ήταν ένας αρκετά ισορροπημένος δίσκος με διαμαντάκια όπως το κλασσικό "Lyla" και το σοβαροφανές "The Importance Of Being Idle" του Noel, ο οποίος για πρώτη φορά έγραψε λιγότερα από τα μισά τραγούδια. Το ελαφρώς μελαγχολικό "Turn Up The Sun" του Bell, το όμορφο και ώριμο "Guess God Thinks I’m Abel" του Liam και το προσωπικό μου αγαπημένο "A Bell Will Ring" του Archer έδειξαν ότι αυτό το «άνοιγμα» ευνόησε τελικά τη μπάντα και τη βοήθησε να ξαναβρεί τον δρόμο που για το προηγούμενο διάστημα είχε φανεί να έχει χάσει. (Π.Κ.)
Oasis - "The Masterplan"
(Creation, 1998)
Μετά τους τρεις πρώτους δίσκους, οι Oasis (ίσως και η εταιρεία τους) αποφασίσανε να βγάλουνε μια συλλογή με ορισμένα από τα b-sides που είχαν βάλει στα ως τότε singles τους. Από τη στιγμή που εκείνη την εποχή γεννούσαν και τα κοκόρια τους συνθετικά, καταλαβαίνει κανείς πως η δήλωση ότι το "The Masterplan" πατάει κάτω τους κανονικούς δίσκους των περισσότερων συγκροτημάτων, δεν είναι καθόλου υπερβολική. Αυθύπαρκτη δισκάρα που πέρα από το επικό "Acquiesce" και το αρχοντικό ομότιτλο "The Masterplan", έχει πολλά ακόμα τραγούδια με χαρακτήρα. Το ευαίσθητο "Talk Tonight" και το μελαγχολικό "Going Nowhere" με τα έγχορδα βγάζουν μια πιο προσωπική πλευρά του Noel, που άλλωστε τα τραγουδάει κιόλας. Τα "Headshrinker", "Fade Away" και "Stay Young" βγάζουν τη γνωστή τους εξωστρέφεια, ενώ το "Rockin’ Chair" το ακριβώς αντίθετο. Εξαιρετική συλλογή, που όμως αφήνει έξω και άλλα κομμάτια που αξίζουνε. Ας βάζανε το "Whatever"! (Π.Κ.)
Oasis - "Standing On The Shoulder Of Giants"
(Big Brother/ Epic, 2000)
Πλέον στη μπάντα είχαν απομείνει μόνο ο Noel, ο Liam και ο Alan White, αφού Bonehead και Guigsy, ο καθένας για τους λόγους του, είχαν πια αποχωρήσει. Ακόμα κι αν αυτός ο δίσκος ήταν ο λιγότερο καλός της μέχρι τότε καριέρας τους, κατάφεραν να κρατήσουν μέρος της αίγλης του παρελθόντος κι εδώ. Ο Noel είχε ακόμα σπουδαία πράγματα να δώσει και ανέλαβε σχεδόν όλα τα υπόλοιπα πλην των drums και των περισσότερων φωνητικών. Το "Little James", το πρώτο τραγούδι του Liam που μπήκε σε δίσκο της μπάντας, δεν είναι και κάτι τρομερό. Όμως το λουλουδάτο "Go Let It Out", το μακρόσυρτο "Gas Panic!" και τα κλασσικά "Where Did It All Go Wrong?" και "Sunday Morning Call" προσέθεσαν πυρομαχικά στο οπλοστάσιο των Oasis, αλλά και ώρες παιξίματος στις συσκευές αναπαραγωγής μας. Ένα άλμπουμ με πολλά καλά τραγούδια που ακούγεται και σήμερα πολύ ευχάριστα. (Π.Κ.)
Oasis - "Dig Out Your Soul"
(Big Brother, 2008)
Μετά από μια δεκαετία με αλλαγές μελών και με το κοινό, τους κριτικούς και, πιθανά και το ίδιο το συγκρότημα, να μην μπορούν να καταλήξουν για το αν οι Oasis, σε καλλιτεχνικό επίπεδο, έχουν πλέον λόγο ύπαρξης, το "Dig out Your Soul" ήρθε για να κλείσει στόματα και να αποτελέσει τον ιδανικό επίλογο μιας αυθεντικής rock 'n' roll εποποιίας. Μετά από μια κάπως πιο λυρική κυκλοφορία όπως το "Don't Believe the Truth" το οποίο βασιζόταν αρκετά στις μελωδίες και σε μια γενικότερη '60s ατμόσφαιρα, το "Dig Out Your Soul" επανάφερε τις γκρούβες και τις ηλεκτρικές κιθάρες στο προσκήνιο. Το να επαναλάβουν οι Oasis όσα πέτυχαν στο ξεκίνημά τους, πέραν από ακατόρθωτο, θα ήταν και άδικο για όλους, συμπεριλαμβανόμενων των ιδίων. 14 χρόνια μετά την κυκλοφορία του όμως, μπορούμε να πούμε πως ο έβδομος και τελευταίος δίσκος τους με έναν τρόπο αποτέλεσε και το ιδανικό φινάλε ενός σπουδαίου συγκροτήματος που, παρά τα σκαμπανεβάσματα του, αποχώρησε με το κεφάλι ψηλά. (A.A.)
