Isis

Οι Isis ξεκίνησαν την ομολογουμένως μεγαλειώδη πορεία τους βαδίζοντας στο ρου μίας εποχής που το sludge δε θεωρείτο καθόλου, μα καθόλου εμπορικό είδος. Παρ' όλα αυτά, κάθε κυκλοφορία που έφερε το όνομά τους αποτέλεσε αντικείμενο εκθειασμού, με τα στάδια της φυσικής τους εξέλιξης να διαφαίνονται αργά, αλλά σταθερά. Μέχρι που έβγαλαν το "Panopticon". Το μεγάλο τους εμπορικό βήμα. Το λεγόμενο μεγάλο «μπαμ». Γιατί, το πραγματικό «μπαμ» συνέβη δύο χρόνια πρωτύτερα με το "Oceanic", το οποίο κι αποτελεί έναν πραγματικό ογκόλιθο για τα '00s. Όχι πως το "Panopticon" είναι κατώτερο, μην τρελαθούμε κιόλας. Ίσα - ίσα, στάθηκε αντάξιο των προσδοκιών που δημιούργησε ο προκάτοχός του.

Από εκεί και πέρα, η μπάντα έγινε γνωστή. Πολύ γνωστή. Μέχρι και περιοδεία με τους Tool έκανε, επί της "In The Absence Of Truth" περιόδου. Αυτή είναι η νέα σελίδα στην ιστορία της, η οποία δυστυχώς αποδείχθηκε αμφιλεγόμενη. Μήπως οι κρυφοί τους πόθοι δε φάνηκαν στην παραγωγή του δίσκου; Μήπως η οσμή του φόβου δεν έγινε αντιληπτή; Ας μην κοροϊδευόμαστε αγαπητοί, από τη στιγμή που οι Isis γεύτηκαν τη μεγάλη επιτυχία, ΕΠΡΕΠΕ να κρατήσουν τον κόσμο που κέρδισαν με αυτή τους την κίνηση. Όχι πως κάτι τέτοιο είναι κακό, βέβαια. Όλες οι μπάντες που θέλουν να απολαμβάνουν τους καρπούς της επιτυχίας τους φυσικά και το δικαιούνται. Με τη σειρά μας όμως κι εμείς δικαιούμαστε να αναλογιστούμε τα εκ του αποτελέσματος.

Και να που φτάνουμε στο "Wavering Radiant" καθ' αυτό. Το "Wavering Radiant" αποτελεί έναν ακόμη σταθμό στην εξέλιξη που τόσο λιτά περιγράψαμε κι όπως κάθε αντίστοιχη κυκλοφορία του σχήματος, ο τίτλος αποτελεί μια συνοπτική ανασκόπηση των συναισθημάτων που σου μεταδίδει. Αυτή τη φορά, οι κιθάρες έδωσαν άπλετο χώρο στη ραδιενέργεια που απλώνεται διάχυτη στην ατμόσφαιρα, ενώ το rhythm section, σε πολλές φάσεις, φαίνεται να υποσκελίζει τα κιθαριστικά μέρη, επιχειρώντας να παίξει έναν εξ' ίσου σημαντικό ρόλο. Τουλάχιστον, έτσι μοιάζει κατά τα φαινόμενα - κι όπως φοβόμασταν, αποτυγχάνει.

Θυμάστε το ταμπούρο στο "Panopticon"; Πώς πιστεύετε ότι θα ηχούσε αν ήταν πιο «προσεγμένο»; Πιο «γυαλισμένο»; Γιατί οι δύο τελευταίοι δίσκοι των Isis είναι κυριολεκτικά μες στο άγχος. Λες και τους περνάς μέρα - νύχτα με ένα γυαλόχαρτο, μήπως τυχόν καταφέρεις να διώξεις κάθε μικρή αδυναμία. Κι ενώ το "In The Absence Of Truth" ήταν ένας δίσκος «κακός» για το όνομα των Isis (παρόλο που το "Dulcinea" βρίσκεται ανάμεσα στα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ), το "Wavering Radiant" έχει ένα άλλο βασικό μειονέκτημα. Ακούγεται άψυχο. Ενώ δεν είναι. Στο σύνολό του, μάλιστα, καταλήγει αρκετά καλύτερο του "Absence", δίχως να λείπει ο καθοριστικός κράχτης που υπάρχει σε κάθε κυκλοφορία τους, με το ρόλο αυτό να παίζει το περίφημο "Threshold Of Transformation".

