Ορέστης Ντάντος

Στο εξώφυλλο, κάποιος κουκουλωμένος κατεβαίνει μια σκάλα για να μπει σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα. Αν ήταν γκρι και ο τίτλος αγγλόφωνος, θα μιλούσαμε για τον νέο δίσκο των Katatonia. Και όμως, ο μουσικός και καθηγητής Ορέστης Ντάντος ηχογραφεί για δεύτερη φορά, παίζοντας «αστικές ηλεκτρικές μπαλάντες» και η "Τελευταία Ανατολή" είναι η νέα του δουλειά.

Δεν μπορώ άλλο την μιζέρια των στίχων. Δεν μπορώ. Αν ακούσω άλλους πέντε ανάλογους δίσκους, θα εκδώσω μια ποιητική συλλογή τίγκα στα κλισέ και θα ζητήσω από κάποιον νέο μουσικό να τα μελοποιήσει. Και γιατί στεναχωριέμαι; Γιατί πολλοί μουσικοί, όπως εδώ ο Ντάντος, αδικούν τους εαυτούς τους περιχαρακωμένοι μέσα σε αυτό το κουτάκι αυτολύπησης που κάνει τους δίσκους τους κατάλληλους για χωρισμένους ή για όσους θέλουν να χωρίσουν. Και ενώ το "Πέταξε Την Πέτρα Που Κρατάς" θυμίζει μια ελληνόφωνη power μπαλάντα όπως θα την έπαιζαν οι Placebo, οι στίχοι σε λιώνουν, και πιστέψτε με, χωρίς λόγο. Το "Ποτέ Δε Θα 'Μαι Καθαρός" που ακολουθεί είναι γραμμένο στην κλίμακα των single και θυμίζει Γιώργο Δημητριάδη και ανεβάζει ρυθμούς και επίπεδο, ενώ το "Μην Πεις Πως Δεν Προσπάθησα" έχει πολύ Δρογώση μέσα του και ακόμα περισσότερη αυτολύπηση στον στίχο. Στο "Άλλη Μια Ευκαιρία" το ύφος ξανααλλάζει και γίνεται πιο εμβατηριακό με τον ρυθμό να χτυπάει μέσα σου, και στη συνέχεια ακολουθεί το "Ιούνιος" που είναι ίσως το μόνο σωστά δοσολογημένο κομμάτι του δίσκου, με την γλυκιά μελαγχολία του καλοκαιρινού άτυχου έρωτα να το διαποτίζει και να του δίνει ουσία, χωρίς λεκτικές υπερβολές, δημιουργώντας απλά όμορφες γήινες εικόνες. Στο δεύτερο μισό του δίσκου θα βρούμε το "Κάτι Πράγματα Στο Σπίτι" που έχει πάλι λυπητερή θεματική, ενώ το "Αναμμένος Φακός Μέσα Στο Μεσημέρι" ξαναστέκεται στο ύφος των περιστάσεων και πλησιάζει πάλι τον Δρογώση, στις πιο rock φόρμες του. Τα δύο κομμάτια που κλείνουν τον δίσκο, έχουν και τις πιο όμορφες μουσικές στιγμές του, στιγμές που αναδεικνύονται, όταν τους δίνεται η σκηνή για να εκφραστούν.

Δεν θέλω να αδικήσω τον Ντάντο και το συγκρότημά του, καθώς ηχητικά τα πάνε καλύτερα απ’ ότι στιχουργικά. Όσοι ακολουθείτε την ελληνική σκηνή, θα έχετε καταλάβει πως ενώ σε επίπεδο παραγωγής και βάθους ήχου τα πράγματα πάνε από το καλό στο καλύτερο (και το αυτό συμβαίνει και εδώ, με βιολιά, πλήκτρα, μπάσο, τρομπέτα και φυσαρμόνικα να έχουν τις στιγμές τους), σε στιχουργικό επίπεδο οι επιρροές των κλασικών του είδους, και (ας μην γελιόμαστε) του εμπορικού «άτεχνου» ελληνικού τραγουδιού, έχουν εμποτίσει τόσο πολύ τον εγκέφαλο των στιχουργών, που μοιάζουν να μην μπορούν να γράψουν κάτι διαφορετικό και όχι τόσο μελό. Και κάποιος θα ρώταγε «μα καλά, και οι αγγλόφωνοι τα ίδια κλισέ δεν γράφουν;». Τα ίδια και χειρότερα γράφουν, απλά η ανάγκη της μετάφρασης σοβατίζει τα ατελή νοήματα και διαθλά τα κλισέ νοήματα. Όπως και να έχει, η γλώσσα μας σε εκθέτει και αν κάποιος δεν είναι χωρισμένος και μίζερος, αλλά χαρούμενος και αισιόδοξος, τι πρέπει να ακούσει μόνο; Locomondo; Καλή προσπάθεια, από έναν νέο μουσικό που πατάει και αυτός την ίδια νάρκη με τους άλλους. Ελπίζω πως η δυναμική των ήχων και οι ιδέες στα δεύτερα και τρίτα όργανα θα αποτελέσουν την άγκυρα που θα τον περισώσει από το να παρασυρθεί από το ρέμα της κλισέ στιχουργικής πραγματικότητας.