Ο Johnny Labelle αναδύθηκε πολύ πρόσφατα στον μουσικό κόσμο, μόλις πριν τέσσερα χρόνια, και έχει ήδη τρία άλμπουμ στο ενεργητικό του. Η λεπτεπίλεπτη συνθετική του προσέγγιση μπορεί να συνεπάρει από μόνη της, όμως, κακά τα ψέματα, αν ξεχωρίζει για κάτι άμεσα και αδιαμφισβήτητα, τότε αυτή είναι η φωνή του. Το ιδιαίτερο μέταλλό της, η εύθραυστη τρυφεράδα της, αλλά και το βάθος της, μαγνητίζουν εύκολα τα αυτιά και την προσοχή μας. Στην τέχνη του, αντλεί από έναν ευρύ ηχητικό και καλλιτεχνικό κόσμο, χωρώντας τις μελωδικές μπαλάντες των crooners του προηγούμενου αιώνα δίπλα στην synth σκοτεινιά των '80s, και την ποίηση του Yates με την μετα-αποκαλυπτική απόγνωση των καιρών μας.
Με αφορμή την παρουσίαση του τελευταίου του άλμπουμ, "May Your Dreams Come True", το Σάββατο 22 Απριλίου, στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων (ΚΕΤ), ρωτήσαμε να μάθουμε ένα Top 10 των αγαπημένων του δίσκων, και βρεθήκαμε - ξανά - με ένα εκλεκτικό μείγμα στα χέρια.
Toshifumi Hinata - Story (1987)
Το Story του Toshifumi Hinata (1987) αποτέλεσε μία από τις βασικές επιρροές για την ηχογράφηση του 'May Your Dreams Come True'. O Hinata παρουσιάζει εδώ ένα σύντομο μεν, αλλά πολυεπίπεδο έργο, με έμφαση στο χώρο, τη ρευστότητα του ρυθμού και την κομψή απλότητα, που ακούγεται σχεδόν σαν την ανοίκεια αίσθηση αναπόλησης μιας προηγούμενης ζωής.
Kow Otani - Shadow Of The Colossus: Roar Of The Earth (2005)
Ένα αριστοτεχνικό παράδειγμα του πώς το soundtrack ενός βιντεοπαιχνιδιού μπορεί να ξεπεράσει το μέσο του και να σταθεί ως ανεξάρτητο μουσικό έργο. Αγαπημένο στοιχείο των συνθέσεων του Otani, τα δυσβασταχτα μέρη των ξυλόπνευστων και το εκκλησιαστικό όργανο που συντροφεύουν τον πρωταγωνιστή του παιχνιδιού στο μοναχικό του ταξίδι σε έναν έρημο κόσμο.
Yoshihiro Kano - Angel's Egg Original Soundtrack (1985)
Σε αντίστοιχο κλίμα, ένα soundtrack που καταφέρνει όχι μονο να ενισχύσει αλλά και να εξυψώσει την εικαστική αριστοτεχνία της ταινίας. Η συμπαγής και πυκνή μουσική γραφή του Kano διαχέεται απο μια αισθηση εγκαταλειψης, μελαγχολιας και αναζητησης διεξοδου δημιουργώντας μια σκοτεινή ποιότητα που υπογραμμίζει την ονειρική διάσταση της ταινίας, προκαλώντας μια αίσθηση απόκοσμης διαχρονικότητας, καθηλώνει τον θεατή και τον φέρνει αντιμέτωπο με τα πιο άβολα υπαρξιακά ερωτήματα.
Sarah Davachi - Cantus, Descant (2020)
Η έμφαση της Davachi στην αργή αφαιρετικότητα, η προσοχή της στη λεπτομέρεια και ο τρόπος που ενσωματώνει τα φωνητικά στο "Play The Ghost" και στο "Canyon Walls" είναι στοιχεία που με ενέπνευσαν να εξερευνήσω νέους τρόπους ενσωμάτωσης διαφορετικών ήχων και υφών στη δική μου μουσική.
Nico - The Marble Index (1968)
Μια βουτιά στο απόλυτο κενό, στο πιο πηχτό σκοτάδι. Ένα απόλυτα ζοφερό album που αν και γραμμένο στα τέλη των 60s, ακούγεται απόλυτα επίκαιρο. Ένα all-time favourite.
The Cure - Faith (1981)
Ακόμα ένα album στο οποίο επιστρέφω συνεχώς. Καθηλωτικό, υπνωτικό και χωρίς fillers, το Faith είναι ένα άλμπουμ τόσο επιδραστικό όσο λίγα και συνεχίζει να εμπνέει με τον μοναδικό του ήχο και τη συγκλονιστική του παραγωγή.
Carla dal Forno - Look Up Sharp (2019)
Ένα tour de force επιρροών: post-punk, dub, folk και ambient, με αποτέλεσμα έναν ήχο που θα μπορούσε να ανήκει αποκλειστικά και μόνο στην dal Forno. Μοναδικό στοιχείο του δίσκου η αίσθηση οτι παρά την laid-back διάθεση, υπάρχει συνεχώς η αίσθηση της κίνησης προς τα μπροστά κάνοντας σε να προσμονείς το επόμενο κομμάτι.
Cityscape - Ogerman & Becker (1982)
Ο Ogerman πλάθει με μαεστρία τα string arrangements του, παρουσιάζοντας μια γκάμα από ήχους που απαλλάσσονται από απαλούς και κομψούς έως εξαιρετικά δραματικούς. Η συμβολή του σαξοφώνου του Michael Brecker απλά συγκλονιστική και δίνει μια αίσθηση ευκαμπτότητας στο άλμπουμ.
Rachel Grimes - Music For Egon Schiele (1996)
Μέσα από τις πλούσιες, καθηλωτικές συνθέσεις της η Rachel Grimes κατορθώνει να ζωντανέψει και να ξεδιπλώσει μέσω της μουσικής εικόνες από τη ζωή του Schiele. Το εναρκτήριο "Family Portrait" είναι μια τις πιο συγκλονιστικές εισαγωγές δίσκων κατα τη γνώμη μου.
Annette Peacock - An Acrobats Heart (2000)
Τέλος, ένα μουσικό αριστούργημα που δεν επιδέχεται κατηγοριοποίησης. Η αγάπη του Peacock για τη μουσική εκφράζεται εδώ όσο σε κανένα άλλο άλμπουμ, θέτοντας έναν απίστευτα υψηλό πήχη για την καλλιτεχνική έκφραση που μπορώ μόνο να ελπίζω ότι θα προσεγγίσω μια μέρα.
