Angra

Σας διαβεβαιώνω πως μπορώ να γράψω κατεβατά για τους Angra. Στιγμάτισαν μουσικά την εφηβεία μου, υπήρξαν ήρωες και σχεδόν όσο επιδραστικοί όσο οι Iron Maiden στα ακούσματά μου. Μπορώ να γράψω για κάθε τραγούδι του "Angel's Cry" και του "Holy Land" ξεχωριστά, μπορώ να αναφερθώ σε ένα προς ένα τα μέλη της original σύνθεσης και να αναλύσω μια σειρά από λόγους που τους καθιστούν case study αποτυχίας και «απογοήτευσης». Πλέον, με κανένα βέβαιο μέλλον και καμία προοπτική, η SPV αναγκάζεται να κυκλοφορήσει ένα best of για να χρυσώσει το χάπι ή για να βγάλει κάνα σπασμένο από όσα επένδυσε στο τεράστιο potential των Βραζιλιάνων.

Ας μην προχωρήσω σε καμία από τις παραπάνω απειλές κι ας πω πως το άλυτο μυστήριο της κακοδιαχείρισης και των πολλών managers ανάγκασε τον τίμιο Edu Falaschi να αποχωρήσει από την μπάντα για να επικεντρωθεί στους Almah, με τον Kiko Loureiro να ακολουθεί σόλο καριέρα βιρτουόζου και τους υπόλοιπους να κινούνται σε διάφορα χασομέρια. Όσο για τους Angra, κανείς δεν ξέρει τι πρόκειται να γίνει και όλοι περιμένουν μήπως ο Andre Matos έχει μια τελευταία ευκαιρία να αναστήσει την καριέρα του, που τα τελευταία χρόνια -μετά το δεύτερο άλμπουμ των Shaman, άντε και το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ- έχει κάνει μια βουτιά αντίστοιχη με του ελληνικού χρηματιστηρίου.

Η σκοπιμότητα λοιπόν αυτής της συλλογής είναι να κερδίσει χρόνο. Να κρατήσει το όνομα της μπάντας ζωντανό όσο υπάρχει υποτυπώδης σφυγμός και ίσως να προετοιμάσει το έδαφος για το μέλλον. Επίσης, μια ολοκαίνουργια γενιά μεταλλάδων ίσως έρθει σε επαφή και μαγευτεί από κάποιες μουσικές που δεν είναι στην πρώτη γραμμή προβολής εδώ και χρόνια. Βλέπετε, το "Angel's Cry" και το "Holy Land" είναι κατά τον γράφοντα ο καλύτερος παραδοσιακός power metal δίσκος και ο καλύτερος γενικά power metal δίσκος ever. Τουτέστιν, παρόλο που οι συλλογές αυτές είναι φαινομενικά άχρηστες, έστω κι ένας άνθρωπος να έρθει εξαιτίας της σε επαφή με τις εξαιρετικές μουσικές των Βραζιλιάνων, είναι και αυτό ένα κέρδος.

