Miles Kane

Don't Forget Who You Are

Columbia (2013)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 28/05/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ο Miles Kane είναι η φρέσκια φατσούλα που έχει ανάγκη το αχόρταγο βρετανικό pop/rock star system. Έχει κάνει το όνομά του σε ηλικία 22 ετών με τους Rascals και έφτασε το καλλιτεχνικό του ζενίθ με τον εξαιρετικό δίσκο των Last Shadow Puppets, οι οποίοι στην ουσία ήταν αυτός και ο Alex Turner των Arctic Monkeys (με την πολύτιμη βοήθεια και του James Ford). Τώρα πια ακολουθεί solo πορεία. Το ντεμπούτο του έχαιρε αρκετού airplay, κυρίως χάρη στο "Come Closer" και τα λοιπά πιασάρικα single που ξεπέταξε, και η τέρμα αγγλική αφεντομουτσούνα του κοσμεί τα εξώφυλλα των mainstream rock περιοδικών, ενώ κλείνει επίσης και δυνατές θέσεις στα φεστιβάλ (επισκέφθηκε και τη χώρα μας στο περσινό Ejekt Festival).

Τώρα, ήρθε πια η ώρα για το δεύτερο προσωπικό δισκογραφικό χτύπημα του Miles Kane. Δύο χρόνια μετά το "Colour Of The Trap", έχουμε το "Don't Forget Who You Are". Δεν είναι δύσκολο δα να ξεχάσεις ποιος είσαι όταν η μουσική σου έχει τόσο σαφείς στόχους. Up tempo ρυθμοί, ανεβαστικές alternative rock μελωδίες χιλιοπαιγμένες φόρμουλες και συνθέσεις μικρές σε διάρκεια για να πιάσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα επιτυχημένα singles. Όπως καταλαβαίνει κανείς, σε τέτοιες μουσικές τα όρια μεταξύ του επιτυχημένου και του αποτυχημένου είναι απειροστά και δυσδιάκριτα. Ενώ, λοιπόν, το "Colour Of The Trap" έμοιαζε να θέτει ένα αξιοπρόσεκτο σημείο εκκίνησης, εδώ παρατηρούμε μία στασιμότητα - αν όχι ένα πισωγύρισμα.

Διακρίνουμε πολλές επιρροές από Oasis και λοιπή britpop σκηνή των 90s. Διακρίνουμε, επίσης, garage revival επιρροές οι οποίες είναι, φυσικά, επακόλουθο της συνεργασίας του με τον Alex Turner. Εντούτοις, αυτό που δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε είναι οι ευφυείς και ευρηματικές ιδέες, η ταυτότητα, η τόλμη και αυτό το απροσδιόριστο «κάτι παραπάνω». Υπάρχουν λίγα κομμάτια που αξίζουν πραγματικά, όπως το ομώνυμο, το οποίο είναι ό,τι πιο κοντά σε Last Shadow Puppets υπάρχει στον δίσκο, ή το "Give Up" το οποίο έχει εξαιρετικό ρεφρέν και σωστό, ανεβαστικό feeling. Κατά τα άλλα, δεν αμφιβάλλω ότι κομμάτια σαν το εναρκτήριο "Taking Over" και το καλοκαιρινό "What Condition Am I In?" ενδέχεται να μας κολλήσουν στο μυαλό μετά από εντατικό παίξιμο παντού (έχει γίνει και με χειρότερα κομμάτια). Είμαι σίγουρος, δε, ότι ακόμα και οι πιο απαλές, μα γλυκανάλατες στιγμές του δίσκου, όπως το "Fire In My Heart", θα βρουν τους αποδέκτες τους. Αλλά εγώ οφείλω να πω «όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρουμε». Δεν είναι τόσο ότι είναι κακά τα εν λόγω κομμάτια, όσο το ότι τα έχουμε ακούσει τόσες φορές σε τόσες πανομοιότυπες εκδοχές που καταντά εκνευριστικό να μη δίνουμε χώρο σε κάτι άλλο, σε κάτι διαφορετικό. Ούτως ή άλλως, σε αυτούς τους ήχους οι Arctic Monkeys εξακολουθούν να γράφουν φοβερά single σαν το πιο πρόσφατο "R U Mine?"... Ακόμα και τα αδέρφια Gallagher, σε αντίπαλα στρατόπεδα πια, συνεχίζουν να γράφουν καλύτερη μουσική από τις απλά «πάνω_από_τη_βάση» συνθέσεις του κυρίου Kane. Κρατάμε, λοιπόν, δυο-τρία ωραία κομμάτια για τις playlist μας και ζητούμε επιστροφή στους Last Shadow Puppets, για να συνοδευτεί η εμπορική επιτυχία με κάτι καλύτερο καλλιτεχνικά.
  • SHARE
  • TWEET