Ο Analytis είναι το solo project του Διονύση Αναλυτή, ιδρυτικό μέλος των "i saw 43 sunsets". Το 2020 ξεκίνησε την σόλο καριέρα του, συνθέτοντας μουσική, στίχους, και αναλαμβάνοντας την παραγωγή και ηχογράφηση της μουσικής του αποκλειστικά μόνος του. Στις ηχογραφήσεις των άλμπουμ του συνεργάζεται στα drums με τον Μανόλη Γιαννίκιο των Whereswilder.
Με αφορμή την παρθενική του εμφάνιση στο six dogs την Παρασκευή 7 Απρίλη 2023, παρέα με τους The Double Standards, όπου θα παρουσιάσει τον 2ο σόλο δίσκο του με τίτλο "FREEAKS", μοιράζεται μαζί μας τα δέκα αγαπημένα του άλμπουμ.
Με δικά του λόγια:
«Η επιθυμία μου σαν μουσικός είναι να κυκλοφορώ άλμπουμ, παρά μεμονωμένα τραγούδια. Σε ένα κόσμο που τώρα χάνεται σε playlists και ακούει μόνο τα singles από τις μεγάλες μπάντες, μεγαλώνοντας στα 90s ένιωθα ότι υπάρχει μια ενότητα κι ένα όραμα πίσω από τους μουσικούς όταν φτιάχνουν άλμπουμ, που ξεπερνά την απλή τραγουδοποιία. Δεν αναφέρομαι σε concept album, αλλά σε μουσικά album που πρώτον, τα τραγούδια τους λειτουργούν άψογα μόνα τους και κατά δεύτερον έχουν μια επιπλέον λειτουργία/σύνδεση με τα υπόλοιπα τραγούδια του album σαν σύνολο. Αυτό το γεγονός κάνει αυτούς τους δίσκους ξεχωριστούς, και γι' αυτούς θέλω να σας μιλήσω σήμερα!»
The Smashing Pumpkins - Mellon Collie and the Infinite Sadness
Ο 3ος δίσκος - και διπλός παρακαλώ - των The Smashing Pumpkins, υλοποιεί το όραμα του Billy Corgan με 28 τραγούδια, και την μπάντα στο απόλυτο peak. Στίχοι έντονα προσωπικοί γίνονται hit, και τόσα πολλά διαφορετικά στυλ, από grunge, doom, μπαλάντες, ηλεκτρονικά. Παρόλο που πολλοί λένε ότι είναι concept album ο Billy το αρνείται. Πρόκειται για την έκφραση μιας ποικιλίας συναισθημάτων και η μαγεία του έγκειται στο πόσα είδη μουσικής μπλέκει, με μια παραγωγή διαμάντι, που δείχνει πέρα από το ταλέντο της μπάντας και το θάρρος της.
Radiohead - Kid A
Δεν γίνεται να λείπουν οι Radiohead από αυτή την λίστα. Μετά την απόλυτη επιτυχία του OK Computer, αλλάζουν ρότα και γράφουν ένα δίσκο έκπληξη. Δεν ξέρω πώς κατάφεραν πάρα την ποικιλία των τραγουδιών, να υπάρχει τέτοια ενότητα στα τραγούδια. Νιώθεις ότι ακούς ένα μεγάλο 40λεπτο τραγούδι, ακόμα και το How to dissappear completely, έχει βγει τόσο περίεργο με τα δυσαρμονικά βιολιά, που καταφέρνει να μην ξεχωρίζει σε σχέση με τα υπόλοιπα κομμάτια. Πατάς play στο everything in its right place, και απλά σταματάει ο δίσκος στο τέλος χωρίς παύση.
ΥΓ: Το idioteque είναι τραγούδι που γράφτηκε από γήινους;
Queens Of The Stone Age - Songs For The Deaf
Είσαι στην έρημο κοντά στο Los Angeles. Μπαίνεις στο αμάξι. Από το Los Angeles οδηγάς μέχρι το Joshua tree, την πόλη του Josh Homme. Όσο οδηγάς αυτή την 1 ώρα και 15 λεπτά, αλλάζεις τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και ακούς διαφορετικά στυλ τραγουδιών. Αυτή είναι η ιδέα που σκέφτηκε ο Josh για να δέσει τα πολυποίκιλα τραγούδια του δίσκου μεταξύ τους.
ΥΓ: Το drum solo του Dave Grohl στην αρχή και στο τέλος του Song for the dead είναι απλά οργασμός.
Nevermind - Nirvana + Black Album - Metallica
Και τα 2 άλμπουμ, ανήκουν στην ίδια μοναδική κατηγορία, δίσκοι που "ξεπέρασαν" τους δημιουργούς τους. Τα Nevermind/ Black album έχουν μέσα ύμνους και έδειξαν σε όλους τον δρόμο στο πάντρεμα grunge και pop και heavy metal /rock αντίστοιχα. Hard rock τραγούδια γίνονται κτήμα της pop κουλτούρας, κρατώντας μια ενότητα στον ήχο στο ύφος και στη στιχουργική τους.
ΥΓ: Οι 2 μπαλάντες (Polly, Something in the Way και Nothing Else Matters, Unforgiven αντίστοιχα) καταφέρνουν και συνυπάρχουν ανάμεσα σε τόσο ακραία headbanging ριφφς
Violent Femmes - Violent Femmes
Για καιρό νόμιζα ότι ήταν best of album, και μετά κατάλαβα ότι ήταν το ντεμπούτο τους. Τα στοιχεία που κρατάω από το album είναι ο ακουστικό ήχος της μπάντας που κυριαρχεί, η περίεργη δομή των τραγουδιών, το storytelling τους, το φρενήρες μπάσο και τα φωνητικά του Gano που σφύζουν από παράπονο και μια ακράτητη ενέργεια. Η απόλυτη απόδειξη ότι μπορούν και τα ακουστικά τραγούδια να έχουν μεγαλύτερη ένταση και από τα ηλεκτρικά.
