Symphony X

Paradise Lost

InsideOut (2007)
16/08/2007
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Για να είμαι ειλικρινής, όταν παρέλαβα το promo του νέου Symphony X ήμουν αρκετά επιφυλακτικός. Μου αρέσουν πολύ οι δίσκοι του γκρουπ, αλλά όπως και να το κάνουμε, όταν άκουσα το "The Odyssey" μου φάνηκε πως, αν και φοβερό και τρομερό, στο τέλος άφηνε μία αίσθηση ότι κάτι έλειπε. Δηλαδή μου άρεσε πολύ ως δίσκος, αλλά ήθελα κάτι παραπάνω. Έρχεται λοιπόν το "Paradise Lost", μετά από 5 χρόνια δισκογραφικής απουσίας. Είναι πραγματικά μεγάλο το διάστημα που μεσολάβησε, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί στην ιστορία του γκρουπ. Αυτό που μετράει όμως στη τελική είναι πάντα το αποτέλεσμα...

Τελικά ισχύει αυτό που λέμε «το καλό πράγμα αργεί να γίνει». Οι Symphony X για μένα παρέδωσαν στους οπαδούς τους έναν prog / heavy δίσκο ο οποίος πληρεί τον όρο με τη σύγχρονη έννοια. Τα riff έχουν ένα τρομερά heavy feeling, καθώς η μπάντα υιοθέτησε έναν πιο μοντέρνο (με την καλή έννοια) ήχο. Οι κιθάρες είναι πιο «σκληρές» και η όλη ατμόσφαιρα του δίσκου είναι πιο σκοτεινή, όχι όμως σε σημείο που να λες ότι άλλαξε σε υπερβολικό βαθμό το ύφος τους. Τα φωνητικά του Russel Allen έχουν προσαρμοστεί στο στυλ της μουσικής και πλέον χρησιμοποιεί πιο πολύ «γρέζι», κάνοντας κάπως πιο τραχιά τη φωνή του.

Και μιας και αναφέραμε τα φωνητικά, μπορώ να πω ότι η ερμηνεία του Allen στο δίσκο, μαζί με αυτή στους Star One, μάλλον αποτελούν δύο από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας του. «Trust in me, for I will set you free, with the serpent's kiss». Εντάξει, μπορώ να πω ότι είναι όσο εκφραστικός χρειάζεται ώστε να αγγίξει την τελειότητα. Ας μη μιλήσω καλύτερα για το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, στο οποίο είναι τόσο αποστομωτικός που το κομμάτι μάλλον τελικά δεν υπάρχει, αφού αποτελεί την ηδονή σε νότες.

Γενικά πάντως το "Paradise Lost" είναι ένα highlight για την καριέρα των Symphony X από όλες τις απόψεις. Είναι τρομερά πλήρες στο σύνολό του, καθώς η ροή του δίσκου δε χαλάει και το ακούς «μονορούφι», από τις πρώτες ακροάσεις. Επίσης, έχει απίστευτα «πιασάρικα» θέματα (βλ. "Eve Of Seduction"). Σε συνδυασμό με την όλη δομή των συνθέσεών του, μπορεί να πει κανείς πως απευθύνεται σε prog και heavy metal οπαδούς, και της παλαιότερης αλλά και της νέας γενιάς. Ε, πως να το κάνουμε άλλωστε, οι «σκληρές» κιθάρες με τον «μπόμπα» ήχο έχει αποδειχθεί ότι είναι ένα συστατικό επιτυχίας για τα σημερινά γκρουπ. Σκεφτείτε όμως αν τις συνδυάζαμε με μελωδικά θέματα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι μελωδίες αναδεικνύονται κυρίως από το θέμα της παραγωγής, καθώς ο καθαρός «δυνατός» ήχος περισσότερο τους δίνει έμφαση παρά τις παραγκωνίζει.

Τελικά ο παράδεισος δε χάθηκε για τους Symphony X. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει για αυτούς, αλλά και τους οπαδούς τους, καθώς οι πρώτες κιόλας εντυπώσεις ήταν κάτι παραπάνω από θετικές. Το "Paradise Lost" για μένα παραδίδει μαθήματα για το πώς πρέπει να ακούγεται το τεχνικό / prog metal εν έτει 2007. Δεν έχει νόημα πλέον να παίξουν τους απίστευτους «παπάδες». Η μουσική προσέγγιση είναι πιο άμεση και η μπάντα πιο συνειδητοποιημένη. Δεν έχω τίποτα άλλο να πω. Το μόνο κακό είναι ότι η λίστα μου με τα καλύτερα albums για το έτος που διανύουμε άρχισε να μεγαλώνει επικίνδυνα και φοβάμαι ότι δε θα συμπεριληφθούν πολλά «διαμάντια». Το "Paradise Lost" πάντως είναι ήδη σε υψηλή θέση και πιστεύω δεν έχει να φοβάται τίποτα...

  • SHARE
  • TWEET