Ανασκόπηση 2012: Ελληνόφωνο Rock

Ένας από τους λόγους που το ελληνόφωνο rock τα τελευταία χρόνια πάσχει, ίσως μπορεί να εντοπιστεί σε κάποια σχόλια από αυτούς που διάβασαν την περσινή μας ανασκόπηση και αυτός δεν είναι άλλος από το ότι προφανώς πολύς κόσμος δεν κατανοεί την ελληνική γλώσσα. Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν, να τονίσουμε ότι η συγκεκριμένη ανασκόπηση αφορά στα ελληνόφωνα (δηλαδή με ελληνικό στίχο) rock συγκροτήματα ή καλλιτέχνες και γενικότερα αυτό που στην Ελλάδα ονομάζεται ελληνικό rock με όλες του τις ιδιαιτερότητες, τα παρακλάδια και τις αποκλίσεις.



Εκφράσεις όπως «γεγονός της χρονιάς», «καλύτερος», «χειρότερος», «απογοήτευση» κτλ αφορούν σε συγκρίσεις μόνο εντός του είδους αυτού και όχι γενικότερα. Επίσης, όσο και αν τιμάμε το underground, η ανασκόπηση αυτή, όπως και οι υπόλοιπες στο site για άλλα είδη, έχουν να κάνουν με ονόματα που έκαναν κάποια αίσθηση παραπάνω και ακούστηκαν λίγο περισσότερο, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι δε θα μας ξεφύγει τίποτα. Πάμε λοιπόν...

Επώνυμοι, ανώνυμοι και γενικώς...

Το 2012 αποδείχθηκε η χρονιά της επιστροφής στη δισκογραφία μεγάλων (ή αν προτιμάτε παραδοσιακών) ονομάτων του χώρου. Είτε αυτό είχε να κάνει με καλλιτέχνες που δισκογραφούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα  είτε για ονόματα που κάπου είχαν χαθεί ενώ για μερικά πιστεύαμε ότι δεν θα εμφανιστούν ποτέ ξανά. Σε αυτούς προστέθηκαν και κάποια ακόμα ονόματα της πιο νέας σκηνής που μονοπωλούν το εμπορικό ενδιαφέρον αλλά και μερικά ακόμα που ψιθυρίζονται όλο και περισσότερο. Για ακόμα μία φορά όμως έλλειψε το συγκρότημα που θα εντυπωσιάσει και θα ανήκει στον αμιγώς rock χώρο, θα είναι δυνατό, ηλεκτρικό και δε θα ξεφεύγει προς το έντεχνο, το ηλεκτρονικό ή το avant garde. Επίσης ως υπόσχεση για το μέλλον μπορούμε να εκλάβουμε την επιστροφή στο στούντιο του Γ. Αγγελάκα για κάτι δικό του, επιτέλους, έστω και ως single - προπομπό του επερχόμενου νέου δίσκου του ("Σαράβαλο"/ "Γελαστή Ανηφόρα").

Διαμαντένια Προβλήτα

Αν και ανήκουν εξίσου εύκολα και στον αγγλόφωνο χώρο μοιράζοντας ούτως ή άλλως τις συνθέσεις τους στις δύο γλώσσες, οι Yianneis σαφώς και αξίζουν την μνεία ως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που ακούσαμε μέσα στη χρονιά. Στο φετινό ομώνυμο δίσκο τους αναμιγνύουν τη θεατρικότητα με τη μουσικότητα, την αμεσότητα με την εσωστρέφεια, το rock με ένα σωρό άλλα είδη για να καταλήξουν σε ένα αποτέλεσμα σαφώς ελκυστικό αλλά και πειραματικό. Στην ακριβώς αντίθετη όψη αναδείχθηκαν από το underground (μόνο ως προς το ακροατήριό τους που μεγάλωσε σχετικά - κατά τα άλλα παραμένουν γνήσια τέκνα του) οι Antimob με το hardcore punk τους. Τέλος, σε εντελώς mainstream καταστάσεις ,την τετράδα των κυκλοφοριών που ξεχώρισαν φέτος, μάλλον κλείνει ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Θάνου Ανεστόπουλου, πρώην μπροστάρη των Διάφανων Κρίνων, που δείχνει να συνεχίζει την κληρονομία του συγκροτήματός του εστιασμένος περισσότερο στην μπαλάντα και ο Γιάννης Χαρούλης στην πολυαναμενόμενη συνεργασία του με τον πάντα επιτυχημένο σε ό,τι καταπιάνεται Θ. Παπακωνσταντίνου σε κρητικές και έντεχνες καταστάσεις για rock κοινό.

