Ulver

2/3 καινούργια μουσική και 1/3 καινούργια μουσική χτισμένη πάνω σε παλιές κεντρικές ιδέες. Ζωντανοί αυτοσχεδιασμοί που ξεκινούν από τους SunnO))) και εκτείνονται μέχρι τους Can. Η νέα δισκογραφική δουλειά των Ulver είναι το πιο στούντιο live album που θα βρεις εκεί έξω. Ο Daniel O’ Sullivan πέρασε και ξαναπέρασε μέσα από δώδεκα κανάλια τους αυτοσχεδιασμούς που έκαναν σε δώδεκα συναυλίες ο Kristoffer Rygg και η κομπανία του και έτσι ο δωδέκατος δίσκος των λύκων, που πάντα αλυχτούν στην σελήνη της καινοτομίας, έγινε γεγονός. Αν δυσκολεύεσαι να προφέρεις τα δώδεκα γράμματα του τίτλου, αρχικά των ζωδίων από Aries μέχρι Pisces, μάθε τον μνημονικό κανόνα: All The Great Constellations Live Very Long Since Stars Can’t Alter Physics. Ο Rygg, άλλωστε, είναι μέγας λάτρης των νοημάτων κρυμμένων βαθιά, βαθύτερα και από την μπάσα φωνή που μας έχει στοιχειώσει σε τόσους απίστευτους δίσκους στο παρελθόν.

Και αν αισθανόμαστε σε άπατα νερά όταν μας σπρώχνει μέσα σε ένα πηγάδι 80-λεπτων αυτοσχεδιασμών, άλλοτε βαριά μινιμαλιστικών, άλλοτε ανεπαίσθητα προοδευτικών, πάντα σε ένα υπνωτιστικό μοτίβο, ας σκεφτούμε και τους ίδιους τους ακροατές αυτών των συναυλιών. Πας να δεις τους Ulver και καταλήγεις να ξεχωρίζεις λίγο από το "Nowhere/Catastrophe", λίγο από το "England", άντε και λίγο από το "Doom Sticks" από το λησμονημένο "A Quick Fix Of Melancholy" αν είσαι ψαγμένος. Κάποιες συναυλίες δεν πήγαν τόσο καλά όσον αφορά το κοινό, έχει παραδεχτεί ο Rygg, άλλες ήταν απίστευτες. Είναι στη φύση της avant-garde μουσικής και στη σχέση της με τον αποδεκτή. Είναι ή του ύψους ή του βάθους - και οι Ulver έχουν μάθει να παίζουν μπάλα και στα δύο άκρα με εξίσου επιτυχή αποτελέσματα.

Δεν θα κρυφτώ πίσω από κάποια ψωνισμένη υψηλή μύτη ισχυριζόμενος ότι ο δίσκος αποτελεί συνολικά ένα υπερβατικό ταξίδι πέρα από κάθε μορφής συμβατική έννοια ζωντανού δίσκου όπως γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, ο οποίος χρειάζεται μόνο συγκεκριμένες ώρες, ατμόσφαιρες και καταστάσεις μυαλού για να εκτιμηθεί. Που υπό προϋποθέσεις δεν είναι ακριβώς ψέματα. Ωστόσο, θα αδικούσα τον δίσκο που προηγήθηκε, την τελειότητα ονόματι "Messe I.X-VI.X". Γι’ αυτό θα παραδεχτώ ότι σε στιγμές χάνεται μέσα στον σκοπό του και αν το δεις ψυχρά, δείχνει να του λείπει η σαφής και ξεχωριστή προσωπικότητα που έχει κάθε «κανονικός» δίσκος των Ulver. Ανάμεσα σε μια συστάδα άστρων που το καθένα εκπέμπει στη δική του συχνότητα, το "ATGCLVLSSCAP" καταλήγει πιο συγκεχυμένο.

Από την άλλη, υπάρχουν πολλές στιγμές μεγαλείου εδώ με σημαντικότερη το "Cromagnosis", μια από τις πιο προοδευτικές στιγμές του δίσκου με έντονο το krautrock στοιχείο να επιχειρεί δια της επαναλήψεως και τον ρυθμών που συγχρονίζονται με κάποιο κιρκάδιο ρολόι να μας προσβάλλει με μια ασθένεια που αργά και σταθερά μας γυρνάει στην πρωτόγονη φάση του cro-magnon, του πρώτου μοντέρνου ανθρώπου - και στο ταξίδι αυτό βλέπουμε την κάθε φάση της αντίστροφης αυτής εξελικτικής πορείας. Αφού προλάβουμε να χαθούμε στις δοξασίες του "Oh Hanumate Namah" κι έπειτα να βυθιστούμε σε drone ηχοτοπία, η φωνή του Rygg στο "Nowhere (Sweet Sixteen)" σε μια ανυπέρβλητη μετεμψύχωση με ματζόρε ένεση του "Nowhere/Catastrophe", κομβικότερου σημείου ενός εκ των καλύτερων δίσκων της περασμένης δεκαετίας, έρχεται ως λύτρωση. Η κάθαρση, βέβαια, θα χρειαστεί το αραχνιασμένο πιάνο του "Ecclesiastes (A Vernal Catnap)"...