Placebo

Ένα βασικό προτέρημα που θα πρέπει να διαθέτει κανείς όταν θελήσει να αξιολογήσει το νέο δίσκο των Placebo είναι η υπομονή. Οι περισσότεροι από εμάς τις πρώτες φορές που ακούμε ένα νέο album το αφήνουμε και παίζει περιμένοντας να υπάρξει κάτι που θα μας τραβήξει την προσοχή, κάτι που θα μας ενθουσιάσει, κάτι που βρε παιδί μου θα μας κάνει να πούμε ότι άξιζε που αγοράσαμε το δίσκο. Αυτή η στιγμή δε θα έρθει τόσο γρήγορα όσο νομίζετε στην προκειμένη περίπτωση. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν ιδιαιτέρως αρνητική μετά από τα εν λόγω πρώτα ακούσματα. Ένιωθα ότι τα τραγούδια τα είχα ξανακούσει και ότι η όλη δουλειά που έκανε το συγκρότημα περιορίστηκε στο να πάρει μερικές παλιές μελωδίες και ν' αλλάξει κάποιες νότες, "δημιουργώντας" έτσι καινούρια τραγούδια.

Nevertheless αξίζει να δώσουμε μία ακόμα ευκαιρία στον Molko και την παρέα του, επηρεαζόμενοι κυρίως από τις προηγούμενες δουλειές τους, μέσα στις οποίες μπορεί κανείς να βρει απίστευτα κομμάτια. Ας μετρήσουμε λοιπόν τα θετικά του δίσκου: πρόκειται για μία ολοκληρωμένη δουλειά που κινείται κυρίως σε ήπιους τόνους, βασισμένη περισσότερο στα keyboards και λιγότερο στις κιθάρες. Η μοναδική φωνή του Brian, πιο ώριμη και με το γνώριμο χαρακτηριστικό της να εντυπώνεται αμέσως στο μυαλό, καταφέρνει για μία ακόμη φορά να μας ταξιδεύει, ενώ οι στίχοι διαθέτουν εκείνο το αόριστο στοιχείο που τους κάνει να "προσαρμόζονται" εύκολα σε όποιον τους ακούει.

Επιπλέον υπάρχει το ατού των πολύ καλών συνεργασιών που περιλαμβάνουν ονόματα όπως του Michael Stipe στο "Broken Promise" και του VV των Kills στο ομώνυμο και εισαγωγικό track "Meds". Τέλος δε θα μπορούσαμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι το album είναι γεμάτο από τραγούδια potentially singles που σίγουρα θα ακούμε στα ραδιόφωνο ξανά και ξανά. Το βέβαιο είναι ότι κανένα από αυτά δε θα έχει τη δύναμη και την πρωτοτυπία των "Pure Morning" ή του "Without You I'm Nothing", όμως υπάρχουν αρκετά ενδιαφέρουσες στιγμές, όπως το "Space Monkey" που βγάζει μια ιδιαίτερα μυστικιστική ατμόσφαιρα, το "Infra-Red" που σε προκαλεί ακόμα και από τον τίτλο του με ένα ρεφρέν ξέσπασμα από τον Molko, αλλά και τα πιο ευαίσθητα "Follow The Cops Back Home" και "In The Cold Light Of Morning".

Έχω βέβαια την αίσθηση ότι ειπώθηκαν αρκετά θετικά για τη νέα δουλειά των Placebo και θα αρχίσατε να αναρωτιέστε γιατί ήμουν τόσο μετριοπαθής στην αρχή! Το γεγονός ότι τους γνωρίσαμε από εκείνα τα περίεργα video clips του MTV όπου μετά βίας καταλαβαίναμε αν αυτό που τραγουδούσε ήταν άνδρας ή γυναίκα, σε μία εποχή που το brit pop ακόμα δεν είχε πεθάνει, σίγουρα μας είχε κάνει να αποκρυσταλλώσουμε μια συγκεκριμένη εικόνα για εκείνους. Όμως όταν ξαφνικά το androgyny γίνεται εμπορικό και δεν ακούς πλέον τραγούδια που σε συναρπάζουν και ακόμα χειρότερα δεν έχουν κάτι διαφορετικό από όλο αυτό το συρφετό του χαζό-pop που έρχεται αναγκαστικά στ' αυτιά σου καθημερινά, απογοητεύεσαι ως ένα βαθμό. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι μπορούν πολύ καλύτερα από αυτό που μας δίνουν. Ο δίσκος έχει σίγουρα καλές στιγμές αλλά όχι εκείνο το "touch" που χαρακτήριζε παλαιότερες δουλειές τους και τις έκανε μοναδικές. Θέλω να ελπίζω ότι απλά κάνουν μία μικρή παύση και ετοιμάζονται για το επόμενο και πολύ καλύτερο χτύπημα.

Αγοράστε το δίσκο δείχνοντας επιμονή στο ταλέντο τους. Αξίζει να έχετε μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το ποιοι είναι.