Μέσα στη χρονιά άφησαν επίσης καλές εντυπώσεις οι Αντίδραση με την επιστροφή τους και στον ίδιο περίπου χώρο (του ευρύτερου punk) οι Ομίχλη και οι πάντα ευχάριστοι Χατ Τρικ. Ο Μαραβέγιας με τη "Λόλα" του που ακούστηκε σε πολλά ραδιόφωνα, ο Φάμελος διερωτώμενος "Τι Υπάρχει Πιο Πέρα" και οι Κατσιμίχες σε μία προσπάθεια μελοποίησης διαφόρων ποιητών του beat κινήματος (και μη) έδωσαν υλικό που ικανοποίησε τουλάχιστον τους φίλους τους. Τέλος, παρότι πρωτοκυκλοφόρησε στο τέλος της περσινής χρονιάς, εντός του 2012 ακούστηκε περισσότερο το "Άρωμα Φυγής" των Γυμνών Καλωδίων που καλύπτει ένα σημαντικό κενό σε αυτό που μάθαμε να ονομάζουμε ελλληνικό rock στα 90s.

Ενώ στην αρχή είναι ωραία, στο τέλος παν στραβά...

Παρότι, όπως προείπαμε, διάφοροι μουσικοί με μεγάλο παρελθόν στο χώρο δισκογράφησαν φέτος, αυτό δεν τους εμπόδισε να κινηθούν σε ρηχά, γενικά, νερά με πρώτους και καλύτερους τους δύο πρώην Πυξ Λαξ, Μπάμπη Στόκα και Φίλιππο Πλιάτσικα, που δικαιώνουν όσους έχουν εγκαταλείψει από τα τελευταία κιόλας χρόνια του πρώην συγκροτήματος τους τις ελπίδες για κάτι συνολικά αξιόλογο. Ακολουθούν από κοντά ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και ο Νίκος Πορτοκάλογλου (παρά τις διάφορες συμμετοχές και κυρίως του Γ. Χαρούλη) στο "Ίσως". Οριακά νεότεροι αλλά εξίσου καταξιωμένοι ο καθένας στο είδος του, δεν κατάφεραν να εντυπωσιάσουν ούτε οι Κ. Βήτα και Μιλτιάδης Πασχαλίδης.

Για να μην κατηγορηθούμε όμως για εμπάθεια προς τις μεγάλες ηλικίες, αρκετοί νέοι και διαφημισμένοι δημιουργοί επίσης δεν ανταποκρίθηκαν των προσδοκιών τους όπως ο Χρήστος Λαϊνάς ή ο Ορέστης Ντάντος αμφότεροι μένοντας σε πεπατημένες οδούς, με αξιοπρέπεια είναι η αλήθεια, αλλά όχι και με αξιοσημείωτη έμπνευση. Αναμένουμε στο μέλλον περισσότερα δείγματα. Το τελευταίο θα πρέπει να ειπωθεί και για τους Μόνο Γυμνό του Νεκτάριου Θεοδώρου για άλλους λόγους όμως. Τόσο το "Δική Μου Η Αγάπη, Δική Μου Και Η Φωτιά" που κυκλοφόρησε στο τέλος του 2011 όσο και το φετινό "Ανοίξτε Τις Πόρτες" (τρίτη τους δουλειά) προσπαθούν και είναι προσεγμένα, έχουν ιδέες, είναι καλοπαιγμένα και ελπιδοφόρα (ίσως μάλιστα από τις πιο ελπιδοφόρες δουλειές στο κλασικό ελληνικό rock) αρκεί να μπορέσει ο δημιουργός τους να ξεφύγει από τις επιρροές (Τρύπες, Κρίνα, Παπακωνσταντίνου κτλ) που παραείναι εμφανείς για να έχουν τα τραγούδια την αναγνώριση που θα μπορούσαν.

