Fuck Everyone And Run

Με ένα μέρος του εαυτού μου ακόμα στην Αντίπαρο, κάτω από κάποια αρμυρίκια σε μια παραλία που μοιάζει να αγνοεί την έννοια «μποφόρ» και υποδέχεται τις αγριόπαπιες από τις ψαραλυκές πίσω της για να τις αποχωριστεί με πράο χαμόγελο, επιστρέφω για τη δεύτερη σεζόν Footnotes. Διάφορα μικρά θεματάκια έτρεξαν από την τελευταία φορά που τα είπαμε, περί τα τέλη Ιουνίου: οι Guns N' Roses πλούτιζαν ακόμα περισσότερο, η -μακράν- μεγαλύτερη συναυλία της χρονιάς έκλεισε με μια ωραία πλην επαγγελματική εμφάνιση των Muse, η ανφάν γκατέ των αναγνωστών μας τσακώθηκε για το αν μας έκραξε ή όχι ο Bruce Dickinson, και έφυγε από τη ζωή ο Θάνος Ανεστόπουλος, νέο που με έκανε να ψάξω στα άδυτα των ντουλαπιών μου για CD-R RICOH με κακογραμμένα μαρκαδορίσια γράμματα να λένε πως Ευωδιάζουν Αγριοκέρασα Οι Σιωπές ήδη από την πρώτη λυκείου.

Μα, πάνω απ' όλα, είχαμε τον κεραυνό εν αιθρία της ανακοίνωσης νέου άλμπουμ των Metallica, της -εκ των πραγμάτων- μεγαλύτερης μπάντας όλων των εποχών στον σκληρό ήχο. Και νέο τραγούδι είχαμε, αμέ. Προσωπικά είμαι εκ των υπερμάχων του "Death Magnetic" και εκ των πολέμιων των διπλών δίσκων στους δεινοσαύρους, οπότε αυτά τα δύο κάπου αντιμάχονται και δεν ξέρω τι να περιμένω. Το single δεν με χάλασε, για single-κράχτη με νοοτροπία "Kill 'Em All", όπως ευαγγελίζονται και οι ίδιοι. Δεν παύει να είναι μια thrash σύνθεση του 6, σαν να βγήκε από το "Beyond Magnetic", από αυτές που θα σου γράψει μια οποιαδήποτε νέα thrash μπάντα, αλλά στην τελική ρε αδελφέ και μόνο που ακούς τη φωνή του Hetfield καβλώνεις, πώς το λένε. Ε και δεν περιμένεις από τους Metallica να παίξουν το εξωγήινο thrash των Vektor, έτσι δεν είναι;

«...και όταν οι Marillion λένε "lavender" ξέρεις καλά ήδη από το 1985 τι σημαίνει αυτό»

Αυτά όσον αφορά το τι συνέβη. Κάμερα σε μένα. Και ενώ προσπαθώ να συγκεντρωθώ στο νέο άλμπουμ των Bon Iver (αλήθεια καταλάβατε τι παίζει εκεί μέσα;) για να γράψω την κριτική, σκάνε μύτη καινούργιοι Marillion και το πρώτο κομμάτι είναι μια 17-λεπτη ΣΥΝΘΕΣΑΡΑ-αντιπολεμικό μανιφέστο ονόματι "El Dorado". Μάλιστα, ακούς ανάμεσα στις πρώτες λέξεις τη λέξη "lavender" -και όταν οι Marillion λένε "lavender" ξέρεις καλά ήδη από το 1985 τι σημαίνει αυτό... Κάπου μετά το εντέκατο λεπτό ανατριχιαστικές κορυφώσεις και τα τοιαύτα με τον Hogarth να υποδύεται και να φωνάζει "you say I'm becoming harder to live with, but you can see into my head (x12 ή κάτι τέτοιο)". Αν έχεις τέτοιο cult following, λογικό να χρηματοδοτείς τους δίσκους σου από τις προπαραγγελίες. Υπόψιν, δεν έχω καταφέρει να περάσω το τρίτο τραγούδι ακόμα -το οποίο είναι 19-λεπτο ε.

