![[7]: Πολιτικές ταινίες που έχουν σημασία](https://images.rocking.gr/cine/2015/150x150/politicalmovies-cover.jpg)
«10»: Τα αγαπημένα κιθαριστικά σόλο του Πάρι Ρούπου
Με αφορμή τη δική του σόλο stand-up παράσταση, ο κωμικός επιλέγει αγαπημένες του μουσικές στιγμές
Από τον Αντώνη Παπαδόπουλο, 22/10/2021 @ 14:33
Με αφορμή τη δική του σόλο stand-up comedy παράσταση, κάθε Πέμπτη από 21 Οκτωβρίου έως και 25 Νοεμβρίου 2021, στο Θέατρο Άβατον, ο Πάρις Ρούπος μας παρουσιάζει τα δέκα αγαπημένα του κιθαριστικά σόλο.
Δε λέω ότι είναι τα καλύτερα (που είναι) ή το πιο αξιοθαύμαστα (που είναι), αλλά αποτελούν τα δικά μου προσωπικά αγαπημένα με βασικό χαρακτηριστικό ότι όταν τύχει να μπουν τα συγκεκριμένα κομμάτια δε θα τα κάνω skip μέχρι να ακούσω σίγουρα ολόκληρο το σόλο ή αν παίζουν στο αμάξι, ενώ έχω φτάσει στον προορισμό μου, προτιμώ να καθυστερήσω παρά να κόψω το σόλο στη μέση. Από σεβασμό αλλά κυρίως από δική μου ψύχωση και φυσικά ευχαρίστηση.
1
Οκ, all time classic αλλά δε χορταίνεται, τι να κάνωμε. Σε παίρνει απ'τα μούτρα με τις δικιθαριές για 4 ολόκληρα λεπτά. Με κάτι πετσοκομμένες ραδιοφωνικές βερσιόν του τραγουδιού δεν ασχολούμαι καν. Ή (σ)όλο ή τίποτα.
2
Βασικά το τραγούδι εδω είναι το κλασικό αυτό σόλο. Αν έλειπε, θα είχε μείνει ξερό σαν γηπεδικό σύνθημα. Όταν πρωτοάκουσα, κάπου στο δημοτικό, αυτόν τον πρίμο ήχο της κιθάρας του Brian May, και γνωρίζοντας το ροκ μόνο ως λέξη, είπα μέσα μου "ουάου, αυτό πρέπει να είναι!". Σόλο που καθόρισε ένα είδος το οποίο ήδη υπήρχε για αρκετά χρόνια. Ευτυχώς είναι μικρό, περιεκτικό και δε με καθυστερεί πολύ στα ραντεβού.
3
Αν κάποιος δεν ήξερε το Rory Gallagher και τι εστί ωμή και ανεπιτήδευτη ζωντανή εμφάνιση μουσικού, θα του έστελνα κατευθείαν το Walk On Hot Coals από το live album "Irish Tour '74". O Rory αφού ξεμπερδέψει με το τραγουδιστικό μέρος του κομματιού, περνάει στο ψητό και παραδίδει μαθήματα αυτοσχεδιασμού για 6 λεπτά. Από τις πιο "in the zone" στιγμές καλλιτέχνη έβερ.
4
Μια άχρωμη εκτέλεση του κλασικού των Beatles με αδιάφορη σύμπραξη πολλών ονομάτων επί σκηνής. Nothing to see here. Μέχρι που μπουκάρει ξαφνικά ον στέητζ ο, έως τότε άφαντος, Prince για να σώσει την κατάσταση με ένα απίστευτης στιγμιαίας έμπνευσης σόλο. Ακόμα και οι "συνδαιτυμόνες" του στο πάλκο δεν πιστεύουν στα μάτια τους. Αφού έδωσε λοιπόν νόημα και σε αυτό το live, αποχωρεί με guitar drop κύριος όπως ήρθε. Απλά τεράστιος.
