Mammoth Grinder

Cosmic Crypt

Relapse (2018)
Από τον Γαβριήλ Φιλιππόπουλο, 01/02/2018
Το Cosmic Crypt των Mammoth Grinder σε πάει πίσω στη Σουηδία στις αρχές των '90s όταν το να παίζεις υπέρβαρο death metal ήταν μαγκιά και όχι αυτοταπείνωση

Κάτι έχουμε πει για τα power trio. Βγάζουν μία ζωώδη ενέργεια που συνήθως αποφέρει αποτελέσματα πολύ πάνω του απλά ικανοποιητικού. Στην προκειμένη ο φροντμαν των Power Trip (γαμηστερό thrash από την κόλαση) και Impalers (επίσης γαμηστερό d-beat hardcore), Chris Ulsh είχε μία όρεξη. Να παίξει αρκουδέικο death metal. Μαλλιαρό όπως το έκαναν οι αρχικοί Entombed και οι Carnage. Και σκέφτηκε να πάρει μαζί του τον Mark Bronzino από Iron Reagan και τον Ryan Parrish επίσης από Iron Reagan και πρώην Darkest Hour για να βγάλει αυτά τα γούστα. Το Cosmic Crypt των Mammoth Grinder είναι ένα απολαυστικό δείγμα death metal με punk και d-beat σημειάρες. Ακριβώς αυτό που λέει και ο τίτλος του: Μία κοσμική κρύπτη που σε πάει πίσω στη Σουηδία στις αρχές των 90s όταν το να παίζεις υπέρβαρο death metal ήταν μαγκιά και όχι αυτοταπείνωση.

  • SHARE
  • TWEET
  • Field Music

    Open Here

    Memphis Industries (2018)
    Από την Βάσω Καραντζάβελου, 08/02/2018
    Ο ανοιχτός διάλογος τους ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν δε λέει να κοπάσει

    Το έβδομο άλμπουμ των αδερφών Brewis παίζει πάλι οριακά. Η indie pop βρίσκει τη funk και η electro το ψυχεδελικό rock και όλος αυτός ο αχταρμάς διαφαίνεται εκ πρώτης όψεως και από το εξώφυλλο. Λίγος μινιμαλισμός και κάτι από Εγγονόπουλο καθρεφτίζει άψογα το περιεχόμενο. Πέρασε ένα διάστημα αφ' ότου έγιναν μπαμπάδες κι ενώ οδεύουν προς τη μέση ηλικία, τα δύο αδέρφια αποδομούν και ανακατασκευάζουν την ταυτότητα τους, σε κάθε κομμάτι, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο. Οι ηλεκτρονικοί ήχοι και τα ατμοσφαιρικά πνευστά κυριαρχούν τώρα πια χωρίς να σε ξεσηκώνουν για χορό. Βάλε και λίγη νοσταλγία στη ζύμη, μαζί με στρωτό στιχουργικό σώμα, και μάλιστα ευαισθητοποιημένο κοινωνικά- και ορίστε, ένας δίσκος τίμιος και πάντα επίκαιρος, ο οποίος θα βρει όπως και να χει το ακροατήριο του. Μπορεί να έχουν περάσει δεκατρία χρόνια από την πρώτη δουλειά τους, το κυρίως σώμα όμως έχει παραμείνει αμετάβλητο, οπότε, όσο κι αν ανασυνταχτούν εσωτερικά, φέρνουν πάλι παρόμοια αποτελέσματα. Το "Open Here" θα θεωρηθεί επαρκές για τους ήδη φίλους αλλά ακόμη κι αυτοί θα το ξεπεράσουν σχετικά σύντομα.

