Moonspell

Δεν μπορώ να πω κακή κουβέντα για τους Moonspell γιατί αρέσουν στην μαμά μου και θεωρεί και τον Fernando ωραίο παιδί. Τρου στόρι. Επίσης τα πορτογαλικά ηχητικά είναι μία από τις πιο ενοχλητικές γλώσσες στον κόσμο και λίγο παραπέρα. Αλλά και πάλι στην περίπτωση των Moonspell όλες οι οξείες γωνίες αμβλύνονται, όχι για την φουκαριάρα την μάνα μου, αλλά γιατί είμεθα φανμπόυδες και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε. Έχοντας ξεκαθαρίσει το τοπίο κατ’ αυτόν τον τρόπο πάμε παρακάτω.

Η επιλογή των Moonspell να μας τραγουδήσουν στα πορτογαλικά για το φονικό σεισμό του 1755 στην Λισσαβώνα είναι σεβαστή, αν και στην αρχή, σαν βαρύ τζατζίκι, λίγο δύσπεπτη. Γρήγορα όμως ο ακροατής μπορεί να αντιληφθεί ότι ο Fernando ελίσσεται και ερμηνεύει με μεγαλύτερη ευχέρεια στην μητρική του γλώσσα.

Η πίστη στο μουσικό όραμα των Moonspell μας έχει ψιλό-ανταμείψει γενικώς στο παρελθόν. Στην αυγή του millennium ή αλλιώς την περίοδο του μαζικού ξεφλωριάσματος (πειραματισμού για κάποιους) που «ωρίμασαν» όλα τα σχετικά συγκροτήματα, όπως My Dying Bride, Paradise Lost, Rotting Christ, Tiamat, οι Moonspell μαζί με τους συνοδοιπόρους  τους μας πρόσφεραν μερικά αριστουργήματα, τα οποία πολλοί τότε καταράστηκαν. Γενικώς όμως τα καπρίτσια του Fernando, (σαν τους Daemonarch) παραμένουν λαμπροί διάττοντες αστέρες στον μολυσμένο, από τα φώτα της μετριότητας, metal ουρανό μας. Και αυτό μας φέρνει στην δημιουργία του concept album "1755".

Το δελτίο τύπου φυσικά το ξεφτιλίζει για το πόσο φοβερό είναι το άλμπουμ και το αναφέρει ως το "magnum opus" τους. Δυστυχώς μάλλον δεν είναι, αλλά παίζει σκληρά. Λαμβάνοντας υπόψη και την σαφώς πιο εμπορική στροφή του προηγούμενου άλμπουμ, οι Πορτογάλοι μας αποδεικνύουν ότι ακόμα προσπαθούν πάνω από όλα να διοχετεύσουν κάπου την δημιουργικότητα τους κρατώντας ίσα-ίσα τις ισορροπίες με τον βιοπορισμό τους μέσα από το metal.

Αφήνοντας πίσω τους βρικόλακες και τους λυκάνθρωπους με πριαπισμό, στο "1755" τα ορχηστρικά και χορωδιακά σημεία χρωματίζουν τις συνθέσεις όσο ποτέ άλλοτε, αλλά ως αντιστάθμισμα οι φωνητικές γραμμές πέφτουν τελείως προς την πιο brutal μεριά του Fernando. Η παραγωγή του δίσκου δεν έχει διαθέτει την εκτυφλωτική ηχητική ευκρίνεια αντίστοιχων προσεγγίσεων όπως οι κάνουν οι Septicflesh για παράδειγμα, όμως αυτό τελικά μας προσφέρει μια οικεία ζεστασιά, η οποία επιτέλους μας παραπέμπει επιτυχώς στις χρυσές μέρες του Wolfheart και του Irreligious χωρίς να καπηλεύεται την νοσταλγία.

Με την έλλειψη ενός ξεκάθαρου «χιτ» και λίγο με τα δυσκοίλια πορτογαλικά και επειδή ου γαρ έρχεται μόνον, το "1755" δεν αποτελεί την κορυφαία στιγμή των Moonspell, αλλά καταφέρνει να ξεχωρίσει με την διαφορετικότητα του και μας αποδεικνύει ότι η μπάντα δεν επαναπαύεται στην μανιέρα της και ότι αξίζει ακόμα την απερίσπαστη προσοχή μας.