Tombs

Δε νομίζω ότι υπάρχει χειρότερη διαδικασία για κάποιον που πρέπει να γράψει την άποψη του για μία κυκλοφορία, ν’ ακούσει έναν δίσκο που ούτε μπορεί ν’ αναφέρει θετικά πράγματα εν συνόλω, αλλά ούτε και να τον σκάψει γιατί έχει κάποιες στιγμές αναλαμπών. Εν ολίγοις όταν το αποτέλεσμα είναι τόσο μέτριο ώστε να παλατζάρεις συνεχώς. Ακριβώς αυτό συμβαίνει και με το "All Empires Fall" των -κατά τ’ άλλα- τεράστιων Tombs.

O ηγέτης τους Mike Hill (κιθάρα και φωνητικά) είδε ένα όραμα πριν από οκτώ χρόνια. Να δημιουργήσει μία μπάντα που θα φέρει όσο κοντά γίνεται την αστική, βιομηχανική αισθητική του industrial με την μαύρη ατμόσφαιρα του black metal όπως αυτή παίζεται από τους Wolves In The Throne Room. Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή βέβαια που κάποιος σκέφτηκε τον όρο "post black metal". Έχουν παιχτεί τα πάντα σε αυτό το είδος λοιπόν και ήρθαν οι Wolves In The Throne Room και όσοι άλλοι παίζουν σαν και αυτούς να υπερβούν τις πατέντες και τα εσκαμμένα; Και πως μπαίνουν οι Tombs κάτω από αυτή την ταμπέλα;

Στην περίπτωση του "All Empires Fall" ο Hill είδε ένα κακό όνειρο. Και αν κάνω μία μαντεψιά πως η Relapse ήθελε κυκλοφορία άμεση και γρήγορη γιατί κάποιες υποχρεώσεις πρέπει να κλείσουν (σ.σ. η μομφή δεν είναι τυχαία για την συγκεκριμένη εταιρία. Κάτι ξέρουν και οι Today Is The Day πως της έχουν «αφιερώσει» τραγούδι) τότε πάω πάσο. Μπορεί να εξηγηθεί η βιασύνη ενός EP και το επίπεδο αποτέλεσμα. Αν ωστόσο δεν ισχύει αυτό τότε οι Tombs βιάστηκαν χαρακτηριστικά να ξαναβγούν στο κουρμπέτι χωρίς απαραίτητα να το χρειάζονταν. Το "Savage Gold" του 2014 και κυρίως το "Path of Totality" του 2011, τους κρατούσε επίκαιρους και κρίσιμους για τον ακραίο ήχο.

Το EP αποτελείται από πέντε συνθέσεις εκ των οποίων οι δύο πρώτες, "The World is Made of Fire" και "Obsidian" είναι ατόφια δείγματα της δύναμης που έχει αυτή η μπάντα, η τρίτη που χωρίζει νοητά τον δίσκο στη μέση, "Last Days of Sunlight", που τους βρίσκει να πειραματίζονται με τις ατμόσφαιρες του post punk (πάλι post είδατε;) και τα "Deceiver" και "V" να αποτελούν τεράστια fillers.

Κρατάμε λοιπόν τα δύο πρώτα τραγούδια και προτείνουμε στον κύριο Hill να απεμπλακεί από τα όποια βαρίδια τον κρατούν, να πατήσει πάνω στην τραχύτητα και τον όγκο που βγάζει το "Obsidian", να πάρει όσο χρόνο χρειάζεται -μιας και η σύνθεση μουσικής δεν πρέπει να εξαναγκάζεται από deadlines- και να μας χαρίσει μία ολοκληρωμένη δουλειά που θα φωνάζει "Tombs" και θα το εννοεί.