Between The Buried And Me

Ειλικρινά, μου κάνει μεγάλη εντύπωση η εμπορική επιτυχία/απήχηση των Between The Buried And Me. Ή τουλάχιστον αυτή που φαντάζομαι ότι έχουν, βάσει της αποδοχής την οποία απολαμβάνουν σε θεωρητικό επίπεδο, καθώς κάτι μου λέει ότι είναι μια μπάντα που μαζεύει - δεν μαζεύει 500 νοματαίους στις συναυλίες της...

Εγώ, πάντως, δεν έχω πάψει να τους «ψάχνω» μουσικά και συνεχίζω να τους βρίσκω «δύσκολους», ακόμα και για εκπαιδευμένα αυτιά. Μπορεί να τους έμαθα - όπως μια μεγάλη μερίδα του κόσμου - από το "Colors" του 2007, αλλά το ακραίο κομμάτι της μουσικής τους και κυρίως τα κάμποσα ακραία φωνητικά αποτέλεσαν (κι ακόμα αποτελούν) ανασταλτικό παράγοντα και λόγο για να μην μπορώ να δεθώ περισσότερο με τις μουσικές τους.

Σταδιακά, στο πλαίσιο της φυσικής εξέλιξης - που συνεπάγεται αναπόφευκτη απομάκρυνση από τα extreme metal στοιχεία - οι δρόμοι μας έχουν αρχίσει να τέμνονται κι έτσι το "Coma Ecliptic" υπήρξε μια δουλειά που μπόρεσα να αντιληφθώ (και να εκτιμήσω) καλύτερα. Βέβαια, και πάλι απέχουν μίλια μακριά από το να χαρακτηριστούν προσιτοί, καθώς απαιτεί επαναλαμβανόμενες προσεκτικές ακροάσεις για να αναδείξει όλα τα επίπεδά του στον ακροατή, αν και το πόσο ο καθένας δίνει την απαραίτητη προσοχή και πραγματικά αντιλαμβάνεται τέτοιες μουσικές είναι σχετικό. Σίγουρα, όμως, κάποιος μπορεί να εντυπωσιαστεί πιο εύκολα αν τις δει να αποδίδονται ζωντανά, όπως στο νέο DVD που κυκλοφορούν οι Αμερικάνοι progressive metallers...

Δίνοντας τον σαφή τίτλο "Coma Ecliptic: Live" είναι ξεκάθαρο τι πρέπει να περιμένει κάποιος: την ζωντανή απόδοση ολόκληρου του άλμπουμ. Το DVD είναι γυρισμένο σχετικά πρόσφατα (τον Οκτώβριο του 2016), σε ένα μικρό club, στο San Diego) και είναι σχετικά λιτό από πλευράς παραγωγής και σκηνικών, με εξαίρεση τον πολύ καλό φωτισμό.

Στην πραγματικότητα, είναι το μουσικό επίπεδο των μελών της μπάντας που μπορεί να σε καθηλώσει στην οθόνη. Αν και «αρχηγός» μοιάζει να είναι ο Tommy Rodgers σε φωνητικά και πλήκτρα, μπορείς να χαζεύεις ξεχωριστά κάθε μέλος της μπάντας και ειδικά τον Paul Waggoner που έχει πολύ Petrucci στο παίξιμό του ή τον εντυπωσιακό Dan Briggs που αλλάζει με τεράστια άνεση μεταξύ μπάσου και πλήκτρων, αλλά και τον ντράμερ Blake Richardson που έχει κάτι από την άνεση του Mike Mangini στο τεχνικό παίξιμό του. Δεν ξέρω αν ο ήχος είναι πειραγμένος στο στούντιο, αλλά τα παίζουν όλα «πένα» και με ιδιαίτερη άνεση...

Κάθε τραγούδι είναι μια αδιάκοπη αλλαγή ρυθμών, μελωδιών και συναισθημάτων, είτε πρόκειται για το πιο στρωτό "The Coma Machine", είτε για το παιχνιδιάρικα παρανοϊκό "The Ectopic Stroll", είτε για όποια άλλη σύνθεση θελήσει να επιλέξει κανείς. Μόνο τους Protest The Hero μπορώ να σκεφτώ με ανάλογα απολαυστική πολυπλοκότητα, ενώ στο μυαλό δεν μπορεί παρά να έρθει και η τεχνοτροπία των The Mars Volta, καθώς τα φαντάσματα των Dream Theater και των Opeth, (ίσως και των Radiohead σε λίγες στιγμές) περιφέρονται στην ατμόσφαιρα.

Αν σε κάποιον αρέσουν ήδη οι Between The Buried And Me δεν συζητιέται καν η αξία αυτής της κυκλοφορίας, πόσο δε αν εκτίμησε δεόντως την πιο μελωδική κατεύθυνση του "Coma Ecliptic". Για όποιον ακόμα ταλαντεύεται για την αξία τους και για όποιον αναγνωρίζει την ποιότητά τους, αλλά δυσκολεύεται να χωνέψει τις δύσκολες μουσικές τους, η επί σκηνής απόδοση της μπάντας έχει περισσότερες πιθανότητες να τους πείσει. Δυστυχώς, τέτοιες μπάντες δεν έχουμε συχνά την ευκαιρία να τις δούμε ζωντανά εδώ, οπότε ας αρκεστούμε σε υποκατάστατα σαν αυτό το DVD για να βλέπουμε τι χάνουμε.