  • SHARE
  • TWEET
  • Akula

    Akula

    Self Released (2018)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 09/02/2018
    Καλά κρυμμένο βαρύ, αλλά προοδευτικό και ριζοσπαστικό άκουσμα

    Νέο συγκρότημα με μέλη από μπάντες όπως Before Τhe Eyewall, Lo-Pan, Artillery Breath, Bridesmaid και Sleepers Awake. Το φοβερό είναι ότι δεν είναι ηχητικά κοντά με καμία από αυτές τις μπάντες. Ο ήχος τους ξεκινάει από το πρώιμο post-metal των Melvins, περνάει από περισσότερο progressive μπλεξίματα (βλέπε Karnivool, Tool και Intronaut) και καταλήγει στο πιο μοντέρνο βαρύ post-rock των Russian Circles και των Pelican. Tα φωνητικά κάνουν την σημαντική διαφορά. Καθαρά, μελωδικά φωναχτά και επικά πιασάρικα. Ταιριάζουν σε περισσότερο εναλλακτικές prog μπάντες κρατώντας όμως δόσεις ψυχεδέλειας και βρομιάς στο υπόβαθρο. Τέσσερις μεγάλες χρονικά συνθέσεις γεμάτες ιδέες, πολύ σωστό μπάσο, δυναμικά τύμπανα και σάπιες αλλά προοδευτικές κιθάρες. Ο δίσκος είναι ότι καλύτερο παίζει στον heavy χώρο αυτή την στιγμή.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Yndi Halda

    A Sun Coloured Shaker (EP)

    Big Scary Monsters (2018)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 13/02/2018
    Μια όμορφη κομματάρα που σε ταξιδεύει

    Κάπου εκεί που το άφησαν στο "Under Summer" πριν δύο χρόνια έρχονται φέτος με ένα 12ιντσο δισκάκι και ένα σχεδόν δωδεκάλεπτο κομμάτι να μας ταξιδέψουν και να μας ηρεμήσουν για τα καλά. Πρόκειται για μια φυσική συνέχεια. Μουσικά, ηχητικά ακόμα και το artwork παραπέμπουν στον δεύτερο δίσκο τους. Όμορφη, υπνωτική μουσική. Γαλήνια φωνητικά. Έγχορδα. Θόρυβοι. Μπάσα. Φανταστικές ηχητικές ατμόσφαιρες. Ένα αρκετά γλυκό, αλλά συνάμα πειραματικό post-rock. Δεν έχει τις ασάφειες που σκόρπιες έπαιζαν παλιότερα. Είναι καλά δομημένο, έχει αρχή, εκπληκτική μέση με ένταση και μικρό κρεσέντο που καταλήγει σε ένα γαλήνιο και ήρεμο τέλος.

    Soundcloud

  • SHARE
  • TWEET
  • Jonathan Jackson + Enation

    Anthems For The Apocalypse

    Megaforce (2017)
    Από τον Αντώνη Μαρίνη, 13/02/2018
    Μια ραδιοφωνική, alternative Αποκάλυψη

    Στη δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά τους, ο Jonathan Jackson και το σχήμα του, συνεχίζουν από εκεί που είχαν αφήσει λίγα χρόνια πριν. Μοντέρνο εναλλακτικό rock αμερικανικής κοπής, φτιαγμένο με παλιομοδίτικα (όσο παλιομοδίτικη μπορεί να θεωρηθεί η δεκαετία του '90) συστατικά και μερικές δόσεις βρετανικού αέρα. Όπως μας είχε πει ο συμπαθέστατος frontman, ο δίσκος αποτελείται από τα 5 κομμάτια του EP "Blame-Shifter", που είχε προηγηθεί μερικούς μήνες πριν, μαζί με άλλα τόσα νέα που δεν είχαν ηχογραφηθεί λόγω χρονικών περιορισμών. Έτσι, το "Revolution Of The Heart" έρχεται να προστεθεί σα μεγάλο single δίπλα στο "Ascending", ενώ το "A Shock To The System" ακολουθεί από κοντά το "Let The Beauty Out". Η δουλειά του, επί χρόνια συνεργάτη της μπάντας, Greg Archilla στην παραγωγή είναι υποδειγματική, και στη συντριπτική τους πλειοψηφία τα κομμάτια μοιάζουν έτοιμα να παιχθούν σε rock ραδιόφωνα. Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, αυτό δεν το αναφέρω σε καμία περίπτωση ως κάτι αρνητικό.

