Tankard

Συνώνυμο της συνέπειας και της εργατικότητας οι Γερμανοί thrashers. Ανά δύο χρόνια περίπου έχουμε και δίσκο τους, ταυτόχρονα με live παντού σ' όλη την Ευρώπη και όχι μόνο. Και μιλάμε για group 35 χρόνων! Έχουν κερδίσει τη συμπάθεια σχεδόν σε όλο το φάσμα των οπαδών του γρήγορου metal λόγω της σταθερότητάς τους αλλά και γιατί σε δύσκολες εποχές για το είδος είχαν τα κότσια να βγάζουν άλμπουμ σαν το "Disco Destroyer" κτλ.

Η μετά Βουλγαρόπουλου εποχή που ξεκινάει πρακτικά από το 2000 και έπειτα έχει τα πάνω και τα κάτω της. Κάποιοι δίσκοι είναι αρκετά δυνατοί, ενώ άλλοι πλατειάζουν. Τα "Thirst", "Vo9(l)ume 14" και "A Girl Called Cerveza" θα ήταν καλύτερο να ήταν 3 σε 1 (σαν τα σαμπουάν ένα πράγμα) αφού περιλάμβαναν αρκετά μέτρια τραγούδια. Αυτό για να είμαστε δίκαιοι άλλαξε με το προηγούμενο "R.I.B." του 2014 το οποίο έσπερνε κυριολεκτικά. Χρόνια είχαν να κυκλοφορήσουν δίσκο με τόσο βάθος και ποιότητα. Και τοποθετώντας τόσο ψηλά τον πήχη νομίζω ότι χαντακώνεται το "One Foot In The Grave", αφού μια οιοδήποτε σύγκριση το βρίσκει αρκετά χειρότερο.

Ας ξεκαθαρίσουμε ότι για άλλη μια φορά οι πιστοί θα βρουν έστω και κάτι για να συνοδέψουν τις μπύρες τους. Τα "Pay To Pray", "Arena Of The True Lies" και το ομότιτλο είναι τούρμπο. Δικαιολογούν το λογότυπο των Tankard, σε φέρνουν σε ωραία διάθεση και σε φτιάχνουν. Ειδικά το "One Foot In The Grave" είναι κορυφή λόγω της ιδιαίτερης μελωδικότητας του και του χιουμοριστικού αέρα του. Η φωνή του Gerre τα τελευταία χρόνια βγάζει μια γλυκύτητα στις γραμμές του και για τραγούδια τέτοιου στυλ, όπως και στο "Arena Of The True Lies" δένει ταμάμ.

Από κει και πέρα δύσκολα βρίσκουμε κάτι που να μας ενθουσιάζει. Τα "Sole Grinder", "The Evil That Men Display" ή το "Lock 'Em Up" (εκτός από το γρήγορο riff του) δεν έχουν κάτι το συγκλονιστικό πάνω τους και πιάνουν μέτρια standard. Στο "Northern Crown" βγάζουν μια έντονη γερμανίλα, θυμίζουν μέχρι και Grave Digger ενώ στο "Secret Order 1516" το solo του Andy Gutjahr είναι λες και αποδίδει φόρο τιμής στον Hoffmann. Μπορεί σε κάποιους αυτές οι πολύ μικρές αλλαγές - λεπτομέρειες να αρέσουν, δίνουν μια νότα διαφορετικού η αλήθεια είναι, αλλά δεν σώζουν την κατάσταση. Επίσης, ο ήχος είναι κάπως πιο «δυνατός» σε σχέση με προηγούμενες δουλειές. Ίσο-κατανεμημένος, ισορροπημένος αν και θα μπορούσε να είχε περισσότερο βάθος.

Αν είστε από αυτούς που βλέποντας τη λέξη Tankard χτυπάει η καρδιά σας σαν τα τύμπανα του "The Morning After" ας πούμε ότι κρατάμε τρία άντε τέσσερα τραγούδια, τη φωνάρα του Gerre, κάποιους στίχους (καλή προσπάθεια στο "Syrian Nightmare") και κάποια solo του Andy. Από κει και πέρα αν θέλετε να εισέλθετε στο βασίλειο της μπύρας σαφώς υπάρχουν πιο δροσιστικές πύλες!