Κ. Βήτα

Χρυσαλλίδα

Inner Ear (2012)
Από την Εριφύλη Παναγούλια, 11/07/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Μετά την "Ένωση" του 2009 ο Κωνσταντίνος Βήτα, ο μπροστάρης της εγχώριας μουσικής σκηνής, φαίνεται ότι αποφάσισε να διαφοροποιηθεί από τους ήχους και τις σκληρές ρίμες του προσωπικού μουσικού του παρελθόντος. Μεταπήδησε σε νέα δισκογραφική εταιρία (την Inner Ear) και επέλεξε να γίνει αυτό που δηλώνει μεγαλόφωνα στον τίτλο του άλμπουμ του.

Δανειζόμενος λοιπόν όρους της βιολογίας, και δει της βιολογικής μεταμόρφωσης, ο ηλεκτρονικός πρίγκιπας, πετά την κιθάρα που συνήθιζε να συνθέτει την μουσική του, και μαζί με αυτήν τις πέτρες που ακόνιζε τους στίχους του και τον μαύρο μελαγχολικό μανδύα που κάλυπτε τα low tempo samples του. Χρονικά η δημιουργία της "Χρυσαλλίδας" έλαβε χώρα τα τελευταία δύο χρόνια, χρόνια που όλοι μας (επι)βιώνουμε «ζιπαρισμένα» κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα. Αν προσπαθήσεις να τα κάνεις unzip, ίσως και να το χάσεις ή ακόμα και να χαθείς. Ο Κωνσταντίνος όμως για την επιλέγει να τα δει με άλλο μάτι όλα αυτά. Αποφασίζει να τα εκφράσει και να τα κατανικήσει με τον πλέον αισιόδοξο ηχητικό τρόπο, επιλέγοντας μια ελαφριά pop, πολλές φορές με έντονες disco αναφορές και με λόγια που δυστυχώς δεν σε κάνουν να ματώνεις. Προσπαθεί να αναγεννηθεί μέσα από αυτό που γνωρίζει καλύτερα. Την μουσική του. Ο έντονος πειραματισμός του όμως και η προσπάθεια να διαφοροποιηθεί από όλη του την προσωπική δισκογραφία (με τις δουλειές του στους Στέρεο Νόβα δεν μπαίνω καν στην διαδικασία σύγκρισης), διαπερνά όλη την χρονική διάρκεια του νέου του άλμπουμ, αλλά σε μεγάλο μέρος χάνει τους στόχου του. Όλες αυτές οι χαρμόσυνες μελωδίες και τα παιχνιδιάρικα στιχάκια, που πολλές φορές στραβοπατούν πάνω στις μελωδικές γραμμές,  δύσκολα πείθουν ότι μπορούν να θίξουν τα θέματα που υποτίθεται ότι επεξεργάζονται. Κι όταν οι θεματολογίες καταπιάνονται με τις ανθρώπινες σχέσεις σε μια κοινωνία αποσάθρωσης, κάθε άλλο παρά ρηχές και εύπεπτες μπορούν να είναι. Κι όμως στην περίπτωση μας είναι. Ίσως αυτή να είναι η νέα στρατηγική του Κ. Βήτα να κατατροπώσει τον «εχθρό», που όσο κι αν τον πολεμάς, έχει πάντα ένα νέο πρόσωπο να σου επιδείξει. Άλλοτε με αυτό του υλισμού, άλλοτε ως νεοπλουτισμός και αποξένωση . Επειδή όμως ο εχθρός είναι και ιδιαίτερα ζόρικος και ξέρει να ελίσσεται, δύσκολα τον νικάς, τουλάχιστον στο μέτωπο της μουσικής με τα ίδια του τα όπλα, που στην εκδοχή της "Χρυσαλλίδας" είναι η μελωδική ελαφρότητα και η εύπεπτη ηχητικά προσέγγιση.

Για τους παραπάνω λοιπόν λόγους, αν καλούμουν να διαλέξω τα κομμάτια που ξεχωρίζουν μέσα στην "Χρυσαλλίδα", θα ήταν αυτά, που δεν αντιπροσωπεύουν την καλλιτεχνική αναγέννηση του Βήτα, αλλά αυτά που έχουν αρκετά δείγματα προσκόλλησης στο μουσικό παρελθόν του, που προσπαθεί με μανία να αποτάξει. Υπάρχουν όμως ακόμα κάποια κατέλειπα. Το πρώτο δείγμα θα το βρούμε στην απογυμνωμένη από στίχους "Ανεμόσκαλα". Το δεύτερο, έχει τις σκόρπιες φράσεις που φτιάχνουν εικόνες της καθημερινότητας, στο  "Όλες Αυτές Τις Νύχτες" και τέλος η μελαγχολική, αλλά δυστυχώς σύντομη "Προσφοράς Της Χήρας". Το μοναδικό κομμάτι που ίσως να βρίσκει τον δρόμο της νίκης στον πόλεμο της νεωτεριστικής υποκουλτούρας και της τέχνης, που αποτελούν τους νέους στόχους του Κωνσταντίνου Βήτα, είναι το "Πάρτυ".

Παρά λοιπόν τις προθέσεις του K. Bήτα να δούμε μέσα από την "Χρυσαλλίδα", την αποκόλληση του από τα μοτίβα του παρελθόντος, μέσα από την αισιοδοξία, το αποτέλεσμα δεν φτάνει τα επιθυμητά επίπεδα. Εκτιμάται και επικροτείται η τάση του για ανανέωση, αλλά ίσως να περιμένουμε την δεύτερη προσπάθεια σε αυτό το νέο, για αυτόν, είδος που πραγματεύεται για να αποφανθούμε για την επιτυχία ή αποτυχία, αυτής του της προσπάθειας.
  • SHARE
  • TWEET