    Ακούτε ολόκληρο το άλμπουμ στο Spotify.

  • SHARE
  • TWEET
  • Secret Illusion

    Awake Before The Dawn

    Lion Music (2018)
    Από τον Σπύρο Κούκα, 16/02/2018
    Έχοντας ως εικόνισμα τον κλασσικό Strato-ήχο, οι Secret Illusion παραμένουν εκουσίως προσκολλημένοι στα λυρικά '90s

    Τρίτη ολοκληρωμένη δουλειά για τους Αθηναίους power metallers, οι οποίοι, εκτός του ανανεωμένου τους line-up (με την προσθήκη του Βασίλη Αξιώτη στα φωνητικά), επανέρχονται δισκογραφικά ύστερα από τέσσερα χρόνια (και το "Change Of Time" άλμπουμ). Με τη λατρεία για τους Stratovarius να μην κρύβεται και να εστιάζει ορθά στην Tolkki περίοδο των Φινλανδών, το "Awake Before The Dawn" αποπνέει μια νοσταλγική '90s αύρα, τόσο σε ό,τι αφορά τον ήχο του, όσο και την εν γένει προσέγγιση των euro-power δομών του. Καίρια φαντάζει η βελτίωση του σχήματος στον τομέα των φωνητικών, που στην προηγούμενη κυκλοφορία του αποτελούσε μεγάλο «αγκάθι», ενώ η φυσιολογική εξελικτική πορεία των συνθετικών αρετών του Φίλλιπου Παπακυριακού έχει ευεργετήσει το δίσκο με ορισμένες πραγματικά όμορφες λυρικές συνθέσεις. Βέβαια, η απουσία προσωπικού ήχου και η ολοκληρωτική προσκόλληση στον Strato-ήχο έχει τις αναμενόμενες αρνητικές επιπτώσεις στις συνολικές εντυπώσεις, αν και θεωρώ πως λίγο ενδιαφέρει την μπάντα κάτι διαφορετικό, προσφέροντας τελικά ένα καλοδουλεμένο άλμπουμ αυστηρά για «βαμμένους» power-άδες.

  • SHARE
  • TWEET
  • No Age

    Snares Like A Haircut

    Drag City (2018)
    Από τον Άρη Κωνσταντέλλο, 27/02/2018
    Όσο πιο πολύ μεγαλώνουν, τόσο πιο τίμια μπάντα γίνονται

    Χωρίς ακριβώς να έχουν κάνει κάτι για να το προκαλέσουν, ίσα ίσα το αντίθετο, οι No Age στην αρχή της καριέρας τους είχαν και αυτοί τη στάμπα του επόμενου σωτήρα του underground indie. Διθυραμβικές οι κριτικές για το ντεμπούτο τους "Nouns" και αναφορές αν όχι παντού, τουλάχιστον εκεί που μετράει. Το αποτέλεσμα ήταν να πέσει μεγάλο βάρος σε μια μπάντα που ούτε ήθελε και απ' ό,τι φάνηκε ούτε μπορούσε να το σηκώσει. Στην πραγματικότητα οι No Age ήταν φτιαγένοι για  να είναι διαρκώς στο δρόμο και οι δίσκοι τους αποτελούν απλά την αφορμή που κάθε φορά θα τους έβαζε σε ένα βαν ή αεροπλάνο. Γιατί η σκηνή ήταν και είναι το γήπεδό τους. Ποιος, από τους παραβρισκόμενους τότε, δεν θυμάται εκείνο το βράδυ του Απριλίου του 2011, στο Six Dogs που έσταζαν ιδρώτα μέχρι και τα ταβάνια και ο τραγουδιστής - drummer είχε χάσει παίζοντας μία ώρα, περισσότερα κιλά απ’ όσα χάνει  ένας οδηγός σε ένα σιρκουί φόρμουλας; Απίστευτο live.

