White Denim

Μετά την αποχώρηση των Jenkins και Block (κιθάρα και drums αντίστοιχα), ο ιθύνων νους James Petralli παραδέχτηκε ότι σχεδόν σκέφτηκε να αλλάξει το όνομα του συγκροτήματος νιώθοντας ουσιαστικά ότι ξεκινάει από την αρχή. Τόσο διαφορετικό βλέπει το παρόν των White Denim και όντως τόσο διαφορετικό αποτυπώνεται στο "Stiff".

Ομολογουμένως, κάποια βασικά τους συστατικά είναι φανερά και σε αυτή τους την κυκλοφορία. Η προσκόλληση στα '60s και τα '70s είναι φυσικά παρούσα, ίσως και πιο έντονη. Ο δυναμικός χαρακτήρας τους το ίδιο, όπως και η απόλυτη μουσικότητά τους που παραμένει. Παραμένει μεν, πιο μονοδιάστατη δε, αφού οι ψυχεδελικές, pop ακόμα και progressive στιγμές τους έχουν χαθεί εντελώς. Το generic classic rock είναι το μοναδικό πρόσωπο που μας παρουσιάζουν ως συνιστώσα κυρίως soul επιρροών, λιγοστών southern στοιχείων και μίας, ίσως νεοφερμένης, μάτσο σκληράδας. Η παρουσία των Beatles είναι και αυτήν τη φορά παρούσα έστω και σε ένα τραγούδι ("There’s A Brain In My Head"), αλλά ακόμα και αυτή προσαρμοσμένη στα παραπάνω, οπότε σκεφτείτε "Abbey Road". Σε πρώτη ακρόαση, όταν είσαι απροετοίμαστος, όλα αυτά μεταφράζονται ίσως και σε απογοήτευση αφού το πιο πολύπλοκο, πιο ευφάνταστο ύφος των White Denim σου λείπει σε σχέση με την πιο ευθεία προσέγγιση του "Stiff".

Στη δεύτερη ακρόαση, παίρνοντας μία βαθιά ανάσα και όντας ψυλλιασμένος, ανακαλύπτεις ότι η προσέγγιση αυτή στον κλασικό ήχο των περασμένων δεκαετιών έχει μία φρεσκάδα, κυρίως επειδή προέρχεται από μία πιο indie σκοπιά. Είναι, για παράδειγμα, πολύ ενδιαφέρουσα η δική τους οπτική στον a la Grand Funk Railroad ήχο των "Had 2 Know" και "Ha Ha Ha Ha (Yeah)" όταν δεν προέρχεται από ένα συγκρότημα του πιο σκληρού ήχου (όπως μεγάλη μερίδα του stoner rock). Αποκαλυπτικά της εκφραστικότητας της φωνή του Petralli είναι τα "Take It Easy (Ever After Lasting Love)" και "(I’m The One) Big Big Fun" που αμφότερα είναι αμιγώς soul αλλά διαφορετικού ύφους μεταξύ τους. Στο r'n'b κλίμα των '70s ένα από τα πιο διασκεδαστικά τραγούδια του άλμπουμ είναι το "Real Deal Momma", ενώ αν έπρεπε να διατηρήσουμε κάποια άτυπα ζεύγη το έτερό του ήμισυ είναι το "Mirrored In Reverse", που όμως είναι και το πιο γεμάτο σε τεστοστερόνη τραγούδι, απευθείας τέκνο των Free. Εκεί που το southern στοιχείο παρουσιάζεται πιο έντονο είναι όταν τα licks των Allmans ξεκινάνε το "Holda You (I’m Psycho)", άλλη μία ξεχωριστή στιγμή στο δίσκο.

Έχοντας κάνει και ο ακροατής ένα restart στο τι περιμένει από τους White Denim, αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι έχουμε να κάνουμε ίσως με τον καλύτερο δίσκο εμπνευσμένου από τα '60s και τα '70s soulful rock από τις καλές εποχές των Howlin Rain και έπειτα.