Blaze Bayley

The Redemption Of William Black

Blaze Bayley Recordings (2018)
Από τον Σπύρο Κούκα, 15/03/2018
Στην καλύτερη δουλειά του από το 2010, ο Blaze υπενθυμίζει πως καμιά φορά τα πιο απλά και κοινά ακούσματα είναι και τα πιο απολαυστικά
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δίχως ιδιαίτερες χρονοτριβές και με μόλις ένα χρόνο να έχει περάσει από την προηγούμενη δουλειά του, ο Blaze Bayley επανέρχεται δισκογραφικά με το ένατο συνολικά προσωπικό του άλμπουμ. Φθάνοντας πια στην ολοκλήρωση της "Infinite Entanglement" τριλογίας που ξεκίνησε δύο δίσκους πίσω, ο Βρετανός τραγουδιστής συνεχίζει τη μοναχική του πορεία στο χώρο, μια πορεία που τον έχει βρει να υπερκερνά πολλά και διάφορα εμπόδια κατά καιρούς.

Μουσικά, πάλι, ο Blaze έχει αποδειχθεί ως ένα όνομα συνώνυμο της συνέπειας, αφού, με εξαίρεση τη σημαντική «κοιλιά» που παρουσίασε δισκογραφικά το 2012 (κυκλοφορώντας, είτε με το προσωπικό του σχήμα, είτε με τους Wolfsbane, τα δύο χειρότερα άλμπουμ της καριέρας του), έχει σταθερά να προσφέρει αρκετές συγκινήσεις στους φίλους του κλασσικού heavy metal ήχου.

Φθάνοντας στο σήμερα, το "The Redemption Of William Black" αποτελεί το επιστέγασμα αυτής της τόσο σταθερής δημιουργικά πορείας του Blaze, καταφέρνοντας συγχρόνως να τον επαναφέρει σε πτήσεις που έχει να φτάσει χρόνια. Συγκεκριμένα, το τρίτο μέρος του "Infinite Entanglement", εκτός του γεγονότος πως αποτελεί, έστω και με μικρή διαφορά, την αρτιότερη κυκλοφορία της sci-fi concept τριλογίας, φαντάζει το πιο πλούσιο μουσικά Blaze άλμπουμ από την εποχή του "Promise And Terror".

Βεβαίως, δεν είναι τυχαία αυτή η αναφορά σε έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας του Βρετανού πρώην τραγουδιστή των Iron Maiden, αφού τόσο εκείνο, όσο και η τελευταία του δισκογραφική προσπάθεια παρουσιάζουν αρκετές κοινές συνισταμένες, με σημαντικότερη την εξαιρετική κιθαριστική δουλειά που παρουσιάζουν και οι δύο. Έτσι, στο “The Redemption Of William Black”, παρότι οι βασικές συνθετικές δομές ακολουθούν το μοτίβο που υπήρχε και στα "Infinite Entanglement" και "Endure And Survive", η lead κιθαριστικές ομοβροντίες δεδομένα ανεβάζουν κατακόρυφα το επίπεδο ενός ήδη ενδιαφέροντος υλικού.

Το πιο σημαντικό, ωστόσο, είναι πως ο Blaze (συνεχίζοντας τις επιτυχημένες επιλογές συνεργατών), διατηρεί αναλλοίωτο το προσόν να μπορεί να γράψει ολοκληρωμένα τραγούδια που σου μένουν, με χαρακτηριστικές φωνητικές γραμμές που τον καθιστούν άμεσα αναγνωρίσιμο (ακόμη και σε κάποιον που έχει να ακούσει τη φωνή του από τις εποχές του στους Iron Maiden). Και, όσο δευτερεύον μπορεί να φαντάζει, το γεγονός πως είναι από τους ελάχιστους μουσικούς που πέρασαν κάποια στιγμή από το line-up μιας τεράστιας μπάντας και δεν κατέληξαν μονάχα να μηρυκάζουν από την επιτυχία εκείνης για να επιβιώσουν στη μουσική βιομηχανία, μονάχα υπέρ του φαντάζει, έστω και συνειδησιακά.

Προσωπικά, σχεδόν εξεπλάγην με το πόσο με «κράτησε» το "The Redemption Of William Black" κι ενώ τόσες ακόμη σημαντικές κυκλοφορίες υπήρχαν για να διεκδικήσουν το χρόνο μου σαν ακροατή. Στην καλύτερη δουλειά του από το 2010, ο Blaze υπενθυμίζει πως καμιά φορά τα πιο απλά και κοινά ακούσματα είναι και τα πιο απολαυστικά, όταν υπάρχει πίσω τους μεράκι και πολλή δουλειά.

  • SHARE
  • TWEET