    Στο Snares Like A Haircut οι ταχύτητες έχουν πέσει και η έμφαση έχει δοθεί στο songwriting. Aπ' ό,τι φαίνεται οι No Age κατάφεραν να ξεπεράσουν τη μετριότητα του προηγούμενου An Object που οδήγησε την Sub Pop να τους πετάξει από το ροστερ της. Χωρίς να αλλάξουν κάτι ριζικά στον ήχο τους παρουσιάζονται πιο φρέσκοι από ποτέ, μάλλον γιατί και αυτοί κατάλαβαν ότι δεν θα γίνουν ποτέ τόσο σπουδαίοι όσο οι παιδικοί τους ήρωες Husker Du. Θα είναι όμως πάντα μια υπερτίμια μπάντα που ενίοτε θα βγάζει απολαυστικούς δίσκους. Και πολλές φορές αυτό αρκεί.

  • SHARE
  • TWEET
  • La Feline

    Triomphe

    Kwaidan (2018)
    Από τον Άρη Κωνσταντέλλο, 28/02/2018
    Γαλλική pop για την ελίτ

    Καταρχήν για να ξεκαθαρίσουμε κάτι, ο δίσκος με τον οποίο θα ασχοληθούμε παρακάτω, κυκλοφόρησε στην γενέτειρα Γαλλία της La Feline, κατά κόσμον Agnès Gayraud, στα τέλη του '16 με την υπόλοιπη Ευρώπη να το βλέπει στις αρχές του '18 και ο γράφων το πληροφορήθηκε μόλις τώρα που είναι πια αργά για να υποχωρήσει. Όχι ότι παίζει και κάποια ιδιαίτερη σημασία μιας και το Triumph θα μπορούσε να είχε βγει σε οποιαδήποτε στιγμή τα τελευταία 25-30 χρόνια, με κάποιες προσαρμογές στην παραγωγή, εννοείται. Εδώ που τα λέμε και 1969 να έλεγε στην ετικέτα, θα το πιστεύαμε. Κλασσική, διαχρονική, εκλεπτυσμένη pop για αγόρια που βλέπουν το "500 Days Of Summer" και ταυτίζονται με τον πρωταγωνιστή και κορίτσια που κυκλοφορούν με μπερέ και σπουδάζουν αρχιτεκτονική. Κάτι σαν Belle And Sebastian με γαλλικό στίχο ή σαν την  ομοεθνή της La Feline, Francoise Hardy για να τελειώνουμε με τις αναφορές. Σύμφωνοι, τα έχουμε ξανακούσει πολλάκις στο παρελθόν όλα αυτά και το "Triumph" δεν το λες γενικά και θρίαμβο της πρωτοτυπίας αλλά τα έντεκα τραγούδια του είναι τόσο καλογραμμένα και εκτελεσμένα που δεν σε αφήνουν να τα προσπεράσεις και καταφέρνουν να σε κάνουν να ξεπεράσεις ακόμα και τον τοίχο που υψώνει τις περισσότερες φορές η έλλειψη κατανόησης της γλώσσας. Κοινώς ακόμα και να εύχεται τον αργό και βασανιστικό μας θάνατο μέσα από τα τραγούδια της η La Feline, το κάνει να ακούγεται τόσο γλυκό και αθώο που τουλάχιστον εμένα με ψήνει. Έξτρα πόντους για το "Le Royaume" με το παρανοϊκό σαξόφωνο (που είναι και της μόδας) στην ενορχήστρωση που ανεβάζει το όλο εγχείρημα ψηλότερα. Pas Mal.

  • SHARE
  • TWEET