Crosby Loggins & The Light

Αν το επώνυμο σας θυμίζει κάτι αλλά δε μπορείτε να εντοπίσετε τι, θα σας βοηθήσω λέγοντάς σας ότι πρόκειται για τον γιο του soft rock αστέρα Kenny Loggins. Αν και πάλι το όνομα κάτι σας λέει αλλά δεν είστε σίγουροι τι ακριβώς, θα βοηθήσω ξανά, λέγοντάς πως στην Ελλάδα έμεινε γνωστός μόνο για την επιτυχία του "Danger Zone" που ακουγόταν στην ταινία "Top Gun", αλλά στην Αμερική είχε αρκετές ακόμα επιτυχίες, καθόλου τυχαία οι περισσότερες με μελιστάλαχτες, αγαπησιάρικες μπαλάντες.

Ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του, ο Crosby αποφάσισε να ασχοληθεί κι αυτός με τη μουσική και πιο συγκεκριμένα να γίνει ένας σύγχρονος singer / songwriter, εντασσόμενος, ως αναμενόμενο, στο soft rock του σήμερα, το post soft (δικός μου όρος, παρακαλώ να μου κατοχυρωθεί) που κυριαρχείται από τους James Blunt του κόσμου μας.

Δε μπορώ να γνωρίζω αν το είδος μουσικής που διάλεξε να παίξει ο Loggins υπαγορεύτηκε σε ένα βαθμό από την επιδίωξη να προσεγγίσει το κοινό του πατέρα του, τελικά πάντως αυτό που προκύπτει ως αποτέλεσμα είναι μετρίως ενδιαφέρον. Αδυνατώ να καταλάβω πως κινείται η μουσική βιομηχανία και για το λόγο αυτό δε θα διακινδυνεύσω πρόβλεψη για το αν θα καταφέρει να αγγίξει την επιτυχία με κάποιο πιασάρικο single, συνεπικουρούμενο ίσως από ένα video. Υπάρχουν οι προϋποθέσεις να το κάνει, πιθανόν σε μεγαλύτερο βαθμό από άλλους συναδέλφους του.

Η φωνή του είναι, ως όφειλε, βραχνή και μελωδική. Οι συνθέσεις του είναι ζεστές και οικίες, καλοπαιγμένες και με ενδιαφέρουσα ενορχήστρωση (το βιολί του Paul Cartwright βοηθάει πολύ σε αυτό). Από την άλλη όμως συχνά καταντάει υποτονικός και τα τραγούδια του εκνευριστικά ανώδυνα και μαλθακά. Δεν έχει να κάνει τόσο με τις δυνατότητές του ως τραγουδοποιός, όσο με την κατεύθυνση που διάλεξε να ακολουθήσει.

Η αρχική μου απορία ήταν πώς επιλέχτηκε από τον Bonomassa για να ανοίγει τις συναυλίες του, πέρα από το προφανές της συνύπαρξής τους κάτω από την ίδια δισκογραφική στέγη. Τελειώνοντας την ακρόαση του cd νομίζω ότι έχω πλέον καταλάβει. Ο Loggins σου ανοίγει την όρεξη για καλή μουσική αλλά ποτέ δε σε χορταίνει. Σου αφήνει μία επίγευση καλού γούστου και συνθετικής ικανότητας, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να ικανοποιήσει τις ωτακουστικές σου απαιτήσεις. Χρυσή μετριότητα; Μάλλον επίχρυση...