Yianneis

Yianneis

Παρουσία (2012)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 11/04/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Αποπνέει Τέχνη, μεράκι και φαντασία σε κάθε της πτυχή η πρώτη δισκογραφική δουλειά των Yianneis. Από τη συσκευασία του CD που είναι κομψή και προσεγμένη, ένα μικρό αριστούργημα από μόνη της, μέχρι την αισθητική πρόταση που είναι πολλά περισσότερα από καθαρά μουσική. Μάλλον λογικό, όταν τη συνολική σύλληψη και κατεύθυνση της ομάδας είχε ένας ηθοποιός.

Η έναρξη του δίσκου με μία παρωδία τηλεοπτικού διαλόγου προετοιμάζει για ένα έργο με συνοχή, με αρχή, μέση και τέλος. Και αν ακόμα αυτά τα στοιχεία δεν παρουσιάζονται με τόση σαφήνεια (ίσως ούτε καν με αυτή τη σειρά;), η αίσθηση της ολότητας του έργου δεν εγκαταλείπει ποτέ τον ακροατή και τα στοιχεία που το αποτελούν είναι οργανικά δεμένα σε ένα πλέγμα διαθέσεων και συναισθηματικών αλλαγών, άλλοτε από σύνθεση σε σύνθεση, άλλοτε μέσα σε ένα τραγούδι και μόνο.

Υπάρχουν τραγούδια στο "Yianneis". Κανονικά τραγούδια, με το κουπλέ τους, το ρεφρέν τους και τα όλα τους. Και μάλιστα είναι έτοιμα να παιχτούν και στο ραδιόφωνο, τόσο όμορφα και άμεσα είναι. Το "Peter Pan", ας πούμε, είναι ένα τραγούδι που αγγίζει τα όρια του progressive rock, αλλά συνάμα είναι τόσο αιθέριο και παραμυθένιο, όσο ο τίτλος του αφήνει να εννοηθεί. Τα στιβαρά του κρουστά δεν μπορούν να κρύψουν την ευαισθησία του φλάουτου και η φωνή του Λάμπρου Φιλίππου έχει κάτι από την ποιότητα του Peter Gabriel. Το σκληρό "Post" που θα φέρει ακόμα και τους Tool στο μυαλό (αν είχαν φλάουτο), είναι μία ακόμα απόδειξη ότι είναι στο χέρι των Yianneis να γίνονται ένα «κανονικό» rock συγκρότημα κατά βούληση, και το κάνουν εξαιρετικά όταν το αποφασίζουν.

Υπάρχουν και «μη τραγούδια» στο "Yianneis". Με αυτό νοούνται οι συνθέσεις αυτές όπου, είτε η θεατρικότητα του λόγου είτε η μουσική που επεκτείνει τις δομές της, οδηγούν πέρα από τυπικές νόρμες. Είναι αλήθεια ότι αυτό που λέμε performance (ήλπιζα να αποφύγω τη λέξη, αλλά επιβάλλεται μόνη της) κυριαρχεί στο CD ακόμα και όπου δεν είναι άμεσα εμφανής. Είτε αυτό είναι οι χρωματισμένες και δυναμικά κλιμακούμενες επαναλήψεις μίας φράσης, είτε η υποκριτική απαγγελία, όπως στο εξαιρετικό "Medusa", όπου η ερμηνεία θυμίζει (;) Δημήτρη Χορν.

Το σύνολο τελικά προκύπτει ένα χορταστικό έργο εξαιρετικών καλλιτεχνών, με γούστο, άποψη και (ναι) χιούμορ, που καταφέρνουν να εγκολπώσουν τις επιρροές τους τόσο από διαφορετικές μορφές Τέχνης, όσο και από το εύρος της μουσικής που ορίζει το rock, η ελληνική δημοτική, η jazz, η avant garde... Το σημαντικότερο όλων, όμως, είναι ότι όλα αυτά γίνονται με μία διάθεση όχι να σταθούν απέναντι στο κοινό ως κάτι το ξεχωριστό, το καταραμένο, το δυσνόητο, το άνευ λόγου προκλητικό, αλλά αντίθετα δίπλα του, προσιτοί και άμεσοι.
  • SHARE
  • TWEET