Mike Oldfield

Όχι ότι ο Mike Oldfield έχει διστάσει και στο παρελθόν να επανέλθει σε παλιότερες δουλειές του παίρνοντας έμπνευση από τον εαυτό του και το παρελθόν του, αλλά αυτή η τόσο σαφής επιστροφή στην οποία, από τον τίτλο ακόμα, δεν αφήνονται περιθώρια υπεκφυγής ούτε για τον ίδιο τον δημιουργό, ήταν αναπάντεχη. Ναι, ο Oldfield έχει αρμέξει το "Tubular Bells" με κάθε δυνατό τρόπο. Αλλά ήταν ένας ο πιο δημοφιλής δίσκος της καριέρας του, εμπορικός, ανάλαφρος και με ένα βασικό θέμα που αναγνωρίζουν ακόμα και όσων η σχέση με τη μουσική έφτανε μέχρι την επιλογή ενός κατάλληλου ringtone. Το "Ommadawn", όμως, είναι διαφορετική περίπτωση. Λατρεμένο από τους φίλους του prog και κατά πολλούς ο καλύτερος δίσκος του, δεν σου δίνει τα ίδια πατήματα να πιαστείς. Πόσο μάλλον σε μία εποχή που τόσο ηλικιακά όσο και σύμφωνα με τα τελευταία βήματα της καριέρας του κανείς δεν περίμενε να επιστρέψει σε έναν ακραιφνώς prog δίσκο.

Αρκεί, βέβαια, η πρόθεση ώστε το αποτέλεσμα να τον δικαιώσει; Νομίζω τελικά πως ναι. Είναι τέτοια η ικανότητα του Βρετανού πολυοργανίστα να παίζει με τα στυλ που έχει αποδείξει ότι όταν θέλει να ακολουθήσει μία συνταγή που γνωρίζει καλά, κανείς δεν μπορεί να τον σταματήσει. Το απέδειξε με το θρασύτατα pop rock "Man On the Rocks" το αποδεικνύει θριαμβευτικά φέτος με το "Return To Ommadawn". Κι αν οι εποχές έχουν αλλάξει και ούτε το προαναφερθέν ούτε το φετινό άλμπουμ μάλλον θα ταρακουνήσουν τον μουσικό κόσμο, αυτό είναι πρόβλημα των εποχών και όχι δικό του.

Ο άνθρωπος με τον χαρακτηριστικότερο τόνο στην ηλεκτρική κιθάρα μαζί με μερικούς κιθαρίστες ακόμα (ψάξτε το, πολύ λιγότεροι από όσοι αρχικά νομίζετε) αναπτύσσει σε δύο υπερεικοσάλεπτες συνθέσεις το πνεύμα του 1975 με κάποιες αναφορές στις μουσικές φράσεις του αλλά κυρίως στην ατμόσφαιρά του. Με έμφαση στον ακουστικό ήχο και μία βρετανική folk βάση, αλλά μία πληθώρα ηλεκτρικών και ακουστικών, παραδοσιακών και σύγχρονων οργάνων να περιμένουν τη σειρά τους για να εμπλουτίσουν τον ήχο του, ουσιαστικά μας παραδίδεται μία μουσική που είναι τόσο ολοκληρωμένη αλλά και ποικίλη ώστε τα κομμάτια που την αποτελούν να έχουν ταυτόχρονα δική τους προσωπικότητα όσο και να διαχέονται το ένα στο άλλο δημιουργώντας ένα δεμένο σύνολο. Οι μελωδίες είναι απλές, η δυσκολία είναι στην αλληλουχία τους και την ενορχήστρωσή τους. Περιττό να πούμε ότι ο ίδιος ο Oldfield παίζει μόνος του όλα τα όργανα στον δίσκο, περιττό να πούμε ότι η (γνώριμη) απουσία ντραμς κάνει το αποτέλεσμα ανάλαφρο αλλά γήινο. Το επίτευγμα είναι τελικά στην ουσία και δεν υπάρχει τρόπος να το εξηγήσω αυτό καλύτερα, ούτε όμως και να το τονίσω αρκετά καθώς το "Return To Ommadawn" αποτελεί σπουδή στην οικονομία της μουσικής και μάθημα για πολλούς όψιμους συνεχιστές της prog παράδοσης. Το μόνο που πιθανώς μπορεί να μπει σαν υποσημείωση στην ποιότητα του δίσκου είναι η χρήση σε σημεία οικείων θεμάτων από το πρώτο "Ommadwan", αν αυτό για κάποιους μπορεί να επισκιάσει το τελικό αποτέλεσμα.

Η επιστροφή ενός υποτιμημένου, τουλάχιστον στην Ελλάδα, τεράστιου prog rock μουσικού στην εποχή της καλλιτεχνικής του ακμής θα μπορούσε να ήταν είδηση από μόνη της. Σημαντικότερο, όμως, ότι η κυκλοφορία ενός τόσο σπουδαίου αλλά και εύηχου δίσκου στον χώρο αυτόν θα ήταν είδηση ανεξάρτητα από το ποιος θα το κυκλοφορούσε.