Adele

21

XL (2011)
Από τον Παντελή Μαραγκό, 08/02/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Όπως και με το ντεμπούτο της, έτσι και τώρα, η Adele (Adele Laurie Blue Adkins το πλήρες της!) ονομάζει το άλμπουμ της από την ηλικία της όταν το έγραφε. Μετά το "19" (2008) των 2.4 εκατομμυρίων πωλήσεων κάνει πιθανότατα τον καλύτερο «δύσκολο» δεύτερο δίσκο από τις Βρετανίδες «συμμαθήτριές» της (Duffy, Amy McDonald κλπ).  Με μια dream team συνεργατών να της προσφέρουν σωστή καθοδήγηση, καταφέρνει να ξεπεράσει το πρώτο της άλμπουμ, έστω κι αν -κατά την ταπεινή μου γνώμη- το "Chasing Pavements" από το "19" παραμένει ό,τι καλύτερο έχει γράψει.   

Νομίζω ότι δε χρειάζεται να πω ότι το "Rolling In The Deep" που ανοίγει το δίσκο είναι ένα από τα κομμάτια που θα ακούμε για καιρό. Γραμμένο από την ίδια σε συνεργασία με τον Paul Epworth (παραγωγές για Florence And The Machine, Bloc Party, Maximo Park, Futureheads, Kate Nash κ.α.), έχει ήδη ξεπεράσει τα επτά εκατομμύρια views sτο youtube. Καθόλου άδικα. Η παραγωγή του Epworth, που αναμειγνύει στοιχεία soul, folk, gospel και disco, αναδεικνύει απόλυτα την άψογη ερμηνεία της Adele, η οποία στέκεται σχεδόν «αντιμέτωπη» με τον έντονο ρυθμό, ενώ υποδειγματική αντίστιξη προσφέρουν τα gospel πίσω φωνητικά. Με μια κουβέντα, η pop στα καλύτερά της.

Ακολουθεί το απρόσμενα εξίσου καλό "Rumour Has It", που συνέγραψε με τον Ryan Tedder των OneRepublic (γνωστός και για το "Halo" της Beyoncé), το οποίο είναι -θεματολογικά τουλάχιστον- ένα σύγχρονο "I Heard It Through The Grapevine", με την Adele να (προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της ότι) ξεχειλίζει από αυτοπεποίθηση («Rumour has it I'm the one you 're leaving her for»). Ωστόσο, κάπου εκεί υποχωρούν τα up-tempo κομμάτια και αποκαλύπτεται αυτό που πολύ καλά απέκρυψε το groove των δύο πρώτων tracks: Η κοπελιά «τραβάει κανάλι» και το μεγαλύτερο μέρος των στίχων του άλμπουμ αφορά στο χωρισμό που βίωσε στο μεσοδιάστημα από την κυκλοφορία του "19".  Αυτό είναι σαφώς πιο ευδιάκριτο σε μια σειρά από μπαλάντες που ακολουθούν, πατώντας γερά στην country, όπως το "Don't You Remember" σε παραγωγή του Rick Rubin (νομίζω ότι δε χρειάζεται να αναφέρω τι έχει κάνει αυτός στη ζωή του), ο οποίος υπογράφει την παραγωγή σε τέσσερα από τα έντεκα κομμάτια του άλμπουμ, κάνοντας πολύ καλή δουλειά σε δύο από αυτά (τα ενδιαφέροντα "He Won't Go" και "One and Only").

Αποκορύφωμα μουντζουρωμένης (από δάκρυα, υστερίες και ξεκατινιάσματα) mascara αποτελεί το "Someone Like You", στο οποίο αποκαλύπτει «ανατριχιαστικές» λεπτομέρειες που κάνουν το τραγούδι που συνέγραψε με τον Dan Wilson (συνήθως solo, που και που στους Semisonic, γνωστός για τα "Secret Smile", "Breathless", "Not Ready To Make Nice" των Dixie Chicks κλπ.) προσωπικό σε βαθμό σχεδόν ανεπίτρεπτο («I heard that you 're settled down / That you found a girl and you 're married now»). Καθώς πιάσαμε τα ψεγάδια του δίσκου, να αναφέρω ότι δε μου άρεσε η bossa nova διασκευή στο "Lovesong" των Cure, σε παραγωγή του Rubin, η οποία θεωρώ ότι περισσεύει. Χωρίς να είναι κακή -έστω κι αν κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άνευρη- δεν προσθέτει κάτι στο άλμπουμ. Ιδιαίτερα εάν αναλογιστεί κανείς ότι στο ντεμπούτο της διασκεύαζε το εξαιρετικό "Make You Feel My Love" από το "Time Out Of Mind" (1997) του Bob Dylan, το οποίο έγινε επιτυχία το περασμένο φθινόπωρο στη Βρετανία, μετά τη χρήση του σε talent show, ωθώντας εκ νέου το "19" στο top-10 του βρετανικού album chart, σχεδόν τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Παρεμπιπτόντως, αξίζει να αναφερθεί ότι, όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, η Adele σημείωνε μια άκρως αξιοσημείωτη επίδοση στο βρετανικό album chart, με τα "21" και "19" να κατέχουν τις θέσεις #1 και #4, αντίστοιχα.

