Foo Fighters

Πριν από μερικά χρόνια είχαν χαρακτηρίσει, σε μια κριτική, τους Foo Fighters ως μια από τις μεγαλύτερες τσιχλόφουσκες στη rock σκηνή. Και αυτός ο χαρακτηρισμός είναι σε μεγάλο βαθμό αληθινός, με τη διαφορά όμως ότι είναι μια ωραία τσιχλόφουσκα. Οι Foo Fighters ανήκουν στην κατηγόρια των group που τα ακούς ευχάριστα, καθώς το κόλπο με 4-5 ακόρντα ανά τραγούδι ξέρουν να το χειρίζονται σωστά, δημιουργώντας μια σειρά από ραδιοφωνικά τραγούδια. Επίσης, οι μέχρι πρότινος κυκλοφορίες τους είναι το λιγότερο συμπαθητικές.

Η συμπάθεια που υπάρχει προς τους Foo Fighters έγκειται και στο γεγονός ότι ο Grohl, πέραν από την ιστορία του με την -απαγορευμένη για τους Έλληνες metal οπαδούς- λέξη Nirvana, όποτε αποφασίζει να κάτσει πίσω από το drum kit αποδεικνύει ότι είναι ένας από τους καλύτερους drummer της γενιάς του, με συμμετοχές σε album όπως, για παράδειγμα, το ομώνυμο των Killing Joke, του Iommi, των Queens Of The Stone Age, ενώ, απ' την άλλη μεριά, οι metal οπαδοί είχαν δει θετικά το πείραμα του στο all star metal project που κυκλοφόρησε με το όνομα "Probot".

Με το "Echoes, Silence, Patience & Grace" φτάνουν στο έκτο album της καριέρας τους, δύο χρόνια μετά το διπλό ηλεκτροακουστικό τους album "In Your Honor". Το album ξεκινάει με τις καλύτερες προοπτικές, με το πρώτο single του album, το "The Pretender". Μετά την ήρεμη εισαγωγή του τραγουδιού ακολουθεί ένα riff που οδηγεί το κομμάτι στην κορύφωση του, με ένα πορωτικό ρεφραίν που σου κολλάει αμέσως στο μυαλό. Εάν ο συγκεκριμένος ρυθμός συνεχιζόταν και παρακάτω, ίσως να μιλάγαμε για ένα από τα καλύτερα album των Foo Fighters.

Δυστυχώς, όμως, το album τελειώνει σε αυτό το κομμάτι. To υπόλοιπο αναλώνεται σε mid tempo κομμάτια καθώς και σε τραγούδια, πάλι, με ακουστικές κιθάρες. Αυτή τη φορά ο Grohl προτίμησε να στηριχθεί στις δικές του δυνάμεις και στα ακουστικά κομμάτια να μην έχει guest συμμετοχές, όπως στο προηγούμενο album. Δεν ξέρω πόσο ευχαριστημένος είχε μείνει με τον ακουστικό δίσκο και συνέχισε στο ίδιο μοτίβο, αλλά το παρόν αποτέλεσμα δεν τον δικαιώνει καθόλου.

Το να παίξεις με ακουστικές κιθάρες είναι σχετικά εύκολο, το να γράψεις τραγούδια σε τέτοιο ύφος είναι το δύσκολο, με αποτέλεσμα τα ακουστικά κομμάτια του album να σε κάνουν το λιγότερο να θέλεις να βγάλεις αμέσως το cd από το στερεοφωνικό σου. Και στα αλλά κομμάτια, που υποτίθεται ότι είναι το δυνατό χαρτί τους, το group δε φαίνεται να βρίσκεται και στην καλύτερη του φόρμα. Το "Erase-Replace" θυμίζει στο ρυθμό Offspring, ενώ τα υπόλοιπα τραγούδια, όπως το "Let It Die" με το εκνευριστικό επαναλαμβανόμενο ρεφρέν του, δεν έχουν να προσφέρουν κάτι το ξεχωριστό στο album.

Το μοναδικό credit που μπορούμε να δώσουμε στον Grohl είναι ότι πραγματικά τολμάει και προσπαθεί για κάτι το διαφορετικό, αν και όλοι θα προτιμούσαν να είχε μείνει στα μουσικά μοτίβα που είχε ξεκινήσει με τους Fighters.

Σε κάποιες κριτικές στο internet γράφτηκε ότι η τελευταία κυκλοφορία των Fighters βρίσκεται σε αντιστοιχία με το Led Zeppelin IV. H μόνη ομοιότητα που υπάρχει είναι η αγάπη του Grohl για το μεγάλο group και η μεγάλη του επιθυμία να ήταν ο drummer της επανένωσης των Zeppelin, αλλά περά από αυτό κάθε σύγκριση είναι το λιγότερο ατυχής.

Μέχρι την επόμενη κίνηση του Grohl και της παρέας του, οι οπαδοί θα ακούσουν ξανά την επετειακή έκδοση του "The Colour And The Shape", μάλλον ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει οι Foo Fighters, και γρήγορα θα ξεχάσουν το "Echoes, Silence, Patience & Grace" album τους.