Beady Eye - "BE"
(Beady Eye/ Columbia, 2013)
Ναι, ok, κλέβουμε λίγο αλλά όχι τόσο ώστε να μπορείτε να μας εγκαλέσετε για αυτό. Όπως και να έχει, στην ακραία πιθανότητα που έχετε ακούσει όλους τους δίσκους των Oasis τόσες πολλές φορές που κοντεύετε να τους σιχαθείτε και θέλετε κάτι αντίστοιχο αλλά λίγο διαφορετικό, το "Be" αποτελεί μάλλον την καλύτερη δυνατή επιλογή. Μετά το τέλος του συγκροτήματος, οι Liam Gallagher, Gem Archer και Andy Bell δημιούργησαν τους Beady Eye και κυκλοφόρησαν δύο αρκετά αξιοπρεπείς δίσκους. Στον δεύτερο - και καλύτερο - από αυτούς, το συγκρότημα φροντίζει να φτιάξει έναν ήχο που θα τους κάνει να ξεχωρίσουν από τους Oasis, αλλά όχι τόσο που θα μοιάζουν αγνώριστοι. Δυστυχώς, σε εμπορικό επίπεδο δεν πήγε όσο καλά θα ήθελαν με αποτέλεσμα ένα χρόνο μετά να διαλυθούν. Εννιά χρόνια μετά νομίζω πως μπορούμε να πούμε πως μάλλον αδικήθηκε από αρκετούς κριτικούς, πιθανά γιατί ήταν πιο παλιομοδίτικο rock απ’ ότι επέτρεπε η εποχή και όχι αρκετά πειραματικός ή electropop ή indie folk ή whatever. Σε καμία περίπτωση αριστούργημα. Σε καμία περίπτωση κακός ή αδιάφορος δίσκος. Στην τελική, μόνο και μόνο για το "Second Bite of the Apple" θα έχει για πάντα την αγάπη μας. (A.A.)
Oasis - "Heathen Chemistry"
(Big Brother/ Epic, 2002)
Οι δύο νέες μεταγραφές που ήρθαν με πολύ καλές προοπτικές, φάνηκε ότι δεν ενσωματωθήκανε με επιτυχία από την αρχή. Το "Heathen Chemistry" προέκυψε ελαφρώς αμήχανο και ενδεχομένως συγκεχυμένο, αφού μάλλον όλοι στο συγκρότημα προσπαθούσαν να βρούνε τα πατήματά τους. Πάντως, για να είμαστε και δίκαιοι, μπορεί να είναι ο λιγότερο καλός ή ο πιο αδύναμος δίσκος των Oasis, αλλά σε καμιά περίπτωση δε μιλάμε για έναν κακό δίσκο. Απλώς, σε σχέση με ό,τι είχαν κάνει μέχρι τότε, ήταν το low point τους, το οποίο και κατάφεραν να ξεπεράσουν και με τις δύο επόμενες δουλειές τους. Τραγούδια όπως το συγκινητικό highlight "Stop Crying Your Heart Out", το κιθαριστικό "Little By Little" και το "The Hindu Times" ξεχωρίζουν και δε νομίζω ότι ένα άλμπουμ που τα περιέχει όλα αυτά μπορεί να χαρακτηριστεί ως «κακό». (Π.Κ.)
Oasis - "Knebworth 1996"
(Big Brother, 2021)
Η δήλωση του Bonehead σχετικά με το ότι "μετά τη δεύτερη βραδιά στο Knebworth, οι Oasis έπρεπε να διαλυθούν", συνοψίζει σε τρομαχτικό βαθμό την αξία του. Ακόμη δηλαδή κι αν αγνοήσει κανείς πως το "Knebworth 1996" είναι η δισκογραφική αποτύπωση μιας εκ των πιο ιστορικών συναυλιών των '90s και το αντιμετωπίσει ως ένα απλό live άλμπουμ, και πάλι θα μείνει με το στόμα ανοιχτό ακούγοντας το, αφού εδώ το συγκρότημα βρίσκεται στην κορυφή του κόσμου. Το ένα hit διαδέχεται το άλλο, οι Oasis είναι σε τρομερή φόρμα, το κοινό παραληρεί, και το γεγονός πως στο setlist υπάρχουν τραγούδια μόνο από τα δύο πρώτα άλμπουμ τους και κάποια αριστουργηματικά b-sides, με έναν τρόπο το κάνουν ακόμη καλύτερο. Ναι, αν με ρωτούσατε, με το χέρι στην καρδιά θα σας έλεγα πως δεν θα ήθελα οι Oasis να είχαν διαλυθεί μετά το Knebworth. Αλλά θα ήταν ψέματα αν υποστήριζα πως υπήρξαν ξανά τόσο εκθαμβωτικοί όσο εδώ.
υ.γ. Αναζητείστε και το ομώνυμο ντοκιμαντέρ και δεν θα το μετανιώσετε. (A.A.)
A Compilation
1. Live Forever (Definitely Maybe)
2. Supersonic (Definitely Maybe)
3. Slide Away (Definitely Maybe)
4. Wonderwall ((What’s The Story) Morning Glory?)
5. Don’t Look Back In Anger ((What’s The Story) Morning Glory?)
6. Champagne Supernova ((What’s The Story) Morning Glory?)
7. D'You Know What I Mean? Me (Be Here Now)
8. Stand by Me (Be Here Now)
9. Acquiesce (The Masterplan)
10. The Masterplan (The Masterplan)
11. Go Let It Out (Standing On The Shoulder Of Giants)
12. Where Did It All Go Wrong? (Standing On The Shoulder Of Giants)
13. Stop Crying Your Heart Out (Heathen Chemistry)
14. The Importance of Being Idle (Don’t Believe The Truth)
15. A Bell Will Ring (Don’t Believe The Truth)
16. The Turning (Dig Out Your Soul)
17. Waiting for the Rapture (Dig Out Your Soul)
18. I Am The Walrus (The Beatles Cover) (Knebworth 1996)