The Pretty Reckless

Who You Selling For

Razor & Tie (2016)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 07/11/2016
Blockbuster rock με όμορφα, παλιομοδίτικα twists
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όταν πριν από περίπου έξι χρόνια έκαναν την εμφάνισή τους οι Pretty Reckless, όχι παράλογα, τράβηξαν αρκετά βλέμματα λόγω της παρουσίας της Taylor Momsen. Η Momsen, μπλεγμένη από πολύ νεαρή ηλικία στον χώρο της τηλεόρασης και του κινηματογράφου, συνειδητοποίησε στα δεκαεφτά της ότι η ηθοποιία δεν της ταίριαζε κι αποφάσισε να ασχοληθεί με την άλλη τέχνη που αγαπούσε από μικρή, τη μουσική. Κάπως έτσι γνώρισε τον κιθαρίστα Ben Phillips, με τον οποίο ακόμα συνεργάζονται και γράφουν τα κομμάτια των Pretty Reckless.

Στην πρώτη τους δουλειά, το "Light Me Up", οι επιρροές από τη grunge, τη δεκαετία του '90 γενικότερα, αλλά και τη σύγχρονη εναλλακτική σκηνή ήταν εμφανείς. Μέσα στην απλοϊκότητά τους, όμως, τα κομμάτια είχαν μια ευχάριστη ανωριμότητα και μια αμεσότητα που τα έκαναν να ξεχωρίζουν. Μάλιστα, το "Make Me Wanna Die" βρέθηκε στο soundtrack της τρομερής κινηματογραφικής μεταφοράς του "Kick-Ass", ενώ το "Kill Me" ακούστηκε στο κλείσιμο της σειράς που καθιέρωσε τη Momsen ως teen-icon, "Gossip Girl". Το προ διετίας "Going To Hell" ήρθε ως επιβεβαίωση της εμπορικής επιτυχίας του συγκροτήματος, τραβώντας τα άκρα του ήχου τους και δίνοντας πέντε εξαιρετικά πετυχημένα single.

Το πρώτο δείγμα από τον φετινό δίσκο, "Take Me Down", συνέχισε το σερί, ανεβαίνοντας στο νούμερο ένα του αμερικανικού mainstream rock. Από άποψη ύφους, ωστόσο, υπήρξε μια μεγάλη (αν και όχι τελείως απρόσμενη) στροφή, που άφηνε να εννοηθεί ότι το "Who You Selling For" δεν θα ήταν η προφανής λογική συνέχεια του ήχου της μπάντας. Εκ του αποτελέσματος, αυτή η στροφή φαίνεται πως ήταν ξεκάθαρη επιλογή κι όχι κάτι τυχαίο ή μεμονωμένο. Στοιχεία από τη δεκαετία του '70 ή και παραπίσω έρχονται σε πρώτο πλάνο, με οτιδήποτε μοντέρνο να κρύβεται σε χαμηλότερα επίπεδα και να διακρίνεται κυρίως στην προσεγμένη παραγωγή. Αν τα πρώτα δύο άλμπουμ πλησίαζαν την αισθητική των Shinedown ή των 30 Seconds To Mars, αυτήν τη φορά το αποτέλεσμα κοιτάει περισσότερο προς Black Keys και μεγάλα ονόματα του κλασικού rock.

Είναι χαρακτηριστικό ότι εκεί που οι προηγούμενοι δίσκοι ξεκινούσαν με τσιγάρα, σειρήνες και βογγητά, το "Who You Selling For" ξεκινά με πιάνο. Σίγουρα, προηγείται ένα "Get Your Shit Together", αλλά μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Το εισαγωγικό "Hangman" παραπέμπει σε Alice In Chains και groove-άρει εξαιρετικά, ενώ τα "Oh My God" και "Take Me Down" που ακολουθούν πηγαίνουν παραπίσω, σε Motorhead και Stones αντίστοιχα. Σε γενικές γραμμές, αναφορές υπάρχουν στις περισσότερες, αν όχι όλες τις, συνθέσεις· ο τρόπος που γίνονται όμως αυτές είναι προσεγμένος και στο μεγαλύτερο βαθμό πετυχημένος. Το "Prisoner" για παράδειγμα είναι χτυπητά bluesy, στο πιο country "Back To The River" συμμετέχει ο Warren Haynes των Allman Brothers, ενώ το "Living In The Storm" σχεδόν θυμίζει hard rock με την κλασική έννοια.

Το κλείσιμο με την επιστροφή στα blues του "Already Dead", την ψυχεδέλεια του "The Devil's Back" και το funky "Mad Love" ολοκληρώνει ιδανικά έναν πραγματικά ευχάριστο και δυνατό δίσκο. Τα δώδεκα κομμάτια του δεν διεκδικούν δάφνες καινοτομίας, όμως δεν υπάρχει κάποια εξόφθαλμη κοιλιά και οι μελωδίες σε συνδυασμό με τα φωνητικά, τους δίνουν έναν ξεχωριστό αέρα. Η Momsen φαίνεται ότι μεγάλωσε και σοβάρεψε, ελαχιστοποιώντας τις ακρότητες στα εμφανισιακά και δίνοντας περισσότερο βάρος στη μουσική. Το ότι μπορεί να φέρει νέο κόσμο σε επαφή με κλασικά ονόματα του χώρου, το λες και επιτυχία πάντως.

  • SHARE
  • TWEET