Όσον αφορά στη δομή και την επιλογή των τραγουδιών έχουμε την πιο safe οδό που θα μπορούσε να ακολουθηθεί. Το πρώτο από τα δύο CD καλύπτει την περίοδο με τον Andre Matos πίσω από το μικρόφωνο και το δεύτερο την πιο πρόσφατη με τον Edu Falaschi, ενώ με χρονολογική σειρά παρουσιάζονται τέσσερα και τρία τραγούδια από τα δύο πρώτα άλμπουμ αντίστοιχα, δύο από τα επόμενα, τα "Freedom Call" και "Hunters And Prey" από τα ομώνυμα EP και μία διασκευή στο θρυλικό "Kashmir" των Zeppelin. Μεταξύ αυτών, περιλαμβάνονται οι απόλυτοι power metal ύμνοι "Carry On" και "Nothing To Say", μια ζωντανή εκτέλεση του έπους "Carolina IV" και το hitάκι "Lisbon" από το παρεξηγημένο αλλά μεστότατο "Fireworks". Από την -αξιολογότατη- δεύτερη εποχή του Falaschi, πέραν των "Nova Era" και του ομώνυμου τραγουδιού από το "Rebirth", έχω την αίσθηση πως μάλλον επιλέχθηκαν τα προφανή, παρά τα καλύτερα τραγούδια, καθώς στο (καλύτερο της εποχής αυτής) "Temple Of Shadows" υπάρχουν εντυπωσιακότερες συνθέσεις από το "Spread Your Fire" και το "Waiting Silence", όπως και στο "Aurora Consurgens" από το "Course Of Nature" και "Salvation: Suicide", ή ακόμα και στο κύκνειο άσμα του "Aqua" από τις πραγματοποιηθείσες επιλογές. Οι δύο διασκευές ίσως μάλλον υπερβολικές, ειδικά το "Kashmir" που δεν προσφέρει κάτι πέραν της σπανιότητάς του, σε αντίθεση με το "Wuthering Heights" της Kate Bush που από το ντεμπούτο άλμπουμ των Βραζιλιάνων έδειξε την παιδεία τους και την ικανότητά τους (ειδικά του Matos).

Εν τέλει, ας πούμε ότι δε θα μπορούσαν να χωρέσουν τα πάντα και πως έχουν πολλά καλά τραγούδια, αλλά η έλλειψη και μόνο του ανυπέρβλητου "Make Believe" είναι μέγα σφάλμα. Από την άλλη, το "Holy Land" ανήκει στην κατηγορία των 10-20 δίσκων που έχω ψηλότερα από όλους τους υπόλοιπους και θα το πρότεινα σε κάποιον έναντι οποιασδήποτε συλλογής, όπως και το "Angel's Cry", ενώ οι Angra ανήκουν στο μικρό group εκείνων των συγκροτημάτων που δεν έχουν μέτρια δουλειά, συνεπώς όλες οι συνθέσεις που περιέχονται εδώ έχουν κάτι άξιο αναφοράς. Από το ανεπανάληπτης έμπνευσης riff του "Nothing To Say" στους καλπάζοντες ρυθμούς των "Carry On" και "Angels Cry", από το ταξίδι του "Carolina IV" στη μελαγχολία του "Lisbon" και από την αναγέννηση του "Nova Era" ή τη λάτιν μελωδικότητα του "Hunters And Prey" στην τεχνοτροπία του "Salvation: Suicide" και στον λυρισμό των "Waiting Silence" και "Leash Of Life", η μουσική των Angra είναι πολυεπίπεδη, περιπετειώδης και απολαυστική σε όλες της τις πτυχές.

Αυτή η συλλογή μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο για έναν νέο ακροατή να αναζητήσει σε μεγαλύτερο βάθος τη δισκογραφία της μπάντας και να βοηθήσει έναν παλιότερο να μην λησμονήσει τα όσα σπουδαία έχουν προσφέρει στο metal αυτοί εδώ οι Βραζιλιάνοι. Ένα από τα καλύτερα και πιο ταλαντούχα κιθαριστικά δίδυμα που υπήρξε ποτέ σε αυτή τη μουσική, το αρτιότερο πάντρεμα με το λάτιν στοιχείο και το φωνητικό ισοδύναμο του Steve Perry στο metal άνοιξαν τον δρόμο για πολλούς πίσω στα 90s.

Μετά το πέρας της ακρόασης του "Best Reached Horizons", το μεγάλο ερώτημα έγκειται στο αν θέλουμε ένα reunion με τον Matos, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού πως οι πιθανότητες είναι να οδηγήσει σε ένα μεγαλοπρεπές φιάσκο ή αν προτιμούμε να διατηρηθεί η υστεροφημία της μπάντας όπως έχει ως σήμερα, αλάθητη; Ίσως, η αλήθεια να βρίσκεται κρυμμένη στους στίχους του "Make Believe" και ως εκ τούτου όχι εδώ...