Hammock

Τους γνώρισα πριν καμιά δεκαριά χρόνια. Με τράβηξε το ατμοσφαιρικό, αργό, ήρεμο και τόσο μελωδικό rock τους. Το ντεμπούτο τους "Kenotic" και το επόμενο "Raising Your Voice... Trying To Stop An Echo" έκρυβαν ένα εξαιρετικά ατμοσφαιρικό και χαοτικό shoegaze που άγγιζε πολύ βαθιά συναισθήματα και πλησίαζε ποιοτικά, τον ήχο από πολλά post-rock συγκροτήματα της εποχής. Όλες οι υπόλοιπες δουλειές τους, από εκεί και πέρα, παραμέριζαν τις κιθάρες και ακουμπούσαν ambient στοιχεία που ναι μεν ήταν αρκετά ενδιαφέροντα, αλλά δεν μου έκαναν γι΄ αυτό που είχα αγαπήσει από αυτούς. Για δέκα χρόνια λοιπόν και πέντε νομίζω κυκλοφορίες, δεν κατάφερα να τους ξαναβάλω στις λίστες μου, στο ράφι μου, ούτε καν στα ηλεκτρονικά αρχεία μου. Άκουγα κάθε δίσκο ελάχιστες φορές και κανένας δεν με κράτησε ούτε λίγο παραπάνω.

Ώσπου, φτάνουμε στο σήμερα. Έναν δίσκο όνομα και πράγμα. Μια κυκλοφορία που έχει τα πάντα από αυτό το ντουέτο κιθάρων, αλλά ουσιαστικά δεν έχει τίποτα που να θυμίζει τις πρόσφατες δουλειές τους. Επιστροφή σε ένα άκρως γαλήνιο post-rock, με προφανή και υποφερτή χρήση ambient ηχοτοπίων, αλλά και shoegaze (μέχρι και dream pop) θορυβωδών περασμάτων.

Γράφτηκε σε ένα σπιτάκι, σε κάτι βουνά στη Βόρεια Καρολίνα. Η έκδοση με τα bonus κομμάτια, περιέχει καμιά εικοσαριά συνθέσεις. Πανεύκολα ξεχωρίζεις και διακρίνεις τα "Turn Away And Return", "Clarity", "Unspoken", το ομότιτλο του δίσκου, το "You Walked Around... Shining Like The Sun" και το "We Could Have Been Beautiful Again". Τα παραπάνω είναι και τα πιο rock κομμάτια του δίσκου. Τα υπόλοιπα είτε λαμβάνουν θέση μιας ambient γέφυρας, είτε απλά παρεμβάλλονται ενδιάμεσα σαν κομμάτια γεμίσματα, άλλοτε πιο ατμοσφαιρικά και ήρεμα κι άλλοτε λίγο πιο θορυβώδη και παραμορφωμένα, γεμάτα σκονισμένα και ονειρικά φωνητικά. Τα "Glassy Blue", "Dissonance" και "We Were So Young", ας πούμε, είναι τρεις αρκετά καλές shoegaze συνθέσεις που παραμένουν όμως λίγο άχρωμες. Το "Burning Down The Fascination" από την άλλη θα ταίριαζε σε αυτό το παλιό slowcore που έπαιζαν οι Low στα νιάτα τους. Κάπου εκεί παίζει και το "Reverence" εξίσου αργό και άκρως μελαγχολικό, παρότι δεν κατέχει λόγια. Το "Wasted We Stared At The Ceiling", παρότι κινείται ενδιάμεσα στα δύο άκρα του δίσκου, κρύβει το πιο θορυβώδες αλλά ατμοσφαιρικό κομμάτι της κυκλοφορίας.

Ο δίσκος είναι όμορφος. Κατέχει αρκετές συνθέσεις που θα κερδίσουν ανθρώπους με διαφορετικά γούστα και μπορεί σαν σύνολο να σε χαλαρώσει και να σε ταξιδέψει μακριά. Όπως ήδη έχω αναλύσει αιωρείται μεταξύ indie rock, slowcore, shoegaze και post-rock. Όλα μαζί στο μίξερ και βγάζεις ένα καθαρό και ανεξάρτητο rock που έχει στοιχεία του παρελθόντος τους και αρκετά του μέλλοντος που σχεδιάζουν. Είναι μια τίμια δουλειά που αξίζει να κερδίσει και νέους φίλους.