Deathspell Omega

Δεν ξέρω αν είμαι ο κατάλληλος για να μιλήσω για τη μουσική των Deathspell Omega. Άρχισα να ψάχνω το γκρουπ αρκετά αργά, δηλαδή περίπου πριν ένα χρόνο. Η ανάγκη του να συνεχίσω την περιγραφή με εκθειαστικά σχόλια ίσως σας φανεί περιττή. Σε μένα όμως όχι. Είναι σίγουρα ένα από τα γκρουπ που δίνουν νέα πνοή στον black metal ήχο. Αυτό βέβαια δε μας απασχολεί τώρα. Ούτε εσάς, ούτε και μένα. Εδώ είμαστε για να μιλήσουμε για τη νέα τους δουλειά, που όπως στο εξώφυλλο ο εικονιζόμενος «άγγελος» / πρωτόπλαστος έπεσε από τα ουράνια, έτσι έπεσε και το δικό μου σαγόνι όταν την άκουσα. Η κριτική θα μπορούσε να τελειώνει εδώ με την προσθήκη των λέξεων «δισκάρα» και «αγοράστε το». Παρόλα αυτά θα συνεχίσω.

Ο δίσκος αρχίζει με μία «άρρωστη» εισαγωγή στην οποία ακούγονται arpeggios λες και είναι βγαλμένα από τα βάθη την κόλασης. Οι μελωδίες ακούγονται διεστραμμένες, σε σημείο που λες ότι το όλο feeling θα μπορούσε να είναι η επεξήγηση της λέξης «απόκοσμο» μέσα σε κάποιο λεξικό. Στη συνέχεια συναντάμε μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις οι οποίες διακατέχονται από εκτελέσεις τόσο καταιγιστικές, αλλά και τόσο ουσιώδεις. Οι κιθάρες εξαπολύουν μία ηχητική επίθεση και τα θέματα που παίζουν πολλές φορές δεν έχουν επαφή με βατούς ρυθμούς, όπως το ίδιο συμβαίνει και στα υπόλοιπα όργανα. Η φωνή του Mikko Aspa έχει τον «growl» χαρακτήρα του death metal, αλλά πιο πολύ διακρίνεται η σαπίλα που διακατέχει τον black metal ήχο. Και τα drums... είναι πραγματικά απίστευτα! Τα θέματα, οι ρυθμοί, ο χαρακτήρας τους, όλα αγγίζουν την τελειότητα. Είναι ακραία, αλλά όχι τόσο με την brutal έννοια, όσο από θέμα τεχνικής. Μιλάμε για παίξιμο σε τρελές ταχύτητες και με υψηλό βαθμό δυσκολίας, καθώς απαιτείται άριστη γνώση των ιδιωμάτων black, death και jazz για να εφαρμοστούν σωστά οι ιδέες που συναντάμε.

Κάλυμμα από το χαώδες αυτό σκηνικό αποτελούν τα ambient / instrumental μέρη που σπάνε την ένταση και στοιχειώνουν την ατμόσφαιρα, αλλά παράλληλα προετοιμάζουν το έδαφος για την επόμενη υπερηχητική επίθεση που μπορεί να βρίσκεται ακόμα και μέσα στο ίδιο τραγούδι. Ειλικρινά δεν έχω λόγια. Οι δομές των κομματιών σχεδόν υπερβαίνουν την ανθρώπινη αντίληψη, καθώς το όλο αποτέλεσμα είναι τόσο ωμό, αλλά και ταυτόχρονα τόσο σύνθετο. Αν θα έπρεπε με λέξεις / φράσεις «κλειδιά» να χαρακτηρίσω το γενικό feeling του δίσκου, αυτές θα ήταν «εφιαλτικό», «γεμάτο ένταση», «ωμό», «ιδιοφυές», «διεστραμμένο», «παρανοϊκό», «black metal». Ναι, είναι αλήθεια. Αν και φαινομενικά οι Deathspell Omega έχουν απομακρυνθεί από τον παραδοσιακό ορισμό του black metal, τελικά η όλη νοοτροπία τους μάλλον είναι πιο κοντά σε αυτόν απ' ότι θα περίμενε κανείς.

Πέραν όμως των εξαιρετικών συνθέσεων, οι στίχοι του δίσκου είναι αυτοί που τον κάνουν τόσο τέλειο! Ο λατινικός του τίτλος (ο οποίος είναι παρμένος από θεατρικό έργο του 15ου αιώνα) μεταφράζεται ως «By Divine Law, Go, You Cursed, Into The Eternal Fire!» και όπως καταλαβαίνουμε έχει άμεση σχέση με το εξώφυλλο και τα θέματα με τα οποία πραγματεύεται. Οι στίχοι έχουν μία φιλοσοφική σκοπιά και δομή, σε βαθμό που σε καθηλώνουν, καθώς αδυνατείς να βρεις ψεγάδι στην κυκλοφορία. Για αυτό και αναφέρω ότι τελειοποιούν το αποτέλεσμα. Επειδή η μπάντα επέδειξε τελειομανία σε όλες τις πτυχές του album.

«What pleasure of inconceivable purity there is in being an object of abhorrence for the sole being to whom destiny links my life!». Με αυτόν τον τρόπο οι Deathspell Omega δείχνουν την αποστροφή τους στη θεωρία / θρησκεία του Χριστιανισμού, δίνοντας μία εξ' ίσου εφιαλτική σκοπιά και στον όλο χαρακτήρα των στίχων. Αν και δε συμφωνώ με την όλη ιδεολογία, δε μπορώ παρά να υποκλιθώ στο ταλέντο τους, καθώς ο δίσκος είναι άψογος σε όλες τις πτυχές του, ακόμα και αυτή του artwork.

Ας μη το κουράζουμε. Μιλάμε για ένα album που σίγουρα θα απασχολήσει δεόντως την «κοινότητα». Οι ποικίλες συγκρίσεις δεν πρόκειται να λείψουν. Ίσως να είναι κρίμα που βγήκε την ίδια χρονιά με το "Ordo Ad Chao", αν και τελικά το κρίμα μάλλον πάει στο "Ordo...". Εγώ όμως πραγματικά δε μπορώ να κάτσω να ζαλίζω το κεφάλι μου με αυτά. Δε με ενδιαφέρει καθόλου, επειδή όσο ψάχνεις και συγκρίνεις ορισμένα πράγματα, στο τέλος χάνεται η ουσία. Ελπίζω οι σημαντικές κυκλοφορίες τύπου Mayhem και DHG να μην επισκιάσουν τον εφιάλτη που λέγεται Deathspell Omega. Οι γνωστοί / κάφροι / άγνωστοι να σπεύσουν. Θα αποτελέσει αντικείμενο (εκθειαστικών;) συζητήσεων για πάρα πολύ καιρό. Και έτσι πρέπει άλλωστε. Λιώνει, σαπίζει και καταστρέφει τα ηχεία. Σπάει τον ήχο σε κομμάτια με το πάτημα ενός κουμπιού. Δεν υπάρχουν λόγια. Μόνο πράξεις. Πάρτε το. Τώρα.