Goatess

Τις προάλλες είχαμε μια μίνι κουβέντα με τον έτερο ραδιοφωνικό Moonshiner περί του ιδεατού χρονικού διαστήματος κυκλοφορίας μεταξύ δύο δίσκων από την ίδια μπάντα. Δεν υπήρξε μεγάλη απόκλιση στις απόψεις μας και τα δυο με τρία χρόνια ήταν η ετυμηγορία μας. Προφανώς, υπάρχουν οι παράγοντες εκείνοι που μας είναι άγνωστοι και παίζουν ρόλο στη διαμόρφωση αυτού του χρονικού πλαισίου για κάθε συγκρότημα, μου φαίνεται όμως πως οι Σουηδοί άγγιξαν το απόλυτο στον τομέα αυτό.

Τρία χρόνια έπειτα από το ντεμπούτο τους που παραμένει εξαιρετικό μέχρι και σήμερα, ο Christian Lindersson και η παρέα του φαίνεται πως παραμένουν ακόμα «βλαμμένοι» με την καλή έννοια. Μια ματιά στο εξώφυλλο του δίσκου και σε μερικούς τίτλους τραγουδιών θα σας πείσει. Το αδιαπραγμάτευτο έχει να κάνει με τη μουσική και το ύφος των Goatess.

Υπηρετούν στο έπακρο αυτό που έχουν στο μυαλό τους κι εν τέλει εκείνο που τους ώθησε να δημιουργήσουν το συγκρότημα. Λάτρεις του παλιού ήχου, του doom της πρώτης γενιάς και ταυτόχρονα φανατικοί του groove και της ψυχεδέλειας, καταφέρνουν να ακούγονται φρέσκοι και ουχί παρωχημένοι σε μια παρατεταμένη περίοδο πολλαπλής αναβίωσης του παρελθόντος. Δεν ξέρω αν πέτυχαν τον ήχο του μέλλοντος για το συγκεκριμένο ιδίωμα, δεν μου ακούγεται όμως και τόσο υπερβολικό.

Το σίγουρο είναι πως με το "Purgatory Under New Management" θα διατηρήσουν το fan base εκείνο που απέκτησαν πριν από τρία χρόνια και γιατί όχι να το αυξήσουν. Βλέπεις, έχουν τα φόντα να συγκινήσουν ετερόκλητους ακροατές με μια και μόνη κοινή συνισταμένη. Για μένα μπορεί να είναι το groove, για τον άλλον η ψυχεδέλεια και για τον τρίτο το doom. Για τους Goatess πάλι, ίσως να είναι οι σχετικά μεγάλες διάρκειες καθώς φαίνεται πως εκεί έχουν βρει το καταφύγιό τους.

Το μονότονο κι επαναλαμβανόμενο μοτίβο δεν το έχουν. Είναι αρκετά αυτά που βγάζει το μυαλό τους και πολλές οι ιστορίες που σκαρφίζεται το κεφάλι του Lindersson. Σαφώς και υπερισχύει ο mid tempo ρυθμός στα 63 λεπτά διάρκειας του δίσκου, υπάρχουν όμως τόσα ενδιαφέροντα να ακούσεις που θα ρουφήξεις το κάθε δευτερόλεπτο. Από τα intros και τα riff ως την τέλεια μετάβαση από doom σε ψυχεδέλεια (βλ. "Wrath of God"), η μπάντα ευχαριστιέται στον μέγιστο βαθμό αυτό που παίζει και το κάνει τόσο καλά που μια μεταδοτική ευφορία θα την πάθεις, δεν μπορεί.

Η πιο ενδιαφέρουσα μουσική πρόταση των τελευταίων ετών στον συγκεκριμένο χώρο, μόλις έγινε διπλή και σε προσκαλεί, δεν σου απαιτεί. Θα σε κερδίσει με το έργο κι όχι με το θέλω της και ίσως γι’ αυτό οι Goatess δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ μαϊντανοί και γλάστρες στα στόματα άσχετων πουθενάδων.