Ben Harper & Charlie Musselwhite

Get Up!

Stax (2013)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 08/05/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο Ben Harper είναι μία από τις σύγχρονες περιπτώσεις του singer/songwriter είδους που, ειδικά στις προσωπικές του δουλειές, αυτές δηλαδή χωρίς τη στήριξη των δικών του Crazy Horse, των Innocent Criminals, αντλεί από τη συνήθη δεξαμενή των rock/blues/folk/soul αλλά προσθέτει μία δική του πινελιά που αποτελεί την προσωπική του σφραγίδα. Ο Charlie Musselwhite από την άλλη είναι ο μάλλον παραμελημένος από το κοινό αλλά σεβάσμιος για τους μυημένους, λευκός μπλουζίστας, του οποίου η φυσαρμόνικα θεωρείται ακόμα από τις κορυφαίες στο χώρο. Η σύμπραξη των δύο ήταν ταυτόχρονα ταιριαστή αλλά και απρόσμενη, το αποτέλεσμα όμως τους δικαιώνει.

Τα τραγούδια που αποτελούν το "Get Up!" δεν καινοτομούν, είναι όμως οικεία από την πρώτη ακρόαση. Εντάξει, ο Joe Bonamassa δεν κινδυνεύει να χάσει τα εμπορικά του πρωτεία από αυτό εδώ το άλμπουμ. Άλλωστε ο Harper (ας διαφωνήσουν ελεύθερα οι θαυμαστές του) δεν είναι ο άνθρωπος με την ικανότητα να γράφει τραγούδια-επιτυχίες, συνθέσεις που να ξεχωρίζουν, να είναι φτιαγμένες για το ραδιόφωνο ή τέλος πάντων άμεσα αναγνωρίσιμες, όλα αυτά τα στοιχεία που περιγράφουν ένα «hit». Περισσότερο από οτιδήποτε βασιζόταν σε μία ρευστή και υπόγεια ομορφιά που σε αγκάλιαζε χωρίς βία. Αντίστοιχα ο Musselwhite δεν έχει καταφέρει ξεφύγει από ένα cult blues επίπεδο οπότε αντίστοιχα δε θα ήταν εύκολο ξαφνικά η σύμπραξη των δυο τους να παράγει «σουξεδάκια». Παρόλα αυτά, η δουλειά τους αυτή έχει κάτι το τόσο αρχετυπικά blues και αυθεντικό συνάμα που γρήγορα την οικειοποιείσαι και φυσικά εκτελεστικά είναι μετρημένοι αλλά ουσιαστικοί οπότε και εκπληρώνουν όλες τις προσδοκίες στο ακέραιο.

Καταρχήν είναι σαφές ότι ο Musselwhite παρασύρει τον Harper σε καθαρά blues καταστάσεις και τον «τραβάει πίσω» όποτε πάει να ξεφύγει. Αντίστοιχα του δίνει συχνά και έναν αλήτικο τσαμπουκά που πολλές φορές έλειπε από τον Harper. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι η συνεργασία τους αποδίδει με τρομερή χημεία και ένα δέσιμο που κάνει το αποτέλεσμα, ακόμα και στις πιο χαλαρές, από άποψη ύφους, στιγμές του, να είναι σφιχτό. Από το country blues του "I Ride At Dawn" (που είναι θέμα χρόνου να ανακαλύψουν οι υπεύθυνοι του Sons Of Anarchy) μέχρι το hard rocking blues "I Don't Believe A Word You Say" και από το κλασικό JohnLeeHooker-ικό "I'm In I'm Out And I'm Gone" μέχρι το ύπουλα σαγηνευτικό ομώνυμο του δίσκου, οι δύο τους αποδίδουν πειστικά όσο λίγοι το «μπλε» ρεπερτόριό τους.

Χωρίς φιοριτούρες και εντυπωσιασμούς, κάτι μου λέει ότι στους εξοικειωμένους με τα blues, ο δίσκος αυτός θα βρίσκεται συχνά στο playlist τους, στους δε «περιφερειακούς», κάποιο από τα προαναφερθέντα τραγούδια θα κολλήσει στο μυαλό τους αν έχουν την πρόνοια να τα ακούσουν. Αν αυτά δεν θέτουν υποψηφιότητα για τον blues δίσκο της χρονιάς, τι άλλο χρειάζεται;

  • SHARE
  • TWEET