Ίσως φταίει που είμαι και σε διάθεση συναισθηματικού prog rock τελευταία. Κάτι το πανέμορφο "The Transit Of Venus Around The Sun" (με στιχουργία για τον Sir Patrick Moore) από το φετινό Big Big Train που με συντρόφευσε το καλοκαίρι, κάτι το Wilson-ικό "In Exile" -με cynicή χροιά Aeon Spoke- από το, επίσης, φετινό άλμπουμ των Pineapple Thief... Δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος. Στην τελική, τι ψάχνουμε από ένα κομμάτι; Μια βαθύτερη επικοινωνία μαζί του, όπως όταν κάνεις ένα ανεπαίσθητο νεύμα στον μπροστινό οδηγό να περάσει, αυτός σηκώνει βαριεστημένα το χέρι για ευχαριστώ... και έτσι εκπληρώσατε μια πρωτόλεια τελετουργία, αρχαία όσο το πρώτο αμάξι που έπιασε τα πενήντα χιλιόμετρα την ώρα.

Footnotes

♠ Κάπου στο φόρουμ, δεν θυμάμαι πού, πόσταραν ένα wholly doomed black metal album (sic) από κάποιους τύπους από το Όρεγκον ονόματι מזמור (Mizmor). Υπερβολικά απόκοσμο άκουσμα για τα γούστα μου, αλλά θα ήθελα να το επισημάνω γιατί έχει σίγουρα το εξώφυλλο της χρονιάς, τόσο αυτόνομο όσο και ως συνδυασμός με τη μουσική, και ένα από τα επιβλητικότερα που έχω δει γενικά.

♠ Και μιας και είμαστε σε black metal μονοπάτια, το "Nandito" από τους Soraya Montenegro το ακούσατε; Δεν χρειάζεται, βασικά, απλά μπείτε εδώ και λατρέψτε το κόνσεπτ και μόνο. Να περιμένουμε το "Part II. Parakatiani";

♠ Υπάρχουν υπόνοιες ότι οι Wolf People θα βγάλουν άλμπουμ φέτος. Με τους μόλις δύο full-length δίσκους τους και τις υπέροχες, συννεφιασμένες psychedelic rock ατμόσφαιρές τους, είναι άνετα ένα από τα αγαπημένα μου «νέα» συγκροτήματα. Ας θυμηθούμε το τεράστιο "Morning Born" ενώ είμαστε στην αναμονή.

♠ Σύντομα θα εκθειάσω σε δική της κριτική τη δισκάρα των Thank You Scientist που χτυπάει πεντάδα φέτος. Το πωρωτικό το alt-prog, το πιασάρικο.

♠ Κάπου στα ενδότερα του Rocking.gr έχουμε ολόκληρο το νέο Crippled Black Phoenix. Η εξωπραγματική πορεία τους μέχρι και το "(Mankind) The Crafty Ape" για μένα αποδεικνύει ότι είναι μία από τις καλύτερες μπάντες της εποχής της, ωστόσο η μετέπειτα συνθετική της πτώση και ο τραγουδιστής που έχουν επιλέξει να έχουν πια, με έχουν κάνει πολύ επιφυλακτικό, έως απαισιόδοξο. Κρίμας. Λες να διαψευστώ;

♠ Χάζευα πριν λίγο καιρό αυτήν τη λαηβάρα των Hedvig Mollestad Trio από το Nasjonal Jazzscene το 2014 και είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό με το ταλέντο της πανέμορφης Hedvig Mollestad (είχε παίξει και στο απίστευτο "El Doom And The Born Electric" αν το θυμάστε). Αν σας αρέσουν οι jazz αυτοσχεδιασμοί και το psych/prog rock, προτείνω ανεπιφύλακτα να δείτε και τα ογδόντα λεπτά της εμφάνισής της.

♠ Πόσο έχει εξελιχθεί άραγε το ντουμοψυχεδελοστονεροτέτχοιο που ακμάζει στα μέρη μας σήμερα, ακόμα και σε μέτριες εκφάνσεις του; Αν σκεφτείς ότι ο Randy Holden έπαιζε έτσι το 1969 (!!) και οι Clear Light έτσι το 1967 (!!!!) μήπως να παραδεχτούμε ότι κάπου το παρακάνουμε;