Η αβάσταχτη ελαφρότητα της δισκότσαρκας

Σε έναν εντελώς αυτοβιογραφικό τόνο, κάποιες από τις πιο έντονες κι όμορφες αναμνήσεις που έχω αποτελούν ορισμένες ανά τα χρόνια αγορές ή αποκτήσεις άλμπουμ. Από εκείνο το πρώτο - πρώτο "Death On The Road" live άλμπουμ των Iron Maiden, το οποίο είχε αποκτηθεί μαζί τότε με το "The Eminem Show" σε CD, στα χρόνια της εφηβικής καταστάλαξης ακουσμάτων, στο πρώτο LP που αγόρασα ποτέ (το "Relayer" των Yes) σε κάποιο παζάρι βινυλίων του Κεραμεικού στις πολύ αρχές των ‘10s και από εκεί στο σήμερα, πολύ νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι.

Θυμάμαι ακόμη - ακόμη την παράτολμη αγορά του "Live On 3 Continents" box set των Helloween, σε μια μονοήμερη με το σχολείο στο πάρκο Τρίτση, και τις ώρες που αφιέρωσα κατόπιν να το μάθω απ’ έξω κι ανακατωτά. Τις βόλτες στα διαλλείματα από το φροντιστήριο στο κοντινότερο Metropolis (αιωνία τους η μνήμη) με έναν επιστήθιο φίλο και οι αγορές άλμπουμ με κριτήριο μονάχα το εξώφυλλο τους (βλ. "Mirage" από Camel), γεγονός που οδήγησε εκουσίως στην κατοπινή αγάπη μου για την prog μουσική.

Αλλά, προφανώς, και τα ύστερα χρόνια, όταν το μικρόβιο της συλλογής δίσκων είχε πλέον εδραιωθεί στο σαράκι, με αναζητήσεις στα δισκάδικα της Αθήνας, συζητήσεις με καταστηματάρχες, γνωστούς κι άγνωστους και πολλά, πολλά χρήματα να ξοδεύονται σε ένα χόμπι που δεν έχει τελειωμό - αφού πάντα υπάρχει κάτι επιπλέον να αποκτηθεί. Must have άλμπουμ, δίσκοι για να συμπληρωθεί η δισκογραφία κάποιου λατρεμένου σχήματος, διαφορετικές εκδόσεις ή αποκτήματα σχεδόν «στα τυφλά», απ’ όλα έχει ο μπαχτσές και τελικά καταλήγει να αφορά και τα άτομα του στενού σου κύκλου.

Θυμάμαι, για παράδειγμα, πως είχε φάει το κόσμο ένα πολύ συγκεκριμένο, αγαπημένο μου πρόσωπο για να βρει το "Sanctimonious" των Attic εκείνη την εποχή που είχε κυκλοφορήσει, μιας και ο γράφων είχε ενθουσιαστεί τόσο με το άλμπουμ που εξασκούσε - με περίσσεια αποτυχία, ομολογουμένως - τις φωνητικές του ικανότητες στη χρήση του falsetto κάθε φορά που έπαιζε το εν λόγω. Ή το πως κατέληξα να ακούσω ξανά το - κάπως μέτριο - "Engraved In Black" των Graveworm, όταν το συγκεκριμένο πρόσωπο μου έκανε έκπληξη, φέρνοντας μια picture disc έκδοση του. Ή ακόμη - ακόμη το, κάπως γλυκόπικρο, χριστουγεννιάτικο δώρο του "Larks’ Tongues In Aspic" λίγο καιρό πριν από έναν μεγάλο χωρισμό.

Μα, αντίστοιχα, και τα δώρα «μύησης» στον κόσμο των φυσικών format, είτε μιλάμε για εγχώριες power metal λατρείες όπως το "Allegiance" των Firewind (που πέρασε και δεν ακούμπησε για τα γούστα του φίλου Βασίλη) και το "No Turning Back" των Innerwish, είτε για υπόγεια διαμάντια του νορβηγικού prog rock (βλ. "Syndenes Magi" των Arabs In Aspic). Δίσκοι, cd, ακόμη και κασέτες που κάπως, κάπου αποκτήθηκαν κι έχουν πλέον τη δική τους σημειολογία στην εκάστοτε διαπροσωπική σχέση (τυχαίο παράδειγμα, η κασέτα Πενιχρή Απειλή που δόθηκε σε γνωστό φίλο γραφιά - ηχητικό εξτρεμιστή κατά τη διάρκεια του live Αντίδραση, το 2020) και δημιουργούν όμορφες ιστορίες για να θυμάται κανείς.

Γενικότερα, η φάση που περικλείει την, για οποιοδήποτε λόγο, απόκτηση ενός άλμπουμ, στο δικό μου μικρόκοσμο κρύβει μια ιστορία από πίσω. Θες το πού κατέληξε τελικά εκείνη η ασιατική μπλε κασέτα του "Chimera" των Mayhem που άλλαζε χέρια κατά τω δοκούν κάποια Χριστούγεννα προ ετών, θες η επί ματαίω αναζήτηση γνωστής συντακτικής «σειράς» για το ιερό δισκοπότηρο του AOR (βλ. ντεμπούτο Boston) σε φυσιολογική κατάσταση και ακόμη πιο φυσιολογική τιμή, ή το αφήγημα για το πως το πιο πρόσφατο άλμπουμ των Amken έσωσε μια κρύα βραδιά για τον γράφοντα, το υπόβαθρο υπάρχει παντού.

Κι όσο κι αν το συγκεκριμένο έχει γίνει τα τελευταία χρόνια παραδόξως κοστοβόρο «άθλημα», με τις τιμές των φυσικών μέσων να έχουν πάρει την ανιούσα και πολλά καταστήματα του κλάδου να αισχροκερδούν ξεδιάντροπα εις βάρος των καταναλωτών, δεν παύει να είναι μια ασχολία που δύσκολα κόβεται. Καλώς ή κακώς, ειδικά το βινύλιο έχει υπέρ του το hype τα τελευταία χρόνια, αλλά για τον κόσμο που ψώνιζε και παλιότερα, οι οικονομικές διαφορές είναι υπερβολικές κι αναίτιες - και τέτοιες πρακτικές τελικά απομακρύνουν, παρά προσεγγίζουν το καταναλωτικό κοινό.

Ας είναι, όμως. Σε ένα τέτοιο κείμενο, δεν σκοπεύω να κλείσω με παράπονο, όσο κι αν τα παραπάνω πρέπει να αλλάξουν. Το οικονομικό είναι μείζον ζήτημα, αλλά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μπορεί να διαχειριστεί στην εν λόγω συγκυρία. Το να ακούς μουσική από καρδιάς, να ζεις μέσα από εκείνη και να τη βιώνεις στην πραγματική της διάσταση, και όχι μονάχα πίσω από μια οθόνη και μέσω πλατφόρμων streaming που οριοθετούν σε υπερβολικά «εύκολη» και άψυχη αυτή τη σχέση, είναι κάτι που αφορά το θυμικό και δημιουργεί αναμνήσεις. Αναμνήσεις και ανθρώπινες σχέσεις που σε συντροφεύουν για μια ζωή.