Πριν την κυκλοφορία του δίσκου και έχοντας ακούσει μόνο το "Rolling In The Deep" είχα πει στον εαυτό μου ότι εάν υπάρχει έστω και ένα άλλο τόσο καλό τραγούδι στο "21", τότε θα πρέπει να μιλάμε για ένα αξιοπρεπέστατο δεύτερο βήμα για την 22χρονη πλέον τραγουδίστρια. Με το δίσκο στα χέρια μου πλέον, δαγκώνω τη γλώσσα μου, διαπιστώνοντας ότι υπάρχει τουλάχιστον μισή ντουζίνα από αξιόλογα κομμάτια. Κι αυτό αποκτά προστιθέμενη αξία από το γεγονός ότι δεν υπάρχει ούτε ένα στο οποίο να μη μπορείς να εντοπίσεις κάτι το αξιόλογο. Έπειτα από αμέτρητες ακροάσεις του δίσκου, το κομμάτι που μου έμεινε περισσότερο από όλα είναι το πολύ όμορφο και απόλυτα ισορροπημένο μέσα στο γενικότερο παραπονιάρικο ύφος του άλμπουμ, "Set Fire To The Rain". Κάθε φορά που το ακούω, όλο και περισσότερο πιστεύω ότι έχουμε να κάνουμε με μια ντίβα επιπέδου Dusty Springfield (τηρουμένων των αναλογιών για τους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε). Η ίδια, σε συνέντευξή της στο Billboard, αναφέρει τους Lady Antebellum και τη Wanda Jackson ως κύριες επιρροές της. Προσωπικά, για κάποιο λόγο που δε μπορώ να εξηγήσω, βρίσκω περισσότερο την Odetta «κρυμμένη» στις ερμηνείες της.  

Έχω την υποψία ότι η αναπόφευκτη τεράστια εμπορική επιτυχία του άλμπουμ, σε συνδυασμό με το γενικότερό του θέμα (χωρισμός), είναι πολύ πιθανόν να το κατατάξει ως ένα από τα δημοφιλέστερα άλμπουμ χωρισμού, εκεί ψηλά μαζί με αριστουργήματα όπως το "Blood On The Tracks" (1974) του Bob Dylan, το "Blue" (1971) της Joni Mitchell, το "Sea Changes " (2002) του Beck και το "Here My Dear" του Marvin Gaye, χωρίς ωστόσο να μπορεί να συγκριθεί με κανέναν από αυτούς τους ιστορικούς δίσκους. Αριστούργημα το "21" μπορεί να μην είναι, αλλά η απόσταση που το χωρίζει από το να χαρακτηριστεί «σκουπίδι» ή «αδιάφορο» είναι απείρως μεγαλύτερη από εκείνη που θα το τοποθετούσε στο πάνθεον της ιστορίας της μουσικής. Πρόκειται για εξέχον δείγμα καλής pop της εποχής μας, ασυγκρίτως προτιμότερης από αυτήν που μας έχει κατακλύσει χάρη στο Δούρειο Ίππο του video clip και της συνακόλουθης τσόντας. Υπό αυτή την έννοια, απλά και μόνο το ότι η Adele -που κάθε άλλο παρά «σύμβολο του sex» τη λες- καταφέρνει να δώσει ένα ακόμη αξιόλογο άλμπουμ και να σημειώνει πωλήσεις από άλλες εποχές, που οι αγελάδες της δισκογραφίας πέθαιναν από υπερβολική ...χοληστερίνη και όχι λόγω ασιτίας, είναι από μόνο του μια μικρή «επανάσταση» στα πλαίσια ενός καλώς εννοούμενου «Singer Killed The Video Star»  (παραφράζοντας το ιστορικό "Video Killed The Radio Star" των Buggles).
  • SHARE
  • TWEET