Ulver

«Make something grand, gothic and Ulver-esque», they said. «Ok»

Μέσα στην παραπάνω γραμμή συνοψίζει ο Καλλιτέχνης Kristoffer Rygg ολόκληρο το νόημα της νέας κυκλοφορίας των Ulver σε συνεργασία με την Tromsø Chamber Orchestra. Το καινούργιο έργο τέχνης των Νορβηγών έρχεται να διαδεχτεί το προ διετίας "Wars Of The Roses", έναν από τους πιο προσβάσιμους δίσκους μιας κατά καιρούς ιδιαίτερα δύστροπης και κρυψίνου δισκογραφίας. Μπορεί  το "Wars Of The Roses" να ήταν αντικειμενικά ένα καλό άλμπουμ, μπορεί live να απογειωνόταν όπως διαπιστώσαμε στην εμφάνισή τους στη χώρα μας, ωστόσο δεν έπαυε να είναι μία από τις λιγότερο δυνατές στιγμές της καριέρας των Ulver, μιας καριέρας στην οποία ξεπετάγονται ουκ ολίγες κορυφές. Μία από αυτές τις κορυφές είναι και το “Messe I.X.-VI.X”, ένα κομψοτέχνημα σύγχρονης κλασικής μουσικής όπου οι «λύκοι» έχουν λαμβάνειν τα μέγιστα από το μεγάλο ατού της μουσικής τους, τη σιωπή.

Εκ των έξι συνθέσεων, μονάχα στην τέταρτη και την έκτη συναντάμε τη βαθιά, μαγευτική φωνή του Rygg, αφού όλες οι υπόλοιπες είναι ορχηστρικές. Η αρχή γίνεται με το υποβλητικό δωδεκάλεπτο "As Syrians Pour In, Lebanon Grapples With Ghosts Of A Bloody Past", ένα τραγούδι-τελειότητα από την αρχή μέχρι το τέλος του. Οι Ulver για κανένα λόγο δεν επιθυμούν να πολιτικοποιηθούν, όπως μπορεί κανείς εσφαλμένα να σπεύσει να συμπεράνει από τον τίτλο. Απλά, «εκφράζουν τη βαθύτατη θλίψη τους» για αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο και τα χρησιμοποιούν ως εφαλτήριο για να μας κατακλύσουν με τα κλειστοφοβικά συναισθήματα της αρχής του κομματιού. Τα τρομακτικά ambient περάσματα, η υποψία υπόκωφων πυροβολισμών στο background και ένα βιολί να ξεκινάει από ένα σημείο και μετά να κλαίει για τις κακοτοπιές της ανθρωπότητας... Ήδη από το εναρκτήριο κομμάτι καθίσταται σαφές ότι πρόκειται για τους δίσκους που απαιτούν χρήση ακουστικών για να απορροφήσεις κάθε σπιθαμή των ήχων που πλανώνται, αλλά και για να δεχτείς το βαθύ τρέμουλο των μπάσων στιγμών. Το πιάνο που κάνει την εμφάνισή του κάπου στο ένατο λεπτό απογειώνει το "As Syrians..." για να φτάσει μέσω μιας κλασικής à la-Perdition City γέφυρας στο κάπως πιο αισιόδοξο φινάλε που δεν είναι τίποτα άλλο παρά καθαρή κλασική μουσική μετά από την «κλασική μουσική» δοσμένη υπό το πρίσμα των Hans Zimmer και Max Richter αυτού του κόσμου.

Στο "Shri Schneider" τα κλειστοφοβικά συναισθήματα υποχωρούν για να δώσουν την θέση τους σε μια αίσθηση καθημερινότητας, ψυχρής και μεταβατικής. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία κυριαρχούν στην εν λόγω σύνθεση, ενώ από πίσω γίνεται ένα ραδιοφωνικό ζάπινγκ ήχων και μελωδιών που έρχονται και φεύγουν σαν φαντάσματα. Το "Glamour Box (Ostinati)", που ακολουθεί, δημιουργεί αδημονία και ταυτόχρονα υπονοεί δράση και εξέλιξη στην ατμοσφαιρική ταινία που σχηματίζεται από τα ηχοχρώματά του "Messe I.X - VI.X", η οποία φτάνει στην κορύφωση της περιπέτειάς της λίγο πριν μπει το "Son Of Man". Τότε είναι που θα επέλθει η στιγμή της τραγικής αυτογνωσίας του φανταστικού ήρωα, αν δύναται να υπάρχει ήρωας σε μια τέτοια ιστορία. Οι στίχοι του Rygg είναι γνωστοί πια: μινιμαλιστικοί και μεγαλεπήβολοι, σφύζουν νοημάτων, συναισθημάτων και εικόνων. Ελάχιστοι στιχουργοί μπορούν να τον ξεπεράσουν σε αυτό που κάνει. Λίγο πριν επικαλεστεί την Μητέρα, στο τελευταίο τραγούδι του δίσκου, επικαλείται τον Πατέρα. «Oh Father / We are defined by our blood / The massacre of the innocent / And the sacrifice of the son...» για να αναρωτηθεί στο τέλος «What kind of choir of angels will receive us?» και το τραγούδι να συνεχίσει το δρόμο του προς άπιαστες κορυφές.

Το "Noche Oscura Del Alma" είναι ακόμα πιο εσωστρεφές από το ούτως ή άλλως εσωστρεφέστατο σύνολο μέσα στο οποίο ανήκει. Οι χαμηλές συχνότητες κυριαρχούν και τα samples από μυστήρια λόγια και ρετρό τραγούδια που μοιάζουν να παίζονται από σκονισμένα γραμμόφωνα γεμίζουν το χώρο με στενάχωρα συναισθήματα, ούτως ώστε να ακολουθήσει η κάθαρση με την επίκληση στη Μητέρα, σαν σύμβολο της παρηγοριάς και των καταπραϋντικών σκέψεων. «Oh Mother / I turn to you from the valley of tears / Oh Mother / Pure and simple / Virgin and whore». Το ταξίδι στην άγρια νύχτα των ταλαιπωρημένων περιοχών της Μέσης Ανατολής θα τελειώσει στην Αγία Πόλη, ως σύμβολο της ένωσης μεταξύ λύτρωσης και τραγικής ειρωνείας. «The women of Jerusalem / Along the way of sorrows / Speaking of ghosts in the holy city».