Low Gravity

Ας το ομολογήσουμε. Για το μέσο άνθρωπο -που, σύμφωνα με το φιλόσοφο διαφημιστή, δεν υπάρχει- η περιγραφή είναι τρομαχτική. Μια rock μπάντα, λέει, χωρίς τραγουδιστή, που μπορεί να στηρίξει μια ολόκληρη ζωντανή εμφάνιση σε αυτοσχεδιασμούς πάνω στις δικές της συνθέσεις, με πρωταγωνιστή τη φλύαρη riffολογία της ηλεκτρικής κιθάρας. Ακόμη και στις συναυλίες διασήμων βιρτουόζων της εξάχορδης, δυο-τρεις φορές τουλάχιστον θα αναζητήσει οξυγόνο, μέσω χασμουρητού, ο μέσος φανατικός τους οπαδός - του οποίου η ύπαρξη παραδόξως δεν αμφισβητείται.

Ιδίοις ωσίν ανακάλυψα τη φαυλότητα της ως άνω τρομάρας, γιατί οι Low Gravity δεν είναι η «μέση μπάντα». Τα τέσσερα μέλη του ελληνικού συγκροτήματος έχουν σημαντική προϋπηρεσία (Purple Overdose, Missuse , Terminal Curve, Vibratore Bizarro κλπ.) και το δέσιμό τους θα με αναγκάσει να βάλω αγγελία για την ανεύρεση του πολυαγαπημένου μου σκαλπ. Τόσο ζωντανά, όσο και στη ζωντανή ηχογράφηση, που τους υποδέχεται στη δισκογραφία, επιδεικνύουν μια ασυγκράτητη groove ισχύ. Παρά την ιδιαίτερη προσωπικότητά τους και τις πολλές τους μουσικές αναφορές, θα τολμούσα να ισχυριστώ ότι ο μέσος όρος του στιλ τους -αν δεχτούμε ότι αυτός μπορεί να οριστεί- θα ήταν κάποιοι Deep Purple, που θα είχαν γεννηθεί στο Τέξας και θα αρέσκονταν στο sludge.

Εξέχουσα ευθύνη για τον ήχο έχει ο πολυτάλαντος Ιάσων "Jason" Λεοντίδης, του οποίου το ηλεκτρικό κιθαριστικό τσουνάμι είναι τόσο εκθαμβωτικό, όσο και ισορροπημένα ανισόρροπο. Οι επιρροές του ξεκινούν από τον Jimi Hendrix, όπως ομολογεί το παίδεμα του θέματος του "Third Stone From The Sun" στο "Voodoo Blues", και φτάνουν ίσως ως τον Tom Morello, όπως αποκαλύπτει το ανελέητο "Deep N' Stoned". Η θαυμαστή του καλλιτεχνική οξυδέρκειά τον αποτρέπει από την τεχνική επιδειξιμανία. Προτιμά την πλούσια εναλλαγή παμπόνηρων riff και βαρύγδουπων space rock θεμάτων, παρά τον αυτοσκοπό του κιθαριστικού σόλο, που δηλώνει «κοιτάξτε με, θα σολάρω».

Ο αδιαμφισβήτητα κεντρικός ρόλος της φλεγόμενης κιθάρας οφείλεται στο γεγονός ότι αυτή καλύπτει και την απουσία του μέλους που θα κρατούσε το μικρόφωνο. Το funky μπάσο, τα όσο πρέπει περίτεχνα τύμπανα και τα ωρυόμενα ψυχεδελικά πλήκτρα αποτελούν το ποιοτικά καύσιμα που δίνουν βάθος και ουσία στον ήχο. Η μουσική ρέει με τρόπο αβίαστο, ακόμη και στα πιο περίτεχνα σημεία, και ιδρύει ένα πανέμορφο heavy rock fusion που σέβεται την παράδοση και ενισχύεται από τη δυναμική της άριστης ζωντανής ηχογράφησης.

Σε εκείνη τη συναυλία, τον Οκτώβριο του 2006, στα πλαίσια του φεστιβάλ της Βαβέλ, στο Γκάζι, οι Low Gravity ισχυρίζονταν ότι οι εννιά αυτοσχεδιασμοί τους κατευθύνονταν εναντίον του θορύβου της πόλης. Τον κατατρόπωσαν. Πλάι στην ογκώδη ηλεκτρική τους βαβούρα, η ηχορύπανση της Αθήνας μοιάζει με παράφωνο ψίθυρο.