What's the Story, Morning Glory? - Oasis
Brit rock/pop overdose. Κυκλοφόρησε και τάραξε τα νερά της μουσικής, κάνοντας τον κόσμο να μιλάει για τους νέους Beatles. Με την παραγωγή να σφύζει από άπειρα guitar overdubs, και τα φωνητικά του Λίαμ να είναι στο απόλυτο peak, ένας δίσκος σταθμός που δεν σταματά να με εκπλήσσει. Κι εδώ βρίσκουμε μια φοβερή ενότητα σε όλο τον δίσκο, κρατώντας παράλληλα μεμονωμένα επικά τραγούδια (Wonderwall, Don't look back in anger, Champagne Supernova).
ΥΓ: Η ενότητα φαίνεται ακόμα παραπάνω, στα χορωδιακά φωνητικά του Νόελ τα οποία κρατάνε την ίδια μελωδική γραμμή.
A Night At The Opera - Queen
Αυτό το album δεν μπήκε εδώ λόγω του Bohemian Rhapsody. Τουλάχιστον όχι μόνο γι ' αυτό. Αλλά πρόκειται ξανά για μια ποικιλία ειδών και τραγουδιών, (με το Prophet Song να ξαφνιάζει ειδικά στο χορωδιακό μέρος), με συνθέσεις όλων των μελών της μπάντας. Πάντα επίκαιρο, πάντα με κρυφά μυστικά να ανακαλύψεις, αυτό το album είναι σπουδή στην σύνθεση, παραγωγή και μουσικού performance.
666 international - Dodheimsgard
Ήθελα να βάλω κι ένα blackmetal album στη λίστα, μιας και αγαπώ το νορβηγικό μπλακ, ειδικά στην περίοδο των 90s. Το μόνο σατανικό στο άλμπουμ είναι το 666 στον τίτλο του. Οι στίχοι είναι ξεκάθαρα υπερρεαλιστικοί, και τα ριφφς άπειρα. Τα φωνητικά του Aldrahn πιο πρωτοποριακά από ποτέ. Πέρα από την φουτουριστική παραγωγή του, τον συνδυασμό ηλεκτρονικής μουσικής, industrial, μαζί με μεταλ, το κάνει μοναδικό και αξεπέραστο.
ΥΓ: Ξαφνιάζουν τα 3 πιανιστικά instrumentals που έχει το album, επηρεασμένα από την αισθητική του Angelo Badalamenti στο Twin Peaks.
An American Prayer - The Doors & Jim Morrison
Αυτό το album ήταν η αφορμή, αιτία, για να αρχίσω να γράφω ποιήματα και τραγούδια, και δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη λίστα. Ξεφεύγει από τους υπόλοιπους της λίστας λόγω του ότι δεν υπάρχουν τραγούδια, αλλά απαγγελίες ποιημάτων πάνω από μουσικά θέματα. Τα ποιήματα ηχογραφήθηκαν από τον Μόρισον στο Παρίσι λίγο πριν τον θάνατό του, και λίγα χρόνια αργότερα κυκλοφόρησαν σε αυτό το album, με την μουσική ενορχήστρωση των υπολοίπων μελών της μπάντας.
Βρώμικο Ψωμί - Διονύσης Σαββόπουλος
Κλείνω τη λίστα με ένα ελληνικό album. Σαν συνέχεια του Μπάλλου, εδώ ο Διονύσης Σαββόπουλος ξεφεύγει ακόμα περισσότερο μουσικά και στιχουργικά. Όλοι μιλούν για την Μαύρη Θάλασσα, το Ζεϊμπέκικο και δικαίως. Αλλά για μένα, τα δύο τραγούδια που πάντα με ταράζουν είναι Το Τραγούδι και το Μωρό. Ειδικά το Μωρό είναι ο, τι πιο σουρεάλ και ταυτόγχρονα ποπ, έχω ακούσει σε ελληνικό τραγούδι.
Είναι ένας δίσκος σταθμός στην ιστορία του ελληνικού ροκ (και όχι μόνο) και εδώ μπλέκονται πολλά είδη μουσικής, που δυσκολεύομαι ακόμα και σε κατηγορίες να τα βάλω.
«Θα μπορούσα να μιλάω ατελείωτα για πολλά album ακόμα, αλλά πατάω φρένο. Τελειώνοντας την λίστα, συνειδητοποιώ ότι διάλεξα αυτά τα album για έναν ακόμα λόγο: στιχουργικά μιλάνε μες στην καρδιά μου. Ο στίχος είναι ένα τεράστιο κομμάτι ενός τραγουδιού για εμένα, όταν κάποιος τραγουδάει, νιώθω ότι μου μιλάει και έχει κάτι να πει. Να μας πει. Αν δεν έχει, ας άφηνε την μουσική να μιλήσει χωρίς λόγια. Όλοι οι καλλιτέχνες παραπάνω, ξεγυμνώνονται και μας παραδίδουν τις ψυχές τους. Το ότι ταυτόχρονα με την εξομολόγησή τους φτιάχνονται αριστουργήματα από πλευράς σύνθεσης, ενορχήστρωσης, παραγωγής, είναι κάτι άξιο να στεκόμαστε.»
