Reverend Bizarre

Οι Reverend Bizarre έρχονται από τη Φινλανδία και είναι ένα από τα καλύτερα doom σχήματα της Ευρωπαικής σκηνής κατά την άποψή μου. Μιλάμε πραγματικά οι τύποι σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Επιρροές από Sabbath, Blue Cheer, Pentagram και λοιπών ιερών τεράτων γίνονται εμφανείς στην μουσική τους, αλλά αυτό δεν στερεί καθόλου από την αξία αυτής της μπάντας.

Οι τρεις αυτοί Φιλανδοί είναι χαμένοι σε μια χρονοδίνη και δεν φαίνεται να γυρίζουν σύντομα στο παρόν. Το ημερολόγιο έχει σταματήσει κάπου στην δεκαετία του ‘70 και το μόνο που προδίδει την χρονική προέλευση των Reverend Bizarre είναι η κρυστάλλινη παραγωγή στα χνάρια του ογκόλιθου που λέγεται "Master Of Reality", που ήθελε τα όργανα να είναι ευδιάκριτα και ταυτόχρονα βαριά και ασήκωτα. Το μπάσο σε καθηλώνει με τον ήχο του και τα απίστευτα γεμίσματα, και πραγματικά νιώθεις την βαρύτητα να σε τραβάει απειλητικά. Η κιθάρα έρπουσα, θλιμμένη, δυνατή, εκφραστική, βασανιστική αναλαμβάνει να σε οδηγήσει στα σκοτεινά μονοπάτια των Reverend. Τα drums μοιάζουν περισσότερο με κρουστά της αποκάλυψης παρά με δέρματα που πάλλονται στους ρυθμούς μιας μπαγκέτας. Τα φωνητικά είναι απλά απίστευτα με μια εκφραστικότητα που μόνο στη doom μουσική μπορείς να συναντήσεις. Λυτρωτικά μερικές φορές, εφιαλτικά κάποιες άλλες και με την ελπίδα να μην είναι παρά μια ανάμνηση χαμένη στο βάθος του χρόνου, ο Magister Albert ερμηνεύει τα κομμάτια σα να είναι η τελευταία του επίκληση προς τους συνανθρώπους του.

Τέτοια albums δεν βγαίνουν κάθε μέρα, δεν είναι δίσκος που αποσκοπεί στην εμπορική επιτυχία, δεν είναι ένας δίσκος που φτιάχτηκε με βάση τις συνταγές της μόδας, αλλά είναι ένας δίσκος που σαν τον ιστό της αράχνης σε τυλίγει και σε αφήνει αποσβολωμένο να προσπαθείς να ξεφύγεις - μόνο που και να ξεφύγεις έχεις καταναλώσει τόση ενέργεια που μένεις ακίνητος προσπαθώντας να ανασυντάξεις τις δυνάμεις σου. Οι οπαδοί του είδους το έχουν αγοράσει ήδη και το έχουν λατρέψει, για τους υπόλοιπους αυτός ο δίσκος δεν κυκλοφόρησε ποτέ και δεν πρόκειται να αλλάξει την άποψη τους για τη μουσική.

Forever I wander, forever alone, until the judgement day I must walk here, on this piece of shit you call earth, but I don’t fucking care because the end is near!