Sugah Galore

Έσπρωξε την πόρτα και μπήκε αργά. Το κουδουνάκι χτύπησε εκνευριστικά. «What the fuck, ακόμα κουδουνάκια χρησιμοποιούν εδώ, και μάλιστα σε φούρνο;» σκέφτηκε, χαμηλώνοντας το βλέμμα του. Ο πολύς ήλιος του μαγαζιού τον είχε τυφλώσει. Θα είχαν στείλει τις κουρτίνες για πλύσιμο...

«Γεια. Λίγο spacecake θα ήθελα παρακαλώ», ξεκίνησε ευγενικά.
«Φίλε μου, δεν ξέρω τι ζητάς, δεν έχουμε τέτοιο εδώ. Έχω με προζύμι, έχω κοκ και τάρτες, έχω τυρόπιτες. Φούρνος είμαι. Δεν έχω από αυτό το spacecak...».
«...Με στέλνει ο Ζουγκλίνος». Τον διέκοψε. Είχε βαρεθεί τις απαντήσεις-κασέτα.
«Ok then, για έλα μαζί μου».

Ο φούρναρης περπατούσε και κούτσαινε. Όλα ήταν περίεργα σε αυτό το φούρνο. Άνοιξε μια πόρτα, μετά άλλη, πιο βαριά, μετά μια καταπακτή και τον παρέσυρε στο κελάρι. «Κελάρι σε φούρνο; Whatever».

Κατέβηκαν κάτω. Σκαλιά πολλά. Η αποθήκη πενταβρώμικη, πρέπει να είχε να σκουπιστεί από τότε που ο Γεωργάτος είχε μαλλιά.

Ο φούρναρης άνοιξε ένα μεγάλο βαρέλι. «Φέτα» έγραφε απ' έξω. «Για το υγειονομικό, καταλαβαίνεις» του είπε, αλλά αυτός αδιαφόρησε. Είχε ακούσει πολλά για το spacecake και βαριόταν να περιμένει άλλο.

Έβγαλε ένα μεγάλο κομμάτι. «Αφού σε στέλνει ο Zουγκλίνος...». Να και σε κάτι που του είχε φανεί χρήσιμος τελικά. Τι είδε; Ένα απλό κομμάτι cake, καφετί, στο χρώμα της σοκολάτας, με τα μεγάλα κομμάτια από funk και metal να διακρίνονται εύκολα.

«Να σου βάλω rnb sauce από πάνω; Ταιριάζει πολύ. Την προτιμούν όλοι οι πελάτες».

«Ναι ρε, ρίξε ότι θες. Τι είναι δαύτο, ντόπιο; Ελπίζω να μη με ταΐζεις διοξίνες ρε, θα σε πλακώσω».

«Όχι ρε φιλαράκι, ντόπιο. Δεν στα 'πε ο Ζουγκλίνος; Γαμώτο πολύ stoner ακούει αυτό το παιδί και τον χάλασε, ξεχνάει. Ντόπιο. Σε λίγο θα μιλάει όλη η Αθήνα για αυτό».

Κάθισε πάνω σε ένα καφάσι και έκοψε τη γωνία. Την έβαλε στο στόμα του. Και την άκουσε. Χρώματα, funk, ρυθμοί, ροζ, μπλε, πάλι ροζ, γυναικείες φωνές από τη Motown και τη μαύρη Αμερική και metal, γρατζουνιές, μουσικές. Γούστα. «Nice» σκέφτηκε. Έφαγε και άλλο. Κίτρινο, μπλε, ροζ, up tempο, τώρα το αχούρι είχε γεμίσει χρώματα και φως, πολύ φως. «Ωραίο trip μεγάλε» είπε στο φούρναρη και τον άρπαξε να χορέψουν. Σε αντίθεση με την κακομοιριά των υπολοίπων ντόπιων προϊόντων, το συγκεκριμένο είχε ρυθμό. Και κέφι. Ακομπλεξάριστο. Καλή φάση...

Τελείωσε το κομμάτι του και πήρε άλλα τρία για το σπίτι, μέσα σε ένα κουτί. To trip δεν είχε ξεθυμάνει ακόμα, αλλά έπρεπε να την κάνει σιγά-σιγά. Κάποιος ζήτουσε μισό κιλό χωριάτικο και ο φούρναρης είχε δουλειά.

«Πες και σε άλλους το μυστικό» του είπε ο φούρναρης. «Με ρέγουλα όμως ε, μη σκάσει εδώ όλη η Αθήνα, ένα βαρέλι έχω μόνο».

«Α» συνέχισε. «Και χαιρετίσματα στον Ζουγκλίνο».

Να και σε κάτι που του είχε φανεί χρήσιμος τελικά...