Αλλά. Εδώ μπαίνουν ξανά τα «whys & ifs» σα σφήνα. Ναι, ο δίσκος έχει ακραία σημεία. Ναι, ο δίσκος έχει τις heavy στιγμές του. Δε θέλουμε όμως heavy στιγμές, επειδή οι Isis νοιώθουν πως «πρέπει» να ακούγονται και λίγο ακραίοι. Αυτός ο δίσκος δε βγάζει τη λέξη «θέλω». Αλλά «πρέπει». Και οι Isis πρέπει πλέον να ικανοποιήσουν τους πάντες. Πρέπει να έχουν γυαλισμένη παραγωγή. Πρέπει να προσθέσουν και κάποια επιπλέον ακραία φωνητικά, παρόλο που με την πάροδο των ακροάσεων εξομαλύνονται. Και τέλος, πρέπει τα σκληρά σημεία στις κιθάρες να μην «κόβουν». Θα χαλάσουν το post rock.

Θα μου πείτε τώρα «μα γιατί είσαι τόσο σκληρός»; Η απάντηση είναι απλή. Πάνω από όλα, είμαι οπαδός. Στην προκειμένη περίπτωση και κριτικός. Κι αυτή τη στιγμή, βλέπω μια αγαπημένη μπάντα να προσπαθεί να προσεγγίσει τους πάντες. Να πιάσει όσους οπαδούς κέρδισαν στο "Oceanic". Να γλυκάνει όσους τους λάτρεψαν με το "Panopticon". Να συνεχίσει στα χνάρια της "Absence" εποχής, χρησιμοποιώντας μια φόρμουλα εμφανώς βελτιωμένη. Για να καταφέρουν κάτι τέτοιο όμως, έπρεπε τα πάντα να ακούγονται ομοιόμορφα. Έπρεπε να υιοθετήσουν αυτή την ηχητική προσέγγιση, η οποία -progressivάς γαρ- σπρώχνει την εξέλιξη της μπάντας ένα σκαλί πιο ψηλά. Με αυτό τον τρόπο όμως δεν εκβιάζουν το αποτέλεσμα; Δε μειώνουν τη δυναμική των συνθέσεων; Δεν αδυνατούν να καλύψουν τις αδυναμίες στα τύμπανα; Κι ούτω καθ’ εξής.

Σίγουρα έχετε παραξενευτεί, επειδή (προφανώς και) περιμένατε να διαβάσετε καλά λόγια. Η αλήθεια είναι πως, σε τελική ανάλυση, το "Wavering Radiant" είναι ένας καλός δίσκος. Το πιάνει το 8, για να μιλήσουμε στη γλώσσα των εντύπων. Αλλά δεν είναι τίμιος. Δεν είναι αρκετός. Το ξέρεις αγαπημένε φίλε Aaron. Ξέρεις πως όσο κι αν άλλαξες ως μουσικός, οφείλεις να παραδεχτείς μέσα σου ότι τα κομμάτια που γράφεις εξακολουθούν να είναι rock, με την ευρεία έννοια του όρου. Κι όπως γνωρίζεις, φαντάζομαι, καλύτερα από κάθε άλλο συνθέτη των '00s, στο rock δε χρειάζεται να προσέχεις. Δεν έφτασες εκεί που έφτασες, επειδή πρόσεχες. Πρέπει να κάνεις και λάθη. Πρέπει να έχεις ατέλειες. Το rock είναι μια μουσική επικίνδυνη κι όχι εργαλείο εφησυχασμού. Πρέπει να γίνεις και τραχύς, εκεί που το νοιώθεις. Αλλά δυστυχώς, τα περισσότερα μέρη στις κιθάρες μοιάζουν πνιγμένα κι εκεί που το αποτέλεσμα μοιάζει καλό, αντιλαμβάνεσαι πως μπορούσε να αγγίξει πολύ περισσότερα. Οι Isis μπορούν για πολύ περισσότερα. Κι αν καθίσω και γράψω καλά λόγια αυτή τη στιγμή, θα πάψουν να υπάρχουν ως μια πραγματικά ΜΕΓΑΛΗ μπάντα στη συνείδησή μου. Τα '00s έβγαλαν πολλούς μεγάλους δίσκους. Όχι όμως μεγάλες μπάντες. Γι' αυτό, αγαπημένε μου φίλε, όσο μεθυστική κι αν μοιάζει η ατμόσφαιρα, όσο γλυκιές κι αν είναι οι μελωδίες, δε μπορώ να παραβλέψω το ότι, για δεύτερη φορά στην καριέρα σου, φοβάσαι. Κι οι Isis δεν είναι μπάντα που φοβάται. Αλλά που τολμά.