Σκηνές rock - είμαστε ακόμα ζωντανοί

Προφανώς όταν μιλάμε για συναυλίες στην Ελλάδα δεν μπορούμε παρά να αναφερόμαστε σε κάποια μεγάλα γεγονότα που χαρακτήρισαν τη χρονιά καθώς, κατά τα άλλα, σε κάθε γειτονιά, οι μικρές σκηνές, τα κλαμπάκια και (για κάποιους) οι καταλήψεις (σ.σ.: το κείμενο γράφτηκε πριν τα πογκρόμ της αστυνομίας) έχουν ακόμα τη δική τους ζωή. Εδώ και λίγα χρόνια λοιπόν πρωταγωνιστής σε αυτόν τον τομέα έχει αναδειχθεί το Ark Festival κυρίως με το διήμερό του στην Αθήνα αλλά και την περιοδεία του στην επαρχία. Φέτος τα ηνία κράτησαν δύο παλιοσειρές, ο Πορτοκάλογλου που, πάντως, ελέγχεται το πόσο μπορεί να συγκινήσει ένα νεότερο ακροατήριο, κάτι που δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ισχυρισθεί κανείς για τον Λουκιανό Κηλαηδόνη που, παρότι η μουσική του προέρχεται από τα 50s, το κέφι και η ζωντάνια με την οποία γεμίζει τη σκηνή τον κάνουν κανονικό έφηβο. Φυσικά δεν έλειψε ούτε φέτος η μίξη ήχων, ειδών και μουσικών παραδόσεων με συγκροτήματα όπως οι Imam Baildi, οι Burger Project, οι Maraveyas Illegal, Τιγρέ Σποράκια και το ska των Bangies, τόσο ώστε να αναρωτιούνται οι πιουρίστες αν τελικά αυτό είναι ένα rock φεστιβάλ ή όχι. Το τέλος της χρονιάς ήρθε με δύο σημαντικές ως προς το σκοπό τους συγκεντρώσεις μουσικών όπου μαζεύτηκαν διάφορα ονόματα του ελληνικού rock. Η μία ήταν το «live για το Γιάννη» όπως έμεινε γνωστή και η άλλη το αποτυχημένο ως προς τη διοργάνωση και το αποτέλεσμα κάλεσμα συμπαράστασης στον Αντώνη Τουρκογιώργη με αμφίβολη την οικονομική ενίσχυση που οι διοργανωτές είχαν υποσχεθεί. Κατά τα άλλα ο Αγγελάκας και ο Θ. Παπακωνσταντίνου εξακολουθούν να γεμίζουν όποιον χώρο αποφασίσουν να επισκεφθούν, αποδεικνύοντας ότι η ποιότητα μπορεί να είναι και εμπορική.

Εν κατακλείδι

Η φετινή χρονιά ήταν σαφώς πλουσιότερη από την περσινή, τουλάχιστον σε κυκλοφορίες που ήταν άξιες συζήτησης (αρνητικής ή θετικής). Οι παλιές καραβάνες του χώρου εξακολουθούν να βρίσκουν πεδίο δράσης και όσο νεότεροι δημιουργοί δεν διεκδικούν τα σκήπτρα, αυτή η κατάσταση μάλλον θα συνεχίζεται. Όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, διαπιστώσαμε ότι οι πραγματικά καλές ελληνόφωνες κυκλοφορίες ανήκουν στις παρυφές του rock, εκεί που αυτό μπολιάζεται με άλλα είδη, ή στα άκρα του όπου εξαιρετικές κυκλοφορίες αφορούν λίγους ανθρώπους. Δυστυχώς αυτό το γνωστό ρητό «η ελληνική σκηνή δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την ξένη» που όλο και πιο ζεστά λέμε για τα αγγλόφωνα ελληνικά συγκροτήματα, δεν μπορεί να ειπωθεί και σε αυτή την περίπτωση.  Ακόμα αναζητούμε το rock (χωρίς άλλο συνθετικό μπροστά) συγκρότημα που θα ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα όχι μόνο των στενών ορίων του χώρου αλλά που θα έχει αντίκτυπο και σε όσους έχουν γυρίσει τις πλάτες τους σε αυτόν. Μέχρι νεοτέρας, εδώ θα είμαστε (;) και του χρόνου να λέμε τα ίδια πράγματα.