5
Μπορεί να ξενίσει κάποιους αυτή η disco-επιλογή αλλά εδώ έχουμε μια ευχάριστη έκπληξη, όταν έρχεται η στιγμή του συνήθως διαδικαστικού σόλο σε αντιστούχου ύφους τραγούδια. Ένα σόλο που ανεβοκατεβαίνει απρόβλεπτα τις κλίμακες, δια χειρός Jeff Baxter (με θητεία στους Doobie Brothers και τους Steely Dan). Το χεράκι του στην παραγωγή έχει βάλει και o Giorgio Moroder και έτσι βγάζει νόημα η επιλογή αυτή. Χορεύεται κανονικότατα.
6
Ένα σπουδαίο τραγούδι όπως και να'χει. Και ένα σπουδαίο σόλο από έναν αρκετά υποτιμημένο κιθαρίστα, τον Martin Barre. Όταν κατάφερα να το βγάλω σε ένα λάιβ που κάναμε με τη μπάντα του λυκείου, ήμουν πολύ περήφανος για τον εαυτό μου. Δεν το ξαναέπαιξα έκτοτε για να μη ρισκάρω να χαλάσω αυτήν τη στιγμή.
7
Όχι τόσο γνωστός για τις κιθαριστικές του ικανότητες, αν και εξαιρετικός κιθαρίστας όπως είδαμε και νωρίτερα, μας άφησε παρακαταθήκη ένα συναισθηματικότατο σόλο για το μεγαλύτερο του χιτ. Έκτοτε, δεν υπάρχει ζωντανή του εκτέλεση που να μην έδωσε 100% το ίδιο συναίσθημα.
8
Αψεγάδιαστο. Τόσο που ξεφεύγει κι από το σέξινες όλου του τραγουδιού. Και να ήσουν δηλαδή τόσο γραφικός/ή που να έβαλες να παίξει Gary Moore σε ερωτική περίπτυξη, αναγκαστικά θα την αφήσεις στη μέση για να κάτσεις να ακούσεις αυτά τα δωρεάν μαθήματα τεχνικής με ακραίο delay.
9
Άλλη μια πετυχημένη σύμπραξη ροκ/μέταλ με την ποπ. Quincy Jones είναι αυτός. Εδώ έφερε τον γίγαντα Eddie Van Halen (1 χρόνος χωρίς :( ) να χώσει το χαρακτηριστικό του διαστημικό tapping, σε ένα από τα πιο χορευτικά τραγούδια όλων των εποχών. Όποιος dj το κόβει πριν το σόλο, να του καεί το βίντεο.
10
Ίσως ο βασιλιάς των κιθαριστικών σόλο. Αφού για την ακρίβεια είναι δύο. Με το δεύτερο να αποτελεί το σκοτεινό κρεσέντο μιας ήδη αρκετά σκοτεινής σύνθεσης, και του μακράν καλύτερου τραγουδιού στο "The Wall". Ιδιαιτερότητά του είναι ότι εκεί που νομίζεις ότι έφτασε ήδη στο Θεό, σκάει ξανά και ξανά μια νέα κορύφωση. Η εκτέλεση του από το διπλό live album "Pulse" ίσως η πιο διάσημη, αν και ακόμα ψάχνω στα άδυτα του YouTube μια βερσιόν που είχα πετύχει από την ίδια περιοδεία σε μια συναυλία στη Florida, όπου πραγματικά ξεφεύγει. Έχοντας υπάρξει συχνά "βολικά αναίσθητος", όταν ακούγεται ετούτο σόλο είναι λες και μου ξεχειλίζουν ασυγκράτητα όλα τα φήλινγκς μαζί, όπως τότε το 2011 που κλαίγαμε σα μωρά μερικές χιλιάδες όλοι μαζί στο Ο.Α.Κ.Α. Και δεν ήταν καν παιγμένο από τον Gilmour, αφού κανείς δεν το παίζει σαν εκείνον, να το πούμε και αυτό.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
