DIIV

Η άποψη που είχα μέχρι πρόσφατα για τους DIIV ήταν πως πρόκειται για ένα αξιόλογο συγκρότημα που όμως πάντα βρισκόταν ένα σκαλοπατάκι πιο κάτω από άλλoυς σημαντικούς συνάδελφους τους που εμφανίστηκαν την τελευταία δεκαετία όπως π.χ. οι Protomartyr, οι Ought ή οι Wild Nothing. Και αυτό γιατί ούτε το "Oshin", ούτε το “Is The Is Are” κατάφεραν σαν σύνολο να με συγκλονίσουν σαν ακροατή παρόλο που, αδιαμφισβήτητα, μέσα περιείχαν μερικά σπουδαία τραγούδια όσον αφορά τον εναλλακτικό ήχο.

O δεύτερος δίσκος βρήκε το συγκρότημα στα όρια της διάλυσης με ακυρώσεις περιοδειών, σοβαρά προβλήματα με καταχρήσεις και σημαντικές αποχωρήσεις μελών. Τελικά, το 2017, ο Zachary Cole Smith μπήκε σε κλινική αποτοξίνωσης προκειμένου να αντιμετωπίσει τους εθισμούς του. Η επανένωσή του με τους συμπαίχτες του, λίγους μήνες αργότερα στο Los Angeles, πυροδότησε μια νέα εποχή για το συγκρότημα που είχε ως βάση την μεγαλύτερη συνεργασία μεταξύ των μελών όσον αφορά τις συνθέσεις και τις ενορχηστρώσεις.

Ηχητικά ο δίσκος απομακρύνεται από τις προηγούμενες δουλειές των DIIV με τις κιθάρες να είναι αισθητά πιο σκληρές, ενώ η συνολική ατμόσφαιρα κινείται σε αρκετά πιο σκοτεινή κατεύθυνση. Τα τελευταία χρόνια ήταν δύσκολα για το συγκρότημα και αυτό είναι αισθητό σε όλο τον δίσκο, όμως αυτό φτάνει στον ακροατή μέσα από μια γλυκιά 90s μελαγχολία που άλλοτε φλερτάρει με το grunge και άλλοτε φέρνει στο μυαλό τους Heatmiser, τους The Jesus And Mary Chain, ή ακόμη και τους The Smashing Pumpkins. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει όμως και στη δουλειά του Sonny Diperri πίσω από την κονσόλα, ο οποίος έχει συνεργαστεί με σπουδαία συγκροτήματα όπως οι My Bloody Valentine και οι Nine Inch Nails, κάτι που τον κατέστησε ιδανική επιλογή για τον ήχο που επέλεξαν οι DIIV για την τρίτη τους δουλειά.

O δίσκος θα συγκινήσει ιδιαίτερα όλους όσοι μεγάλωσαν με το εναλλακτικό rock που κυριάρχησε στις Η.Π.Α. μετά το 1985, μιας και τα riffs χτυπάνε ευαίσθητες χορδές και δημιουργούν γρήγορα μια οικειότητα στον ακροατή. Και αυτό είναι μάλλον που τον διαχωρίζει από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους καθώς δείχνει να ακολουθεί μια νοητή ηχητική γραμμή που διαπερνάει 30 χρόνια μουσικής εξέλιξης για να καταλήξει αριστοτεχνικά στο σήμερα. Και φυσικά, όπως όλοι οι σπουδαίοι δίσκοι, ακούγεται καλύτερα ολόκληρος και χρειάζεται παραπάνω από μία ακροάσεις για να αντιληφθεί κανείς το μεγαλείο του.

Σπουδαία δουλειά έχει επίσης γίνει στο κομμάτι των φωνητικών με τον Zachary Cole Smith να δίνει πραγματικά τον καλύτερο του εαυτό. Η πρόσφατη εμπειρία της αποτοξίνωσης, όπως ήταν λογικό, έπαιξε ρόλο πέρα από τη μουσική και στους στίχους του “Deceiver” καθιστώντας το συνολικό αποτέλεσμα μια απολύτως καθαρτήρια, από κάθε άποψη, εμπειρία. Παράλληλα όμως, αποτελεί το σπουδαιότερο καλλιτεχνικό επίτευγμα του δημιουργού και αυτόν που τοποθετεί, κάπως απρόσμενα, τους DIIV στην ελίτ των συγκροτημάτων που εμφανίστηκαν από το 2010 και μετά.

Πραγματικά, είχα πολύ καιρό να κολλήσω έτσι με έναν δίσκο καθώς κάθε φορά που τον ακούω ανεβαίνει κι άλλο στα μάτια μου. Οι DIIV στην τρίτη τους δουλειά τοποθετούν πολύ ψηλά τον πήχη όχι μόνο για τους εαυτούς τους αλλά για μια ολόκληρη γενιά μουσικών που εδώ και μια δεκαετία προσπαθούν να βρουν τη φωνή τους ανάμεσα σε δεκάδες πεταλάκια, σε ρομαντικές dream pop μελωδίες, σε post-punk μπασογραμμές, και φλύαρες ψυχεδελικές αναζητήσεις. Απ’ ό, τι φαίνεται λοιπόν έπρεπε να έρθει το 2019 για να κλείσει τέλεια ένας κύκλος που ξεκίνησε πριν από σχεδόν δέκα χρόνια και να ανοίξει ο επόμενος ο οποίος αναμένεται να είναι αρκετά πιο συναρπαστικός.

Δεν τίθεται θέμα. Το “Deceiver” είναι ένας εκπληκτικός δίσκος και προσωπικά αισθάνομαι λίγο άσχημα που δεν κατάφερα να τον ακούσω προσεχτικά νωρίτερα καθώς σίγουρα θα έμπαινε στη λίστα μου με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Είμαι σίγουρος όμως πως θα μπει κάπου ψηλά όταν θα έρθει η στιγμή να δούμε τα κορυφαία άλμπουμ της δεκαετίας που σε λίγες μέρες φτάνει στο τέλος της.