The White Stripes

Το τέλος των ηχογραφήσεων του "Get Behind Me Satan" σήμανε και την εγκατάλειψη του Detroit για τον Jack και τη Meg, με τον πρώτο να κατευθύνεται στο Nashville, όπου εκκολάπτει και παρουσιάζει στα φώτα της δημοσιότητας τους Raconteurs -ο πρώτος δίσκος βρίσκεται στα ράφια των δισκοπωλείων πριν ακόμα οι fans συνειδητοποιήσουν την project διάσταση του εγχειρήματος-, και τη δεύτερη να προτιμά την ανεμελιά και τον ωκεανό της California, παρακολουθώντας τις εξελίξεις από απόσταση.

Τα παραπάνω, σε άμεσο συσχετισμό, βέβαια, με τον γάμο του Jack και την έλευση του διαδόχου, πυροδότησαν διάφορα σενάρια περί ψυχρών σχέσεων μεταξύ των δυο πρώην εραστών -που βέβαια μπορεί να είναι και απλώς αδέρφια όπως εντέχνως το managment του group θόλωνε τα νερά-, διάλυσης του επιτυχημένου ντουέτου και διάφορα άλλα βαθυστόχαστα.

Ο Jack όμως διαψεύδοντας την όλη παραφιλολογία δεν εγκαταλείπει την παρέα της "κόκκινης" φίλης του, την καλεί στο θρυλικό Blackbird studio -στοιχειωμένο από τα φαντάσματα των μεγάλων της country- και το "Icky Thump" αποκτά μελωδικές γραμμές και -κυρίως- ηλεκτρισμό.

Το στοιχείο του ηλεκτρισμού υπερκαλύπτει όλα τα υπόλοιπα καθ' όλη τη διάρκεια του album, καθώς ο Jack από τις πρώτες του νότες δείχνει υπερβολική διάθεση για κιθαριστικά riffs και αυτοσχεδιασμούς στα πρότυπα των '70s. Ο υπερβολικός του ζήλος βέβαια για όλα τα παραπάνω δημιουργεί, σε αρκετές περιπτώσεις, ασφυξία στο "Icky Thump", με την ενδιαφέρουσα ματιά στο παρελθόν, που πάντα "προσκαλούσαν" οι Stripes στους δίσκους τους, να απομονώνεται από τη συνθετική ευφυΐα και την ιδιόρρυθμη, σήμα κατατεθέν, ενορχήστρωση.

Η ελαφρώς αποκαρδιωτική αίσθηση που αποπνέουν όλα τα παραπάνω είναι, κατά κύριο λόγο, προϊόν της πρώτης ακρόασης του δίσκου που δε βελτιώθηκε αισθητά ακολούθως, απλώς το πνεύμα αναζήτησης των επόμενων έφερε στην επιφάνεια ορισμένα κομμάτια που, σαφώς, ξεχωρίζουν από το σύνολο. Το ομώνυμο κομμάτι είναι αναμφισβήτητα το πιο σκοτεινό και περίπλοκο single που έφτιαξαν ποτέ οι White Stripes με το εκκωφαντικό "...White americans, what? nothing better to do? Why don;t you kick yourself out, you 're an immigrant too...", να περνάει με αρκετή... σαφήνεια το νόημα του. Το ηλεκτρισμένο bolero του "Conquest" ξεχωρίζει από το υπόλοιπο ηλεκτρικό παραλήρημα του Jack, με τις τρομπέτες να δημιουργούν μια αίσθηση αρένας, ενώ το "You Don't Know What Love Is" φέρνει στο νου τους Bad Company και το γλυκόπικρο κλίμα μπαλάντας που τους χαρακτήρισε πίσω στη δεκαετία του '70.

Κορυφαίες στιγμές του album, σίγουρα, τα ακουστικά "300M M.P.H Torrential Outpoor Blues", με την delta blues-country αισθητική του, και "A Martyr For My Love For You" με τη μινιμαλιστική, White Stripes -επιτέλους- ενορχήστρωσή του, εμπλουτισμένη με τα εκφραστικά φωνητικά του Jack. Κομμάτια όπως το αυτοσχεδιαστικό "Bone Broke", το βαρύγδουπο "Little Cream Soda" και το «παρανοϊκό» "Rag And Bone", που προσπαθεί με εμφανή δυσκολία να μιμηθεί τους Stripes των αρχών, μάλλον θολώνουν τα νερά και διαλύουν την όποια συνοχή προσπαθεί να περάσει το "Icky Thump" στον ακροατή του, παρά πειραματίζονται με νέους ήχους και λόξες του δημιουργού τους.

Σίγουρα όχι η καλλίτερη δισκογραφική τους στιγμή, με εμφανή σημάδια κορεσμού και «πονηρές» τάσεις για άνευ ουσίας πειραματισμό. Το βιομηχανικό τοπίο του Detroit μάλλον ταιριάζει περισσότερο στο πολυσυζητημένο ντουέτο.

Προσβλέπουμε σε καλλίτερα...