Bonobo

Αυτός είναι ο έκτος δίσκος του Simon Green από το Λονδίνο. Προσωπικά με είχε εντυπωσιάσει η κυκλοφορία του 2006 "Days To Come" και νομίζω ότι ακόμα συγκαταλέγεται στους καλύτερους δίσκους του καλλιτέχνη. Εισάγοντας σε στον ήχο του ως Bonobo, πολύ γενικά θα σου εξηγήσω ότι πρόκειται για ηλεκτρονική μουσική, με πολλά στοιχεία jazz, trip hop και dubstep. Αν θέλεις να έχεις μια επίσης γενική ιδέα από συγκροτήματα που θα βρεις κοινά μαζί του, σίγουρα πρέπει να συμπεριλάβεις στην λίστα μπάντες όπως Massive Attack και Moby στα χαλαρά τους. Four Tet και Dj Shadow στα βαριά τους και Burial στα ατμοσφαιρικά του. Μαζί με όλα τα παραπάνω, στη φετινή κυκλοφορία θα διακρίνεις και πιο μοντέρνα αλλά και έξυπνα κόλπα που λαμβάνουν επιρροές από τις τάσεις της minimal techno, του future garage και της IDM.

Το "Migration" έχει τη φιλοδοξία και τα εφόδια να πρωταγωνιστήσει στον χώρο. Είναι ο μοναδικός δίσκος του Bonobo, που μπορεί να ακουστεί από διαφορετικούς ανθρώπους, με εντελώς διαφορετικά μουσικά γούστα. Είναι ο πιο βατός και ο πιο εύκολος. Ναι, μπορεί να ακουστεί σε μια καφετέρια, αλλά να φτιάξει και ατμόσφαιρα σε ένα πάρτυ. Είναι μουσικές που δεν χαρακτηρίζονται ακραίες, ούτε καν δύσκολες. Είναι ήχοι που καταπίνονται εύκολα, φτιάχνουν πολύ χαλαρή ατμόσφαιρα και σε ζαλίζουν μέχρι το επιθυμητό επίπεδο.

Πάμε σε μερικά κομμάτια τώρα. Το "Break Apart" ταυτόχρονα με τους υπέροχους ήχους, τα φανταστικά φωνητικά από Michael Milosh και την εξαιρετική ατμόσφαιρα έρχεται με απίθανες εικόνες στο clip. Όμορφες downtempo μελωδίες σε trip hop ύφος και ατμοσφαιρικά ηχοτοπία. Επίσης όμορφο είναι και το "Kerala" το οποίο με πιο έξυπνες ηλεκτρονικές μελωδίες καταφέρνει να πλησιάσει ένα πιο μοντέρνο τοπίο γεμάτο dubstep και έναν βόμβο του δρόμου. Στο "Grains" επίσης θα βρεις κάτι ξεχωριστό και στο "Second Sun" μια υπνωτιστική μελωδία που σκλαβώνει. Στο "Surface" ακούμε φωνητικά από την Nicole Miglis και τον Nick Murphy τον ακούμε στο "No Reason". Έπειτα, νομίζω ότι αρκετά διαφορετικό, λίγο βρώμικο και, ίσως, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του δίσκου είναι το "Ontario". Στο κλείσιμο το "Figures" καταφέρνει να σε ταξιδέψει και να σε αφήσει με μια γλυκιά γεύση.

Όλα μαζί μας φέρνουν σε έναν ιδιαίτερα ενδιαφέρον δίσκο ο οποίος μπορεί να προσελκύσει άπειρους ακροατές. Δεν έχει στεγανά, δεν έχει όρια. Βρίσκω πολλά σημεία που μπορούν να με φτιάξουν και άλλα που τουλάχιστον δεν με χαλάνε. Έχει μέσα πολύ όμορφα κομμάτια, χωρίς ντε και καλά να δημιουργεί κάτι εξαιρετικό.

Listen